Ο αλχημιστης

Ουδεμια ταυτιση με αυτον του Κοελο. Ο δικος μου αλχημιστης ανηκει στην οικογενεια μου. Δεν ξερω αν και οι υπολοιπες οικογενειες εχουν τον δικο τους, ή ειναι απολυτως νορμαλ. Εγω παντως, ζω καθημερινα αυτην την ακαταπαυστη και αγρυπνη ΔΕΙΨΑ του να δημιουργει, να ανακατευει και να ανακαλυπτει. Θα δωσω ξεδιαντροπα αυτο το μελος της οικογενειας σε τουτη την αναρτηση.

Ολα ξεκινησαν απο ενα χάζι στο ιντερνετ. (Το "κακο" με τη φαμιλια μου, ειναι οτι ολοι ειναι απολυτα εκπαιδευμενοι στο θεμα του ηλεκτρονικου υπολογιστη, σε σημειο που μπορουν, αμα θελουν, να χακαρουν και τραπεζα). Ετσι λοιπον, μεταξυ τετρις και γιου τιουμπ, επεσε σε μια σελιδα με ολα τα ΥΓΙΕΙΝΑ και κατα συνεπεια με ολα τα ΜΗ ΥΓΙΕΙΝΑ, ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ και ΧΕΣΕ ΜΕΣΑ ΠΟΛΥΧΡΌΝΗ! Παιρνει λοιπον τα τεφτερια, βαζει γυαλια και αρχιζει και σημειωνει σε λιστες τι κανει και τι δεν κανει καλο. Παραλληλα, ο αλχημιστης μονολογει "ΩΩΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ με τι λουζομαστε τοσο καιρο!" ξεροκαταπινει και συνεχιζει να γραφει, να σβηνει και να φτιαχνει χαρτες με προϊοντα και ματζουνια.

Περνανε ωρες και ωρες και ωρες και αυτο το μελος της οικογενειας ειναι καθηλωμενο μπροστα στο πισι και δεν ακουγεται καθολου -πραγμα σπανιο γι αυτο. Σου κινει την περιεργεια αυτη η βουβαμαρα και πας να δεις τι γινεται. Μπαινεις στο γραφειο και με το που σε δει, σου λεει ξαναμμενα ο αλχημιστης "Ελα να δεις! Να δεις με τι κακα πασαλειβομαστε τοσα χρονια!". Προφανως και ειχαν προηγηθει κι αλλες τετοιες "ερευνες" στο παρελθον και ως παιδακι δεν ετρωγες τα παγωτα και τα σκατολοϊδια με τα ταδε Εψιλον. Για να μην ξεχνιομαστε, ειχαμε και μια λιστα με τα απαγορευμενα καρφιτσωμενη στο ψυγειο. Τωρα ομως, απο τα τροφιμα και τα βιολογικα πορτοκαλια και λεμονια, προχωρησαμε στις κρεμες, τα σαμπουαν και τα αφρολουτρα. Καταργιεσαι την μαυρη ωρα που σε εσπρωξε να δεις τι κανει εκει, τοσες ωρες, αφου τωρα προσπαθει να σου πει εν ταχει, οσα εμαθε το 8ωρο που εχει κλεισει μπροστα στις αποκαλυψεις το κωσταλεξι σου. Και τα λεει εν ταχει, γιατι ξερει οτι θα την κανεις με ελαφρα, πολυ συντομα.

Φευγεις κουδουνιασμενος απο τα παραμπεν και τα πολιμεθανιζολ και δεν ξερω κι εγω τι αλλο και πας να αδειασεις τον εγκεφαλο σου απο τα χημικα, αλλα σε ακολουθει με τα τεφτερια και σου ψελνει με τρομο ολα αυτα, που απο σημερα θα παψουν να απορροφωνται απο τα ταλαιπωρημενα κορμια μας. Εχει σημανει συναγερμος στην οικογενεια! Σκετη απελπισια. Κοιταζομαστε μεταξυ μας και με τον σκυλο μας και ξερουμε οτι ενα νεο κεφαλαιο ανοιξε απο αυτη τη στιγμη.

Την επομενη μολις μερα, εχει ξεχυθει ο αλχημιστης να βρει τα υγιεινα, που περιεγραφαν αλλοι μυγιαγγιχτοι και μουρλαμενοι στα φορουμς. Τυχαινει να ειμαι εγω αυτη που θα τον συνοδεψει στα βιολογικα καλλυντικο-μαγαζα. Παντα ο μαλακας ο νεος την πληρωνει, αφου ο παλιος ξερει και εχει γινει Λουης. Μπαινουμε μεσα στο μαγαζακι και συνανταμε μια ΑΤΥΧΗ μικροσωμη αλλοδαπη, που η καημενη, μεχρι σημερα, εβγαζε ησυχα το ψωμακι της. Ο δικος μου ο σιφουνας ξεχυνεται και αρχιζει να κατεβαζει σαπουνια, κρεμες και καθαριστικα. Διαβαζει ετικετες, μονολογει, άλλα τα αφηνει, άλλα τα βαζει στο καλαθι. Η ερημη Ρωσιδα τα χει χαμενα. Τα χει απλως χαμενα, μεχρι να αρχισει η ανακριση. "Αυτο ειναι καλο? Ποιο ειναι καλυτερο? Εδω το παραμπεν γιατι το χει σβησμενο? Εχει ή δεν εχει ΜΙΤ μεσα?". Η δολια η πωλητρια θα προτιμουσε να κανει camping με μαγιω στις παγωμενες στεπες της Ρωσιας, με τη Ρωσικη μαφια να την κυνηγαει, παρα αυτο το υπερ μαρτυριο. "Ντεν γκζερω" λεει με υφος απολυτης μεταμελειας, η ερμη! Αυτα τα ελληνικα, τοσο καιρο που ειναι εδω, γιατι δεν τα ξερει? Που να ξερε... Σκουνταω τον μανιασμενο αλχημιστη και ψελιζω "Φτανει". BUT THIS WOMAN IS ON FIRE! The brain of the little unfortunate girl is also on fire,the roof, the roof, the roof is on fire. Αφου εχουν καει ολων τα εγκεφαλικα κυτταρα, μαζευω οπως οπως τον αλχημιστη και την κανουμε με μια σακουλα σαπουνια σε στερεη και υγρη μορφη και παμε ταχυτατα προς το σπιτι.

