Follow your heart. Or not?

Σιγουρα, καποια αποφραδα στιγμη στη ζωη σου ή ΕΣΤΩ στη ζωη καποιου πολυ κοντινου σου (συγχαρητηρια εισαι ο πιο πληκτικος ανθρωπος στη γη), υπηρξε αυτο το κωλοδιλημματακι. Βρισκεσαι ξαφνικα στη μεση τού πουθενα κουφος και γκαβος και πρεπει να πας δεξια ή αριστερα, χωρις να βλεπεις καθαρα ουτε το ενα, ουτε το αλλο. Ποιο κερδιζει λοιπον, το συναισθημα ή η λογικη? Καλυτερα να περασει ενα αμαξι εκει που στεκεσαι και να σε πατησει να ξεμπερδευεις, παρα να πρεπει να αποφασισεις εσυ, για σενα. Σε νιωθω, αλλα κουνα λιγο το κεφαλι σου και ελα στα συγκαλα σου. Θα στα πιασω καπως απ την αρχη και τα δυο, μπας και ανοιξουν λιγο τα τσιμπλιασμενα, θολα ματια σου και παρεις μια αποφαση.

Παμε στο συναισθημα, που ειναι κι αυτο που σε οδηγησε εδω που εισαι τωρα. Το συναισθημα, που ακομα και στους πιο δυσκοιλιους, ορθολογιστες, κρυοκωλους, θα βγει καποια στιγμη και θα τους τα κανει ολα αναστα ο Κυριος. Μιλαω και για μενα αυτη τη στιγμη, γιατι και γω ανηκω στους ελαφρως συναισθηματικα δυσκοιλιους, αφου τη λογικη την αγαπω και την ακολουθω αρκετα πιστα. Εκει λοιπον που μαζευεις καρπους απ το εδαφος και εχεις τη ρουτινουλα σου, την πληξη σου, αλλα και τους ρυθμους σου, το ηφαιστειο απο απεναντι σκαει χωρις προειδοποιηση -ΓΟΥΙΑΡΝΤ ΧΑ?- και σε παιρνει ο διαολας. Γιου αρ λιτεραλι ον φαιαρ! Εχει παρει φωτια μια καρδια, εχουν παρει φωτια τα μπατζακια σου και ο κωλος σου επισης. Ετσι καπως περιγραφεται αυτο. Πλημμυριζει η καρδια σου, το μυαλο σου, τα ματια σου, ολα μαζι.

Ειναι τοσο εντονο αυτο που νιωθεις, τοσο αδιαχειριστο. Τα αυτια σου βουιζουν, δεν ακουνε τιποτα και κανεναν, μονο αυτο τον διαολο που ηρθε και σου κανε λοβοτομη και εβαλε την ζωη που ζουσες σε καταστολη και ολους γυρω σου στο ψυγειο. Αυτος ο διαολος, που σιγουρα ειναι ο διαολος, γιατι παιζει με την ερμη την ψυχουλα σου και το μυαλο σου. Δεν βλεπεις τη φιγουρα του, γιατι ηδη νιωθεις να ειστε ενα. Ειναι εσυ. Εχει μονο φωνη. Αυτη τη φωνη, που αν την ακουγε η Ζαν ντ Αρκ θα ειχε κρεμαστει απο μονη της ή θα ειχε αυτοπυρποληθει. Αυτη η φωνη που παει σαυτον τον παλλομενο μυ, που λεγεται καρδια και του λεει αστα ολα και ακολουθα εμενα. Τοσο καιρο δεν ζουσες, τωρα ζεις και αν δεν με ακολουθησεις, θα σου τραβηξω τα καλωδια και θα μεινεις στον τοπο. Και εσυ, σχεδον υπνωτισμενος, θες να ακολουθησεις αυτη τη φωνη. Εχεις αποκτησει -πιθανως την ψευδαισθηση, οτι οσο ακους αυτη τη φωνη δεν σε αγγιζει τιποτα, δεν σε στενοχωρει τιποτα, δεν σε επηρεαζει τιποτα. Αλλα αν σταματησεις να την ακους, τοτε μπορεις να τα χασεις ολα. Αυτο το οβερντοουζ συναισθηματων, ηχων, μυρωδιων, εικονων ειναι αυτο που σε παει αλλου, που σε μπερδευει, που σε αποσυντονιζει. Κυκλοφορεις σαν αποβλακωμενος και βλεπεις δρακους και ξωτικα, που ουτε οι LSDιομανεις δεν βλεπουν. Σε καταλαβαινω βρε ταλαιπωρε. Αυτο που περνας ειναι τοσο ωραιο, αλλα και τοσο δυσκολο. Μεσα στη ρουτινα σου ηρθε καποιος και σε σηκωσε λιγο πιο ψηλα απ την πραγματικοτητα. Καποιος που σε κανει να βλεπεις τα παντα αλλιως, απο ψηλα, πιο εντονα, πιο ζωντανα. Ομως η βαρυτητα παντα -σε τουτο τον πλανητη τουλαχιστον- νικαει. Δεν μπορεις να αιωρεισαι για παντα. Καποια στιγμη θα πατησεις παλι χωμα και μπετον. Κι οσο πιο πολυ εχεις μεινει στον αερα και οσο πιο ψηλα εχεις παει, τοσο πιο πολυ θα πονεσεις οταν προσγειωθεις.

Ειναι κατι σαν αναγκη του ανθρωπου να εξιδανικευει. Ειμαστε απο φυση αισιοδοξα πλασματα, αλλιως δεν θα χαμε μεινει ουτε οι μισοι με τοσα που τραβαμε. Ειναι ευκολο λοιπον να παρασυρθουμε, οταν οι συνθηκες ειναι ευνοϊκες και να ντυσουμε με ακομα πιο ωραια συναισθηματα μια ηδη ωραια στιγμη, εναν ωραιο ανθρωπο, μια ωραια κατασταση. Ειναι σαν να συναντας κατι ιδιαιτερα δυσευρετο και να το αγκαλιαζεις με ολο σου το ειναι. Ολο αυτο το οβεργουελμ ομως, ειναι ενας μηχανισμος των συναισθηματων μας. Συναισθηματα ειναι, συναισθηματικα φερονται. Ομως δεν εχω δει πολλους να ζουν και να επιβιωνουν τρωγοντας συναισθηματα. Γιατι τα συναισθηματα ειναι πολυ μπασταρδα στον τροπο που βγαινουν και χανονται. Ερχονται με φορα, τα μαμάνε ολα και μετα, οταν σου παρουν ο,τι εχεις, οταν εχεις στραγγιξει, σαφηνουν γυμνο σε μια ερημια ενα βραδυ (βλ κατηφορο), και χανονται. Και εκει ειναι που σταματαει διπλα σου με αλαρμ η λογικη και σου λεει "Με ξεχασες ε? Παρτα μαλακα!" και τιναζει το μαλλι και φευγει ΚΥΡΙΑ. Γιατι η λογικη ειναι παντα κυρια. Ποτε δεν πεφτει χαμηλα, ποτε δεν χανει το μυαλο της και την αξιοπρεπεια της. Δεν σου ειπα βεβαια να την καβαλησεις και να φυγεις παιρνοντας κεφαλια στο ονομα της και οποιον παρει ο χαρος. Απλως μην την αφηνεις ποτε στην ακρη, γιατι μετα θα ρθει με το μαμαδιστικο "εγω στα λεγα", αλλα πλεον θα ειναι αργα.

Αρα λοιπον, ωραια ολα αυτα που ζεις, ωραια ειναι να αποκτας φτερα και να πετας, αλλα επειδη σου λαχε να σαι ανθρωπος και οχι το πουλακι τσιου -ιναφ ιζ ιναφ με δαυτο-, προσπαθησε να ζυγιζεις λιγο ο,τιδηποτε υπεροχο, αναπαντεχο, ανεξελεγκτο σού συμβαινει, φερε κοντα τα συναισθηματα με τη λογικη και dont follow your heart,γιατι δεν εισαι σιγουρος οτι αυτο που σου μιλαει ειναι οντως η καρδια σου ή η φωνη καποιου αλλου.

Ντυσου προχειρα και βγαλε το -κοκκινο- κραγιον σου

Οκ, ολες οι γυναικες αγαπανε τα κραγιον. Για μενα το κραγιον εχει περασει στο επιπεδο της εμμονης. Δεν ειναι τοσο να το φοραω, οσο το να παιρνω οσο πιο πολλα μπορω. Η μακ πρεπει να ναι περηφανη για το θυμα της -εμενα. Παιζει με τις αποχρωσεις, εναν τονο πανω, εναν τονο κατω και μενα με πιανει η καταναλωτικη μου μανια και θελω να τα μαζεψω ολα. Ναι, γιατι αυτο το ροζ ειναι του φλαμινγκο, το αλλο του σαπιου μηλου, το παραλλο το μπεϊμπι πινκ και παει λεγοντας. Ολα τα καταραμενα εχουν το δικο τους ονομα και με φωναζουν να τα παρω σπιτι. Καπως ετσι, πολλες πεφτουν και στην παγιδα του κοκκινου κραγιον. Μεγαλη παγιδα! Και θα σου πω γιατι.

Ας ξεκινησω με τον βασικοτερο λογο, που ΔΕΝ πρεπει να το βαλεις. Αν εχεις γκομενο και εισαι παθιαρα γυναικα, θα σου λεγα να το αφησεις στην ακρη. Φευγεις φαμ φαταλ και γυρνας τζοκερ. Πολυ κακη ιδεα να πιαστειτε στα φιλια. Μπορει να ειναι ακρως ξεσηκωτικο, αλλα καταληγετε και οι δυο σαν τον Ροκι Μπαλμποα, μετα απο πολυ ξυλο. Παυει να ειναι ωραιο αυτο το κοκκινο πασαλειμμα, που μοιαζει με εξανθημα γυρω απ το στομα και τα σαγονια σας.

Επισης, αν εχεις πολυ μεγαλα χειλια και ειναι και ασχηματιστα, αστο να παει, αστο. Πας να τα σχηματισεις, τα βγαζεις ακομα πιο εξω, φτανεις στο σαγονι και λες οπα, κατεβηκα πολυ, γυρνας στα χειλια και το σαγονι εχει μεινει κοκκινο, γιατι ειναι και ανεξιτηλο το γαμιδι. Εισαι λοιπον σαν κακεκτυπο της γνωστης φουσκωτης κουκλας των σεξ σοπς. Οποτε, χεστο παλι.

 Αν καπνιζεις, ξανασκεψου το. Αυτο το κοκκινο που μενει στο φιλτρακι, μαζι με κομματακια, που ειναι σαν να αφηνεις την πετσα σου παντου, ειναι μεγιστη αηδια. Εισαι σαν κατι παλιες γεροαγγλικουδες με κοκκινα σουφρωμενα χειλια και κατακιτρινες μασελες, που εκαναν κλακ κλακ τα δοντια, τα ουλα, τα σαλια και δεν ξερω τι αλλο. Τα τσιγαρα στο τασακι ειναι σαν χρησιμοποιημενα ταμπον και δικαιολογημενα μπορει να φυγει η παρεα σου και να σε αφησει μονη σου εσενα και τα κοκκινα χειλη σου.

Βαλε περιγραμμα! Κοκκινο κραγιον χωρις μολυβι, ειναι σαν να εβαλες τον αλληθωρο ανηψιο σου να ζωγραφισει στα μουτρα σου με τα ποδια. Αυτο που λιγο πιανεις μουστακι, λιγο επιστρεφεις στα χειλη, δεν ειναι ωραιο,μπιλιβ μι. Οποτε αν λυσσας να το βαλεις, γιουζ ιτ.

Αν θες κοκκινο, παρε ΜΑΤ (το ruby woo της MAC, ειναι ο,τι καλυτερο μπορεις να εχεις σε κοκκινο, ειναι τοσο ματ, που γυμναζεις τους μυς της παλαμης για να μπει). Μη διαλεγεις αυτα τα φανταχτερα τα γκλοσι, μη βαλεις πανω τιποτα λιπ γκλοσια και αηδιες, γιατι θα καταληξει να σταξει μεχρι το πηγουνι σου, θα πασαλειφτεις, θα βαψεις δοντια και θα ναι σαν να δαγκωσες συκωτι πριν βγεις.

Και παμε σε σενα, που και σου παει, γιατι βρηκες το σωστο τονο και το βαζεις και σωστα. Παρτο μαζι σου καμαρι μου και ανανεωνε το. Τοσες φορες πας τουαλετα, ουτως η αλλως, δεν βαραινει. Κρατα το και βαζε το οταν ξεθωριαζει, γιατι αυτο που μενει γυρω γυρω κοκκινο και στη μεση μια ξεθωριασμενη φαση, εισαι σαν να χεις παθει εγκαυμα και μολις ξεκολλησες το κάπαλο. Σκετη αηδια δηλαδη, μια εικονα που απεχει μιλια απ το "σεξυ" που πας να μας πλασαρεις.

Και τελος, ολες, μα ολες, μα ΟΛΕΣ που το βαζετε το ρημαδι το κατακοκκινο, για σειφ επιλογες, βαλτε το με μαυρες ή ασπρες ή τιποτα σε τζιν μπλουζες, για να στε σιγουρες. Με κατι φουξια που το βλεπω να κυκλοφορει ή με κοκκινο (εισαι η κοκκινη λαιλαπα και δεν ντρεπεσαι να το φωναξεις) ή με κατι τσιρκοπολυχρωμα, ΟΧΙ. Ποτε. Εισαι γελοια και κακογουστη.

H αποκαθηλωση

Η φαση της κοκεταριας εχει περασει σε ενα αλλο σταδιο ναουαντειζ! Βγαινει ο καθε χριστιανος στη γυρα να γνωρισει καμια και τρεμει το φυλλοκαρδι του αν θα πεσει σε ριαλ χιουμαν μπιιν ή σε κανα κατασκευασμα του Στεπφορντ. Αυτη που ειναι, μπορει να μην ειναι αυτη που βλεπεις να ειναι. Ειναι τρομακτικο, δεν ειναι αστειο. Και το κακο τωρα ειναι ότι, με τα τεραστια βηματα της "τεχνολογιας", στον τομεα γυναικα, αυτα τα σουλουπωμενα υβριδια κυκλοφορουν ελευθερα και στο φως του ηλιου, ενω παλια σκαγαν μυτη το βραδυ.

Και παλιοτερα, εδω που τα λεμε, ηταν καπως πιο απλα τα πραγματα, αλλα παρολα αυτα γινοταν θεμα. Ειναι το "κοιμηθηκα με κουκλα, ξυπνησα με πανουκλα". Κι ολα αυτα επειδη η κακομοιρα εβγαζε κανα τονο μεικ απ, ριμελ και χαλαγε η μπουκλα. Ξυπναγε λοιπον ο υπερβολικος διπλα και αλαλαζε "Ποια εισαι εσυ???" και καλα... Σιγα ρε φιλε, δεν περασες στο face off zone το βραδυ, ας χαλαρωσουμε λιγο να ουμ! Τοτε ναι, τερμα υπερβολικοι ολοι σας και γι αυτο καλα να παθετε τωρα, που κοιμαστε με την ριαλ Φρανκενσταιν γουαιφ! Τωρα, ερχομαι να σας συμπονεσω.

Βγαινεις βρε κατακάη, με δαυτη που βλεπεις και λιωνεις ραντεβου και δεν πιστευεις στα ματια σου, ουτε καν στον εαυτο σου που χτυπησες τετοιο κομματι! Την εχεις πνιξει στα κοπλιμεντα και αυτη ειναι καπως "ελα ενταξει, υπερβαλλεις"... Και ομορφη και ταπεινοφρων. Μα καλα τι τυχη ειναι αυτη, τραβα παιξε κανα λοττο. Δεν κρατιεσαι με τιποτα, θες να ξυπνησεις μαζι της. Να ανοιγεις το ματι και να σου φτιαχνει η μερα. Να φωτιζεται ολο το δωματιο απ την ομορφια της. Την παρατηρεις σχολαστικα απο πανω μεχρι κατω και τα χει ολα τελεια. Ε νταξ, παιζει και να σαι πολυ γαματος και μπραβο σου.

