Έκανε η μύγα κώλο

Τείνουν πολλοί να την ακούνε περίεργα κάποια στιγμή στη ζωή τους και έχουμε γεμίσει κυρίες και κυρίους Μπαμπαλιούρηδες. Ανθρώπους που προφανώς πάσχουν αξιών και το μόνο που κουνάνε σαν παντιέρα τους είναι τα λεφτάαα τους, πολλά λεφτάαα. Εδώ κολλάει το σπουδαίο "έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο". Γιατί έτσι είναι, όταν κάνει κώλο η μύγα, πάει και σου λερώνει τα ασπρόρουχα. Χέζει όσα περισσότερα μπορεί μέσα στις 24 κακοώρες της.

Μην τσαντίζεστε όμως. Αυτοί που κουνιούνται με θράσος τώρα και το παίζουν ιστορία, οι λεγόμενοι "καβαλημένοι" -καβαλημένοι γιατι αρέσκονται στο καβάλημα, καβάλημα άλλων, καβάλημα πεζοδρομίων, καβάλημα ραμπών για ανάπηρους κλπ- είναι αυτοί που έχουν φάει σκατά στη ζωή τους με τη σέσουλα. Δεν θα τους πω πεινασμένους, γιατί είναι ύβρις για την περίοδο που διανύουμε. Είναι λοιπόν άτομα με πολλα κακά απωθημένα στη μίζερη ζωή τους. Άτομα που έκαναν κρα παλιά για πολλά πράγματα, αλλά η ζωή σε απάντηση τους χαστούκιζε με δαχτυλίδια στα δάχτυλα.

Και προς Θεού, η ζωή δεν φέρεται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, καθώς και κάθε άνθρωπος δεν την αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι είναι ώριμοι και άλλοι όχι. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν φάει γερά στραπάτσα, έχουν περάσει δύσκολα, όχι μαλακίες και είναι τα πιο ισορροπημένα άτομα. Πιο δυνατοί, πιο χαρούμενοι, πιο ευτυχισμένοι και πιο γεμάτοι αγάπη από πολλούς καλοπερασάκηδες. Γιατί αυτοί δεν θύμωσαν στη ζωή, αλλά έπεσαν πάνω καταπάνω για να αλλάξουν τα δεδομένα και τα κατάφεραν. Τα κατάφεραν και το εκτίμησαν χωρίς ποτέ να ξεχάσουν πώς είναι το "αλλιώς". Αυτοί είναι οι ώριμοι.

Οι άλλοι λοιπόν είναι οι καβαλημένοι. Οι ανώριμοι και γκρινιάρηδες που δεν εκτιμάνε την αλλαγή. Που θεωρούν ότι τους τη χρώσταγε και πρέπει να σκάσουνε στο χαβιάρι και τα σολωμούδια Σκουτίας για να γίνει χρυσάφι το έντερο. Αυτοί με την έπαρση και την ξυνίλα, που θεωρούν ότι όλοι οι υπόλοιποι κατούρησαν στο πηγάδι και τους κατουράνε με τα λεφτά τους.

Και το ξέρω ότι εξοργίζεσαι. Και εξοργίζεσαι γιατί έχεις μεγαλώσει στα πέπουλα, σε έχουν στο σπίτι σου στα όπα όπα κι έρχεται ο κάθε πάρταλος τιποτίδης και σε κουτσουλάει. Όμως είναι παγίδα να πέσεις στη λούμπα και να ασχοληθείς με δαύτους. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αγνόησέ τους κι αυτούς και την ψώρα τους και μη χαλάς την ωραία ζωούλα σου. Είναι μικρή η ζωή για να μας τη μακελεύει ο τούδε και ο δείνας.

Φρύδην μίγδην

Ρε τί έχετε πάθει οι άντρες? Πάτε και μαδιέστε? Είστε καθόλου με τα καλά σας? Και δεν λέω για πόδια, στέρνα, πλάτες, αυτά τα χουμε συνηθίσει -έχουμε συνηθίσει να τσιμπάνε τα καλάμια μας πιο πολύ από τα δικά σας. Λέω για τα φρύδια σας!