Η επομενη ωρα. Μιλαω για την ωρα, που ολα τα σκατολοϊδια που μαζεψαμε πρεπει να παρουν τη μορφη προς καταναλωση. Εγω κινω προς το ησυχαστηριο μου, κανοντας κακες σκεψεις για το μελλον της καημενης της Ρωσιδας και ο αλχημιστης βαζει γαντια και αρχιζει να αναμειγνυει τα συστατικα. Εχει αφησει τα σαπουνια να λιωσουν μεσα σε νερο -και δεν ξερω κι εγω τι αλλα σκατα εχει μεσα αυτο το ζουμι-, μεχρι να δεσει και να μπει σε μποτιλιες. Μια μυρωδια κέικ με σερνει απ το δωματιο μου στην κουζινα και ψαχνω να βρω το γλυκο. Χα! Δεν ειναι γλυκο σου λεει. Αλλα τι ειναι? Ειναι βανιλιες και χιλια δυο μυρωδικα που μπηκαν μεσα στα σαπουνια, για να μυριζουν ωραια. (Γιατι πριν ηταν απλως μια αοσμη μυξενια μαζα). "Εγω αυτο το πραμα, αυτη τη βλεννα, δεν τη βαζω ουτε στο κεφαλι μου, ουτε στα χερια μου!". "Ξεχασε το σου λεει! Πανε τα αλλα, τωρα θα πλενομαστε με τα καλα!". Ποια καλα? Αυτα, που οταν πλενεις τα χερια σου καλυπτουν με μια γλιτσα τον νιπτηρα που τον κανει αδιαβροχο? Φτυνεις την οδοντοπαστα και τρεχει με τη μια στο σιφονι πριν καλα καλα τη δεις! Αυτο θα βαλω στα μαλλια μου? Δεν θα ναι καλα!

Ο παλιος, ο εμπειρος, παραδομενος πλεον, αρχιζει και λουζεται και πλενεται και τρωει τα καινουργια αποσταγματα του αλχημιστη. Εγω, απλως στεκομαι και τους παρατηρω, πώς θα εξελιχθει αυτη η υγιεινη μαζα πανω στα σωματα τους, πλενομαι ακομα με τα ανθυγιεινα και στο μελλον θα αποφασισω. Μεχρι ο αλχημιστης βεβαια, να βρει κατι πιο καινουργιο και πιο υγιεινο να μας πασαρει. Ριζες δεντρων? Φυλλα δεντρων? Αλλα προϊοντα της μανας γης? Ιδωμεν...

Η φουσκωτη πισινα

Καλοκαιρινο σκηνικο, πολλη πολλη πολλη ζεστη και ο καθε χριστιανος επινοει ο,τι του φανει, προκειμενου να δροσιστει. Ε, οι απεναντι μου, ενα νεαρο ζευγαρι, εβγαλαν μια φουσκωτη πισινα στη βεραντα.

Εκει που καθομουν χαλαρα και διαβαζα το βιβλιο μου στο μπαλκονι μου, με τον καφε μου, ακουγα ενα ΣΒΟΥΤ ΣΒΟΥΤ ΣΒΟΥΤ, χωρις σταματημο. Γυρισα να δω τι στα κομματια κανει αυτον τον ανατριχιαστικο ηχο και ειδα εναν τυπο να φουσκωνει μια βαθυ-μπλε πισινα. Αυτος φουσκωνε και του χε βγει η ψυχη στα γονατα και η αλλη ηταν απο πανω του με το μαγιω και τα χερια στη μεση και περιμενε να φουσκωσει, για να αρχισει τα μακροβουτια (!).

Με τα πολλα την φουσκωσαν και ομολογω οτι ειναι μια μεγαλη για τα στανταρντ της φουσκωτη πισινα. Εφαγαν καμια ωρα να τη φουσκωσουν, εφαγαν αλλη μια ωρα να την γεμισουν και εφαγαν και κανα κατοσταρι στην ΕΥΔΑΠ. Αυτη εξακολουθουσε και την κοιτουσε σαν το αρπακτικο, για να βουτηξει. Και ετσι εγινε. Μπηκε μεσα και αρχισε τις απλωτες(!). Τωρα εδω, ή η πισινα ειναι πολυ πιο μεγαλη απ΄ οτι φαινεται ή αυτη ειναι ενα μετρο. Παντως φαινεται να το διασκεδαζει. Μετα, μπηκε και ο καημενος, ιδρωμενος απ΄ τη χαμαλοδουλεια και εκατσε να δροσιστει επιτελους, σαν το ιγκουανα, ακινητος. Αυτον τον ψιλοζηλεψα, αυτην, δεν την καταλαβαινω. Σημειωτεον, οτι ο τυπος πρεπει να μπηκε τιγκα στη βρωμα μεσα στη φουσκωτη του γουρνα.