Την καταφερνεις επιτελους και πατε σπιτι σου. Εχεις χεστει απ τη χαρα σου και την ανυπομονησια σου. Καθεσαι και την παρατηρεις τύφλα απ τον ερωτα, με την πιο αποβλακωμενη και γελοια φατσα του κοσμου, να αφηνει σιγα σιγα τα πραγματα της στη ροτοντα, διπλα στο κρεβατι. Αφηνει την τσαντα της, βγαζει το σακακι, βγαζει και τα 25ποντα. Α, ειναι λιγο πιο κοντη, αλλα ενταξει, κοπελα ειναι, τακουνια φοραει. Βγαζει τη φουστα, βγαζει το καλσον. Ψωμακια? Ειχε ψωμακια? Μα, πώς, τι εγινε? Το κορσο-καλσον Χουντίνι πηρε μαζι του και το σωμα τής Σιντι Κροφορντ. Οκ, δεν τρεχει και τιποτα, οι γυναικες με καμπυλες ειναι καλυτερες, μη σου πω. Παει στο σουτιεν. Ωπ απ, τι, μα τι ειναι αυτα τα ζελεδενια κουφαρια σουπιας που επεσαν στο πατωμα? Πού πηγε το στηθος αδερφε? Αυτο ομολογουμενως ηταν αγριευτικο θεαμα, αλλα ας παει στα κομματια, τωρα του πουστη θα ξαπλωσει, δεν εχει μεινει τιποτα αλλο να βγαλει. Μουχαχα. Γελιεσαι. Γυρναει στα μουλωχτα, κανει ενα κλακ-κλακ-κλακ και αφηνει ενα μαλλιαρο πραγμα στο κομοδινο, σαν ψοφια γατα. Τι στο καλο, μαλλια??? Εβγαλε μαλλια?! Ναι. Εβγαλε μαλλια, αλλιως το λες και τρεσα. Και να λες παλι καλα που το βγαλε μονη της και δεν σου μεινε στα χερια να παθεις κολπικη μαρμαρυγη. Εχεις μεινει με γουρλωμενα ματια, τραβηγμενος στην ακρη του κρεβατιου με το σεντονι αγκαλια, γιατι φοβασαι οτι εχει ερθει η ωρα που το πλασμα διπλα σου θα βγαλει δοντια και φτερα στην πλατη και θα σου πιει το αιμα μεχρι αιμοπεταλιου. Κοντα επεσες, γιατι συνεχιζει την αποκαθηλωση. Ξεκολλαει τα βλεφαρα, βγαζει τα μπλε ματια και χανει και ενα νυχι στην πορεια αυτης της μαγευτικης φασης. Τραβαει καμια δεκαρια ξεβαφτικα μαντηλακια και τριβει κανα 20λεπτο τη μαπα να φυγουν οι τερακοτες και τα υπολοιπα στρωματα που εχουν φωλιασει στους πορους. Πλεον δεν ειναι μαυρισμενη, πλεον τα χειλη της ειναι σαν σχισμη για κερματα και εσυ εισαι πλεον ημιλιποθυμος να βλεπεις θολα το τρανσφορμερ διπλα σου, που ηρθε να σου κανει σιγουρα κακο.

Τωρα μαλιστα. Τωρα, μπορεις να αλαλαξεις και να φυγεις τρεχοντας για να σωθεις απ αυτον τον δαιμονα που εσυρες στο δωματιο σου.

A matter of immaturity

O ανθρωπος εχει μια εμφυτη ταση να προκαλει την τυχη του, να παιζει μαζι της, να την φτανει στα ορια της, για να δει ποσο τεντωνει αυτο το σχοινι. Οταν ρισκαρει, οταν κανει κατι μη αποδεκτο για καποιους, η αδρεναλινη του ανεβαινει στα υψη. 80% αδρεναλινη, 20% φοβος/αγωνια. Αυτα τα καταραμενα ποσοστα, προβλεπουν την επαναληψη της μαλακιας. Οταν τη γλιτωσεις μια, αισθανεσαι τυχερος. Τη δευτερη ακομα πιο τυχερος. Την τριτη απλως κωλοφαρδος και υποσχεσαι στο Θεο σου, οτι ειναι η τελευταια. Την τεταρτη μπορει να τη σκαπουλαρεις στο παρα τσακ. Αν συνεχισεις να τραβας την τυχη σου απ τα αυτια, θα βρεθεις κατω απο τα ζαντολαστιχα της, οπως τα γατια που παιζουν ρωσικη ρουλετα και καταληγουν χαλκομανια. Γιατι ομως συμβαινει αυτο?

Αρχικα, η εμμονη στο "τζιζ κακα" πηγαζει, ως απωθημενο, απ τα παιδικα μας χρονια. Οταν ακομα δεν ειχες φτυσει τα πρωτα σου δοντια και επιανες το ματι της κουζινας, ενω η μανα εκραζε "ΜΗΗΗ". Εσυ ομως το πιανες. Καιγοσουν, εκλαιγες, χτυπιοσουν μετα, αλλα το πιασες το ρημαδι. Το πιασες και την εσκασες τη μανα. Καηκες κι ολας, αλλα την εσκασες. Τραβηξες την προσοχη της μικρε παρταλακο. Τωρα μπορει να εμαθες και να μην πιανεις τα ματια της κουζινας, ομως εχεις βρει εκατο ακομα "οχι" και "μη" της μανας, της αδερφης, της φιλης, της γκομενας, που τα μετατρεπεις σε "κρυφο-ναι" και χαιρεσαι μονος σου. Ξερεις οτι κάνεις το αντιθετο απο αυτο που προσδοκουν απο σενα, κι αυτο και μονο αυτο, σε κανει να χαρεις και να επιβεβαιωσεις οτι δεν εισαι ενα αβουλο κομματι κρεας.

Το "κρυφο-ναι" σου, για να μπορεσει να επιτευχθει με επιτυχια, προαπαιτει μια υπουλη, κρυφη οργανωση, που σε ξεσηκωνει και σε τρελαινει! Στηνεις τον δικο σου, μικρο "φονο", που κανείς δεν πρεπει να καταλαβει τον Γιαννη τον Φονια. Εισαι ο τσιφ του παιχνιδιου σου και πετας την σκουφια σου για να το στησεις τοσο καλα, που δεν θα σε πιασει κανεις.

Ο φοβος. Ο φοβος μη σε καταλαβουν. Αυτος ειναι που τρεφει και δυναμωνει το δημιουργημα της "αμαρτιας" ή ατασθαλιας σου. Ο φοβος που επιστρατευει την αδρεναλινη για να μπορεσει να τα βγαλει περα, χωρις να μεινει απο λαστιχο. Ο φοβος οτι αν αποτυχεις, γκρεμιζεις εμπιστοσυνη. Κυριως εμπιστοσυνη και μετα ολα τα αλλα. Παιζεις με τον εαυτο σου, υποθηκευεις τα θετικα σου συναισθηματα και κανεις ντου σε ενα μικρο χαος, σαν μανιακος.

Ολα αυτα, συνηθως την πρωτη φορα, λειτουργουν ρολόι. Ρολόι γιατι ειναι η πρωτη φορα και ολα δουλευουν στο φουλ τους. Εκει ειναι η παγιδα. Αντι να σταματησεις εκει, εχοντας παρει τη γευση αυτης της τρελας, θες να συνεχισεις να τη ζεις. Οι προσεκτικες κινησεις, οι λεπτοι χειρισμοι, οι ακριβεις υπολογισμοι, γινονται δημοσιοϋπαλληλιστικη ρουτινα. Η ρουτινα φερνει ενα μπουσουλα και ο μπουσουλας λαθη. Και ενω εχεις μαθει καλα να τραβας το τραπεζομαντηλο και να τα αφηνεις ολα πανω ανεπαφα, χωρις να παρει κανεις χαμπαρι οτι το τραπεζομαντηλο λειπει, καποια στιγμη τα κανεις ολα ρημαδιο. Πετας κατω ολα τα γυαλικα και τις πορσελανες και μενεις μονος σου με το τραπεζομαντηλο στα χερια να κοιτας τα συντριμμια σου και τους αλλους να απομακρυνονται.

Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι χαλια

Σορυ που σου χαλαω το παραμυθακι που ο καθε τελειωμενος, ρομαντικος, με ψυχοφαρμακα στιχουργος σου χει φτιαξει με τα ψευτοτραγουδα του, αλλα η πανσεληνος δεν ειναι ρομαντικη. ΟΧΙ. Ειδικα μετα την χθεσινη, που μονο κανιβαλισμο δεν εφερε σε μενα και τους γυρω μου. Θελω να μου φερεις ΥΠΕΥΘΥΝΑ, αυτον τον καραγκιοζη, που εχει σκορπισει με μελια και ψεματα τον κοσμακη, γι αυτο το στρογγυλο φως στον ουρανο.

Αρχικα, γιατι να ειναι ρομαντικο το ολοστρογγυλο και οχι το μισοφεγγαρο ή το νυχακι? Ποιος ορισε οτι το στρογγυλο ειναι και καλο? Εχεις δει κανεναν να γραφει ρομαντζα και να σαχλαμαριζει ή να τσιλιμπουρδιζει ή να κανει προταση γαμου μπροστα απο ενα πορτοκαλι? Κι αυτο στρογγυλο και πορτοκαλί ειναι, αλλα δεν το κανει κανεις θεμα. Ή εχεις νιωσει ποτε πεταρισματα στην καρδια κατω απο τη λαμπα του οδοντιατρου? Αρα, μπουρδες!

Επισης, ποιος ζεν τυπος, ποιος και υπο την επηρρεια τινος ναρκωτικου βρισκεται σε νιρβανα αυτες τις ΜΑΥΡΕΣ μερες της πανσεληνου, που μεχρι και τα νερα μουρλαινονται και τα σκυλια αλιχτουν?!

Εγω, απο προσωπικη εμπειρια, εχω προσπαθησει με το στανιο, να κατσω με το ταιρι να απολαυσω το ρημαδοφεγγαρο του Αυγουστου, -που και καλα παιρνει το Οσκαρ πρωτου γυναικειου- και εχω φυγει σφαγμενη με το ταιρι και με τα νευρα κροσια. Αυτη η βουλα στον ουρανο κακα φερνει, καλα οχι.

Και τελος παντων, ας το παραδεχθουμε. Εχει γενος θηλυκο. Η πανσεληνος λεμε. Ε περιμενες να ναι καλο αυτο? Περιμενες να φερει ευτυχια και γαληνη στην ψυχη σου? Οχι βεβαια. Σε κανει μπαχαλο. Σου φερνει τα πανω κατω. Ειναι ενα ξεκατινιασμενο φεγγαρι. Ειδες? Λεμε ΤΟ φεγγαρι, αλλα Η πανσεληνος. Ενα παλιοθηλυκο που μας κανει κωλο απο κει πανω και την βρισκει!

Και μετα απο ολα αυτα, εχεις την αλλη να σου λεει "Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι ωραια"! Και εσυ τη ζηλευεις που αυτη περναει ωραια ενω εσυ καμια σχεση με το ωραια και νιωθεις και τυψεις απο πανω! Οχι ρε μανταμ, εχει πανσεληνο αποψε, και δεν ειναι καθολου ωραια! Ειναι χαλια. Και ελεος πια με τα τραγουδια που ο,τι φωτιζει λιγο παραπανω απ το κανονικο το κανετε θεμα! Ελεος σε αυτους, και μπραβο στους αλλους, με τις καθ ολα ευστοχες ταινιες τους, που απεικονιζουν τη στυγνη πραγματικοτητα και οταν εχει πανσεληνο παντα καποιος μουρλαινεται, βγαζει νυχια και μαλλια και τρωει το Μανχαταν. Δι εντ.

Ο κουβας με την κοκκινη μπογια

Θεωρεισαι ωριμος, κατασταλαγμενος, σοβαρος, υπευθυνος των πραξεων σου. Εχεις το υποβαθρο, τη μορφωση και ολα τα εφοδια για να πατας γερα στα ποδια σου. Αυτη την ταμπελα εχεις κρεμασει στο γιακα σου, αυτη τη στολη φορας καθημερινα, σαν να πηγαινεις στη δουλεια σου. Μια καθαρη, αρωματισμενη και ατσαλακωτη στολη. Ομως ακομα κι εσυ, ο ατσαλακωτος, που ολα θες να τα ελεγχεις και εχεις την ψευδαισθηση οτι το κανεις, συνεχιζεις να κουβαλας ακομα το μικρο παιδι, που ησουν καποτε.

Αυτο το μικρο παιδι. Αυτο που θελει να τραβαει την προσοχη, που οι αλλοι πρεπει να φροντιζουν να το συγχωρουν, να του δινουν επιβεβαιωση, γιατι την χρειαζεται. Γιατι δεν μεγαλωσε ποτε και συνεχιζει να παιζει κρυφτο μεσα σου. Ενα παιδι εγκλωβισμενο σε σωμα μεγαλου ανθρωπου. Που κανει αταξιες και αποποιειται των ευθυνων. Που φοβαται και κλαιει στην αγκαλια της μητερας του. Που χρειαζεται αυτην την υπευθυνη αγκαλια να φωλιασει, γιατι ειναι η μονη αγκαλια που το ηρεμει πραγματικα. Ενα θορυβωδες μικρο παιδι, με ξεσπασματα. Ενα παιδι, που ενω επρεπε να εχεις αγαπησει και αφησει πισω σου οταν επρεπε, δεν το εκανες. Κουβαλας ερημην σου ενα παιδι που σε πληγωνει, για να σε ταρακουνησει και να το λυτρωσεις, αφηνοντας το στο παρελθον. Εσυ ομως δεν το αφηνεις. Κι αυτο εχει βρει το παιχνιδι που του εχεις διπλα του να παιζει. Εναν κουβα με κοκκινη μπογια.

Βουταει τα χερια του μεσα στον κουβα του και ζωγραφιζει. Ζωγραφιζει μεσα σου τα παντα με ενα εντονο, βαθυ κοκκινο. Το κοκκινο που βλεπεις στους χειροτερους εφιαλτες σου. Αυτο το κοκκινο που χανεσαι μεσα του και σε πνιγει. Το κοκκινο που σε πληγωνει, που σε θλιβει, που σε θυμωνει, το κοκκινο που σε εξοργιζει. Αυτο που σε τρελαινει, που σε καταθλιβει, που σε κανει να χαιρεσαι σχεδον παρανοϊκα και μετα παλι σε αφηνει νεκρο απο συναισθηματα. Ολα βαφονται απο αυτο το κοκκινο, που για λιγο σε τραβαει, σε μαγνητιζει, σε σερνει σχεδον διπλα του, χωρις να σκεφτεσαι τιποτα και μετα σε ριχνει με φορα στο κενο. Και το παιδι μεσα σου συνεχιζει να χρωματιζει ολη σου τη ζωη, την ψυχη σου, τα συναισθηματα σου, την οργη σου, τη λυπη σου κι εσυ στεκεσαι και το κοιτας, χωρις να κανεις τιποτα. Γιατι...παιδι ειναι.

Ειναι ενα παιδι, που με οσα κανει, σου ζηταει σχεδον απελπισμενα, να του παρεις απο τα χερια τον κουβα με την κοκκινη μπογια, που δεν τελειωνει ποτε, να το παρεις απ το χερι και να το οδηγησεις στο παρελθον, εκει που ανηκει. Τοτε, θα μπορεσεις να συνεχισεις τη ζωη σου, βαφοντας τα παντα γυρω σου και μεσα σου ο,τι χρωμα θες, χωρις τη δικαιολογια που φωλιαζε μεσα σου μεχρι τωρα.

Παρε μια καμπουρα

Ειναι τρομερο, πώς καποια γεγονοτα, φαινομενικα ασημαντα, μπορουν να αλλαξουν σημαντικα τη ζωη σου. Εκει που τα εχεις βαλει ολα σε ταξη, που λες οτι μπορεις πλεον να απολαυσεις αυτο που εχτισες, ερχεται ουρανοκατεβατο κατι και σου ανατρεπει τα παντα. Ειναι αυτη η στιγμουλα που σε ταινια θα επαιρνε ενα τρελο σλοου μοσιον και ο πρωταγωνιστης (εσυ), θα αλληθωριζε και θα του φευγαν τα σαλια απ τη σφαλιαρα, που του σκασε η κωλοζωη.

Ολα ηταν δικα σου. Ζουσες την απολυτη νιρβανα και ευτυχια και το συμπαν αποφασιζει οτι εσυ εισαι αυτος που θα παιξει μαζι του και θα στα κανει ολα λιγο πο*τανα, ετσι για να μην πληττεις ρε παιδι μου. Εχεις σχεδιασει το αυριο, το μεθαυριο, το μετα απο μια βδομαδα και τσαφ, σκαει η μπομπα.

Ειναι ΤΟΣΟ κουλο αυτο το τσαφ. Τοσο, που φαινεται ξεκαθαρα οτι καποιος σου κανει φαρσα και σπαει πολλη πλακα με τα ηλιθια, ξαφνιασμενα, πονεμενα μουτρα σου. Ειναι σαν να περπατας μονος στη φυση, να χαιδευεις τα λουλουδια, να μυριζεις το πρασινο, να απολαμβανεις τον ηλιο που σου σκαει στα μουτρα, να ταξιδευεις με τον αερα που σου κουναει αναλαφρα τα μαλλια και εκει που εισαι στο πικ των απολαυσεων, να σου ερθει απο τον ουρανο μια τεραστια καμηλα και να σε μπηξει 5 μετρα κατω απ το χωμα -κι απ το φοβο της να σε χεσει κι ολας. Απ τον αερα και τα αρωματα, κανεις παρεα με γεωσκωληκες και μια ψοφια καμηλα τωρα. Οσο να πεις, ειναι ενα σοκ αυτο.

Ετσι συμβαινει. Αποτομα και συντομα. Τοσο αποτομα που δεν προλαβαινεις να σκεφτεις πώς βρεθηκες εκει και το μονο που σε νοιαζει, ειναι να ξεφορτωθεις το βαρυ κουφαρι με τις καμπουρες απο πανω σου και να παρεις ανασα. Αφου βγεις και πεις την ιστορια σου, θα σου πουν το "καθε εμποδιο για καλο". Τωρα αν ειναι οντως για καλο, δεν ξερω και δεν θα σου πω ακομα. Εχω στην ακρη κι εγω πολλες καμπουρες και περιμενω να δειξει ο καιρος αν ορθως τις εφαγα κατα κεφαλα.

