Κατι γλυκοπικρο

Ξεκιναει απο ενα πεισμα. Το βλεπεις σαν ενα τροπαιο. Τοσο απιαστο, που το αποκαλεις "βραβειο" για τον εαυτο σου. Το προσεγγιζεις και λες δεν ειναι δυνατον. Το φτανεις και νομιζεις οτι ειναι ψεμα, οτι καποιος σου κανει πλακα. Χανεσαι μεσα σ αυτο. Χανεις τον εαυτο σου, χανεις τα παντα. Ζαλιζεσαι, αποπροσανατολιζεσαι. Ολα δουλευουν στο φουλ και οταν απομακρυνεσαι, ολα σβηνουν. Γινεται εμμονη, σε διαλυει. Απομακρυνεσαι γιατι φοβασαι τα συναισθηματα που σε φτανουν σε αδιεξοδο. Δεν μπορεις να το νικησεις και το προσεγγιζεις παλι. Ειναι κατι σαν φως που σε τραβαει. Μεγαλη χαζομαρα, αλλα δεν πειραζει. Γεμιζεις, γεμιζεις, γεμιζεις και ξαφνικα, φευγει, χανεται. Θολωνεις. Σου χει κανει τοσο μεγαλο κακο, που δεν μπορεις καν να το νιωσεις. Δεν νιωθεις τιποτα. Σαν να μην ενιωσες ποτε τιποτα. Περναει καιρος, οι μνημες που φοβηθηκαν και κρυφτηκαν τοτε, νιωθουν ασφαλεια και βγαινουν. Γλυκες μνημες. Σου δινουν κοφτες δοσεις ανασας. Νιωθεις τοσο ωραια. Ευτυχως εχεις κι αυτες. Σου βγαζουν το ηλιθιο χαμογελο. Το ξερεις καλα αυτο το χαμογελο. Οι μνημες αρχιζουν και συσσωρευονται και παιρνουν σαρκα και οστα. Γινονται παλι πραγματικοτητα. Απιστευτο. Σαν να μην περασε ουτε ωρα. Ομως βγαινει μια πικρια. Δεν ειναι ολα τοσο γλυκα. Βαζεις τα δυνατα σου, ψαχνεις για το ιδιο συναισθημα. Δεν το βρισκεις. Ολα τωρα ειναι πιο γηινα. Το φτανεις, ομως δεν ειναι το ιδιο. Δεν του ανηκεις και δεν σου ανηκει. Ποτε δεν του ανηκες. Ποτε δεν σου ανηκε. Ομως εσυ το ενιωθες ετσι. Τωρα ξερεις οτι δεν ειναι ετσι. Στεναχωριεσαι. Απομακρυνεσαι. Σε ποναει, αλλα χανεσαι.