Ο άντρας καλώς ή κακώς είναι τριχωτός -εδώ κοντεύει να είναι και η γυναίκα. Δεχτείτε το σε γενικές γραμμές και αγαπήστε το -έστω, απλά αποδεχτείτε το. Κι εμείς δηλαδή ερχόμαστε σε δύσκολη θέση βρε παιδί μου πλέον. Είπαμε ναι μωρέ, ξυρίζουν τα πόδια, νταξ μόδα είναι, αθλητές είναι -και καλά-, ζήλεψαν και λίγο από μας, ας πάει και το παλιάμπελο. Πήγατε στέρνο μετά, πάλι τα ίδια. Μόδα, πρακτικότητα, ζήλεια. Πήγατε πλάτη αργότερα, επιτέλους, κατάλαβαν πόσο αηδία είναι η μάλλινη μπέρτα, γιες, ελπίζω να μην είναι μόδα και να μην περάσει. Και πήρατε θάρρος απ΄το τελευταίο και μου φτάσατε στο φρύδι. Αυτό ούτε μόδα το σηκώνει -εδώ εμείς και προσπαθούμε με χίλια δυο ματζούνια να το φέρουμε πίσω-, ούτε πρακτικότητα έχει το θέμα -ίσα, ίσα το φρύδι κρατάει τον ιδρώτα για να μην πέσει και σου κάψει τα μάτια αθληταρά-, ούτε ζήλεια -δες την Cara Delevingne που έχει πιο πολύ φρύδι κι απ΄τον παππού σου.

Και για να μη ψάξεις να βρεις άλλους λόγους να το κάνεις, είναι απλά ΧΑΛΙΑ. Το αντρικό πρόσωπο, είναι από τη φύση του πιο αρενωπό -duh. Δηλαδή έχει άλλες γωνίες, άλλο μέγεθος, έχει μούσια, μουστάκια, φαβορίτες, τρίχες που μπορεί να φτάνουν και κάτω απ' τα μάτια... Το να βγάλεις δηλαδή απ' όλα αυτά που προανέφερα το φρύδι είναι παντελώς ηλίθιο και άχρηστο. Ή βγάλτα όλα και γίνε κι εσύ μια Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, ή κράτα τα να υπάρχει μια κάποια ισορροπία. 

Κι επειδή πολλοί -Παναΐαμ- θα τσινίσουν, ναι, σαφώς ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει και να εκφραστεί όπως θέλει, γι' αυτό κι εγώ λέω την άποψή μου, θα σου δώσω κι άλλα επιχειρήματα γιατί σε αγαπάω και δεν θέλω να σε κοροϊδεύουν πίσω απ' την πλάτη σου. Ξέρω ότι το μεγαλύτερο άχτι το έχεις εσύ που έχεις το unibrow, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ένα φρύδι ανά ζευγάρι μάτια. Είναι το γνωστό μονόφρυδο για να καταλάβεις. Αυτό που έχεις φάει το μπούλινγκ στο σχολείο με τη σέσουλα για το "τσιντσιλά" που έχει ξαπλώσει πάνω από τα μάτια σου. Θα συμφωνήσω ότι δεν σου κλήρωσε και το καλύτερο ζευγάρι φρύδια, αλλά τώρα έγινε. Μη σε πιάνει μανία και πας και το τσουρομαδάς, γιατί μετά μένεις με δύο παχιά χιτλερικά μουστάκια, που σχώρνα με αλλά δεν είναι καλύτερα.

Τώρα η άλλη περίπτωση,  πάει και αγκαλιάζει λίγο τον μετροσέξουαλ, που ο Θεός του κλήρωσε μεν ωραία φρύδια, αλλά εκείνος τα θέλει λίγο πιο λαξευμένα. Πολλές φορές αυτό έχει τραγικό τέλος, γιατί μάδα το-μάδα το, φτάνεις να γίνεις σαν δεκαπεντάχρονο στη δεκαετία του 90 και αυτό καλό δεν το λες. Άλλες πάλι, καταλήγει λίγο λιγότερο τραγικό αλλά εξίσου αστείο, όταν δηλαδή γίνεις Βίκτορ-Βικτόρια. Σε αυτή την περίπτωση σου δίνω και ένα tip: Πέρνα κάτω, στο τόξο του φρυδιού λίγο highlighter για πιο έντονο αποτέλεσμα. Μη ξεχάσεις να τονίσεις και λίγο τα μάτια ε.