Στη Μονμαρτη

Ειναι 5 το πρωι, στη Μονμαρτη. Εχεις ξυπνησει νωρις, γιατι θες να πιασεις τη μερα απ τις πρωτες ακτινες της, αυτες τις θολες που βγαινουν πισω απο την Sacré Cœur. Περπατας και ακους μονο το τοπιο, που εχει αρχισει σιγα σιγα να ξυπναει και να ξεμουδιαζει. Εχει αυτη τη δροσια του πρωινου, που σε κανει να σταυρωνεις τα χερια και να χουχουλιαζεις λιγο μεσα στο παλτο σου, νιωθοντας αυτην την αμυδρη ανατριχιλα στην πλατη σου, που σου δημιουργει μια περιεργη ευτυχια εκεινα τα δευτερολεπτα. Τα ματια σου δεν εχουν ανοιξει καλα και περιμενουν να ξυπνησουν μαζι με τη μερα. Ακους τα βηματα σου πανω στο πλακοστρωτο και αυτος ο ηχος σε ηρεμει και σε γαληνευει. Η απολυτη ησυχια σε αφηνει να ακουσεις καθε βημα σου. Μυριζεις την πρωινη υγρασια που εχει καθησει στα παγκακια και στα λουλουδια περιμενοντας τον ηλιο, για να χαθει. Η ωρα περναει και ολα γυρω εχουν αρχισει να ζωντανευουν λιγο περισσοτερο. Καθεσαι σε ενα πεζουλι και ζεις αυτη τη μαγικη ωρα του χθες και του σημερα. Αυτην την ωρα που χαιρετουν τη νυχτα τα γελια, που ακουγονται στο βαθος και καλωσοριζουν τη μερα τα παραθυροφυλλα που ανοιγουν απ τα σπιτια. Οι πρωτες ακτινες εχουν αρχισει να φωτιζουν το πλακοστρωτο και εσυ μαζευεις τα ποδια σου πιο κοντα στο σωμα σου, για να καθυστερησεις λιγο ακομα τη μερα. Μαζευεσαι σε ενα μικρο κομματακι σκιας και δροσιας. Καθυστερεις τη φασαρια και ο,τιδηποτε ανθρωπινο. Καθεσαι και παρατηρεις. Λιγοι ανθρωποι εχουν αρχισει να κυκλοφορουν. Σχεδον υπνωτισμενοι, με τα κεφαλια σκυφτα και τα ματια μισανοιχτα, πανε στις δουλειες τους. Σχεδον μηχανικα, χωρις να βλεπουν και να ακουν τιποτε γυρω τους. Ενα μικρο μπιστρο μολις ανοιξε στην πλατεια. Βγηκαν οι πρωτες μυρωδιες απο ζεστη σφολιατα και δεν μπορεις να αντισταθεις. Οταν βγουν τα πρωτα τραπεζακια, καθεσαι σε ενα και περιμενεις τη ζεστη σοκολατα και τα κρουασαν σου. Αυτες οι μυρωδιες, αυτος ο αερας, αυτες οι εικονες ειναι το καταφυγιο σου. Οι πρωτοι ζωγραφοι εχουν βγει και στηνουν τα καβαλετα τους. Ακους τους πρωτους ψιθυρους, τα πρωτα γελια. Τελειωνεις τη σοκολατα σου και αποσυρεσαι απο το ομορφοτερο τοπιο, που μαζι του ξυπνησες και τωρα το αφηνεις στους γρηγορους ρυθμους της πολης, που ουτε εσυ, ουτε αυτο απολαμβανετε.

Oι μουσικες μου

Καποιες καταστασεις, τις εντονες κυριως, τις βιωνεις σαν μουσικη. Ειναι πολυ περιεργο αυτο το συναισθημα. Μου εχει συμβει αρκετες φορες και χαιρομαι πολυ γι αυτο. Χαιρομαι, που σε καιρους που ολα περνανε σαν ορμητικο ποταμι, που σβηνουν και ισοπεδωνουν τα παντα στο περασμα τους, δεν μπορουν να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου. Δεν αφηνω να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου.

Καταστασεις που σε λυγιζουν, αυτες που ριχνουν μπροστα σου ενα μαυρο πανι, ακομα κι αυτες συγκαταλεγονται σε αυτες που θες να δωσεις το χρονο να τις σκεφτεις, να τους δωσεις μουσικη. Μια μουσικη σχεδον υποτονικη, σαν σκορπιες νοτες στο πιανο. Εχουν και οι ασχημες μια μελωδια και ενα αρωμα, που αξιζει να σταθεις λιγο και να αισθανθεις. Αμα δεν αφησεις τη θλιψη να σου μιλησει οταν ερχεται, σε τρωει, σε ακολουθει για πολυ παραπανω απ οσο θα καθοταν, μεχρι να την ακουσεις. Αν δεν το κανεις, ερχεται η οργη. Και εκει παυεις να ακους, παυεις να αισθανεσαι. Κι οταν παυεις να αισθανεσαι, παυεις να ζεις.

Στιγμες υπερμετρης ευτυχιας εχουν επισης τη δικη τους μελωδια. Μια μελωδια αλλοτε εντονη,ζωηρη και αλλοτε ηρεμη και μελαγχολικη, γιατι η ευτυχια ειναι στιγμες που σβηνουν. Που σου αφηνουν μια υπογλυκη γευση και μια μελωδια, αυτη ακριβως που ενιωσες τοτε, με τα ιδια αρωματα, στην ιδια ενταση. Η ευτυχια εχει τον πιο ωραιο ηχο. Εναν ηχο που σου δημιουργει αλλες εικονες και σε παει σε αλλα μερη απο αυτα που βιωνεις εκεινη τη στιγμη. Σαν να βρισκει ενα μερος δικο σας, που μονο εσυ κι αυτη θα ξερετε και θα μπορεις, οποτε θες, να ανατρεχεις εκει, για να κλεβεις λιγο φως.

Οι εντονες στιγμες δεν μιλανε με λογια. Τα λογια δεν μπορουν να περιγραψουν αυτα που θελουν να σου πουν. Καμια λεξη, διπλα σε οποια αλλη και να τη βαλεις, δεν μπορει να βγαλει νοημα. Μονο οταν τις νιωθεις μπορεις να ερθεις σε επαφη μαζι τους. Και ο,τι νιωθουμε, εχει μονο αρωμα, χρωμα και μελωδια.

Ο τιποτας

Εισαι ο τιποτας. Οχι απαραιτητα εσυ εσυ. Αλλα σιγουρα ξερεις κι εσυ εναν τιποτα. Καπου θα τον εχεις συναντησει. Κανει μπαμ. Ο τιποτας ειναι αυτος που κανει την περισσοτερη φασαρια απο χιλιομετρα. Και δεν εννοω οτι βαραει κλαπατσιμπαλα και βγαζει αναρθρες κραυγες -αυτος ειναι ο καθυστερημενος, που τον προτιμω απ τον τιποτα. Ειναι αυτος που κανει την περισσοτερη βαβουρα για την ρηχη, τιποτενια παρτη του. Σχεδον φοραει στο μετωπο φωτεινη επιγραφη με νιον λαιτς που αναβοσβηνει "Ο Τιποτας" και οταν συστηθειτε φτυνει κερματα απ το στομα, κανοντας ντριν-γκλιν-γκλον, σαν κουλοχερης.

Ο τιποτας λοιπον θα σου συστηθει, σχεδον δινοντας σου βιογραφικο για το τιποτα που εχει κανει και εξακολουθει να κανει. Το βιογραφικο του ειναι της ιδιας σημασιας με ενα ξερο δεντρο, καταμεσης μιας πλατειας του εξωτερικου, που σε βαζουν να πληρωσεις με το στανιο για να δεις το μοναδικο τους "ιστορικο αξιοθεατο". Που ειναι ιστορικο και αξιοθεατο γιατι το 1730μΧ ενας ασβος το εχεσε αναποδα πριν πεθανει. Οσο ενδιαφερον εχει ο ασβος και τα αφοδευματα του, αλλο τοσο εχει και ο τιποτας. (Ισως ο ασβος να εχει και μεγαλυτερο).

Τον παιρνεις ελαφρα τη καρδια, γιατι, οκ, τι κακο μπορει να σου κανει ενας τιποτας? Ομως γελιεσαι. Ο τιποτας ειναι και ηλιθιος. Διπλο κακο λοιπον. Τον ηλιθιο δεν τον νικας, δεν τον βρισκεις πουθενα. Μπορει να σε στειλει στα δεντρα, ακομα και σε αυτο το ξερο και χεσμενο απ τον αλλοδαπο ασβο.

Ο τιποτας επισης, δεν εχει τιποτα να σου πει. Σωπα! Φοβερο! Πώς συμβαινει κατι τετοιο?! Εχει πολλα να σου πει ομως για τους αλλους, τους μη-τιποτες (ας μου επιτραπει το ανορθοδοξο της λεξης). Με τον τιποτα ομως, ειναι σαν να κανεις παρεα με μια ολοκληρη πολιτεια. Εχει το μπουγιο τού διπλα, για να αποκταει μια υποσταση αυτο που ειναι. Εχει αφιερωσει τη ζωη του στους αλλους, γι αυτο και παραμενει ακομα ο "τιποτας".

Εγω ευτυχως, -ο Θεος εβαλε το χερι του-, δοξα στην Παναγια και στον Παναγαθο, δεν εχω συναναστραφει πολλους τιποτες, ενω ειναι παρα πολλοι. Ενας τιποτας μπορει να με στειλει στην φυλακη. Δεν εχω την υπομονη και τον χρονο για δαυτον. Ξερω ομως πολλους, που υποφερουν απο αυτους. Προτιμω να "επισκεπτομαι" πραγματικα αξιοθεατα, με ενδιαφερον και "ιστορια" που εχουν πολλα να με μαθουν, παρα να πληρωσω για ενα χεσμενο και πατουριασμενο δεντρο.

Μι σκουζι

Τωρα θα με πεις απαραδεκτη και θα χεις δικιο. Μπορεις να μου τα χωσεις κι ολας, αν θες, αν αυτο σε κανει να νιωσεις λιγο καλυτερα.

Μεγαλη η απουσια μου. Το ξερω. Ομως, αυτο το ρημαδοκαλοκαιρο, ειχα μονιμως πανω απ το κεφαλι μου το καταραμενο το "κοκοροφτερο" με το ματι της Ηρας (αν εβλεπες Ηρακλη καταλαβαινεις για τι μιλαω). Εκτος απο τις 1000 + 1 κακοτυχιες (μιλαμε για την υπερτατη μουτζα), εχασα και ενα πολυ αγαπημενο μου προσωπο. Οπως καταλαβαινεις λοιπον, πού η ορεξη και η ψυχολογια για να σου τα πω, αφου κι εγω η ιδια εχασα τη μπαλα.

Αυτα ειναι τα ελαφρυντικα της απουσιας μου, που ελπιζω να κατανοησεις. Δεν θελω να σε κουρασω αλλο με τα δικα μου ομως, γιατι σε αυτο εδω το μπλογκ, μιλαμε για σενα, ή για τους αλλους, οχι για μενα παντως. Οποτε, αφου δηλωσα το παρον, περιμενε και ερχονται και τα καλυτερα. Και καλο μας χειμωνα!

Χελ γεα αιμ μπακ!

xxx

Οι παραθαλασσιοι τυποι

Μεθαυριο φευγω κι εγω για διακοπες. Καιρος ηταν, μπουχτισα εδω περα. Θα παω στο αγαπημενο μου νησακι, να κανω τα μπανια μου και να φαω αχινους. Ετσι λοιπον, δεν θα μπορουσε η προ-διακοπικη μου αναρτηση, να ειναι κατι αλλο απο καλοκαιρινη. Θα σου πω για τους περιεργους τυπους της παραλιας. Αυτα τα περιεργα φρουτα, που τα πετανε ολα και ξεχυνονται στα νερα.

1) Ο κουβερτας. Αυτος ο αμοιρος, που η φυση τον προικισε με μαλλι. Με πολυ μαλλι. Ειναι αυτος που τα πεταει ολα και μενει με ενα "πουλοβερ" και το μαγιω. Η πυκνη "βλαστηση" που ενωνει χερια με σβερκο, με πλατη και κοιλια, που δεν αφηνει τετραγωνικο δερματος να φανει. Η μαλλιαρη καταρα της καημενης που του βαζει αντιηλιακο και τα δαχτυλα της μπλεκονται στις μπουκλες του. Αγορινα μου, τι το θες? Πού θα καεις? Αστες να ξανθηνουν, αφου δεν τις εβγαλες. Αυτος που οταν ολοι εχουν στεγνωσει και ειναι ετοιμοι να φυγουν, καθεται ακομα και περιμενει στωικα την ολοσωμη περουκα του να εξατμισει το νερο.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: To αλατι που καθεται πανω στις τριχες και δημιουργει κρυσταλλους.

2) Ο σφιχτης. Ο σφιχτης, για τον οποιο εχω μιλησει και εκτενως. Αυτο το λαδωμενο, ατριχο κορμι που σουλατσαρει αναμεσα μας, το αντιθετο ακριβως του κουβερτα. Αυτος που κανεις δεν θελει μετα να βαλει στο αμαξι του, μετα την καταχρηση του μπέιμπι οιλ που σταζει και καταληγει στις πατουσες του. Αυτος ο λαδωμενος ποντικος της πλαζ, με τα μουσκουλα που σκανε και σου ερχονται στα μουτρα οι τενοντες.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Το παλκο σωβρακακι που εχει αλλαξει χρωμα απ το λαδι.

3) Ο καδενας. Ο αηδιαστικος αυτος τυπος. Αυτος ο καρπουζογυφτος της πλαζ, χωρις καρπουζια. Αυτος που δεν εχει τιποτα στη τσαντα για να του κλεψουν, γιατι ολη την περιουσια του την κουβαλαει πανω του. Χρυσα σταυρουδακια, καδενες, περικαρπια και ταυτοτητες. Ο επικινδυνος για να μαζεψει στην παραλια καρχαριες απο την λαμψη, που βυθιζεται μαζι του στα ανοιχτα. Τα μπιχλιμπιδια του αντανακλουν το φως με μανια και αν δεν φορας γυαλια, ο καταρρακτης στα ματια σου εμφανιζεται στο μισαωρο.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Οι τριχες του που πιανονται απο τις αλυσιδες του και τις ακους να φωναζουν βοηθεια.

4) Ο κουρουμπελος. Ο ιν μαλακας, που η καταβοθρα του ανοιγει απ τις 11 το πρωι και γινεται στουπι νταλα μεσημερι. Ο γελοιος που ξεκιναει χαλαρα απο μπυρα, περναει σε ουζο, συνεχιζει με βοτκα και καταληγει σε ουισκι. Αυτος, που ενω εσυ λιαζεσαι χαλαρα, κακαριζει τύφλα σαν τον ηλιθιο και λεει μαλακιες ολη την ωρα δυνατα. Ο σπαστικος, που ενω το αλκοτεστ θα τον εστελνε στη φυλακη, καταφερνει και τη βγαζει καθαρη μετα τα μακροβουτια.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Η μποχα της ποτιλας που σου σκαει στα ρουθουνια, ενω πινεις φραπογαλο.

5) Η μανα σε παρακρουση. Η μανα που θες να παρεις τον σουγια και να τις κοψεις τις φωνητικες χορδες. Αυτη που εχει το μικρο να αλλαλαζει σαν τρελο και δεν του λεει να βγαλει το σκασμο. Αυτη που φωναζει πιο δυνατα απ το πενταχρονο παιδι της, να βγει απ τη θαλασσα και να φαει τους κεφτεδες του. Η πιο υστερικη μορφη της παραλιας, που αν εχει και βραχους δεξια - αριστερα, την ακους εις διπλουν απ την ηχω.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Η αντιπαθητικη φατσα που ΠΑΝΤΑ εχει.

6) Ο κουλ ξενος. Αυτος που δεν πα να πνιγονται τα παιδια του, δεν πα να χει γινει η γυναικα του αστακος με εγκαυματα τριτου βαθμου, δεν πα να βγαζει η ομπρελα το ματι της πεθερας του, βαζει μασκα, βατραχοπεδιλα και κουλουρα, σαλταρει πανω στο φουσκωτο του βαρκακι και ξανοιγεται στα βαθια σαν τον γελοιο.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: O μπομπ σφουγγαρακης που ειναι σεταρισμενος και στο βαρκακι του και στην κουλουρα του και στη μασκα του.