Οι μερες περνανε και τα μπανακια συνεχιζονται. Αυτη εξακολουθει τα προσθια,τις πεταλουδες και τα ανασκελα (!), αυτος συνεχιζει να μενει ακινητος σε μια μερια και εγω εχω αρχισει να αναρωτιεμαι για την καθαροτητα του νερου της πισινουλας. Παει μια βδομαδα και το νερο τους πρεπει να χει αρχισει να γινεται βουρκος. Μιλαμε για βουρκο ομως.

Πανε δυο βδομαδες τωρα και το νερο εχει αρχισει να φαινεται απο μακρια γκρι. Δυο βδομαδες ιδρωτα, σκονης, νεκρων ζουζουνιων και καποιων χιλιαδων νεκρων κυτταρων. Εχω αρχισει και ανησυχω για το ελος των απεναντι. Βγαινω στο μπαλκονι με φιδακια και σιτρονελες, γιατι σιγουρα στην πισινα - εργαστηριο μεγαλωνουν με γεωμετρικη προοδο τρελα υβριδια κουνουπιων. Εχω αρχισει και πιστευω οτι το κουνουπι τιγρης και δρακος δημιουργηθηκε στον "Γαγγη" των απεναντι.

Τωρα πια, εχει σταματησει να ειναι το φαν οι δυο ηλιθιοι, που κανουν μπανιο σαν τρελοι στον μικρο Ατλαντικο τους και περιμενω να δω ποτε θα αρχισουν να αφηνουν κομματια απ τη βρωμα και τη δυσωδια που βαφτιζονται καθημερινα. Θελω να δω τη μαχη ανθρωπου VS κολοβακτηριδιων. Τι σταδιαλα? Δεν εχουν ψοφησει απ το ξυσιμο? Εδω, σε μια υγρη πετσετα αν κατσεις λιγο παραπανω, τον τσιμπας τον μυκητα. Αυτοι που πλεον κανουν μπανιο μεσα σε μυκητες με λιγο νερο, δεν εχουν φαγουρα ακομα? Δεν εχουν ξεφλουδισει απ το κατουρο μεσα στο οποιο κυλιουνται σαν τα γουρουνια? Τι να πω ρε πουστη... Θαυμα!

Η φουσκωτη πισινα τους, ειναι πραγματικα ενα εργαστηριο, ειναι πραγματικα ενα πειραμα, μια μυηση του ανθρωπινου σωματος σε SAS συνθηκες, χωρις εγχειριδιο επιβιωσης. Ποιος θα κερδισει τελικα..?

10+1 tips για το καλοκαιρι

Το καλοκαιρι ειναι στα μεσα του, οι περισσοτεροι ομως, -οι τυχεροι, που εχουν να φανε- θα πανε διακοπες Αυγουστο. Ετσι λοιπον, θεωρησα τωρα το καταλληλοτερο διαστημα για αυτη τη δημοσιευση. Θα σου δωσω μερικα τιπς για το καλοκαιρι του 2012, για να την βγαλεις καθαρη και για να μη γινεις ρεντικολο.

1. Φετος, το μαυρισμα ας το ρεγουλαρεις λιγο. Ο ηλιος καιει -για σας τους γκέι και για σας τους στρέι(τ)- και σε μαυριζει σε χρονο dt. Το μαυρισμα δεν ειναι πλεον τοσο της μοδος και δεν φοριεται πολυ στα κλαμπ και στις παραλιες, αλλα στα νοσοκομεια με τους σπιλους που απ τον ηλιο γινονται "σπηλιες". Κι αν αυτο δεν σε πειθει, απλως κοιτα μην περασεις αυτη τη λεπτη γραμμη και αλλαξεις φυλη, γιατι σε καθε γωνια υπαρχει κι ενας χρυσαυγιτης και δεν θα σε κανει και πολυ κεφι ετσι μαυρο, μικρε πακιστανε.

2. Εσυ που θα το ριξεις στα λαδια και τα πετρελαια για να μαυρισεις καλα, και δεν σε τρομαζουν ουτε αρρωστιες ουτε το ξυλο, προσεχε καλα, γιατι οταν αρχισεις να αφηνεις πισω σου κομματια απο το καμμενο, σαπιο δερμα σου, δεν θελω να το βλεπω. Δεν θελω να βλεπω τους λεκεδες σε πλατη, σβερκο και χερια, που σε οδηγουν κατευθειαν στην Σπιναλογκα. Να ξερεις να καλυφτεις με εσαρπες και πανωφορια, ακομα κι αν εχει 100 υπο σκια, γιατι δεν υπαρχει μεγαλυτερη αηδια απο τα κομματια δερματος που σου λειπουν παλιοσαυρα!

3. Ασε τα μεικ απ στην ακρη κι αν δεν μπορεις να τα αφησεις στην ακρη, απλα ΠΕΤΑΤΑ. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αηδια απο αυτο το σκατι ζουμι που σταζει απ τους κροταφους και τα μουστακια σου και καταληγει στο πιγουνι και μετα στον λαιμο σου. Ειναι σαν να χεστηκε το προσωπο σου. Εχει ζεστη κι ολα λιωνουν, δεν θελει πολυ να το σκεφτεις, μην παστωνεσαι λοιπον, ή εστω βαλε αδιαβροχα.

4. Μη βαφεσαι στην παραλια. Οχι, δεν ειναι σεξι να βγαινεις απ τα μακροβουτια σαν την γκουερνικα. Η μασκαρα και τα μολυβια -ελεος τι εχεις βαλει επανω σου- εχουν φυγει απ τα ματια και εχουν κανει μαυρες ραγες, που τα συνδεουν με τις μασχαλες σου! Σιχαμα, παραδεξου το.