Ανακεφαλαιώνοντας, παλικάρια μου, λεβέντες, αφήστε τα τσιμπιδάκια και τα στένσιλ κάτω. Δεν είναι ωραία αυτά τα περίεργα τόξα που πάτε και κάνετε στα μούτρα σας. Τουλάχιστον αν είναι να κάνετε σώνει και ντε κάτι, κάντε κάτι ευφάνταστο.

Πήξαμε στην ευγένεια

Χρόνια και χρόνια πάνε που είσαι ευγενικός. Που είσαι αρχικά "το καλύτερο παιδί" και μετά την ενηλικίωσή σου, προσπαθείς να διατηρήσεις τον τίτλο του καλύτερου παιδιού κι ας μην είσαι πια παιδί. Και έρχεται σχεδόν ξαφνικά η συνειδητοποίηση "τι δουλειά έχει ένα καλό παιδί σε έναν κόσμο με κάφρους?".

Ένας κόσμος με κάφρους που τρέφονται σαν λιμασμένα ζόμπι από την καλοσύνη και την ευγένεια των γύρω τους. Είναι ωραίο πράγμα η ευγένεια, πάντα ήμουν οπαδός της και εξακολουθώ να είμαι. Όμως έχω καταλήξει ότι εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Ο πρώτος είναι να είσαι ευγενικός για σένα, γιατί σου αρέσει και γιατί το νιώθεις -η ευγένεια είναι αρετή ας μην το ξεχνάμε αυτό- κι ο δεύτερος είναι για να ευχαριστείς τους άλλους, για να κάνεις τους άλλους να νιώθουν άνετα και φιλικά δίπλα σου.  Πλέον λοιπόν κρατάω μόνο τον πρώτο, που σε ελεύθερη μετάφραση είναι "είμαι ευγενική γιατί έτσι μου γουστάρει" και πετάω τον δεύτερο.

Ποτέ κανένα γαϊδούρι στον κόσμο ετούτο δεν "εκτίμησε" την ευγένεια κανενός. Ο καθένας φέρεται με τον παρτακισμό που τον διακατέχει και δεν υπολογίζει ούτε τι θα πει ο άλλος, ούτε πώς θα νιώσει ο άλλος. Και αυτό ήταν μάθημα για μένα όταν το συνειδητοποίησα. Μάθημα για να σταματήσει να καταπιέζεται αυτό το δόλιο το "εγώ" και να εκφράζεται όπως του πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να κολλάνε απ' τα μέλια όλοι σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.  Αν πάλι κάποιος θέλει να θιχτεί απ' τον τρόπο που λες τη γνώμη σου, που εκφράζεσαι και που στηρίζεις το δίκιο σου, τότε είναι δικό του το πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με το πόσο ευγενικός είσαι.

Ο κόσμος επίσης τείνει να "απλώνεται" σε όσο χώρο του δίνεις. Η ευγένεια λοιπόν σε σημείο ηλιθιότητας, έχει ως αποτέλεσμα να απλώνονται σαν ψωρόγατοι στον μικρό προσωπικό σου χώρο. Κι όταν μιλήσεις για όρια και πεις "Μπάστα κύριος, που πας φορτσάτος στα χωράφια μου?", σου λένε ποια όρια καημένε? Πότε είχες εσύ όρια? Και τότε το ευγενικό καλόψυχο κουτάβι μέσα σου, γίνεται ο διάολος με τα 5 κεφάλια και τις 13 ουρές. Και φυσικά ο άλλος λέει κοίτα τον τρελό και όχι "όπα μαλακία έκανα, κατάφερα να εξαγριώσω το αρνί".

Γι΄αυτό λοιπόν, καλή η ευγένεια όσο καλύπτει τη δική μας κοινωνική και προσωπική ανάγκη. Όσον αφορά τους άλλους όμως, το "τόσο όσο" είναι το σωστότερο μέτρο για μια ισορροπημένη συμβίωση.

Obama mama

Ήρθε ο Ομπάμας στη μικρή Ελλαδίτσα και έφερε τα πάνω κάτω. Πολλοί ήταν εμφανώς εκνευρισμένοι σε φάση "τώρα μας θυμήθηκε", "ναι τώρα τι να τον κάνουμε", "μμμ πώς κι από δω" κι άλλα τέτοια γκομενιλίστικα που τα ακούς μεταξύ Κούλας και Μήτσου συνήθως -μετά από ξέσαλο τουρ του Μήτσου στα κωλόμπαρα με την αντροπαρέα. Ήρθε λοιπόν για να κάνει το καλό κι ας το ρίξει στο γυαλό με την έξοδό του. Δεν θα σταθώ όμως στο λόγο που ήρθε, γιατί στα πολιτικά είμαι λίγο ζούδι και ό,τι κι αν σου πω, ψέμα θα ναι. Θα πάω σε κάποια έτσι μικρά πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση.