7) Οι γραιες. Τα πουλια, οπως τις λεμε με τη μαμα μου. Οι χαριτωμενες ηλικιωμενες κυριες με τα λουλουδατα σκουφια, που τις βλεπεις να ξεπηδουν σχεδον συγχρονισμενα απ το νερο, κανοντας τις γνωστες θαλασσιες ασκησεις συσφιξης. Αυτες που οταν τελειωσουν τα σετ μες στη θαλασσα, συνεχιζουν το περπατημα κατα μηκος της παραλιας με αντοχες αξιοθαυμαστες. Αυτες οι κυριες με τα χαλαρα σουτιεν, που ριχνουν κατω τις τιραντες για να μην κανουν σημαδι και πεφτει ολη η κουπ του σουτιεν μαζι, αλλα δεν παιρνουν πρεφα. Αυτα τα σεξι πλασματα που σε πυροβολουν με τα στηθη τους εν αγνοια τους.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Θες κι αλλη εκτος απο το σουτιεν που πεφτει σεξι στα γονατα?

8) Οι αθλητικοι τυποι. Η αλλιως, αυτοι οι μαλακες με τις ρακετες. Δεν λεω, καλη η ρακετα. Σε μαυριζει ωραια και σε γυμναζει. Ομως αυτο το τακ-τακ, τακ-τακ, τακ- ?, που το μπαλακι σκαει ακριβως στα ποδια σου, δεν παλευεται. Δεν μπορω να ζω με το αγχος ποτε θα την φαω, ουτε να σας μαζευω τις αμπαλες μπαλιες σας. Χτυπατε κοσμο, πατατε παιδακια, μας βρεχετε και μας την σπατε. Να φυγετε, να πατε αλλου.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Το ρουφηγμα της κοιλιας και το φτιαξιμο της καπετας μεταξυ τακ και τακ.

9) Ο γερο-μπανιστιρτζης. Αυτος ο ησυχος, σχεδον αορατος παππους, που ερχεται μονος του, πιανει μια καρεκλα, διπλωνει την κοιλια του και καθεται ακινητος σαν το ιγκουανα και παρακολουθει. Αυτος που αν τον ρωτησεις ποσα ατομα εχει η πλαζ, εχει την απαντηση. Αυτος ο μυστικος πρακτορας της παραλιας, που η ακινησια του σε τρομαζει.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Η υπουλη φατσα του και η ιδρωμενη του μπυροκοιλια.

10) Οι τρελες με τα σπα. Αυτες που την ειδαν διακοπες στο μπλου λαγκουν και πεφτουν χαμε και αρχιζουν να τριβονται σαν παρανοϊκες με την αμμο στις κοιλιες, στα ψωμακια, στα μπρατσα και τους κωλους. Αυτες που κανουν μια δικαιη ανταλλαγη μυκητων και νεκρων κυτταρων. Τριβονται με μανια μεχρι να ξεφλουδισουν και μετα μπαινουν στη θαλασσα και τσουζουν. Γουατ δεν φακ.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Με κυτταριτιδα ερχονται, με κυτταριτιδα φευγουν.

11) Τα πιτσιρικια. Αυτα που καποιος χαζος γονιος τους ειπε οτι σκαβοντας, φτανεις Κινα και το πιστεψαν. Αυτα που οταν πας το πρωι βρισκεις αμμο και οταν φυγεις, η ξαπλωστρα σου ακουμπαει στον ανωτερο φλοιο του πυρηνα της γης. Η ασπρη αμμος ειναι ολη συγκεντρωμενη στα κουβαδακια και στον υπερ-πυργο τους. Αυτα που φτιαχνουν ταφρο αναμεσα στη θαλασσα και την αμμουδια και σπανε τα ποδια τους τα γεροντια.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Oι υπερδυναμεις των μικρων διαολων.

12) Ο πακιστανος-τζινι. Αυτος ο ερημος, που περπαταει μες στο κακαηλι και κουβαλαει ο,τι βαζει ο νους σου. Αυτος ο ελβετικος σουγιας, που ο,τι ζητησεις το χει. Απο φρουτα, μεχρι ρολογια SFIKO και ηλεκτρικα τρυπανια.

Ανατριχιαστικη λεπτομερεια: Η πληθωρα τζιρτζιβικουλιων που κουβαλαει ενας τοσο μικροσκοπικος και αδυνατος τυπακος.

Και κααααλο καλοκαιρι!!! xoxo

Ο αλχημιστης

Ουδεμια ταυτιση με αυτον του Κοελο. Ο δικος μου αλχημιστης ανηκει στην οικογενεια μου. Δεν ξερω αν και οι υπολοιπες οικογενειες εχουν τον δικο τους, ή ειναι απολυτως νορμαλ. Εγω παντως, ζω καθημερινα αυτην την ακαταπαυστη και αγρυπνη ΔΕΙΨΑ του να δημιουργει, να ανακατευει και να ανακαλυπτει. Θα δωσω ξεδιαντροπα αυτο το μελος της οικογενειας σε τουτη την αναρτηση.

Ολα ξεκινησαν απο ενα χάζι στο ιντερνετ. (Το "κακο" με τη φαμιλια μου, ειναι οτι ολοι ειναι απολυτα εκπαιδευμενοι στο θεμα του ηλεκτρονικου υπολογιστη, σε σημειο που μπορουν, αμα θελουν, να χακαρουν και τραπεζα). Ετσι λοιπον, μεταξυ τετρις και γιου τιουμπ, επεσε σε μια σελιδα με ολα τα ΥΓΙΕΙΝΑ και κατα συνεπεια με ολα τα ΜΗ ΥΓΙΕΙΝΑ, ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ και ΧΕΣΕ ΜΕΣΑ ΠΟΛΥΧΡΌΝΗ! Παιρνει λοιπον τα τεφτερια, βαζει γυαλια και αρχιζει και σημειωνει σε λιστες τι κανει και τι δεν κανει καλο. Παραλληλα, ο αλχημιστης μονολογει "ΩΩΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ με τι λουζομαστε τοσο καιρο!" ξεροκαταπινει και συνεχιζει να γραφει, να σβηνει και να φτιαχνει χαρτες με προϊοντα και ματζουνια.

Περνανε ωρες και ωρες και ωρες και αυτο το μελος της οικογενειας ειναι καθηλωμενο μπροστα στο πισι και δεν ακουγεται καθολου -πραγμα σπανιο γι αυτο. Σου κινει την περιεργεια αυτη η βουβαμαρα και πας να δεις τι γινεται. Μπαινεις στο γραφειο και με το που σε δει, σου λεει ξαναμμενα ο αλχημιστης "Ελα να δεις! Να δεις με τι κακα πασαλειβομαστε τοσα χρονια!". Προφανως και ειχαν προηγηθει κι αλλες τετοιες "ερευνες" στο παρελθον και ως παιδακι δεν ετρωγες τα παγωτα και τα σκατολοϊδια με τα ταδε Εψιλον. Για να μην ξεχνιομαστε, ειχαμε και μια λιστα με τα απαγορευμενα καρφιτσωμενη στο ψυγειο. Τωρα ομως, απο τα τροφιμα και τα βιολογικα πορτοκαλια και λεμονια, προχωρησαμε στις κρεμες, τα σαμπουαν και τα αφρολουτρα. Καταργιεσαι την μαυρη ωρα που σε εσπρωξε να δεις τι κανει εκει, τοσες ωρες, αφου τωρα προσπαθει να σου πει εν ταχει, οσα εμαθε το 8ωρο που εχει κλεισει μπροστα στις αποκαλυψεις το κωσταλεξι σου. Και τα λεει εν ταχει, γιατι ξερει οτι θα την κανεις με ελαφρα, πολυ συντομα.

Φευγεις κουδουνιασμενος απο τα παραμπεν και τα πολιμεθανιζολ και δεν ξερω κι εγω τι αλλο και πας να αδειασεις τον εγκεφαλο σου απο τα χημικα, αλλα σε ακολουθει με τα τεφτερια και σου ψελνει με τρομο ολα αυτα, που απο σημερα θα παψουν να απορροφωνται απο τα ταλαιπωρημενα κορμια μας. Εχει σημανει συναγερμος στην οικογενεια! Σκετη απελπισια. Κοιταζομαστε μεταξυ μας και με τον σκυλο μας και ξερουμε οτι ενα νεο κεφαλαιο ανοιξε απο αυτη τη στιγμη.

Την επομενη μολις μερα, εχει ξεχυθει ο αλχημιστης να βρει τα υγιεινα, που περιεγραφαν αλλοι μυγιαγγιχτοι και μουρλαμενοι στα φορουμς. Τυχαινει να ειμαι εγω αυτη που θα τον συνοδεψει στα βιολογικα καλλυντικο-μαγαζα. Παντα ο μαλακας ο νεος την πληρωνει, αφου ο παλιος ξερει και εχει γινει Λουης. Μπαινουμε μεσα στο μαγαζακι και συνανταμε μια ΑΤΥΧΗ μικροσωμη αλλοδαπη, που η καημενη, μεχρι σημερα, εβγαζε ησυχα το ψωμακι της. Ο δικος μου ο σιφουνας ξεχυνεται και αρχιζει να κατεβαζει σαπουνια, κρεμες και καθαριστικα. Διαβαζει ετικετες, μονολογει, άλλα τα αφηνει, άλλα τα βαζει στο καλαθι. Η ερημη Ρωσιδα τα χει χαμενα. Τα χει απλως χαμενα, μεχρι να αρχισει η ανακριση. "Αυτο ειναι καλο? Ποιο ειναι καλυτερο? Εδω το παραμπεν γιατι το χει σβησμενο? Εχει ή δεν εχει ΜΙΤ μεσα?". Η δολια η πωλητρια θα προτιμουσε να κανει camping με μαγιω στις παγωμενες στεπες της Ρωσιας, με τη Ρωσικη μαφια να την κυνηγαει, παρα αυτο το υπερ μαρτυριο. "Ντεν γκζερω" λεει με υφος απολυτης μεταμελειας, η ερμη! Αυτα τα ελληνικα, τοσο καιρο που ειναι εδω, γιατι δεν τα ξερει? Που να ξερε... Σκουνταω τον μανιασμενο αλχημιστη και ψελιζω "Φτανει". BUT THIS WOMAN IS ON FIRE! The brain of the little unfortunate girl is also on fire,the roof, the roof, the roof is on fire. Αφου εχουν καει ολων τα εγκεφαλικα κυτταρα, μαζευω οπως οπως τον αλχημιστη και την κανουμε με μια σακουλα σαπουνια σε στερεη και υγρη μορφη και παμε ταχυτατα προς το σπιτι.

Η επομενη ωρα. Μιλαω για την ωρα, που ολα τα σκατολοϊδια που μαζεψαμε πρεπει να παρουν τη μορφη προς καταναλωση. Εγω κινω προς το ησυχαστηριο μου, κανοντας κακες σκεψεις για το μελλον της καημενης της Ρωσιδας και ο αλχημιστης βαζει γαντια και αρχιζει να αναμειγνυει τα συστατικα. Εχει αφησει τα σαπουνια να λιωσουν μεσα σε νερο -και δεν ξερω κι εγω τι αλλα σκατα εχει μεσα αυτο το ζουμι-, μεχρι να δεσει και να μπει σε μποτιλιες. Μια μυρωδια κέικ με σερνει απ το δωματιο μου στην κουζινα και ψαχνω να βρω το γλυκο. Χα! Δεν ειναι γλυκο σου λεει. Αλλα τι ειναι? Ειναι βανιλιες και χιλια δυο μυρωδικα που μπηκαν μεσα στα σαπουνια, για να μυριζουν ωραια. (Γιατι πριν ηταν απλως μια αοσμη μυξενια μαζα). "Εγω αυτο το πραμα, αυτη τη βλεννα, δεν τη βαζω ουτε στο κεφαλι μου, ουτε στα χερια μου!". "Ξεχασε το σου λεει! Πανε τα αλλα, τωρα θα πλενομαστε με τα καλα!". Ποια καλα? Αυτα, που οταν πλενεις τα χερια σου καλυπτουν με μια γλιτσα τον νιπτηρα που τον κανει αδιαβροχο? Φτυνεις την οδοντοπαστα και τρεχει με τη μια στο σιφονι πριν καλα καλα τη δεις! Αυτο θα βαλω στα μαλλια μου? Δεν θα ναι καλα!

Ο παλιος, ο εμπειρος, παραδομενος πλεον, αρχιζει και λουζεται και πλενεται και τρωει τα καινουργια αποσταγματα του αλχημιστη. Εγω, απλως στεκομαι και τους παρατηρω, πώς θα εξελιχθει αυτη η υγιεινη μαζα πανω στα σωματα τους, πλενομαι ακομα με τα ανθυγιεινα και στο μελλον θα αποφασισω. Μεχρι ο αλχημιστης βεβαια, να βρει κατι πιο καινουργιο και πιο υγιεινο να μας πασαρει. Ριζες δεντρων? Φυλλα δεντρων? Αλλα προϊοντα της μανας γης? Ιδωμεν...

Η φουσκωτη πισινα

Καλοκαιρινο σκηνικο, πολλη πολλη πολλη ζεστη και ο καθε χριστιανος επινοει ο,τι του φανει, προκειμενου να δροσιστει. Ε, οι απεναντι μου, ενα νεαρο ζευγαρι, εβγαλαν μια φουσκωτη πισινα στη βεραντα.

Εκει που καθομουν χαλαρα και διαβαζα το βιβλιο μου στο μπαλκονι μου, με τον καφε μου, ακουγα ενα ΣΒΟΥΤ ΣΒΟΥΤ ΣΒΟΥΤ, χωρις σταματημο. Γυρισα να δω τι στα κομματια κανει αυτον τον ανατριχιαστικο ηχο και ειδα εναν τυπο να φουσκωνει μια βαθυ-μπλε πισινα. Αυτος φουσκωνε και του χε βγει η ψυχη στα γονατα και η αλλη ηταν απο πανω του με το μαγιω και τα χερια στη μεση και περιμενε να φουσκωσει, για να αρχισει τα μακροβουτια (!).

Με τα πολλα την φουσκωσαν και ομολογω οτι ειναι μια μεγαλη για τα στανταρντ της φουσκωτη πισινα. Εφαγαν καμια ωρα να τη φουσκωσουν, εφαγαν αλλη μια ωρα να την γεμισουν και εφαγαν και κανα κατοσταρι στην ΕΥΔΑΠ. Αυτη εξακολουθουσε και την κοιτουσε σαν το αρπακτικο, για να βουτηξει. Και ετσι εγινε. Μπηκε μεσα και αρχισε τις απλωτες(!). Τωρα εδω, ή η πισινα ειναι πολυ πιο μεγαλη απ΄ οτι φαινεται ή αυτη ειναι ενα μετρο. Παντως φαινεται να το διασκεδαζει. Μετα, μπηκε και ο καημενος, ιδρωμενος απ΄ τη χαμαλοδουλεια και εκατσε να δροσιστει επιτελους, σαν το ιγκουανα, ακινητος. Αυτον τον ψιλοζηλεψα, αυτην, δεν την καταλαβαινω. Σημειωτεον, οτι ο τυπος πρεπει να μπηκε τιγκα στη βρωμα μεσα στη φουσκωτη του γουρνα.

Οι μερες περνανε και τα μπανακια συνεχιζονται. Αυτη εξακολουθει τα προσθια,τις πεταλουδες και τα ανασκελα (!), αυτος συνεχιζει να μενει ακινητος σε μια μερια και εγω εχω αρχισει να αναρωτιεμαι για την καθαροτητα του νερου της πισινουλας. Παει μια βδομαδα και το νερο τους πρεπει να χει αρχισει να γινεται βουρκος. Μιλαμε για βουρκο ομως.

Πανε δυο βδομαδες τωρα και το νερο εχει αρχισει να φαινεται απο μακρια γκρι. Δυο βδομαδες ιδρωτα, σκονης, νεκρων ζουζουνιων και καποιων χιλιαδων νεκρων κυτταρων. Εχω αρχισει και ανησυχω για το ελος των απεναντι. Βγαινω στο μπαλκονι με φιδακια και σιτρονελες, γιατι σιγουρα στην πισινα - εργαστηριο μεγαλωνουν με γεωμετρικη προοδο τρελα υβριδια κουνουπιων. Εχω αρχισει και πιστευω οτι το κουνουπι τιγρης και δρακος δημιουργηθηκε στον "Γαγγη" των απεναντι.

Τωρα πια, εχει σταματησει να ειναι το φαν οι δυο ηλιθιοι, που κανουν μπανιο σαν τρελοι στον μικρο Ατλαντικο τους και περιμενω να δω ποτε θα αρχισουν να αφηνουν κομματια απ τη βρωμα και τη δυσωδια που βαφτιζονται καθημερινα. Θελω να δω τη μαχη ανθρωπου VS κολοβακτηριδιων. Τι σταδιαλα? Δεν εχουν ψοφησει απ το ξυσιμο? Εδω, σε μια υγρη πετσετα αν κατσεις λιγο παραπανω, τον τσιμπας τον μυκητα. Αυτοι που πλεον κανουν μπανιο μεσα σε μυκητες με λιγο νερο, δεν εχουν φαγουρα ακομα? Δεν εχουν ξεφλουδισει απ το κατουρο μεσα στο οποιο κυλιουνται σαν τα γουρουνια? Τι να πω ρε πουστη... Θαυμα!

Η φουσκωτη πισινα τους, ειναι πραγματικα ενα εργαστηριο, ειναι πραγματικα ενα πειραμα, μια μυηση του ανθρωπινου σωματος σε SAS συνθηκες, χωρις εγχειριδιο επιβιωσης. Ποιος θα κερδισει τελικα..?