 5. Θα μεινω στην παραλια και θα σου πω, βγαλε τα ψηλοτακουνα! For the love of God woman! Αφου κι εσυ δεν μπορεις να περπατησεις. Τα τακουνια σου καρφωνονται σαν διαολοι στην αμμο και περπατας σαν τη σαυρα στο νερο! Τι το θες το υψος στην θαλασσα, αφου καποια στιγμη, θα νταλακιασεις στο κακαηλί και θα βουτηξεις! Θα το δουμε το υψος σου αργα ή γρηγορα, οποτε πετα τα στιλετα που μας κανουν πιρσινγκ στα δαχτυλα των ποδιων, γκονταμνιτ!

 6. Ενα τελευταιο για την παραλια. Οταν εισαι ευσωμη, μη φορας ταγκα! Μη φορας καν αυτα που ο κωλος τα ρουφαει μεσα και χανονται. Δινει το εφε του ολογυμνου και αυτη ειναι μια γυμνια ασχημη, μια γυμνια γκραν γκινιολ. Σιλβουπλέ, προτιμησε μαγιω με αρκετο υφασμα, να το βλεπουμε και να καλυπτει κι οχι να αφηνει ακαλυπτους τους φαλακρους αδελφους Κατσαμπα σου να μας χορευουν σαμπα.

 7. Πολλα μπανια. Ντουζ. Δεν ξερω πώς τα λες, οπως θες πες τα, αλλα καντα! Ξεχνα το μια φορα τη μερα! Τωρα εχει ζεστη, σκαει ο τζιτζικας και ιδρωνεις σαν τον διαολο! Αν δεν κανεις τουλαχιστον 3 μπανια τη μερα, μυριζεις σαν σαπια καλτσα. Γουος γιορ φακιν σελφ!

8. Μενω στα ντουζακια και κανω μεγαλυτερο φοκους στις μασχαλες. Ασχημη λεξη, ουτως η αλλως. Μασχαλη. Απο μονη της σαν λεξη θαρρεις πως βρωμοκοπαει. Μην το κανεις ακομα χειροτερο λοιπον. Μην επιβαρυνεις ακομα το καρμα της! Πλυντην και βαλτης αποσμητικο. Υπαρχουν τοσα πολλα, σε ρολ ον, σε σπρέι, σε κρεμωδη υφη και αλλα τοσα αρωματα για να σε ιντριγκαρουν να τα φορας συνεχεια. Μην αντισκεκεσαι! Βαλτο πανω σου το ρημαδι! Βαλτο, γιατι οταν καθεσαι διπλα μου και μου ρχεται αυτη η κρεμμυδιλα που αναδυεις, καιγεται ο εγκεφαλος μου και προσπαθω να θυμηθω αν εφαγα σουβλακι το προηγουμενο τεταρτο! Μετα απο απανωτα ΧΑ και ΧΟΥ στα μουλωχτα, συνειδητοποιω, οτι ΕΣΥ μυριζεις αυτη τη σουβλακιλα που δεν εφαγα ποτε! Νοου φερδερ κομεντς!

9. Ξερω οτι ηρθαν στη μοδα οι εσπαντριγιες του 80, ξερω οτι σ' αρεσουν και τα ολ σταρ. Ομως μη τα φορας ετσι στεγνα. Ψεκασε τα με αντιμυκητιακα, με μικροβιοκτονα, με χλωρινη, γιατι τα ποδια σου ειναι δυο κινητες μπομπες ετοιμες να σκασουν στα μουτρα μου. Το πανι και το ψαθι, κανουν τις πιο αναθεματισμενες ενωσεις με τον ιδρωτα και αναπτυσσουν αποικιες μικροβιων με εξωγηινες ταχυτητες. Μην τα αφηνεις στο ελεος τους, γιατι μετα θα ναι για πεταμα και τα παπουτσια σου και τα ποδια σου.

10. Μενω στα ποδαρακια σου. "Το νυχακι σου το σα-πιο", που λενε τα ημισκουμπρια, κρατα το για τη βαρυχειμωνια και κρυφτο καλα στις αρβυλες και τα μποτινια. Το καλοκαιρι δεν φοριουνται οι γυπαετοι! Περιποιησου αυτα τα εργαλεια της λιθινης εποχης που εχεις στα δαχτυλα σου και καντα να μοιαζουν με νυχια! Ασε, που ειναι αρκετα επικινδυνο να κρεμιεσαι απ τα κλαδια.

10+1. Περναω με εναν μαγικο τροπο απο τα νυχια στις φτερνες! Αντρες, γυναικες, παιδια και μηχανες! Αφορα τους παντες! Αυτο το φυσικο-αφυσικο της καλοκαιρινης φτερνας, αυτη η γρατσαδα με τα λουκια και τα αυλακια που πιανουν βρωμα, χωμα, χρωμα, αιμα, δακρυα κι ιδρωτα, ειναι λογος για να σε εκτελεσει στα 5 μετρα η θερινη πολιτσιγια! Τριψε μεχρι θανατου αυτο το πλασμα που προσπαθει να αναπτυχθει στο πισω μερος του ποδιου σου, βαλτου λαδι, κρεμες και λοσιον και χασου απο μπροστα μου μη σε κλωτσησω απ την αηδια που μου προκαλεις!

Ενας θανατος για μια ζωη

Δυο σταθερες εχει ο ανθρωπος. Μονο δυο αληθειες γνωριζει. Τη γεννηση και το θανατο. Αυτες οι δυο αληθειες τού δινονται και καλειται να διαχειριστει μονος του το ενδιαμεσο διαστημα, καθως ειναι και το μονο, πανω στο οποιο μπορει να ασκησει επιρροη. Δεν σε ρωταει κανεις για το αν θες να ερθεις στη ζωη και δεν σε ρωταει κανεις, οταν ερθει η ωρα να φυγεις απο αυτη. Σκοπος σου λοιπον, απο οταν αρχισεις να δρας συνειδητα, ειναι να διαχειριστεις τη ΖΩΗ ετσι, ωστε να καλυπτεις στο 100% τις δικες σου προσδοκιες.