"Ήρθε, ήρθε, στρώστε τα κόκκινα χαλιά"-χάλια. Ξέρεις ότι θα ρθει ο Ομπάμα. Θες κόκκινα χαλιά και θες και πολλά. Ταπεινή μου γνώμη ότι ένα ήταν φίνο κι αρκετό, δηλαδή βγαίνει από το αεροπλάνο, πατάει κόκκινο χαλί και μετά πατάει γη. Δεν χρειάζεται να τον πας μέχρι τη χέστρα επάνω στις μπουχάρες. Ειδικά με αυτό το χάλι που είδαμε. Εκτός του ότι κάνανε σλάλομ τα πατάκια και στις ενώσεις υπήρχε κίνδυνος να περδικλωθεί ο πρόεδρος και να φάει τα μούτρα του, ήταν και άλλο χρώμα το ένα, άλλο το άλλο. Ένα ανοιχτοκεραμιδοκόκκινο και το επόμενο βαθυμπορντοροδοκόκκινο. Έστω το ίδιο κόκκινο με το πέλος του στο ένα έτσι, στο άλλο γιουβέτσι. Φτιάχτε τα σωστά βρε γυφτουλαίοι που πονάνε τα μάτια μας εμάς των ψυχαναγκαστικών.

Ο Καμμένος τον υποδέχτηκε με περίσσιο καμάρι και περηφάνια. Πήγαινε σοβαρός και στιβαρός δίπλα του -και καλά- αλλά εγώ "έβλεπα" το "γιες γιες μαδερφάκερ, είμαι δίπλα στον Ομπάμα ρε, καλά δεν το πιστεύω, πω ρε δεν υπάρχει αυτό που ζω τώρα γαμώτι, θα τρελαθώ παιδιά, πόσο κωλόφαρδος είμαι, γουάου". Γελούσαν όχι τα αυτιά του, μέχρι και οι  ευσταχιανές του!

Από το σημείο αυτό και μετά -ένα μικρό σχόλιο για μας που μένουμε στα νότια-, μας πήδηξε την κίνηση ο πρόεδρος στους δρόμους. Ούτε σουβλάκι δεν ερχόταν στο σπίτι μας, αλλά ένιγουει, χαλάλι.

Το μέγαλο πανηγύρι ξεκίνησε από τότε που βρέθηκε με τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα ευθυτενής, στιλάτος και λιγερόκορμος και ο δικός μας δίπλα αμπλαούμπλας, μπουχέσας και βαριεστημένος. Ο άλλος ήρθε από την άλλη άκρη της γης, γυμνάστηκε αφού ήρθε και βγήκε να μιλήσει, σε καινούργιο περιβάλλον και με τζετ λαγκ και τα πήγε πρίμα. Και το δικό μας το θρεφτάρι μόνο από το σπίτι του είχε να βγει και έδειχνε σα να ξεβούλωνε το βόθρο όλο το βράδυ, πτώμα στην κούραση. Χύθηκε στη μπερζέρα και μόνο το δάχτυλο στη μύτη δεν έβαλε. "Λιβ ιτ Ομπάμα, αιμ ε κορψ φρομ ολ δε χαρντ γουορκ" ήταν στο τσακ να του πει, παίζοντας την οδοντογλυφίδα στα δόντια. Όσο για τον ενικό, ήταν γιατί είναι και πολύ αλάνι να ουμ και ήταν και πρόεδρος στο δεκαπενταμελές.

Ο Ομπάμα μας εντυπωσίασε με τα ελληνικά του (είπε δημοκρατία, είπε φιλοσοφία, είπε φιλότιμο, έκανε γλωσσολογική ανάλυση των λέξεων, βρήκε τις ρίζες τους, χώρισε τις προτάσεις σε κύριες και δευτερεύουσες, βρήκε το ρήμα και το αντικείμενο, είπε και στην υγειά σας-στην υγειά σου και σένα) και ο Τσίπρας αρκέστηκε απλά σε μια πουτανιά. Σου λέει θα τον μπερδέψω τον μπαγάσα, θα τον κάνω να νομίζει ότι ακούει αγγλικά, αλλά εγω θα τα λέω ελληνικά. Φάμπιουλας? Και όλοι καθαρίζαμε τα αυτιά μας για να δούμε αν είναι η ιδέα μας ή αν όντως ο Τσίπρας έπαθε εγκεφαλικό μόνο πάνω στο "ρο".