10+1 tips για το καλοκαιρι

Το καλοκαιρι ειναι στα μεσα του, οι περισσοτεροι ομως, -οι τυχεροι, που εχουν να φανε- θα πανε διακοπες Αυγουστο. Ετσι λοιπον, θεωρησα τωρα το καταλληλοτερο διαστημα για αυτη τη δημοσιευση. Θα σου δωσω μερικα τιπς για το καλοκαιρι του 2012, για να την βγαλεις καθαρη και για να μη γινεις ρεντικολο.

1. Φετος, το μαυρισμα ας το ρεγουλαρεις λιγο. Ο ηλιος καιει -για σας τους γκέι και για σας τους στρέι(τ)- και σε μαυριζει σε χρονο dt. Το μαυρισμα δεν ειναι πλεον τοσο της μοδος και δεν φοριεται πολυ στα κλαμπ και στις παραλιες, αλλα στα νοσοκομεια με τους σπιλους που απ τον ηλιο γινονται "σπηλιες". Κι αν αυτο δεν σε πειθει, απλως κοιτα μην περασεις αυτη τη λεπτη γραμμη και αλλαξεις φυλη, γιατι σε καθε γωνια υπαρχει κι ενας χρυσαυγιτης και δεν θα σε κανει και πολυ κεφι ετσι μαυρο, μικρε πακιστανε.

2. Εσυ που θα το ριξεις στα λαδια και τα πετρελαια για να μαυρισεις καλα, και δεν σε τρομαζουν ουτε αρρωστιες ουτε το ξυλο, προσεχε καλα, γιατι οταν αρχισεις να αφηνεις πισω σου κομματια απο το καμμενο, σαπιο δερμα σου, δεν θελω να το βλεπω. Δεν θελω να βλεπω τους λεκεδες σε πλατη, σβερκο και χερια, που σε οδηγουν κατευθειαν στην Σπιναλογκα. Να ξερεις να καλυφτεις με εσαρπες και πανωφορια, ακομα κι αν εχει 100 υπο σκια, γιατι δεν υπαρχει μεγαλυτερη αηδια απο τα κομματια δερματος που σου λειπουν παλιοσαυρα!

3. Ασε τα μεικ απ στην ακρη κι αν δεν μπορεις να τα αφησεις στην ακρη, απλα ΠΕΤΑΤΑ. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αηδια απο αυτο το σκατι ζουμι που σταζει απ τους κροταφους και τα μουστακια σου και καταληγει στο πιγουνι και μετα στον λαιμο σου. Ειναι σαν να χεστηκε το προσωπο σου. Εχει ζεστη κι ολα λιωνουν, δεν θελει πολυ να το σκεφτεις, μην παστωνεσαι λοιπον, ή εστω βαλε αδιαβροχα.

4. Μη βαφεσαι στην παραλια. Οχι, δεν ειναι σεξι να βγαινεις απ τα μακροβουτια σαν την γκουερνικα. Η μασκαρα και τα μολυβια -ελεος τι εχεις βαλει επανω σου- εχουν φυγει απ τα ματια και εχουν κανει μαυρες ραγες, που τα συνδεουν με τις μασχαλες σου! Σιχαμα, παραδεξου το.

 5. Θα μεινω στην παραλια και θα σου πω, βγαλε τα ψηλοτακουνα! For the love of God woman! Αφου κι εσυ δεν μπορεις να περπατησεις. Τα τακουνια σου καρφωνονται σαν διαολοι στην αμμο και περπατας σαν τη σαυρα στο νερο! Τι το θες το υψος στην θαλασσα, αφου καποια στιγμη, θα νταλακιασεις στο κακαηλί και θα βουτηξεις! Θα το δουμε το υψος σου αργα ή γρηγορα, οποτε πετα τα στιλετα που μας κανουν πιρσινγκ στα δαχτυλα των ποδιων, γκονταμνιτ!

 6. Ενα τελευταιο για την παραλια. Οταν εισαι ευσωμη, μη φορας ταγκα! Μη φορας καν αυτα που ο κωλος τα ρουφαει μεσα και χανονται. Δινει το εφε του ολογυμνου και αυτη ειναι μια γυμνια ασχημη, μια γυμνια γκραν γκινιολ. Σιλβουπλέ, προτιμησε μαγιω με αρκετο υφασμα, να το βλεπουμε και να καλυπτει κι οχι να αφηνει ακαλυπτους τους φαλακρους αδελφους Κατσαμπα σου να μας χορευουν σαμπα.

 7. Πολλα μπανια. Ντουζ. Δεν ξερω πώς τα λες, οπως θες πες τα, αλλα καντα! Ξεχνα το μια φορα τη μερα! Τωρα εχει ζεστη, σκαει ο τζιτζικας και ιδρωνεις σαν τον διαολο! Αν δεν κανεις τουλαχιστον 3 μπανια τη μερα, μυριζεις σαν σαπια καλτσα. Γουος γιορ φακιν σελφ!

8. Μενω στα ντουζακια και κανω μεγαλυτερο φοκους στις μασχαλες. Ασχημη λεξη, ουτως η αλλως. Μασχαλη. Απο μονη της σαν λεξη θαρρεις πως βρωμοκοπαει. Μην το κανεις ακομα χειροτερο λοιπον. Μην επιβαρυνεις ακομα το καρμα της! Πλυντην και βαλτης αποσμητικο. Υπαρχουν τοσα πολλα, σε ρολ ον, σε σπρέι, σε κρεμωδη υφη και αλλα τοσα αρωματα για να σε ιντριγκαρουν να τα φορας συνεχεια. Μην αντισκεκεσαι! Βαλτο πανω σου το ρημαδι! Βαλτο, γιατι οταν καθεσαι διπλα μου και μου ρχεται αυτη η κρεμμυδιλα που αναδυεις, καιγεται ο εγκεφαλος μου και προσπαθω να θυμηθω αν εφαγα σουβλακι το προηγουμενο τεταρτο! Μετα απο απανωτα ΧΑ και ΧΟΥ στα μουλωχτα, συνειδητοποιω, οτι ΕΣΥ μυριζεις αυτη τη σουβλακιλα που δεν εφαγα ποτε! Νοου φερδερ κομεντς!

9. Ξερω οτι ηρθαν στη μοδα οι εσπαντριγιες του 80, ξερω οτι σ' αρεσουν και τα ολ σταρ. Ομως μη τα φορας ετσι στεγνα. Ψεκασε τα με αντιμυκητιακα, με μικροβιοκτονα, με χλωρινη, γιατι τα ποδια σου ειναι δυο κινητες μπομπες ετοιμες να σκασουν στα μουτρα μου. Το πανι και το ψαθι, κανουν τις πιο αναθεματισμενες ενωσεις με τον ιδρωτα και αναπτυσσουν αποικιες μικροβιων με εξωγηινες ταχυτητες. Μην τα αφηνεις στο ελεος τους, γιατι μετα θα ναι για πεταμα και τα παπουτσια σου και τα ποδια σου.

10. Μενω στα ποδαρακια σου. "Το νυχακι σου το σα-πιο", που λενε τα ημισκουμπρια, κρατα το για τη βαρυχειμωνια και κρυφτο καλα στις αρβυλες και τα μποτινια. Το καλοκαιρι δεν φοριουνται οι γυπαετοι! Περιποιησου αυτα τα εργαλεια της λιθινης εποχης που εχεις στα δαχτυλα σου και καντα να μοιαζουν με νυχια! Ασε, που ειναι αρκετα επικινδυνο να κρεμιεσαι απ τα κλαδια.

10+1. Περναω με εναν μαγικο τροπο απο τα νυχια στις φτερνες! Αντρες, γυναικες, παιδια και μηχανες! Αφορα τους παντες! Αυτο το φυσικο-αφυσικο της καλοκαιρινης φτερνας, αυτη η γρατσαδα με τα λουκια και τα αυλακια που πιανουν βρωμα, χωμα, χρωμα, αιμα, δακρυα κι ιδρωτα, ειναι λογος για να σε εκτελεσει στα 5 μετρα η θερινη πολιτσιγια! Τριψε μεχρι θανατου αυτο το πλασμα που προσπαθει να αναπτυχθει στο πισω μερος του ποδιου σου, βαλτου λαδι, κρεμες και λοσιον και χασου απο μπροστα μου μη σε κλωτσησω απ την αηδια που μου προκαλεις!

Ενας θανατος για μια ζωη

Δυο σταθερες εχει ο ανθρωπος. Μονο δυο αληθειες γνωριζει. Τη γεννηση και το θανατο. Αυτες οι δυο αληθειες τού δινονται και καλειται να διαχειριστει μονος του το ενδιαμεσο διαστημα, καθως ειναι και το μονο, πανω στο οποιο μπορει να ασκησει επιρροη. Δεν σε ρωταει κανεις για το αν θες να ερθεις στη ζωη και δεν σε ρωταει κανεις, οταν ερθει η ωρα να φυγεις απο αυτη. Σκοπος σου λοιπον, απο οταν αρχισεις να δρας συνειδητα, ειναι να διαχειριστεις τη ΖΩΗ ετσι, ωστε να καλυπτεις στο 100% τις δικες σου προσδοκιες.

Υπαρχουν ομως πολλοι ανθρωποι, που χανονται στην πορεια στη μεταφραση των δυο δεδομενων, ζωης και θανατου. Αυτα ειναι απλα και μονο, δυο σημεια αναφορας. Δεν ειναι το ζητουμενο. Ποσο μαλλον, οταν εστιαζεις στον θανατο. Οταν παρασυρεσαι και οσο ζεις, σε απασχολει το τελος σου. Το τελος δινει το νοημα σε μια ταινια, οχι ομως στη ζωη σου. Εκει, το νοημα το "γραφεις" καθημερινα.

Ξερεις οτι θα πεθανεις. Ολοι ξερουμε οτι καποια στιγμη θα πεθανουμε. Γιατι λοιπον να μπαινεις στη διαδικασια να φοβασαι το σιγουρο? Με τον φοβο, δεν το αποτρεπεις, το ενισχυεις. Του δινεις μεγαλυτερες διαστασεις, ανοιγεις την πορτα σε ενα "τελος" που σε απασχολει και κατα τη διαρκεια. Ανοιγεις μια μεγαλη, βαρια πορτα, για να μπει ενας φοβικος, δυστυχισμενος ανθρωπος.

Το να αναλωνεσαι με φοβιες για τον θανατο, με αρρωστιες, με εμμονες, σου αφαιρει μερες, μηνες, χρονια. Ο φοβος ειναι ο εχθρος των παντων. Ειναι ανασταλτικος παραγοντας για ο,τι κανεις. Σε αποσπα απο ο,τιδηποτε ωραιο. Χανεις στιγμες, παυεις να ζεις.

Σε σενα, που φοβασαι, που εχεις χτισει τη ζωη σου με γνωμονα τον φοβο, εχω να σου πω το εξης. Πετα απο πανω σου αυτο το βαρος, παρε μια βαθια ανασα γεματη ζωη και σταματα να μαγνητιζεις τα αρνητικα και τα δυσαρεστα. Ανοιξε παλι αυτη τη μεγαλη, βαρια πορτα και δειξε τον δρομο του γυρισμου σε αυτον τον δυναστη της ζωης, που σε ακολουθει τοσα χρονια.

Beware of the Driver

Σου παραθετω το παραπανω βιντεο, για να μπορεσεις λιγο να κανεις εικονα τη σχιζοφρενεια μου στο τιμονι. Για να καταλαβεις, οτι αυτο που ειμαι καθημερινα, δεν εχει τιποτα να κανει με τον οδηγο που βλεπεις μεσα στο αγαπημενο μου σμαρτ. Μεσα εκει, βριζω χειροτερα κι απ τον πιο αθυροστομο λιμενεργατη, βρισιες που δεν γνωριζα καν οτι υπηρχαν. Αποκταω δυναμεις υπερφυσικες, που μπορω να βαλω κατω και τον πιο γεροδεμενο και να τον σαπισω στις σφαλιαρες. Οταν βγω, γινομαι παλι ΕΓΩ.

Αυτο το βιντεακι, ηταν απο τα αγαπημενα μου, οταν ημουν μικρη. Τοτε, που ο μπαμπας μου μου μαζευε ολα τα κλασικα του Ντισνεϊ και μου τα εγραφε σε κασσετες, για να τα βλεπω και να με διασκεδαζουν -κυριως στο φαγητο.

Μου φαινοταν περιεργο και ανεξηγητο, πώς αυτος ο πραος κατα τ΄ αλλα ανθρωπακος, μεταμορφωνεται σε τετοιο διαολο, οταν μπαινει στο αμαξι. Περιεργο, αλλα και ελκυστικο. Παρουσιαζε απο τοτε μεγαλο ενδιαφερον το "διχασμενο" της υποθεσης.

Και πριν βιαστεις να κατηγορησεις αυτο το συγκεκριμενο καρτουν, για το μαυρο χαλι που γινομαι τωρα που μεγαλωσα στο τιμονι, θα σου πω, οτι μαλλον το χω κληρονομησει απο τον μπαμπα μου. Και ο μπαμπας μου οταν οδηγαει, καπως ετσι γινεται, αλλα καθολου αδικαιολογητα με ολους αυτους τους κρετινους που κυκλοφορουν καθημερινα στους δρομους. Οποτε, μπορουμε να υποθεσουμε οτι κανεις δεν πηρε τιποτα απο κανεναν και απλως τα νευρα μας ως οδηγοι, εχουν γινει τοοοσο λεπτες κλωστουλες, που ΣΠΑΝΕ.

Θα σου πω καποια μικρα τεκτενομενα των δρομων και υστερα, μπορεις να αποκαλεσεις εμενα τρελη ή τους αλλους τελειωμενα ηλιθιους.

Υπαρχουν λοιπον οι οδηγοι, που πιανουν δεξά και πανε χα λα ρα. Οκ, δεν ειπε κανεις να τρεχεις σαν παρανοϊκος σ' αυτη τη λωριδα, ομως δεν σου λεει και κανενας ΚΟΚ να πηγαινεις με 10km/h. Του παιζεις του γελοιου φωτα, αλλα δεν καταλαβαινει Χριστο! Του κορναρεις, τιποτα. Πας να τον προσπερασεις και τον βλεπεις να κινειται κι εκεινος αργα - αργα, σχεδον αερικα, προς την μεσαια, διχως φλας, διχως τιποτα. Οταν εχεις φτασει στο σημειο να θες να περασεις απο πανω του, γιατι δεν του αξιζει ουτε να οδηγει, ουτε να ζει, το ενστικτο -και μονο αυτο- της αυτοσυντηρησης, τον παει παλι δεξια, αλλα ΠΑΝΤΑ ΑΡΓΑ. Περνας απο διπλα μανιασμενα και βλεπεις τα μουτρα του ηλιθιου, που ειναι τερμα ηλιθια και κραταει τσιγαρο, καφε, κινητο και ειναι στο τσακ να αρχισει να λυνει και σταυρολεξα. !@#$%^&

Υπαρχουν οι αλλοι, οι "γρηγοροι". Ή αλλιως, καγκουρες. Αυτοι που εχουν λανσαρει τα διαστημοπλοια στους δρομους. Αυτοι με τα μπλε φωτα απο κατω, απο πανω κι απο το πλάι. Αυτα τα φωτα που σε μαγνητιζουν να τα κοιτας σαν τις μυγες το φως. Εχουν μπουρι ΣΙΓΟΥΡΑ, ή ακομα και μπουρια, στο μεγεθος της σκουπας που καθαριζουν οι υπαλληλοι του δημου τα παρκα. Εχουν αεροτομες, οπου χωραει να μπουν και φιμε τζαμια -ισως κατα βαθος να ντρεπονται κι αυτοι οι ιδιοι για το καρναβαλι που κυκλοφορουν. Αυτοι οι "δαιμονες" της ασφαλτου, ειναι μη θελησουν να απογειωσουν το μπατ μομπιλ τους. Σε πλησιαζουν τοσο κοντα απο πισω, που σχεδον βλεπεις τις τσιμπλες στα ματια τους. Σου αναβοσβηνουν τα φωτα, εσενα, που πας ΚΑΝΟΝΙΚΑ, αλλα δεν τα βλεπεις, γιατι εχουν κολλησει πανω στα δικα σου φωτα. Σε βαζει ο διαολος τοτε και λες "οχι βρε πουστη, δεν θα περασεις" και αυτος εχει αρχισει ηδη τα τζαρτζαρισματα απο πισω. Εχει ολο το περιθωριο να σε προσπερασει απο οπου θελει, αλλα ΟΧΙ, θελει να σου δειξει τι μπορει να κανει το τσιρκο με τις ροδες που οδηγει. !@#$%^&

Ειναι οι παππουδες. Οι παππουδες και οι γιαγιαδες που ΥΠΕΡΛΑΤΡΕΥΩ κατα τα αλλα, αλλα εκει, κανουν του κεφαλιου τους. Εισαι στο φαναρι και ο μπροστινος, οταν αναψει το πρασινο ξεκιναει μεν, αλλα δεν παει μπροστα, ερχεται πισω σε σενα. Πατας κορνα για να προλαβεις το στενο τετ α τετ σας. Σταματαει. Αλλα δεν παει ουτε μπρος, ουτε πισω πια. Μενει ακινητος και προσπαθει να καταλαβει τι συμβαινει. Γιατι το μηχανημα δεν υπακουει. Ειναι πολυ πιθανο να φορανε ακουστικο βαρυκοϊας και οι δυο. Και ο παππους και το αμαξι. Εκει ειναι το λιθαλ γουιπον που συναντας μπροστα σου. Τα μικρα εγκεφαλικα αρχιζουν και εξαπλωνονται και σε σενα και στον πισω σου και στον παραπισω σου, που ολοι σας εχετε ρουφηξει τα απαυτα σας απο τον κινδυνο θανατο μπροστα. Τον προσπερνας, βλεπεις οτι ειναι παππους... Και δεν εχει !@#$%^& γιατι εκει και μονο εκει εισαι ψυχοπονιαρης οδηγος. Παιρνεις τηλεφωνο ομως τα παιδια, τα εγγονια του και ενα ταξι, για να παψει να βγαινει παγανια αυτος ο Χαροντας.