Υπαρχουν ομως πολλοι ανθρωποι, που χανονται στην πορεια στη μεταφραση των δυο δεδομενων, ζωης και θανατου. Αυτα ειναι απλα και μονο, δυο σημεια αναφορας. Δεν ειναι το ζητουμενο. Ποσο μαλλον, οταν εστιαζεις στον θανατο. Οταν παρασυρεσαι και οσο ζεις, σε απασχολει το τελος σου. Το τελος δινει το νοημα σε μια ταινια, οχι ομως στη ζωη σου. Εκει, το νοημα το "γραφεις" καθημερινα.

Ξερεις οτι θα πεθανεις. Ολοι ξερουμε οτι καποια στιγμη θα πεθανουμε. Γιατι λοιπον να μπαινεις στη διαδικασια να φοβασαι το σιγουρο? Με τον φοβο, δεν το αποτρεπεις, το ενισχυεις. Του δινεις μεγαλυτερες διαστασεις, ανοιγεις την πορτα σε ενα "τελος" που σε απασχολει και κατα τη διαρκεια. Ανοιγεις μια μεγαλη, βαρια πορτα, για να μπει ενας φοβικος, δυστυχισμενος ανθρωπος.

Το να αναλωνεσαι με φοβιες για τον θανατο, με αρρωστιες, με εμμονες, σου αφαιρει μερες, μηνες, χρονια. Ο φοβος ειναι ο εχθρος των παντων. Ειναι ανασταλτικος παραγοντας για ο,τι κανεις. Σε αποσπα απο ο,τιδηποτε ωραιο. Χανεις στιγμες, παυεις να ζεις.

Σε σενα, που φοβασαι, που εχεις χτισει τη ζωη σου με γνωμονα τον φοβο, εχω να σου πω το εξης. Πετα απο πανω σου αυτο το βαρος, παρε μια βαθια ανασα γεματη ζωη και σταματα να μαγνητιζεις τα αρνητικα και τα δυσαρεστα. Ανοιξε παλι αυτη τη μεγαλη, βαρια πορτα και δειξε τον δρομο του γυρισμου σε αυτον τον δυναστη της ζωης, που σε ακολουθει τοσα χρονια.

Beware of the Driver

Σου παραθετω το παραπανω βιντεο, για να μπορεσεις λιγο να κανεις εικονα τη σχιζοφρενεια μου στο τιμονι. Για να καταλαβεις, οτι αυτο που ειμαι καθημερινα, δεν εχει τιποτα να κανει με τον οδηγο που βλεπεις μεσα στο αγαπημενο μου σμαρτ. Μεσα εκει, βριζω χειροτερα κι απ τον πιο αθυροστομο λιμενεργατη, βρισιες που δεν γνωριζα καν οτι υπηρχαν. Αποκταω δυναμεις υπερφυσικες, που μπορω να βαλω κατω και τον πιο γεροδεμενο και να τον σαπισω στις σφαλιαρες. Οταν βγω, γινομαι παλι ΕΓΩ.

Αυτο το βιντεακι, ηταν απο τα αγαπημενα μου, οταν ημουν μικρη. Τοτε, που ο μπαμπας μου μου μαζευε ολα τα κλασικα του Ντισνεϊ και μου τα εγραφε σε κασσετες, για να τα βλεπω και να με διασκεδαζουν -κυριως στο φαγητο.

Μου φαινοταν περιεργο και ανεξηγητο, πώς αυτος ο πραος κατα τ΄ αλλα ανθρωπακος, μεταμορφωνεται σε τετοιο διαολο, οταν μπαινει στο αμαξι. Περιεργο, αλλα και ελκυστικο. Παρουσιαζε απο τοτε μεγαλο ενδιαφερον το "διχασμενο" της υποθεσης.

Και πριν βιαστεις να κατηγορησεις αυτο το συγκεκριμενο καρτουν, για το μαυρο χαλι που γινομαι τωρα που μεγαλωσα στο τιμονι, θα σου πω, οτι μαλλον το χω κληρονομησει απο τον μπαμπα μου. Και ο μπαμπας μου οταν οδηγαει, καπως ετσι γινεται, αλλα καθολου αδικαιολογητα με ολους αυτους τους κρετινους που κυκλοφορουν καθημερινα στους δρομους. Οποτε, μπορουμε να υποθεσουμε οτι κανεις δεν πηρε τιποτα απο κανεναν και απλως τα νευρα μας ως οδηγοι, εχουν γινει τοοοσο λεπτες κλωστουλες, που ΣΠΑΝΕ.

Θα σου πω καποια μικρα τεκτενομενα των δρομων και υστερα, μπορεις να αποκαλεσεις εμενα τρελη ή τους αλλους τελειωμενα ηλιθιους.