Στα πλαίσια της κούρασης από το ξεβόθρωμα και της ανωτερότητας ως πρόεδρος του δεκαπενταμελούς πάτησε κι ένα χασμουρητό ο δικός μας για να μην το πάρει και πολύ επάνω του ο άλλος, ο ξένος, ότι και καλά ήρθε στα λημέρια μας και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Γιατί όπως είπε και ο ίδιος ο Ομπάμα είμαστε φιλόξενος λαός.

Αυτά τα ολίγα είχα να σημειώσω για τον ερχομό του Ομπάμα στην τιμημένη Ελλάδα. Εύχομαι να πει και στο Βερολίνο ότι είμαστε καλά παιδιά και εκείνοι να μην τον γράψουν στα μπίγκεν μπόλεν τους.

Κι όποιος έχει τη "σφίγγα" σφίγγεται

Ε λοιπόν μάλλον όλοι έχουν κατά κάποιο τρόπο τη φωλιά τους χεσμένη -και το ξέρουν. Εγώ γράφω -χαίρω πολύ, το ξέρω. Γράφω γιατί με εκφράζει πιο πολύ απ΄το να τα λέω ή να τα ζωγραφίζω. Προφανώς λοιπόν αυτά που γράφω από κάπου τα έχω εμπνευστεί. Μα τα έχω ζήσει εγώ, μα τα έχω ακούσει από άλλους, μα τα έχω παρατηρήσει από άσχετους και σχετικούς, κάπως τέλος πάντων ξεκινάει αυτό το πράγμα. Κατά καιρούς έχουν έρθει κάμποσοι να μου πουν "α για μένα το 'γραψες αυτό ε". Κι εκεί είναι που ξεκινάει για μένα το θέμα.

Κάθομαι να γράψω και θέλω να σχολιάσω το χ, το ψ και το ω. Και αρχίζω να ζυγίζω ποιος έχει κομμάτι από το χ και πόσο έντονο και πόσο εμφανές το έχει. Και καταλήγω στο "πολύ" συνήθως οπότε προχωράω παρακάτω. Ας πω για το ψ, οπ μαλακία αυτό το χει ο παρατάδε. Και το μυαλό μου στο τέλος γίνεται κοκορέτσι. Ε έτσι όμως αδέρφια μου δουλειά δεν γίνεται. Είμαστε και πολλοί νοματαίοι κι εγώ θα καταλήξω να γράφω για τον ΕΤ τον εξωγήινο στο τέλος και τα πε κι άλλος πριν από μένα δεν θα ναι καν προτότυπο.

Πρέπει να είναι το μυαλό σου συνέχεια σε επαγρύπνηση. Είσαι σε μια παρέα και κάνεις ένα αστείο. Κάποιος θα στραβώσει, κάποιος θα πει "απ για μενα το πε ο πούστης". Κι εσύ δεν το έχεις πει για αυτόν προφανώς, απλώς έτυχε. ΤΥΧΑΙΝΕΙ λοιπόν αδέρφια μου και όπως λέει ο σοφός λαός "όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται". Μη μυγιάζεστε και μη μασάτε. Μην είστε κομπλεξάρες και γκρινιάρηδες.

Τα λέω πιο πολύ για να σας βάλω σε μια κάποια τάξη και να μη μου αναστατωθείς άμα σε πετύχεις σε κανένα μου κείμενο γιατί τζα, δεν είσαι εσύ. Σαλούτ και σας αγαπώ.

Παστουρμ-πας από κει? Εγώ απ΄την άλλη.

Τον παστουρμά όλοι τον ξέρουν, πολλοί τον αγαπούν, κάποιοι τολμάνε να τον φάνε και κανείς δεν ανέχεται δίπλα του αυτούς που τον έφαγαν. Χρόνια τώρα που άκουγα ότι βρωμάει ο άνθρωπος όταν φάει παστουρμά, θεωρούσα ότι είναι απλώς η εκδίκηση της καμήλας. Σε φάση θα με φας καταραμένε ενώ σε κουβαλάω στις κουρασμένες καμπούρες μου μες στη λαλάκα? Θα φτάνει η βρώμα σου μέχρι τους Βεδουίνους κακοχρονιασμένε και δεν θα σε θέλουν ούτε οι σαύρες για παρέα.

