Πήξαμε στην ευγένεια

Χρόνια και χρόνια πάνε που είσαι ευγενικός. Που είσαι αρχικά "το καλύτερο παιδί" και μετά την ενηλικίωσή σου, προσπαθείς να διατηρήσεις τον τίτλο του καλύτερου παιδιού κι ας μην είσαι πια παιδί. Και έρχεται σχεδόν ξαφνικά η συνειδητοποίηση "τι δουλειά έχει ένα καλό παιδί σε έναν κόσμο με κάφρους?".

Ένας κόσμος με κάφρους που τρέφονται σαν λιμασμένα ζόμπι από την καλοσύνη και την ευγένεια των γύρω τους. Είναι ωραίο πράγμα η ευγένεια, πάντα ήμουν οπαδός της και εξακολουθώ να είμαι. Όμως έχω καταλήξει ότι εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Ο πρώτος είναι να είσαι ευγενικός για σένα, γιατί σου αρέσει και γιατί το νιώθεις -η ευγένεια είναι αρετή ας μην το ξεχνάμε αυτό- κι ο δεύτερος είναι για να ευχαριστείς τους άλλους, για να κάνεις τους άλλους να νιώθουν άνετα και φιλικά δίπλα σου.  Πλέον λοιπόν κρατάω μόνο τον πρώτο, που σε ελεύθερη μετάφραση είναι "είμαι ευγενική γιατί έτσι μου γουστάρει" και πετάω τον δεύτερο.

Ποτέ κανένα γαϊδούρι στον κόσμο ετούτο δεν "εκτίμησε" την ευγένεια κανενός. Ο καθένας φέρεται με τον παρτακισμό που τον διακατέχει και δεν υπολογίζει ούτε τι θα πει ο άλλος, ούτε πώς θα νιώσει ο άλλος. Και αυτό ήταν μάθημα για μένα όταν το συνειδητοποίησα. Μάθημα για να σταματήσει να καταπιέζεται αυτό το δόλιο το "εγώ" και να εκφράζεται όπως του πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να κολλάνε απ' τα μέλια όλοι σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.  Αν πάλι κάποιος θέλει να θιχτεί απ' τον τρόπο που λες τη γνώμη σου, που εκφράζεσαι και που στηρίζεις το δίκιο σου, τότε είναι δικό του το πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με το πόσο ευγενικός είσαι.

Ο κόσμος επίσης τείνει να "απλώνεται" σε όσο χώρο του δίνεις. Η ευγένεια λοιπόν σε σημείο ηλιθιότητας, έχει ως αποτέλεσμα να απλώνονται σαν ψωρόγατοι στον μικρό προσωπικό σου χώρο. Κι όταν μιλήσεις για όρια και πεις "Μπάστα κύριος, που πας φορτσάτος στα χωράφια μου?", σου λένε ποια όρια καημένε? Πότε είχες εσύ όρια? Και τότε το ευγενικό καλόψυχο κουτάβι μέσα σου, γίνεται ο διάολος με τα 5 κεφάλια και τις 13 ουρές. Και φυσικά ο άλλος λέει κοίτα τον τρελό και όχι "όπα μαλακία έκανα, κατάφερα να εξαγριώσω το αρνί".

Γι΄αυτό λοιπόν, καλή η ευγένεια όσο καλύπτει τη δική μας κοινωνική και προσωπική ανάγκη. Όσον αφορά τους άλλους όμως, το "τόσο όσο" είναι το σωστότερο μέτρο για μια ισορροπημένη συμβίωση.