Το ταβλι της κολασης

Το ταβλι ειναι πολυ ωραια ενασχοληση γενικα. Εμενα μου αρεσει δηλαδη. Ομως ΔΕΝ ειναι για ζευγαρια. Οχι, αν ειστε ζευγαρι, μην αφησετε αυτον τον δαιμονα να εισβαλει στην σχεση, στην αρμονια και την αγαπη που υπαρχει.

Να γιατι...

Στο ταβλι, καλως η κακως, βγαινουν βρωμικες κουβεντες απ το στομα, οπως λογου χαρη "Με γαμησε αυτη η ζαρια", "Πωωω ρε πουστη", "Γαμω την κωλοφαρδια σου βρωμοκωλοφαρδε", "ξεκωλιαστηκες τι να λεμε" και πολλες αλλες που δεν θα πω εδω. "Θα σε κερδισω σου λεει", "Θα παρεις τα τετοια μου του λες" Ποια τετοια σου?? Αυτα που εχουν φυτρωσει στον καβαλο σου καλη μου. Με τον Μπαμπη τον θεριακλη αν επαιζε, πιο γλυκα θα του μιλουσε. Σταματα το οσο ειναι νωρις λοιπον, πριν βγαλεις μουστακα και παθεις προστατη.

Οταν χανεις, εκνευριζεσαι. Ναι, μη μου το παιζεις υπερανω, τσαντιζεσαι. Και δεν τσαντιζεσαι φυσικα με τον εαυτο σου, αλλα με την κωλοφαρδια του αλλου καθως και με την υπαρξη του. Τον κοιτας με τοσα νευρα, που τα ματια του ερμου του τυχερου θα ξεκολλησουν και θα κυλησουν στις "πορτες" του. Τρελαινεσαι, αναβεις τσιγαρα και οσο περναει η ωρα τον μισεις και σε μισει -αυτα πανε αλυσιδωτα- ολο και περισσοτερο. Στοπ ιτ λοιπον, πριν βγαλετε με τα πούλια ο ενας τα ματια του αλλου.

Αυτο ακριβως. Παιζετε παρτιδες και παρτιδες και παρτιδες, ιδρωνετε στο ταμπλο και ξεχνατε οτι ειστε ζευγαρι. Ειστε δυο σιχαμενοι παλιοφιλοι απ' το στρατο, που βρεθηκαν και ξεπουλιαστηκαν στο ταβλι διχως αυριο. Ρομαντικες βραδιες, ταινιες, σειρες και δειπνα εχουν δωσει τη θεση τους στο τουρνουα της κολασης, που ληγει στα 100.

Στην παραλια κονταροχτυπιεστε με τους ρακεταδες. "Τακ - τουκ" αυτοι, "χραχραρχραχρα  γκνταπατις γκντουπατις" εσεις. Καιγεστε ατσαλα, ο ενας στερνο, ο αλλος πλατη και τα γλαροπουλια εχουν παθει δυσκοιλιοτητα απ την ενταση και τις βρισιες σας.

Γι αυτο λοιπον, αφηστε το σπορ για τα παππουδια, που παιζουν, τσακωνονται, ξεχνουν, κοιμουνται.

Ειναι φορες

Ειναι και αυτες οι φορες που νιωθεις τον εγκεφαλο σου να χορευει κλακετες και να βαραει μαρακες παραλληλα. Γενικα εχει πολυ φασαρια εκει μεσα και θες να ανοιξεις την πορτα και να φωναξεις "σκασε πια".

Θες να τον βαλεις για υπνο. Να σταματησει να σκεφτεται και να προβληματιζεται και να βασανιζεται και να αναλυει και να σκαει και να ξεσκαει.

Ειναι φορες που θες να κατεβασεις τα στορια σου και να κατσεις ησυχα στη γωνια σου, στη σκια σου και να κανεις τον απολογισμο σου. Να σε βρισεις, να σε μαλωσεις, να σε συνεφερεις, να σε παρηγορησεις, να σε κανεις χαρουμενο. Να εισαι διπλα σου.

Οταν εισαι διπλα σου, ολα μπαινουν σε μια σειρα. Πρεπει, αυτο που σκορπαει μεσα σου μερα με τη μερα, να το μαζευεις πισω και να το ενωνεις. Τα σκορπια κομματια χανονται κι αυτο το βρισκεις μπροστα σου.

Με το ματι

Εισαι ατυχος τυχερος και εχεις βρεθει μονος σου, καπου στα ξενα, αντιμετωπος με την πεινα. Εισαι οριακα στο να βγαλεις ουρά και φτερα απο τα πολλα τζανκ που εχεις καταναλωσει, οποτε και αποφασιζεις να αρχισεις επιτελους να μαγειρευεις.