Ειναι οι γκαβοι των σηματων. Αυτα τα απολειφαδια, που δεν τηρουν σημα για σημα και πονανε τα χερια σου απο τις μουτζες που ριχνεις και χτυπας τζαμια και ταμπλω. Αυτα τα αποβρασματα, που παραβιαζουν ενα στοπ ΝΑ και οταν τους βρισεις, σου ζητανε τον λογο. Και μετα? Σου ζητανε τον λογο οι συγγενεις που τον σκοτωσες. !@#$%^&

ΚΑΠΟΙΑ "Ν". Το τονιζω το ΚΑΠΟΙΑ. Τα "Ν" τα σεβομαι. Τα σεβομαι οταν το "Ν" ειναι ΝΕΟΣ οδηγος. Οχι οταν ειναι υπο την επηρεια ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ οδηγος. Εχω συναντησει "Ν" που πανε οπως πανε, τηρουν ολα τα σηματα, πανε αργα, αλλα δεν ενοχλουν κανεναν. Εχω συναντησει ομως και "Ν" που μαλλον εχουν παρει βαρβιτουρικα με σφηνακια γουισκεϊ και χαραζουν οχταρια στην ασφαλτο, χωρις φλας και χωρις ελεος. Αυτα τα "Ν" που η επομενη τους κινηση ειναι ενα αινιγμα, ενα μυστηριο. Που μπορει και να πεταξουν. Παρατηρημενα, παντα διπλα στα επικινδυνα "Ν" ειναι μια ακομα πιο επικινδυνη "Ν" μάνα, που δινει οδηγιες, μαλλον για το πώς θα στειλουν μαζι, ολους τους υπολοιπους οδηγους στα δεντρα. !@#$%^&

Τελος, ειναι και τα ΤΖΙΠ. Τα τζιπ, που κρυβουν μια νεοπλουτη κυρατσα που νομιζει οτι εχει μπει σε τανκ και παταει οτι κινειται ή του κομπλεξικου "μικρομοριακου" αντρα της, που εχει το τζιπ για επεκταση αυτου που του λειπει. Και παλι τονιζω, αναφερομαι σε αυτες τις δυο κατηγοριες κατοχων τζιπ -γιατι υπαρχουν και οι νορμαλ. Ειναι αυτοι, που κανουν οοοο,τι θελουν. Που ειτε ειναι σπιτι αραχτοι στον καναπε και ξυνονται βλεποντας τολμη και γοητεια, ειτε ειναι στο αμαξι και οδηγουν, εχουν την ιδια σκατοφατσα και τα ιδια αντανακλαστικα και προσοχη. Αυτοι, ειναι τυποι που δεν υπολογιζουν τιποτα. Ειχαν λεφτα και πηραν το τζιπ (με γεια τους, με χαρα τους), και κανουν λες και αγορασαν μαζι δρομους και πεζοδρομια. Αυτους θα τους συναντησεις παντα παρκαρισμενους σε διαβασεις πεζων και σε θεσεις αναπηρων. Ειναι οι εξυπνοι, που βρηκαν μια τοσο καλη θεση, ενω ολοι εμεις, οι υπολοιποι μαλακες, προσπερασαμε και παρκαραμε σχεδον σπιτι μας. !@#$%^&

Μετα απο αυτα τα λιγα, για να μην σε κουρασω και πολυ, γιατι εχει κι αλλα, βγαλε τα συμπερασματα σου για το "καθως πρεπει" προφιλ, που διατηρω ως οδηγος. Και βαλε καλα στο κεφαλι σου, οτι ποτε δεν πρεπει να υποτιμας μια μικροσωμη γυναικα οδηγο, γιατι τα νευρα την κανουν Ηulk.

Mirror mirror on the wall...

Η ομορφια ειναι ενα θεμα, που εχει παρει περιεργες διαστασεις, στους χαλεπους κατα τ΄αλλα καιρους που ζουμε. Το νιστερι δουλευει πιο πολυ απ το πιρουνι. Εχουν μπει ολοι σε ενα περιεργο τριπακι  να βαζουν χειλη, να βαζουν στηθη, να βγαζουν στηθη, να βαζουν μυτες, να βγαζουν μυτες, να ανεβοκατεβαζουν κωλους. Του κωλου ιστοριες δηλαδη. Με το μπαρντον. Υπαρχει το προτυπο της αρτιοτητας. Το αρτιο, αψεγαδιαστο προσωπο και σωμα. Αυτο που εξαλειφει καθε στοιχειο διαφορετικοτητας και μας κανει ολους ιδιους. Με γαλλικες μυτες, στηθη DD και κωλους που κοιτανε τον Θεο.

Ολοι μπαινουν στον πειρασμο, κατα καιρους, να βρουν ΚΑΤΙ που θα αλλαζαν. Μπουρδες. Οπως σου μπαινει στο μυαλο βγαλτο. Αν μπεις στον χωρο αυτο, θα βγεις καπως σαν την Ντονατελλα Βερσατσε. Και αυτο δεν το λεω για καλο. Εκτος κι αν θες να πρωταγωνιστεις στα γευματα των πιτσιρικιων, για να τρωνε τη ρημαδα τη φακη.

 Μπορεις να σταματησεις να διαβαζεις, ΜΟΝΟ  αν μοιαζεις καπως ετσι...
  ...τότε, εχεις καθε δικαιωμα να παρεις τον πλαστικο χειρουργο και να κοιμαστε αγκαλια, ή να κυριευσεις τον κοσμο ως ενας σωστος, με τα ολα του διαολας.

 Αν λοιπον δεν ανηκεις στην παραπανω κατηγορια, ακου τι κανει εναν ανθρωπο πραγματικα ομορφο. Το μεσα σου, καθρεφτιζεται στο εξω σου -και οχι με το ινσάιντ ουτ που απεικονιζεται στο παραπανω πλασμα.  Αν μεσα σου εισαι "πλουσιος", εισαι ενας πανεμορφος ανθρωπος.

Η εξυπναδα ειναι το Α και το Ω -για μενα παντα-, στο να κανει εναν ανθρωπο ελκυστικο. Η εξυπναδα και η σπιρταδα. Ο εξυπνος ανθρωπος λαμπει απο χιλιομετρα. Η εξυπναδα δεν μετραει πτυχια και σπουδες. Εχει να κανει με τις στροφες που παιρνει το μυαλο. Με το ποσο ανοιχτο ειναι ενα μυαλο, με το ποσο βαθια μπορεις να κολυμπησεις στο μυαλο του αλλου. Δεν υπαρχει τιποτα πιο συναρπαστικο, απ το να ανακαλυπτεις συνεχως καινουργιες πτυχες καποιου. Να μιλαει και να το βουλωνεις, γιατι θες να μαθεις πολλα περισσοτερα, απο αυτα που ηδη ξερεις. Ο εξυπνος παιρνει τους περισσοτερους ποντους. Ο ηλιθιος παιρνει ασσο και πεθαινει, ακομα κι αν τα χαρακτηριστικα του αγγιζουν την τελειοτητα -οπως λεει και ο πανελληνιος (σ)Τοκος.

Το χιουμορ ερχεται στην συνεχεια. Αν εισαι πανεξυπνος, εχεις και ωραιο χιουμορ. Ανθρωπος χωρις χιουμορ, ειναι κατι σαν το σπιτι διχως Γιαννη και προκοπη δεν κανει. Το χιουμορ δινει πολλους ποντους. Το "κακο" (ιβολ)  χιουμορ δινει περισσοτερους. Παρ ολα αυτα, ο καθενας εχει τη δικη του αισθηση του χιουμορ, οποτε περι ορεξεως, κολοκυθοπιτα.

Η εντονη προσωπικοτητα. Οταν λεω προσωπικοτητα, σαφως συγκαταλεγονται και τα παραπανω που ανεφερα, ομως δεν ειναι μονο αυτα. Ειναι αυτο που εκπεμπεις. Ειναι το ποσο γερα και καλα πατας στα ποδια σου, ποσο ακαβαλητος και ποσο ακομπλεξαριστος εισαι. Ειναι η αυτοπεποιθηση που εχεις, γιατι σε αγαπας και εισαι ευχαριστημενος με αυτο που εισαι, που εσυ ο ιδιος εχτισες να εισαι. Σε κανει γαματο ανθρωπο, το να μην εχεις χαζα απωθημενα. Το να εχεις καταφερει αυτα που ηθελες και αγαπας ακομα και τις αποτυχιες σου. Προσωπικοτητα ειναι και η αυρα σου. Η διαθεση σου.

Η διαθεση σου. Αυτο ειναι το επομενο. Οταν εισαι καλος και χαρουμενος ανθρωπος, εισαι και ομορφος. Καλος, δεν εννοω μαλακας, εννοω καλοσυνατος. Η καλοσυνη ζωγραφιζεται στο προσωπο. Το να εχεις ενα χαμογελο που μιλαει και λεει τα ωραιοτερα πραγματα, που μπορουν να ειπωθουν, χωρις να πεις λεξη. Ωραιο σε κανουν τοσα πολλα. Η ενεργεια σου, ολο σου το ειναι, ολες οι μοναδικες πλευρες σου, τα καλα σου, τα κακα σου, ολα αυτα που εχεις δεμενα μεσα σου με αγαπη.

Η εξωτερικη εμφανιση, ειναι απλως το περιτυλιγμα, που θα σε κανει ελκυστικο στα πρωτα λεπτα και μετα δινει την πασα σε ολα τα υπολοιπα. Αυτα πρεπει να κοψεις και να ραψεις αναλογα. Ασε τα αυτια σου ησυχα...

Εξι σταγονες νερο

Ξυπνας απο τη ζεστη, με το στομα στεγνο, τσαρουχι, να κολλαει απ την αφυδατωση. Τα ματια σου εχουν ξεραθει και εχουν γεμισει σκονη. Τι σκονη ειναι αυτη? Τσουζει και σε διψαει ακομα πιο πολυ. Μα καλα, που βρισκεσαι και υπαρχει τοση ξηρασια? Στην ερημο? ΝΑΙ, στην ερημο. Ερημε! Εισαι κατω απο τον καυτο ηλιο, που σε εχει γεμισει εγκαυματα. Εισαι αθλιος, ταλαιπωρημενος και εξουθενωμενος. Πώς βρεθηκες εκει? Ο ηλιος σε εχει ζαβλακωσει και εχεις παθει λαλάκα. Εσυ ξεκινησες για μια ανεπαναληπτη περιπετεια και εχεις καταληξει χαμενος και καμμενος, με ενα παγουρι, με εξι σταγονες νερο. Σκετη απελπισια.

Σε ειχε κουρασει η υγρασια. Σε ποναγαν τα κοκκαλα και γκρινιαζες, δεν την απολαμβανες. Ειχες μπουχτισει με το νερο και ηθελες να κανεις μια τρελα. Ετσι καπως αποφασισες να την κανεις για την ερημο. Εκει θα περνουσες διαφορετικα. Ηθελες να το δοκιμασεις, να αποδειξεις οτι μπορεις και χωρις τοσο Η2Ο. Αλλωστε, κρατουσες το απαραιτητο μαζι σου. Αυτο, που απλως θα σε κρατουσε ζωντανο.

Οι μερες περνουσαν και εσυ συνεχιζες να περπατας αλαζονικα στα βαθη της. Με την ξεροκεφαλια φορεμενη και καλα σφηνωμενη, που ταιριαζε γαντι με το τοπιο, διεσχιζες με μεγαλα βηματα την χαωδη αυτη εκταση. Το νερο το σπαταλουσες φτυνοντας το, σχηματιζοντας φακιδες στο εδαφος. Κανενας σεβασμος σε αυτο το χαος που σε περικλειει. Καμια γνωση της καταστασης, που ο ιδιος εβαλες τον χαζο, απερισκεπτο εαυτο σου.

Τωρα εχεις βρεθει με μετρημενες σταγονες και μηδενικες αντοχες. Το νερο σου αδειασε. Το μονο που σε κρατουσε ζωντανο, το ξοδεψες ανωφελα. Αναπολεις τις μαγευτικες στιγμες που περνουσες μαζι του. Αναπολεις τα μπανια που κανατε μαζι, τη συντροφια που σου κρατουσε στο φαγητο, την παρεα σου στα σπαϊσι, τους πονους που σου προκαλουσε στα κοκκαλα. Μακαρι να το ειχες κι ας πονουσες. Κι ας μην εκανες βημα. Τωρα εχεις μεινει με εξι μονο σταγονες. Εξι σταγονες, που τις κοιτας και ξεροσταλιαζεις. Που ουτε δακρυ δεν μπορεις να βγαλεις γι αυτες. Εισαι στεγνος και βλακας. Βλακας που επρεπε να χαθεις τοσο βαθια, για να συνειδητοποιησεις την αξια αυτου που ειχες τοσο καιρο και το θεωρουσες ανιαρο, αγευστο και αοσμο.

Το πορτρετο

Ενα σκυθρωπο προσωπο, με σκληρα χαρακτηριστικα. Με μαλλια μαυρα και αγριεμενα, σαν να νιωθουν απειλη.

Εντονα, μαυρα, ρυτιδιασμενα ματια. Ματια, που λενε περισσοτερα απο τα χειλη. Ματια, που φοβασαι μην σε τραβηξουν μεσα τους. Απιστευτη η αγριοτητα που μπορει να εχει ενα βλεμμα. Ενα βλεμμα, που εχει μαθει να κρυβεται σε σκοτεινα, απομερα μερη, που κανεις δεν παταει. Που εχει χρονια να πατησει. Βγαζουν μεγαλη επιθετικοτητα. Οταν αντικριζουν καποιον, φορανε την ατσαλινη και αδιαπεραστη πανοπλια τους, αυτη που απωθει, που τρομαζει.

Αποστεωμενα, σκαμμενα ζυγωματικα, που μπλεκονται αναμεσα στα πυκνα γενια, σαν να ζητουν προστασια απο αυτα. Ζυγωματικα γεματα ενταση, που αγριευουν ακομα περισσοτερο το βλεμμα.

Μυτη λεπτη, αλλα εντονη. Δειχνει μια επιβλητικη προσωπικοτητα. Εναν χαρακτηρα σκληρο και αποφασιστικο. Εναν ανθρωπο αποφασιστικο, που παταει γερα στα ποδια του, αδιστακτο, αλλα και δικαιο. Τοσες πολλες αντιθεσεις, που δημιουργουν ενα επιβλητικο πορτρετο.

Τα χειλη ειναι τοσο σωστα εναρμονισμενα με το υπολοιπο προσωπο. Σφιγμενα, που αφηνουν ενα ανοιγμα, ισα ισα για ζωη. Λες και ειναι σφραγισμενα τοσα πολλα χρονια. Δεν αφηνουν τιποτα να βγει, που θα δωσει ελπιδα και παραπανισια ζωη στο σωμα.

Καθεσαι και κοιτας αυτο το προσωπο ωρες. Σου προκαλει αναμεικτα συναισθηματα. Ο φοβος που νιωθεις, σε τραβαει ακομα περισσοτερο. Ταξιδευεις με τις αναμνησεις, που ειναι χαραγμενες πανω του. Δεν σου δινει στοιχεια με λεξεις. Ειναι ομως τοσα πολλα αποτυπωμενα πανω σ αυτο. Μια ολοκληρη ζωη. Μετα απο ωρες, ολα τα χαρακτηριστικα εχουν αρχισει να μαλακωνουν. Αυτο το σφιξιμο χαλαρωνει. Τα χειλη αφηνουν περισσοτερο οξυγονο να μπαινει. Τα ζυγωματικα ξεπροβαλλουν απο τα πυκνα γενια. Τα ματια παιρνουν αλλη οψη. Ανοιγουν και καθρεφτιζουν τον πονο και τις δυσκολιες που εχουν περασει. Βγαζουν μια γλυκια θλιψη. Μια προσιτη εικονα. Σε παιρνουν μαζι τους στο ταξιδι, που τα οδηγησε στο τωρα. Νιωθεις απεραντη θαλπωρη και ζεστασια.