Και τί έμαθα Παναγία μου? (Δεν θα σοκαριστείς και πολύ φαντάζομαι). ΔΕΝ μυρίζει σου λέει το έρμο, το ταλαίπωρο και τζιβιασμένο κρέας της καμήλας, αλλά το ΤΣΙΜΕΝΙ. Όπα όπα. Τσιμένι. Τί είναι τσιμένι? Τσιμένι -μ'αρέσει να το λέω- είναι ένα μπαχάρι μαζί με σκόρδο -τι άλλα σκατολοΐδια μπορεί να χει εκεί μέσα δεν ξέρω- που τον βουτάνε μέσα τον τρισκατάρατο. Και άπαξ και το φας αυτό το τριβολισμένο δεν ξεβρωμάς που να σε πλένουνε 10 παρθένες στον Ιορδάνη τον ποταμό για 7 μερόνυχτα και να σε φτύνουνε μύρο. Το τσιμένι κολλάει σε κάθε πόρο, σε κάθε κύτταρο, σε κάθε όργανο, τυλίγεται στις φλέβες, τις αρτηρίες, τις αορτές και τις "ορτές" ακόμα.

Άμα φας παστουρμά γίνεσαι κι εσύ παστουρμάς. Γίνεσαι παστουρμάς για μια εβδομάδα. Και ζεις σαν παστουρμάς. Θες να απομονωθείς? Φάε παστουρμά. Θες να χαλαρώσεις έτσι και να βυθιστείς στις σκέψεις σου και μόνο μακριά από κάθε πρηξόβλακα που σου τρώει τα λυσσακά? Φάε παστουρμά. Θες να μη σε κλέψουνε στο δρόμο, στο μετρό? Παστουρμά. Θες να διώξεις τους βρυκόλακες, τους κόλακες, τα δαιμόνια και τα αερικά? Παστουρμάαα.

Αυτό το πράμα σε εκδικείται. Βγαίνει απ' τον ιδρώτα, τις μασχάλες, τα τσίσα, τα αυτια(!), τα μαλλιά και τα τσίνορα. Βγαίνει και καίει τα ρουθούνια των ανυποψίαστων και τα ρούχα των υποψιασμένων. Ίσως η λύση είναι να βρεθεί ένα αντίδοτο. Να κάνει κάουντερακτ τη φάση της δυσωδίας. Ή μια στολή, ένα ολόσωμο προφυλακτικό που να κρατάει τη βρώμα μέσα. Ή ένας αναπνευστήρας-απορροφητήρας να τη διώχνει πάνω. Δεν ξέρω.

Μέχρι να βρεθεί κάτι όμως, τι να πω ρε παιδιά, με ρέγουλα...

Κανείς, ούτε καν εσύ

Μπαίνεις σπίτι, αφήνεις τα κλειδιά στο τραπέζι. Το μυαλό σου είναι θολωμένο. Πολλή βαβούρα και φασαρία. Ο κόσμος έχει αποτρελαθεί. Είναι κάποιες μέρες που καταλαβαίνεις πόσο πεζοί και ενοχλητικοί είναι οι άνθρωποι. Και συ τί ζήτησες? Την ησυχία σου. Πλέον είναι ακατανόητο να θέλεις απλά και μόνο την ησυχία σου. Να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις αλλά χωρίς να σε ζαλίζει κανένας. Να μη θες κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.

Φτιάχνεις μια κούπα καφέ και κάθεσαι στην αναπαυτική πολυθρόνα σου. Βάζεις τα τεράστια ακουστικά σου. Είσαι μόνος σου στο σπίτι, αλλά θες να γίνεις πιο μόνος. Θες μόνο εσύ να ακούς τη μουσική σου. Θες να μπαίνει κατευθείαν μέσα στο μυαλό σου. Γιατί η μουσική έχει αυτή την πολυτέλεια. Να γίνεται αμέσως συναίσθημα, μυρωδιά, εικόνα, ταξίδι. Κι αμέσως διώχνεις τη μιζέρια και την τσαπατσουλιά της ημέρας σου. 