Μπαινεις με το μαλακο στο σπορ, ξεκινωντας απο βραστα αυγα, τηγανητα αυγα, ομελετες με πατατες, ομελετες με τυρια και πατατες. Εκτος απ την ουρα και τα φτερα, εχει αρχισει να αχνοφαινεται και μια χοληστερινικη καμπουρα κι εκει ειναι που χτυπαει το καμπανακι της μανας μεσα σου. "Να προσεχεις. Να τρως υγιεινα και οχι τιποτα βλακειες. Να τρως φρουτακια και λαχανικα. Να μαγειρευεις οπως η μανουλα ωραια πραγματα."

Ετσι λοιπον, επιστρεφεις στις "ριζες" της "πατριδογευσιας" σου, αφου χορευουν ηδη μεσα σου 70 μικρα αμερικανακια, 100 κιλα εκαστο. Τραβας ενα αδειο μπλοκ απ' το ντουλαπι σου, δαγκωνεις στιλο και καλεις 0030 και τη μανα σου. Μετα απο κανα τεταρτο εξακριβωσης οτι η υγεια σου ειναι καλα, η ψυχολογια σου επισης, οτι οντως η υγεια σου ειναι καλα και δεν πας να της κρυφτεις, μπαινετε στο θεμα. "Μανα, θελω να μου δωσεις καμποσες συνταγες σου". Χαρα η μανα που το καμαρι της επιτελους πηρε αποφαση να τραφει σωστα, αρχιζει να κατεβαζει τσελεμεντεδες. Κι εσυ αρχιζεις να σημειωνεις. Και εκει αρχιζει η τρελα.

-Μια οκα αλευρι.
-Μια τι?
-Οκα. Ειναι συνταγη της γιαγιας.
-Ομορφα. Και ποσο ειναι η οκα με το λοιπον?
-Ε τωρα εγω το χω, εσυ γκουκλαρισε το.
(Δεν γκουκλαριστηκε ποτε. Δεν ξερω τι ειναι οκα. Δεν με νοιαζει τι ειναι οκα. Τωρα εχουμε ευρω.)

-Και λιγο λαδακι με το ματι.
-Δηλαδη.
-Ε με το ματι ρε παιδι μου, θα το καταλαβεις.
-Απο τι?
-Απο το ποσο παιρνει. Μην το μπουμπουνισεις, αλλα ουτε να το ραντισεις, γιατι θα σου στεγνωσει.
(Τη μετρηση με το ματι δεν την εχω. Με κουπες ναι. Με κουταλια ναι. Με κουταλακια παλι ναι. Με το ματι, εχω μαθει σε κατι πατατες φουρνου κολυμπι χωρις μπρατσακια και βουτιες με ανοιχτη μυτη.)

-Και αλευρακι.
-Ποσο αλευρακι μανα?
-Οσο παιρνει.
-Ποσο παιρνει?
-Ε θα το δεις.
(Ποτε δεν ειδα. Παντα ξεκινουσα με ζυμαρι για 2 ατομα και με το παιρνει αλευρι, παιρνει νερο, παιρνει κι αλλο αλευρι, παιρνει κι αλλο νερο, εφτανα με ζυμαρι για να ταισω τις 30 απ τις 50 πολιτειες της Αμερικης.)

-Ε στους 180 περιπου. Θα το δεις.
-Δηλαδη?
-Ε αμα ροδισει, το χαμηλωνεις.
-Τι χρωμα ειναι το "ροδισει"? Να ροδισει πολυ η λιγο?
-Ε λιγο, οταν παρει παιδι μου.
(Εχω ροδισει κοτοπουλα στο φουρνο τυπου 47 λεπτα σολαριουμ, εχω ροδισει και κοτοπουλα με λιγο αιμα αναμεσα στο μπουτι και το παραμπουτο. Ορεξη να ροδιζεις να χεις.)

-Και το γυρνας στο τηγανακι σου να το θωρακισεις.
-Απο τι?
-Να το θωρακισεις για να κρατησει τη γευση του.
-Α.
(Εχω θωρακισει κρεατα και κρεατα. Γενικα αυτο το χω. Τα θωρακιζω τοσο καλα, που δεν μπαινει ουτε κυνοδοντας. Μιλαμε για τοσο καλο θωρακισμα, που πετας ψαρονεφρι στη θαλασσα και κανει τετραπλα ψαρακια.)

-Θα το δεις οταν ειναι ετοιμο.
-Ναι, μετα απο ποση ωρα περιπου?
-Ε θα το δεις, παιζει ρολο και ο φουρνος σου.
-Ε ναι περιπου ποσο ομως?
-Δεν ξερω ρε παιδι μου, δες το.
(Το ειδα. Το ξαναειδα. Μεχρι που το μυρισα. Και ηταν αργα.)

Αυτο που χαρακτηριζει τις συνταγες της μανας, της γιαγιας και της θειας γενικα, ειναι η ακριβεια. Και τα "μια ιδεα", "ισα που", "ενα τσακ" ειναι τα οπλα σου για την επιτυχια.