Χωρις καμια λεξη, αυτο το πορτρετο σε εχει ταξιδεψει, σε εχει κανει να δεις εικονες, να μυρισεις αρωματα, να νιωσεις τοσα πολλα συναισθηματα. Οι λεξεις θα χαλουσαν ολη αυτη την ατμοσφαιρα, που σε εβαλε ενα και μονο βλεμμα. Αυτο το πορτρετο, που σε εμπιστευτηκε και μοιραστηκε μαζι σου μια ολοκληρη ζωη.

Του ηλιθιου την πορτα, οσο θελεις βροντα

Η ηλιθιοτητα ειναι ανικητη. Και αυτο ειναι που μου καιει καθε εγκεφαλικο κυτταρο! Πως ειναι δυνατον, παντα οι ηλιθιοι να νομιζουν οτι ειναι οι πιο εξυπνοι και να μην μπορεις ουτε καν να τους προιδεασεις για το αντιθετο?! Αν καθομαι και σε ακουω αμιλητη να αραδιαζεις παπατζες και δεν σε διακοπτω, η δεν διαφωνω μαζι σου, δεν σημαινει οτι εισαι πιο εξυπνος και εχω θαμπωθει απ τις σπιθες εξυπναδας που εκπεμπει η κασιδα σου, απλως μετραω αντιστροφα απ το 100 να μην σε χτυπησω και κανω μια συντομη επιτοπια ερευνα, για το ποσο μακρια μπορει να ταξιδεψει η ηλιθιοτητα.

Για μενα, πανηλιθιο σε κανουν τα παρακατω:

Oταν καθεσαι και μας περιγραφεις, χαρτι και καλαμαρι, τι εχεις κανει στη ζωη σου. Δεν θα σε προσλαβω, δεν με νοιαζουν οι δεξιοτητες σου, δεν σου ζητησα βιογραφικο -ουτε μινι, ουτε εκτενες-, δεν θα σε προτεινω σε δουλεια, κοινως χεστηκα πατοκορφα για τα ταλεντα σου γελοιε παρλαπιπα. Τραβα εντυπωσιασε με ακροβατικα τους οδηγους σε κανα φαναρι της Βουλιαγμενης, οχι εμενα.

Οταν εχεις υφακι οτι εισαι και πολυ γαματος και ψαγμενος και δεν ξερω τι. Οχι, δεν πιστευεις ουτε εσυ ο ιδιος, ουτε καν η μανα σου η κουκουβαγια οτι αξιζεις. Αντιθετα, η μανα σου η κουκουβαγια δεν ηταν κουκουβαγια, ηταν το περιστερι του Αρκα, που σας παρατησε και την εκανε με το χελιδονι και εμεινες εσυ τωρα με τοσα ψυχολογικα βρε καρμιρη, να μας το παιζεις παραδεισιο πουλι. Λασπωμενε αρουραιε του ουρανου.

Οταν μιλας για ολα και ξερεις τα παντα. Ειδικα οταν λες "εγω, εγω ξερω", ή "εγω θα σου πω πως ειναι πραγματικα, δεν τα λες καλα". Ελα να ξαναγνωριστουμε, γιατι μαλλον μπερδευομαι. Πως σε ειπαμε, Παπυρος Λαρους Μπριταννικα? Οχι? Ε τοτε τραβα πνιξου ανιδεε. Τενεκε ξεγανωτε, που εμαθες πεντε πραγματα και νομιζεις οτι επιασες τον Παπα απ τα αποτετοια του. Ουστ απο δω.

Οταν εισαι καθετος και κολλημενος. Κλασσικο, χαρακτηριστικο παραδειγμα ηλιθιου. Το μυαλο σου ειναι ενα ατελειωτο, βαρετο μονοπατι. Δεν εχει σταυροδρομια, ουτε παραδρομους. Ευτεια. Ευτεια με κοιμισμενες ή νεκρες αγελαδες στη μεση που δεν μπορεις ουτε αυτην να διαβεις. ΜΜΜΜΜμμμμοοοουυυυ.

Οταν γινεσαι συνεχως μαλακας. Ναι, οταν ολοι τα παιρνουν μαζι σου και στην λενε, δεν το κανουν επειδη σε ζηλευουν οπως πιστευεις, αλλα επειδη οντως τους την σπας και γινεσαι μαλακας. Τοσο απλο.

Οταν μειωνεις τους αλλους, ενω ειναι παροντες. Μιλαμε τοσο ντιπ για ντιπ. Ουτε καν απο πισω τους. Ειναι το θρασος του ηλιθιου, που σε πιανει εξαπινης, ή κοινως μαλακα. Αν μιλησεις, παλι θα σου πει οτι δεν τα ξερεις καλα, θα σε αφοπλισει παλι με την ηλιθιοτητα που τον δερνει.

Εφοσον λοιπον η επιστημη δεν εχει βγαλει καποιο τεστ για να σε εκτελουν πριν καν γεννηθεις, το λιγοτερο που μπορεις να κανεις, ειναι να μη βρεθεις μπροστα μου.

Bday Girl!

It's my party! Ω ναι! Τοσο καιρο τα λεω σε σενα, τωρα ομως, ηρθε η ωρα να τα πω και σε μενα, καθ' οτι σημερα, ειναι τα γενεθλια μου!!! Σαν σημερα, πριν 26 χρονια, γεννηθηκε αυτο το υπεροχο πλασμα, που ηρθε στον κοσμο για να φερει τα πανω κατω, για να σκορπισει χαρα και να βαλει τελος στη μονοτονια των γυρω του! Ξεκαβαλαω και μου ευχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Να μαι παντα καλα, γερη και δυνατη και να εχω Ο,ΤΙ επιθυμω, εγω που με λατρευω! Και να με χαιρεστε και εσεις που με αγαπατε τοσο! :)

Η μερα των γενεθλιων μου, παντα ηταν μια υπεροχη μερα για μενα! Μια ξεχωριστη μερα, που με χαροποιει πιο πολυ κι απ τη μερα των Χριστουγεννων! Λιγο τα δωρα, λιγο η τουρτα, λιγο οτι ολοι ασχολουνται μαζι μου (ως εγωκεντρικο γουρουνι που ειμαι). Μια φανταστικη μερα, που δεχομαι να μοιραστω την λαμψη της με τους γονεις μου -αφου λογω αυτων μπορω και τη γιορταζω- και με τη μαμα μου, που με κουβαλουσε 9 μηνες και με χαρα με εβγαλε στο φως του ηλιου (ή στα μαυρα μεσανυχτα, αφου αποφασισα να βγω 3 τα ξημερωματα) στις 12 Ιουνιου!

Ειναι μια μερα υπεροχη για μενα που γιορταζω και μαρτυρικη για τους κοντινους μου, λογω της φασιστικης μου συμπεριφορας, που οριζει να κανουμε ο,τι θελω, επειδη ειναι η μερα μου! Ετσι, απλα.

Η μερα που εγω και τα υπολοιπα εγω μου, σβηνουμε τα φαντεζι κερακια μας και δεχομαστε με τοση χαρα τις ευχες μας. Δεν ειμαι διχασμενη προσωπικοτητα, ειμαι απλως ενας σωστος, γνησιος διδυμος (ο,τι και να σημαινει αυτο), που συμφιλιωνεται αυτη τη μερα με ολες του τις πλευρες και μονιασμενοι την απολαμβανουν!

Χρονια μου Πολλα και παλι λοιπον! Χρονια πολλα πολλα, με οσους αγαπω διπλα μου! Τωρα σε αφηνω και παω να βαλω σε μια σειρα τους αγαπημενους μου, που περιμενουν τρομαγμενοι να δουν πως θα περασουμε αυτη τη σουπερ μερα!

Adiossss

The bday Girl!

xxx

Στιγμες

Ειναι στιγμες. Μας το πε και ο Ρεμος, μας το πε και το σιριαλ στον Αντ1. Τωρα θα σου το πω κι εγω, που σε καμια υπολειψη δεν εχω (τον/το/)τα προαναφερθεντα. Ειναι καποιες στιγμες στην καθημερινοτητα σου, που σου υπενθυμιζουν το μεγαλειο της υπαρξης σου. Στιγμες μικρες, που σου αλλαζουν μονομιας την εικονα σου για τα παντα γυρω σου. Στιγμες που ζεις, πεθαινεις και ξαναγεννιεσαι μεσα απο αυτες, γι αυτες. Στιγμες που θα μπορουσες να ειχες αφησει να χαθουν, ομως κατι μεσα σου σε εσπρωξε να πεσεις πανω τους. Που θα εδινες τα παντα για να ξαναρθουν, ομως χαθηκαν. Ερχονται για να επιβεβαιωσουν την ρευστοτητα του χρονου, που ρουφαει τα παντα γυρω του, ομως αφηνει ανεπαφα τα συναισθηματα. Που σου επιβεβαιωνουν οτι τον χρονο τον οριζεις εσυ και οχι οι ωρες και οι μερες. Σου δινουν δυναμη, σου δινουν τον ελεγχο που παντα αναζητουσες στα αδιαφορα, στα ανουσια. Σου δινουν τον ελεγχο να κρατας μεσα σου, οσο καιρο θες, χωρις να μπορει κανεις να στο παρει, αυτο που σε κραταει ζωντανο. Αποκτας αμυνες και δυναμεις που κρυβονται στην σκια της επιβλητικης και βουλιμικης καθημερινοτητας. Ειναι στιγμες μικρες στην διαρκεια, αλλα πολυ μεγαλες στην αξια. Μην τις αφηνεις να χανονται. Ρισκαρε τα παντα γι αυτες, πιασε τους το χερι και αφησου να σε οδηγησουν σε πανεμορφα μονοπατια.

The story of a Queen

“Guess you kissed the girls and made them cry, those hard faced Queens of misadventure”.

There she goes… the Queen. The Queen of herself, the Queen of her family, the Queen of others, the Queen of the universe. Since she was a little girl, she was the Queen. A silky and shiny figure, a breath taking appearance. So well protected, with great confidence. Spoiled, as a Queen should be. Nobody can really see in her. Her heart and soul are well hidden. Nobody can conquer her “Queendom”. So vulnerable, yet so “hard faced”. She is in control of everything. A real Queen.

Years pass by and many knights have died for her. Many knights, but no one too good for her. She is priceless. She cannot mingle with those people. With someone lacking of rich emotions, with someone less than a King. No one can draw her attention. Only a real King. The King that she was waiting for all of her life.

Years pass by and she starts feeling so lonely. Emotions of desperation fill her. Her soul is leaking of this hard and painful loneliness. And then, while everything seems to be so meaningless, the King appears. Her King appears. She can’t be wrong. This is her King. Her mind and heart tells her so. Suddenly, she feels so weak against him. Her emotions reveal. His eyes, his voice take her apart. She is lost in him. Those well sustained barriers protecting her all these years, are being demolished, in one single moment. Her blooming heart, blooms everything around her. Her inner world, is now lying down in his hands. He took all her dying sunsets away. Her “Queendom” finally got down, so easily. She is being dragged down to his Kingdom. Melodies surround her. She is dragged to a heavenly place. Her harsh face finally broke down. She is vulnerable again, next to her King.

Years pass by and she is living a fairytale. The one, she was always dreaming of. The kiss of her King changed everything in her. Her King. The King that with a single kiss, brought her tears of happiness. The King that dragged her into her dream. A dream, she never wanted to wake up from. She is so afraid of waking up. The Queen is afraid. She was never afraid of anything. She left her heart on his warm hands. Where is her heart now? Why is she afraid? She tries to find it but the Kingdom is endless. She is lost and trapped in it. Her tears of joy, become tears of sadness and desperation. Her heart is stranded somewhere. Some place cold. She cannot quit this place without her heart. The king is not the king she thought of. His kingdom is not heaven anymore. She left everything for him. She left her Queendom. She sold her well protected soul for him, blinded by his full promising eyes and warm voice. Now, all she is left with, is the empty vase, where her heart was stranded in, for all these years.

The Queen leaves the kingdom, trying to find the place in her again. If she knew, “she’d be cold as a stone and rich as the fool that turned all these good hearts away”…

Inspiration it is

Καποιοι, κατα καιρους, μου διαμαρτυρονται για τη συχνοτητα των αναρτησεων μου. Δεν γραφω οσο συχνα θα ηθελαν να με διαβαζουν, ας πουμε. Τους ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον που μου δειχνουν, με τιμα και με κολακευει, ομως νιωθω οτι αφου γνωριστηκαμε καπως, ενα χρονο τωρα, ηρθε η ωρα να μαθεις κατα καποιον τροπο, ΓΙΑΤΙ γραφω και ολα αυτα που με οδηγουν στο να γραψω και να στα λεω τοσο καιρο τωρα.

Για μενα, οπως πιστευω και για οσους γραφουν, δεν ειναι απλως "καθομαι και αραδιαζω" ο,τι μου φανει του Λωλοστεφανη. Πρεπει να ειμαι και στο καταλληλο μουντ και να εχω και τις επιρροες, οπως και τις επιδρασεις του περιβαλλοντα "χωρου". Ολα αυτα που εμενα μου προκαλουν το ενδιαφερον, την προσοχη και ισως και τα νευρα, για να ασχοληθω λιγο παραπανω μαζι τους.

Ειναι ψυχοθεραπεια. Ειναι ενας τροπος να ερθω στα ισια μου, να πατησω πανω στον εαυτο μου, οταν ειμαι στα απιστευτα ωραια κατω μου. Στα κατω μου, που μου δημιουργουν το καταλληλοτερο υποβαθρο, να αναζητησω αιτιες, να βρω το ωραιο μεσα σε ολα τα ασχημα. Η πιο αληθινη και ουσιωδης αναζητηση. Η πιο δημιουργικη αναζητηση που σε τραβαει με εναν μαγικο τροπο στην επιφανεια. Η απελπισια και η στενοχωρια της στιγμης, ειναι η μεγαλυτερη εμπνευση. Μεσα απο αυτη δημιουργεις εικονες, αποκολλασαι απο την πραγματικοτητα και δημιουργεις εναν δικο σου κοσμο, που λειτουργει ως ενδιαμεσο, μεταβατικο σταδιο, για να επιστρεψεις στην πεζη πραγματικοτητα.

Ειναι ο σακος του μποξ μου. Ο σακος που ξεσπαω οταν τα νευρα μου ειναι αδιαχειριστα. Οταν συναισθηματα μισανθρωπιας και αναγκη απομονωσης και αποκοπης απο ολους και ολα βγαινουν επιθετικα στην επιφανεια. Οταν μπορω να φαω οποιον βρισκεται διπλα μου, χειροτερα απο τον Χανιμπαλ λεκτερ. Οταν οι δυσκολες μερες του μηνα χτυπουν την πορτα με μανια. Ο σακος του μποξ, που σε σωνει απο διαπληκτισμους, ξυλοδαρμους, αυτοφορα και φυλακες.

Ο φιλος μου για τα ευτραπελα. Ενας φιλος ΙΔΙΟΣ με μενα, που ασπαζεται τις αποψεις μου, το χιουμορ μου, την σαρκαστικη μου διαθεση για ολα τα ΓΕΛΟΙΑ που συμβαινουν, για οσα προσβαλλουν την αισθητικη μου, για ολα τα ρεντικολα και εκνευριστικα (αλλά αστεια) που εχουν την ατυχια να αντικριζουν τα ματια μου και να ακουν τα ερημα αυτια μου.

Εμπνευση μου ειναι ανθρωποι. Ανθρωποι που ενσαρκωνουν τα παραπανω συναισθηματα και καταστασεις. Ανθρωποι που απλως με εμπνεουν με την παρουσια και την αυρα τους. Καποιοι ανθρωποι επισης, που εχουν την τρομερη δυναμη να ασκουν μια απιστευτη πληθωρα συναισθηματων μεσα μου, τοσο αδιαχειριστη, που μπορει μονο να γινει συνειδητη και διοχετευσιμη μεσω του γραψιματος.

Εμπνευση ειναι ολα τα συναισθηματα, εκτος της χαρας και της απολυτης νηνεμιας. Ειναι περιεργο που στην ευτυχια δεν πυροδοτειται αυτη η αναγκη. Καθομαι απλως και απολαμβανω αυτο που μου συμβαινει, χωρις να θελω να αναλυσω και να ασχοληθω με το παραμικρο. Οπως και στην απολυτη ηρεμια -οριζοντας την ως ενα σταδιο αποτοξινωσης-, που ο εγκεφαλος απλως τακτοποιει ο,τι εχει συμβει στο παρελθον και δεν μπορει να εξωτερικευσει τιποτε.

Εμπνευση ειναι ολα αυτα, επμνευση ειναι τοσα πολλα, αλλά δοσμενα με φειδω, σε καταλληλες στιγμες. Οποτε τις περιοδους που "χανομαι", μου συμβαινει κατι τοσο ωραιο, οποτε αφηστε με να το χαρω, ή τοσο ανιαρο και φλατ, που δεν εχει τιποτε να σας δωσει.

Ζωο εισαι και φαινεσαι

Με αφορμη ενα εργο που ειδα για δευτερη φορα χθες, θα αναφερθω εκτενως στην εκφραση "εισαι μεγαλο ζωο" ή απλα "εισαι ζωο", που χρησιμοποιουμε κατα κορον για βρισια. Η ταινια? Το Χατσικο. Οποιος δεν το χει δει, να το δει τωρα ή χθες καλυτερα.