Υπαρχουν λοιπον οι οδηγοι, που πιανουν δεξά και πανε χα λα ρα. Οκ, δεν ειπε κανεις να τρεχεις σαν παρανοϊκος σ' αυτη τη λωριδα, ομως δεν σου λεει και κανενας ΚΟΚ να πηγαινεις με 10km/h. Του παιζεις του γελοιου φωτα, αλλα δεν καταλαβαινει Χριστο! Του κορναρεις, τιποτα. Πας να τον προσπερασεις και τον βλεπεις να κινειται κι εκεινος αργα - αργα, σχεδον αερικα, προς την μεσαια, διχως φλας, διχως τιποτα. Οταν εχεις φτασει στο σημειο να θες να περασεις απο πανω του, γιατι δεν του αξιζει ουτε να οδηγει, ουτε να ζει, το ενστικτο -και μονο αυτο- της αυτοσυντηρησης, τον παει παλι δεξια, αλλα ΠΑΝΤΑ ΑΡΓΑ. Περνας απο διπλα μανιασμενα και βλεπεις τα μουτρα του ηλιθιου, που ειναι τερμα ηλιθια και κραταει τσιγαρο, καφε, κινητο και ειναι στο τσακ να αρχισει να λυνει και σταυρολεξα. !@#$%^&

Υπαρχουν οι αλλοι, οι "γρηγοροι". Ή αλλιως, καγκουρες. Αυτοι που εχουν λανσαρει τα διαστημοπλοια στους δρομους. Αυτοι με τα μπλε φωτα απο κατω, απο πανω κι απο το πλάι. Αυτα τα φωτα που σε μαγνητιζουν να τα κοιτας σαν τις μυγες το φως. Εχουν μπουρι ΣΙΓΟΥΡΑ, ή ακομα και μπουρια, στο μεγεθος της σκουπας που καθαριζουν οι υπαλληλοι του δημου τα παρκα. Εχουν αεροτομες, οπου χωραει να μπουν και φιμε τζαμια -ισως κατα βαθος να ντρεπονται κι αυτοι οι ιδιοι για το καρναβαλι που κυκλοφορουν. Αυτοι οι "δαιμονες" της ασφαλτου, ειναι μη θελησουν να απογειωσουν το μπατ μομπιλ τους. Σε πλησιαζουν τοσο κοντα απο πισω, που σχεδον βλεπεις τις τσιμπλες στα ματια τους. Σου αναβοσβηνουν τα φωτα, εσενα, που πας ΚΑΝΟΝΙΚΑ, αλλα δεν τα βλεπεις, γιατι εχουν κολλησει πανω στα δικα σου φωτα. Σε βαζει ο διαολος τοτε και λες "οχι βρε πουστη, δεν θα περασεις" και αυτος εχει αρχισει ηδη τα τζαρτζαρισματα απο πισω. Εχει ολο το περιθωριο να σε προσπερασει απο οπου θελει, αλλα ΟΧΙ, θελει να σου δειξει τι μπορει να κανει το τσιρκο με τις ροδες που οδηγει. !@#$%^&

Ειναι οι παππουδες. Οι παππουδες και οι γιαγιαδες που ΥΠΕΡΛΑΤΡΕΥΩ κατα τα αλλα, αλλα εκει, κανουν του κεφαλιου τους. Εισαι στο φαναρι και ο μπροστινος, οταν αναψει το πρασινο ξεκιναει μεν, αλλα δεν παει μπροστα, ερχεται πισω σε σενα. Πατας κορνα για να προλαβεις το στενο τετ α τετ σας. Σταματαει. Αλλα δεν παει ουτε μπρος, ουτε πισω πια. Μενει ακινητος και προσπαθει να καταλαβει τι συμβαινει. Γιατι το μηχανημα δεν υπακουει. Ειναι πολυ πιθανο να φορανε ακουστικο βαρυκοϊας και οι δυο. Και ο παππους και το αμαξι. Εκει ειναι το λιθαλ γουιπον που συναντας μπροστα σου. Τα μικρα εγκεφαλικα αρχιζουν και εξαπλωνονται και σε σενα και στον πισω σου και στον παραπισω σου, που ολοι σας εχετε ρουφηξει τα απαυτα σας απο τον κινδυνο θανατο μπροστα. Τον προσπερνας, βλεπεις οτι ειναι παππους... Και δεν εχει !@#$%^& γιατι εκει και μονο εκει εισαι ψυχοπονιαρης οδηγος. Παιρνεις τηλεφωνο ομως τα παιδια, τα εγγονια του και ενα ταξι, για να παψει να βγαινει παγανια αυτος ο Χαροντας.

Ειναι οι γκαβοι των σηματων. Αυτα τα απολειφαδια, που δεν τηρουν σημα για σημα και πονανε τα χερια σου απο τις μουτζες που ριχνεις και χτυπας τζαμια και ταμπλω. Αυτα τα αποβρασματα, που παραβιαζουν ενα στοπ ΝΑ και οταν τους βρισεις, σου ζητανε τον λογο. Και μετα? Σου ζητανε τον λογο οι συγγενεις που τον σκοτωσες. !@#$%^&

ΚΑΠΟΙΑ "Ν". Το τονιζω το ΚΑΠΟΙΑ. Τα "Ν" τα σεβομαι. Τα σεβομαι οταν το "Ν" ειναι ΝΕΟΣ οδηγος. Οχι οταν ειναι υπο την επηρεια ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ οδηγος. Εχω συναντησει "Ν" που πανε οπως πανε, τηρουν ολα τα σηματα, πανε αργα, αλλα δεν ενοχλουν κανεναν. Εχω συναντησει ομως και "Ν" που μαλλον εχουν παρει βαρβιτουρικα με σφηνακια γουισκεϊ και χαραζουν οχταρια στην ασφαλτο, χωρις φλας και χωρις ελεος. Αυτα τα "Ν" που η επομενη τους κινηση ειναι ενα αινιγμα, ενα μυστηριο. Που μπορει και να πεταξουν. Παρατηρημενα, παντα διπλα στα επικινδυνα "Ν" ειναι μια ακομα πιο επικινδυνη "Ν" μάνα, που δινει οδηγιες, μαλλον για το πώς θα στειλουν μαζι, ολους τους υπολοιπους οδηγους στα δεντρα. !@#$%^&