Ξεκινάς να ταξιδεύεις. Χρωματίζεις ό,τι χρώμα θες εσύ. Βαριέσαι, τα αλλάζεις. Τα ξαναλλάζεις. Δεν έχεις κανέναν δίπλα. Ούτε καν εσένα. Μόνο την αναπνοή σου και μια μικρή κουκίδα μέσα στο μυαλό σου που σου δείχνει ότι υπάρχεις κάπου στον χάρτη σου. Φέρνεις βόλτες μέσα σου και μαζεύεις όλα τα σκουπίδια σου σε ένα σημείο. Τα παρατηρείς. Τα ανακατεύεις στο ρυθμό που έχεις στα αυτιά σου. Όσο τα κρατάς και τα κοιτάς, τόσο μικραίνουν μέχρι που ξαφνικά χάνονται. 

Και τότε είσαι πλέον ελεύθερος. Είσαι ελαφρύς και ξέγνοιαστος. Το μόνο που σε οδηγεί είναι η μουσική σου. Καταλαβαίνεις τι είναι ευτυχία. Το άδειασμα αυτό είναι που σε γεμίζει. Η έλλειψη κάθε σκέψης. Το πλήρες κενό μέσα στο οποίο υπάρχεις χωρίς να ακουμπάς πουθενά. Η απουσία του χρόνου. Η γενικότερη απουσία.

Αυτό που ψάχνουμε είναι μέσα μας. Μέσα μας βρίσκεται ο καλύτερος φίλος και σύμβουλος. Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό. Το πιο δυνατό ηρεμιστικό. Μέσα μας είναι όλες οι απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις και όλες οι λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Το μόνο που χρειάζεται για να τα βρεις είναι να διώξεις τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Το ημερολόγιο ενός θύματος #Kenzoxhm

Σήμερα ήταν η πολυπόθητη μέρα για μένα και για πολλά άλλα φάσιον βίκτιμς και βίκτιμς γενικότερα. Για να σε βάλω λίγο καλύτερα στο νόημα, κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, το H&Μ βγάζει την καινούργια του συνεργασία με γνωστό οίκο μόδας. Άλλον κάθε χρονιά. Στα πλαίσια της αγάπης μου για τα ρούχα, του ψυχαναγκασμού μου ότι εφόσον πήγα μια φορά θα συνεχίσω να πηγαίνω μέχρι να πεθάνω ή εγώ ή ο Ειτσενέμ, καθώς και του κακομαθημένου χαρακτήρα μου ότι θέλω να έχω κάτι από τη συλλογή επειδή είναι συλλεκτικό, δεν χάνω ποτέ εδώ και τρία χρόνια αυτή τη μέρα.

Σήμερα λοιπόν ξύπνησα απ' τις 4 για να πάω σαν τις χαζοαμερικάνες που τόσο κορόιδευα παλιά, που πάνε και ξεπουπουλιάζονται σε κάτι εκπτωσάρες 80% που βαράνε κάτι οίκοι νυφικών. Και τις βλέπεις να ξεροσταλιάζουν απ' έξω απ' τα αξημέρωτα με τους υπνόσακους και λες ου ζώα, ου ανεγκέφαλες. Και μετά παίρνεις το σκαμπουδάκι της γιαγιάς για την εκκλησία και το βάζεις με ευλάβεια έξω απ΄τα κατεβασμένα, κρύα και απρόσωπα ρολά του H&M κουκουλωμένη γιατί σε τρώει το αγιάζι της πέμπτης πρωινής ώρας.

Ένιωσα πολλές φορές λούζερ σήμερα. Όταν είδα το βλέμμα του Λέλου και της Λούλας -οι γάτες της αυλής μας- που καθόντουσαν κουλουριασμένες και γλαρωμένες και με κοίταξαν γεμάτες αποδοκιμασία τύπου "πήγαινε ζώον να πάρεις τα λεοπάρ που εμείς τα φοράμε από πέρσι" -δεν πήρα λεοπάρ όμως έχουμε και λίγη τσίπα πάνω μας. Λίγη. Όταν έξω στο δρόμο ήμουν μόνο εγώ και το σκουπιδιάρικο. Όταν κι ο φούρναρης ακόμα χουχούλιαζε στο παπλωματάκι του κι εγώ πήγαινα να πιάσω πρώτο στασίδι πίστα.