Η ταινια αναφερεται σε εναν σκυλο τον Χατσι(κο), ο οποιος απ την αρχη, μεχρι το τελος, μενει πιστος στο αφεντικο του. Προκειται για μια αληθινη ιστορια και αυτο ειναι το συγκλονιστικο αυτης. Μετα το θανατο του αφεντικου, το ζωο, ο σκυλος, παραμενει πιστα στη θεση του περιμενοντας τον να γυρισει. Πιστος και αφιερωμενος στο αφεντικο του, ζει για να τον ξαναδει. Και εδω, φαινεται το μεγαλειο του "ζωου" που τοσο υποτιμητικα εμεις χρησιμοπουμε για να προσβαλουμε καποιον.

Πολυ υπερτιμημενο ον ο ανθρωπος. Παρα πολυ. Τα 26 μου χρονια ειναι αρκετα για να καταλαβω τον "παρτακισμο" που μας δερνει αλυπητα, σαν να μην υπαρχει αυριο! Η λογικη, που υποτιθεται μας ανεβαζει λεβελζ πανω απο τα υπολοιπα ζωντανα, χρησιμοποιειται -κατακρεουργειται και βιαζεται- με τον πιο λαθος τροπο, οσον αφορα τις σχεσεις μας με τους γυρω μας. Το εγω ξεπετιεται αλαζονικα εις βαρος ολων των υπολοιπων.

Ξεκινησα οντας ενα ακρως καλοπροαιρετο ατομο, τρεφοντας συναισθηματα ευγενειας και ευγενους αμιλλας για τους γυρω μου. Πηρα τις πιο σωστες βασεις απο την οικογενεια μου -και τους ευχαριστω πολυ γι αυτο- στο να σεβομαι την προσωπικοτητα του αλλου. Ομως η πορεια, διαμορφωσε αλλιως αυτον τον Ντοκτορ Τζεκιλ και πηρε αρκετα στοιχεια του Μιστερ Χάιντ, για να μπορεσει να σταθει στα ποδια του. Αναλωνεσαι και προβληματιζεσαι για τους αλλους, βαζοντας τους πολλες φορες και πανω απο σενα. Το αποτελεσμα? Να τρωνε μερος απο σενα, για να δυναμωνουν οι ιδιοι. Σκατενια κατασταση οταν το συνειδητοποιεις και ακομα πιο σκατενιοι ανθρωποι που πλαθουν αυτην την πραγματικοτητα. Εχω γινει σκληρη με τους αλλους. Παντα ημουν σκληρη, αλλα με μια πιο αλτρουιστικη εννοια. Τωρα ειμαι ωμα σκληρη. Δεν συγχωρω, δεν θεωρω οτι με το να δινεις δευτερες ευκαιριες, δινεις μια ουσιαστικη ευκαιρια στο να αλλαξει ο αλλος προς το καλυτερο, γιατι δεν αλλαζει. Απλως παραμυθιαζεις τον εαυτο σου.

Λιγοι ειναι αυτοι που αξιζουν πραγματικα, οχι μονο σε μενα, αλλα στον καθενα να βρισκονται διπλα του. Ελαχιστοι ειναι αυτοι, που μπορεις να κανεις χωρο στον εαυτο σου για να χωρεσουν. Δεν ειναι απαισιοδοξια, δεν ειναι μιζερια, δεν ειναι μισανθρωπια. Ειναι μια ωμη πραγματικοτητα.

Το "εισαι ζωο" λοιπον, δεν ειναι δοκιμο. Ειναι απλως μια προσπαθεια να ανεβασουμε τη δικη μας φυση, σε σχεση με τα υπολοιπα ζωντανα, επειδη κατα βαθος ξερουμε τι σαπιλα κρυβει το ειδος μας. Τα ζωα ζουν απολυτα την ανιδιοτελη αγαπη, ακομα και χωρις την αδαμαστη λογικη που εμεις διαθετουμε.

Life is a mysterious train. Hop on

Πολλα γεγονοτα στη ζωη αυτη συμβαινουν και δεν καταλαβαινουμε το γιατι. Πολλα που μας βγαζουν απο την πορεια που ειχαμε αποφασισει να διαγραψουμε. Πολλα ευχαριστα, που τα αποκαλουμε απλως τυχη, και πολλα οχι τοσο ευχαριστα, που λεμε "τωρα ποιος με μουτζωσε?".

Το κακο ειναι οτι δεν στεκομαστε στα ευχαριστα, τα θεωρουμε δεδομενα. Μας αξιζει ο,τιδηποτε καλο, αλλα οχι το αντιθετο. Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο, ειμαστε απο φυση αισιοδοξοι, διαφορετικα θα ειχαμε φουνταρει απο καιρο, απο οταν πρωτο-συνδεθηκαμε με αυτο που λενε συνειδηση και λογικη. Τα καλα τα προσπερναμε λοιπον. Μας ανοιγουν την ορεξη και περιμενουμε το επομενο καλο, χανοντας αυτο που μολις μας χτυπησε την πορτα. Δεν απολαμβανουμε, δεν αξιολογουμε, δεν εκτιμαμε. Βιαζομαστε και ειμαστε ανυπομονα πλασματα. Γι αυτο και οι μικρες χαρες της ζωης, οπως πολλοι τις αποκαλουν, ειναι τοσο μικρες. Μια ζωη ολο ευχαριστα, θα ηταν μονοτονη και πληκτικη. Κατα βαθος δεν θελουμε να ειναι ολα τοσο καλα τακτοποιημενα και γκρινιαζουμε ακομα και τοτε. Ισως περισσοτερο. Σαν να μην μπορουμε να αντεξουμε τοση ευκολια και ταξη.

Και ξαφνικα, κατι συμβαινει, που σε βγαζει απο τη νιρβανα αυτη. Κατι ταραζει λιγο τα νερα σου. Κατι, που σε κανει εκ των υστερων να απολαυσεις την προηγουμενη φαση της ευμαρειας και γαληνης σου. Που σε κανει να την εκτιμησεις αφου τη χασεις. Αν αυτο δεν ειναι ανωμαλια, τοτε τι ειναι? Ο ανθρωπος ειναι περιεργο φρουτο. Οσες φορες και να ακουσει την κλισεδουρα "τιποτα δεν ειναι δεδομενο", δεν μπορει να το βαλει στο ξερο του το κεφαλι. Αυτο μας μιζεριαζει, αυτο μας παει πισω, αυτο μας αρρωσταινει καθημερινα.

Παρ΄ολα αυτα, ακομα και τα ασχημα, μπορει να μην ειναι τοσο ασχημα οσο φαινονται τη δεδομενη στιγμη που σου 'ρχονται στο κεφαλι. Αν ανατρεξουμε στο παρελθον, θα δουμε πολυ καθαρα το "ολα γινονται για καποιον λογο". Την στιγμη που σιχτιριζεις τη ζωη σου, τη ζωη των αλλων, το Θεο αν εισαι θρησκος και το συμπαν αν εισαι πιο ανοιχτος σε αλλες ιδεες, αυτη η φραση σε τρελαινει, οπως ο διαολος με το λιβανι. Ομως το κακο του χθες, ισως ειναι το καλο του αυριο. Σε βαζει σε μια αλλη ραγα απ αυτη που ειχες τραβηξει και πηγαινες σχεδον μηχανικα τοσο καιρο. Σου μαθαινει καινουργια πραγματα, σου ανοιγει νεους οριζοντες, σου γνωριζει νεα δεδομενα που ουτε κατα διανοια υποπτευοσουν. Αυτο ειναι το υπεροχο. Το "καταστρεπτικο", που σε καποιο διαστημα "ανθιζει".

Πρεπει να ζουμε αυτο που μας δινεται και να μην τρεμουμε τις εκαστοτε αναποδιες. Ειναι ωραιο, που περα απο τις δικες μας αποφασεις, η ζωη παιρνει και τις δικες της, χωρις να θελω να ενστερνιστω απαραιτητα εναν μοιρολατρικο τροπο αντιμετωπισης των πραγματων. Ολοι, ειδικα αυτο το διαστημα, αντιμετωπιζουμε σοβαρες δυσκολιες, ομως με μια διαφορετικη αντιμετωπιση και διαθεση ισως μπορεσουμε να μην χασουμε και προσπερασουμε τα ουσιαστικα ωραια.

Συνοδηγος, που λεει ο λογος

Σε λενε συνοδηγο, επειδη απλως τυχαινει να καθεσαι διπλα στον οδηγο. Εχει να κανει με τη θεση σου, οχι με την ιδιοτητα σου. Μην παιρνεις τοσο σοβαρα το ρολο, δεν κρατας τιμονι, ουτε εχεις πεταλια στα ποδια σου. Αντιθετως, εχεις ενα ντουλαπακι που μπορεις να παιζεις ησυχα με τα παιχνιδια σου και ενα πατακι για να ξεκουραζεις τα ποδια σου. Καταλαβε το λοιπον και μην κανεις τα παρακατω, αν θες να παραμεινεις διπλα στον οδηγο και οχι στην σχαρα πανω, που ειναι ευαερα και ευηλια.

Πρεπει να καταλαβεις οτι εχω εγω τον ελεγχο. Εσυ ο,τι και να κανεις, οσο και να κοπανιεσαι διπλα, το αμαξι δεν το σταματας. Γι αυτο σταματα να πατας φρενο στο πατακι με μανια, οποτε κρινεις εσυ. Δεν παει ετσι. Δεν εισαι στο αμαξι των Φλινστοουνς. Η τεχνολογια προχωρησε και σου εδωσε πεταλια να κανεις τη δουλεια σου. Οποτε, μαζεψε τα ποδαρια σου και σταματα να μου γδερνεις τον πατο του αυτοκινητου.

FYI (φορ γιορ ινφορμεϊσον) εχω τρεις καθρεφτες, δυο γκαβαδια και εναν εγκεφαλο. Ολα αυτα μαζι, μπορουν να μου δωσουν την πληροφορια οτι καποιος ερχεται απο οπουδηποτε και να δρασω αναλογα. Ολα αυτα μου ειναι απολυτως χρησιμα και αρκετα, για να μην σε εχω αναγκη να με ενημερωνεις για το τι γινεται. Διαφορετικα, θα οδηγουσα ενα μαυρο κουτι με παραθυρο μονο μπροστα σου, για να με καθοδηγεις εσυ. Επειδη λοιπον κατι τετοιο δεν υφισταται, βγαλε τον σκασμο απο διπλα και ασε τα Α, ΟΥ και τις κραυγες για αλλουθε. Δεν με ενημερωνεις, δεν μας σωζεις τα τομαρια με τους αλλαλαγμους σου! Με κοψοχολιαζεις και αφηνω το τιμονι και θα μας στουκαρω, η θα μεινω απο καρδια και παλι θα μας στουκαρω. Σκαζιμος λοιπον μικρε Μογλη.

Και ο οδηγος ανθρωπος ειναι και μπορει να την κανει την μαλακια του. Αν λοιπον καποιος μας ριξει καμια μουτζα, αραια και που, υπαρχει και το ενδεχομενο να την αξιζουμε. Μην το παιρνεις πατριωτικα εσυ πουλι μου και το ριχνεις στα στολιδια και τις χειρονομιες, γιατι αν τον εξαγριωσεις τον αλλον που εχει και δικιο στο φιναλε- φιναλε, θα ανοιξω την πορτα, θα σε αδειασω, θα σε αφησω να τις φας και θα γινω καπνος. Γι αυτο εχε το νου σου και κρατα τον λιμενεργατη που κρυβεις μεσα σου καλα κρυμμενο.

Γενικοτερα, μην βριζεις και μουτζωνεις ακομα και οταν εχουμε δικιο. Ασε εμενα να το κανω και λουφαξε διπλα. Με αποσυντονιζεις και τρωω τις μουτζες σου χαστουκια, μούλε! Μαζεψε τα κουλα σου μπροστα και χρησιμοποιησε τα μονο αν δεν φτανω εγω να την ριξω απο δεξια.

Αυτο που λεει στα λεωφορεια πισω στην πλατη του οδηγου "Μην ενοχλειτε τον οδηγο", ισχυει και στο αμαξι που εισαι επιβατης τωρα και ας μην χτυπας εισιτηριο. Μη με σκας, μη με φουντωνεις, μη ξυνεις τα νυχια σου για καυγα οταν οδηγαω. Χερι που οδηγαει δεν το δαγκωνεις, γιατι θα σε ριξει σε μαντρα. Οταν με βλεπεις εν εξαλλω να δαγκωνω το τιμονι απ τα νευρα, καπου εκει πρεπει ή να το βουλωσεις, ή να ανοιξεις την πορτα και να κυλησεις μεχρι να σε πατησει ο πισω μου.

Καπου εδω κλεινω και σου ευχομαι μια ευχαριστη βολτα μαζι μου.

Conspiracy of one

Σε θελει, δε σε θελει? Σε θελει, δε σε θελει? Στροβιλιζει στο μυαλο σου, δε χολ νταμν ταιμ. Σε απασχολει ολο το 24ωρο αυτο το θεματακι. Ερχομαι να σου πω δυο τρια πραγματακια, μπας και σου ξεσφηνωσει απ το μυαλο αυτη η εμμονη, αυτη η ερωτηση που το μυαλο σου μασαει σαν τσιχλα εδω και μερες και πρεπει επιτελους να την φτυσει!

Μιλαμε καταρχας για την αρχη της γνωριμιας σας, ετσι? Αλλιως τραβα πνιξου, εχεις ψυχολογικα και δεν ειμαι ψυχιατρος. Λοιπον, εχετε γνωριστει, εχετε βγει, μαλλον εχετε μπαλαμουτιαστει κι ολας, εκτος κι αν ειστε 15χρονα ή καποιας αιρεσης, that demands so. Ομως ο ταδε σου, σου αφηνει κενα στο λαβ στορι σου για το τι παιζει ακριβως. Το θεμα σου λοιπον ειναι αν σε θελει για σχεση ή ετσι γενικα και αοριστα. Εχεις ρωτησει φιλους, γνωστους, περαστικους, μαγισσες και χαρτοριχτρες και φυσικα, που να ξερουν οι χριστιανοι?

Γιατι ρε παιδακι μου βγαινει το κοντρολ φρικ απο μεσα σου? Γιατι να ξερεις σωνει και ντε απο πριν τι θα γινει στην πορεια? Μπορει να τον πατησει τρολεϊ και ενω ειχε προθεση για σχεση, να την κανει τελικα με τον αγιο Πετρο. Τοτε θα εισαι πιο ηρεμη? Δεν μπορεις παντα να προσπαθεις να αποκωδικοποιησεις ακομα και το ξυσιμο του αυτιου του θετικα ή αρνητικα για το νταραβερι σας.

Τωρα σε εξτριμ περιπτωσεις, νομιζω δεν χρειαζεται καν να επικεντρωθω. Πχ, αν γινει Λουης απο τη μια μερα στην αλλη, νομιζω οτι ειναι πασιφανες οτι δεν θα δεσει τιποτα περισσοτερο μεταξυ σας. Και σε αυτην την περιπτωση, μην αρχιζεις τα "α τον μπηξε, α τον δειξε κοιτα τι μου κανε", γιατι θυμησου οτι και συ το χεις κανει στο παρελθον. Δεν σημαινει οτι εισαι τερας, ουτε οτι εισαι στοκος, απλως δεν του κανες το κλικ, μην πεσεις του θανατα. Επισης αν το μπαλαμουτιασμα (!) σας φτασει στο "επιθυμητο", "ενηλικο μπαλαμουτιασμα" (!) και σε απαρατησει, τοτε ναι, μπορεις να του δωσεις και ονομα, και να το πεις "γουαν ναιτ (ορ ντει, σειμ θινγκ) σταντ". Σε αυτην την περιπτωση, μην το σκεφτεσαι και πολυ - πολυ, γιατι αντε να γινει ενα σεκοντ σταντ. Σπανιως αυτα τα σταντς εξελισσονται σε γαμους και κουτσουβελα, αν παει κατα κει το μυαλο σου.

Στην τελικη, δεν καταλαβαινω, γιατι πρεπει να περιμενεις απο τον αλλο να σου αναψει τον κοκκινο η πρασινο σηματοδοτη για να ρθεις στα ισια σου. Εσυ τι εισαι? Ζουδι ορθιο? Εσυ δεν μπορεις απο τη μερια σου να χειριστεις την κατασταση? Αν δεις οτι σου κανει νερα και στην σπαει αυτο, ξεμπηξε τον εσυ, αφου δεν ειναι αυτο που ψαχνεις. Αν στην πορεια στο παει αλλιως και θες, αλλαξε κι εσυ ροτα. Γνωμονας εισαι εσυ, οχι ο αλλος. Ανοιξε τα γκαβαδια σου και δες τα δικα σου θελω και ορια και σταματα να το παιζεις Κλουζω. Ολο αυτο το κανεις επειδη βιαζεσαι, επειδη σε πιανει υστερια και θες να τον ελεγχεις τον αλλον, πριν καλα - καλα στεριωσετε. (Σκεψου τι θα τραβηξει στην πορεια). Και να σου πω και κατι? Οποιος βιαζεται σκονταφτει. Χα. Γι αυτο προσεχε πως πας.