Τελος, ειναι και τα ΤΖΙΠ. Τα τζιπ, που κρυβουν μια νεοπλουτη κυρατσα που νομιζει οτι εχει μπει σε τανκ και παταει οτι κινειται ή του κομπλεξικου "μικρομοριακου" αντρα της, που εχει το τζιπ για επεκταση αυτου που του λειπει. Και παλι τονιζω, αναφερομαι σε αυτες τις δυο κατηγοριες κατοχων τζιπ -γιατι υπαρχουν και οι νορμαλ. Ειναι αυτοι, που κανουν οοοο,τι θελουν. Που ειτε ειναι σπιτι αραχτοι στον καναπε και ξυνονται βλεποντας τολμη και γοητεια, ειτε ειναι στο αμαξι και οδηγουν, εχουν την ιδια σκατοφατσα και τα ιδια αντανακλαστικα και προσοχη. Αυτοι, ειναι τυποι που δεν υπολογιζουν τιποτα. Ειχαν λεφτα και πηραν το τζιπ (με γεια τους, με χαρα τους), και κανουν λες και αγορασαν μαζι δρομους και πεζοδρομια. Αυτους θα τους συναντησεις παντα παρκαρισμενους σε διαβασεις πεζων και σε θεσεις αναπηρων. Ειναι οι εξυπνοι, που βρηκαν μια τοσο καλη θεση, ενω ολοι εμεις, οι υπολοιποι μαλακες, προσπερασαμε και παρκαραμε σχεδον σπιτι μας. !@#$%^&

Μετα απο αυτα τα λιγα, για να μην σε κουρασω και πολυ, γιατι εχει κι αλλα, βγαλε τα συμπερασματα σου για το "καθως πρεπει" προφιλ, που διατηρω ως οδηγος. Και βαλε καλα στο κεφαλι σου, οτι ποτε δεν πρεπει να υποτιμας μια μικροσωμη γυναικα οδηγο, γιατι τα νευρα την κανουν Ηulk.

Mirror mirror on the wall...

Η ομορφια ειναι ενα θεμα, που εχει παρει περιεργες διαστασεις, στους χαλεπους κατα τ΄αλλα καιρους που ζουμε. Το νιστερι δουλευει πιο πολυ απ το πιρουνι. Εχουν μπει ολοι σε ενα περιεργο τριπακι  να βαζουν χειλη, να βαζουν στηθη, να βγαζουν στηθη, να βαζουν μυτες, να βγαζουν μυτες, να ανεβοκατεβαζουν κωλους. Του κωλου ιστοριες δηλαδη. Με το μπαρντον. Υπαρχει το προτυπο της αρτιοτητας. Το αρτιο, αψεγαδιαστο προσωπο και σωμα. Αυτο που εξαλειφει καθε στοιχειο διαφορετικοτητας και μας κανει ολους ιδιους. Με γαλλικες μυτες, στηθη DD και κωλους που κοιτανε τον Θεο.

Ολοι μπαινουν στον πειρασμο, κατα καιρους, να βρουν ΚΑΤΙ που θα αλλαζαν. Μπουρδες. Οπως σου μπαινει στο μυαλο βγαλτο. Αν μπεις στον χωρο αυτο, θα βγεις καπως σαν την Ντονατελλα Βερσατσε. Και αυτο δεν το λεω για καλο. Εκτος κι αν θες να πρωταγωνιστεις στα γευματα των πιτσιρικιων, για να τρωνε τη ρημαδα τη φακη.

 Μπορεις να σταματησεις να διαβαζεις, ΜΟΝΟ  αν μοιαζεις καπως ετσι...
  ...τότε, εχεις καθε δικαιωμα να παρεις τον πλαστικο χειρουργο και να κοιμαστε αγκαλια, ή να κυριευσεις τον κοσμο ως ενας σωστος, με τα ολα του διαολας.

 Αν λοιπον δεν ανηκεις στην παραπανω κατηγορια, ακου τι κανει εναν ανθρωπο πραγματικα ομορφο. Το μεσα σου, καθρεφτιζεται στο εξω σου -και οχι με το ινσάιντ ουτ που απεικονιζεται στο παραπανω πλασμα.  Αν μεσα σου εισαι "πλουσιος", εισαι ενας πανεμορφος ανθρωπος.

Η εξυπναδα ειναι το Α και το Ω -για μενα παντα-, στο να κανει εναν ανθρωπο ελκυστικο. Η εξυπναδα και η σπιρταδα. Ο εξυπνος ανθρωπος λαμπει απο χιλιομετρα. Η εξυπναδα δεν μετραει πτυχια και σπουδες. Εχει να κανει με τις στροφες που παιρνει το μυαλο. Με το ποσο ανοιχτο ειναι ενα μυαλο, με το ποσο βαθια μπορεις να κολυμπησεις στο μυαλο του αλλου. Δεν υπαρχει τιποτα πιο συναρπαστικο, απ το να ανακαλυπτεις συνεχως καινουργιες πτυχες καποιου. Να μιλαει και να το βουλωνεις, γιατι θες να μαθεις πολλα περισσοτερα, απο αυτα που ηδη ξερεις. Ο εξυπνος παιρνει τους περισσοτερους ποντους. Ο ηλιθιος παιρνει ασσο και πεθαινει, ακομα κι αν τα χαρακτηριστικα του αγγιζουν την τελειοτητα -οπως λεει και ο πανελληνιος (σ)Τοκος.

Το χιουμορ ερχεται στην συνεχεια. Αν εισαι πανεξυπνος, εχεις και ωραιο χιουμορ. Ανθρωπος χωρις χιουμορ, ειναι κατι σαν το σπιτι διχως Γιαννη και προκοπη δεν κανει. Το χιουμορ δινει πολλους ποντους. Το "κακο" (ιβολ)  χιουμορ δινει περισσοτερους. Παρ ολα αυτα, ο καθενας εχει τη δικη του αισθηση του χιουμορ, οποτε περι ορεξεως, κολοκυθοπιτα.