Όλα τα "L" από το μέτωπό μου όμως σβήστηκαν μονομιάς όταν είδα την υπέρλαμπρη και κιτσάτη -φέτος- βιτρίνα. Σκιρτάει κάτι μέσα σου όταν πας πρώτος. Λες τα κατάφερα. Μπράβο μου -μπράβο μαλάκα, είσαι τόσο μαλάκας όσο κανείς άλλος που κοιμάται τώρα και θα ρθει πιο μετά χαλαρός με την καφεδιά στο χέρι, ενώ θα ρεύεται το κρουασάν που κατάπιε κι εσύ ακόμα δεν έχεις προλάβει να ρευτείς ούτε τα όνειρα που είδες το βράδυ. Μπράβο μου λοιπόν που στήθηκα πρώτη και θα μπω πρωτότερη!

Και κόσμος αρχίζει να έρχεται μετά από κανά τέταρτο και σκέφτεσαι "χα σας έφαγα". Ο κόσμος που ήρθε όμως είναι 4 φιλιππινέζοι με σκονάκια. 4 φιλιππινέζοι που δεν είναι φάσιον βίκτιμς αλλά σκέτα βίκτιμς γιατί μια κυρία Δελαφράγκα τους πέταξε στους 5 δρόμους μέσα στο αγιάζι και το πρωινό το πούσι για να της πάρουν ό,τι έραψε και δεν έραψε ο Κένζο και ο Έιτς και ο Εμ μαζί, ενώ αυτή κόβει τούφες για να μην κόψει το μπότοξ. Και ναι μεν εσύ έχεις φτάσει πρώτη, αλλά έχεις πίσω 4 φονικές μηχανές και 8 χέρια που έχουν αρχίσει ήδη να προθερμαίνονται -ναι η μια φιλίππα πίσω μου έχει βγάλει όντως νυχοκόπτη και κόβει τα νύχια της #γουατέβερ.

Και η ώρα περνάει. Ψέματα. Κουτσοπερνάει γιατί έχεις 4 ολόκληρες ώρες μπροστά σου και κρύος ιδρώτας σε λούζει ενόσω η πίσω τετράδα οργιάζει σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς να καταλάβεις το σχέδιο του εχθρού. Και αρχίζουν κι άλλα βίκτιμς να έρχονται. Και ενώ χαίρεσαι ακόμα που είσαι πριν απ' αυτούς ξενερώνεις γιατί έρχονται με χαμόγελο που φωνάζει "έχω όρεξη για κουβέντααα... φιλαράκιααα... συνφασιονίστεεες..." εμετούληηηηης.

Και ναι. Πείτε με περίεργη, αλλά είμαι μεγάλος αντικοινώνας. Ειδικά σε τέτοιες μαζώξεις, που βγαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου περίεργο, που κατά βάθος δεν συναγελάζεται με τα όμοια αυτά κομμάτια άλλων ανθρώπων. Αλλά ως ευγενικός αν μη τι άλλο αντικοινώνας χαζογελάω και κουτσομιλάω. Και ακούς κάθε χρόνο τα ίδια "ποπο τι αγωνία", "ποπο πόσο νωρίς ξύπνησα", "ποπο τι ωραία ρούχα", "ποπο ουρά" κλπ. Και το χειρότερο είναι ότι γελάω και συμφωνώ. Εγώ απο ευγένεια, αλλά οι άλλες δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Και εκεί την πατάω. Όπως την πάτησα και φέτος. Και αρχίζει η άλλη και λέει λέει λέει και ξανοίγεται και σε αγαπάει και μόνο αγκαλιά δεν σε παίρνει κι εσύ θες να πάρεις το νυχοκόπτη απ΄τη φιλιππινέζα και της κόψεις τις φωνητικές χορδές ή το κόκκινο καλώδιο που την κρασάρει.

Και κάπως έτσι περνάει πραγματικά και με πολλούς εσωτερικούς λυγμούς και οδυρμούς η ώρα και ανοίγουν οι πόρτες. Και τότε μουσικές πολέμου ηχούν στα αυτιά σου. Και παίρνεις τη στάχτη απ' τα τσιγάρα που χει πετάξει η από πίσω, που ισοδυναμεί με στάχτη απ΄την καύση ενός έθνους και τραβάς δυο δαχτυλιές στα μάγουλα. Απομονώνεις κάθε ήχο, κάθε ομιλία και βουτάς στη μάχη για το φούτερ δίχως έλεος και δίχως δισταγμό...