Η εντονη προσωπικοτητα. Οταν λεω προσωπικοτητα, σαφως συγκαταλεγονται και τα παραπανω που ανεφερα, ομως δεν ειναι μονο αυτα. Ειναι αυτο που εκπεμπεις. Ειναι το ποσο γερα και καλα πατας στα ποδια σου, ποσο ακαβαλητος και ποσο ακομπλεξαριστος εισαι. Ειναι η αυτοπεποιθηση που εχεις, γιατι σε αγαπας και εισαι ευχαριστημενος με αυτο που εισαι, που εσυ ο ιδιος εχτισες να εισαι. Σε κανει γαματο ανθρωπο, το να μην εχεις χαζα απωθημενα. Το να εχεις καταφερει αυτα που ηθελες και αγαπας ακομα και τις αποτυχιες σου. Προσωπικοτητα ειναι και η αυρα σου. Η διαθεση σου.

Η διαθεση σου. Αυτο ειναι το επομενο. Οταν εισαι καλος και χαρουμενος ανθρωπος, εισαι και ομορφος. Καλος, δεν εννοω μαλακας, εννοω καλοσυνατος. Η καλοσυνη ζωγραφιζεται στο προσωπο. Το να εχεις ενα χαμογελο που μιλαει και λεει τα ωραιοτερα πραγματα, που μπορουν να ειπωθουν, χωρις να πεις λεξη. Ωραιο σε κανουν τοσα πολλα. Η ενεργεια σου, ολο σου το ειναι, ολες οι μοναδικες πλευρες σου, τα καλα σου, τα κακα σου, ολα αυτα που εχεις δεμενα μεσα σου με αγαπη.

Η εξωτερικη εμφανιση, ειναι απλως το περιτυλιγμα, που θα σε κανει ελκυστικο στα πρωτα λεπτα και μετα δινει την πασα σε ολα τα υπολοιπα. Αυτα πρεπει να κοψεις και να ραψεις αναλογα. Ασε τα αυτια σου ησυχα...

Εξι σταγονες νερο

Ξυπνας απο τη ζεστη, με το στομα στεγνο, τσαρουχι, να κολλαει απ την αφυδατωση. Τα ματια σου εχουν ξεραθει και εχουν γεμισει σκονη. Τι σκονη ειναι αυτη? Τσουζει και σε διψαει ακομα πιο πολυ. Μα καλα, που βρισκεσαι και υπαρχει τοση ξηρασια? Στην ερημο? ΝΑΙ, στην ερημο. Ερημε! Εισαι κατω απο τον καυτο ηλιο, που σε εχει γεμισει εγκαυματα. Εισαι αθλιος, ταλαιπωρημενος και εξουθενωμενος. Πώς βρεθηκες εκει? Ο ηλιος σε εχει ζαβλακωσει και εχεις παθει λαλάκα. Εσυ ξεκινησες για μια ανεπαναληπτη περιπετεια και εχεις καταληξει χαμενος και καμμενος, με ενα παγουρι, με εξι σταγονες νερο. Σκετη απελπισια.

Σε ειχε κουρασει η υγρασια. Σε ποναγαν τα κοκκαλα και γκρινιαζες, δεν την απολαμβανες. Ειχες μπουχτισει με το νερο και ηθελες να κανεις μια τρελα. Ετσι καπως αποφασισες να την κανεις για την ερημο. Εκει θα περνουσες διαφορετικα. Ηθελες να το δοκιμασεις, να αποδειξεις οτι μπορεις και χωρις τοσο Η2Ο. Αλλωστε, κρατουσες το απαραιτητο μαζι σου. Αυτο, που απλως θα σε κρατουσε ζωντανο.

Οι μερες περνουσαν και εσυ συνεχιζες να περπατας αλαζονικα στα βαθη της. Με την ξεροκεφαλια φορεμενη και καλα σφηνωμενη, που ταιριαζε γαντι με το τοπιο, διεσχιζες με μεγαλα βηματα την χαωδη αυτη εκταση. Το νερο το σπαταλουσες φτυνοντας το, σχηματιζοντας φακιδες στο εδαφος. Κανενας σεβασμος σε αυτο το χαος που σε περικλειει. Καμια γνωση της καταστασης, που ο ιδιος εβαλες τον χαζο, απερισκεπτο εαυτο σου.

Τωρα εχεις βρεθει με μετρημενες σταγονες και μηδενικες αντοχες. Το νερο σου αδειασε. Το μονο που σε κρατουσε ζωντανο, το ξοδεψες ανωφελα. Αναπολεις τις μαγευτικες στιγμες που περνουσες μαζι του. Αναπολεις τα μπανια που κανατε μαζι, τη συντροφια που σου κρατουσε στο φαγητο, την παρεα σου στα σπαϊσι, τους πονους που σου προκαλουσε στα κοκκαλα. Μακαρι να το ειχες κι ας πονουσες. Κι ας μην εκανες βημα. Τωρα εχεις μεινει με εξι μονο σταγονες. Εξι σταγονες, που τις κοιτας και ξεροσταλιαζεις. Που ουτε δακρυ δεν μπορεις να βγαλεις γι αυτες. Εισαι στεγνος και βλακας. Βλακας που επρεπε να χαθεις τοσο βαθια, για να συνειδητοποιησεις την αξια αυτου που ειχες τοσο καιρο και το θεωρουσες ανιαρο, αγευστο και αοσμο.