Το πορτρετο

Ενα σκυθρωπο προσωπο, με σκληρα χαρακτηριστικα. Με μαλλια μαυρα και αγριεμενα, σαν να νιωθουν απειλη.

Εντονα, μαυρα, ρυτιδιασμενα ματια. Ματια, που λενε περισσοτερα απο τα χειλη. Ματια, που φοβασαι μην σε τραβηξουν μεσα τους. Απιστευτη η αγριοτητα που μπορει να εχει ενα βλεμμα. Ενα βλεμμα, που εχει μαθει να κρυβεται σε σκοτεινα, απομερα μερη, που κανεις δεν παταει. Που εχει χρονια να πατησει. Βγαζουν μεγαλη επιθετικοτητα. Οταν αντικριζουν καποιον, φορανε την ατσαλινη και αδιαπεραστη πανοπλια τους, αυτη που απωθει, που τρομαζει.

Αποστεωμενα, σκαμμενα ζυγωματικα, που μπλεκονται αναμεσα στα πυκνα γενια, σαν να ζητουν προστασια απο αυτα. Ζυγωματικα γεματα ενταση, που αγριευουν ακομα περισσοτερο το βλεμμα.

Μυτη λεπτη, αλλα εντονη. Δειχνει μια επιβλητικη προσωπικοτητα. Εναν χαρακτηρα σκληρο και αποφασιστικο. Εναν ανθρωπο αποφασιστικο, που παταει γερα στα ποδια του, αδιστακτο, αλλα και δικαιο. Τοσες πολλες αντιθεσεις, που δημιουργουν ενα επιβλητικο πορτρετο.

Τα χειλη ειναι τοσο σωστα εναρμονισμενα με το υπολοιπο προσωπο. Σφιγμενα, που αφηνουν ενα ανοιγμα, ισα ισα για ζωη. Λες και ειναι σφραγισμενα τοσα πολλα χρονια. Δεν αφηνουν τιποτα να βγει, που θα δωσει ελπιδα και παραπανισια ζωη στο σωμα.

Καθεσαι και κοιτας αυτο το προσωπο ωρες. Σου προκαλει αναμεικτα συναισθηματα. Ο φοβος που νιωθεις, σε τραβαει ακομα περισσοτερο. Ταξιδευεις με τις αναμνησεις, που ειναι χαραγμενες πανω του. Δεν σου δινει στοιχεια με λεξεις. Ειναι ομως τοσα πολλα αποτυπωμενα πανω σ αυτο. Μια ολοκληρη ζωη. Μετα απο ωρες, ολα τα χαρακτηριστικα εχουν αρχισει να μαλακωνουν. Αυτο το σφιξιμο χαλαρωνει. Τα χειλη αφηνουν περισσοτερο οξυγονο να μπαινει. Τα ζυγωματικα ξεπροβαλλουν απο τα πυκνα γενια. Τα ματια παιρνουν αλλη οψη. Ανοιγουν και καθρεφτιζουν τον πονο και τις δυσκολιες που εχουν περασει. Βγαζουν μια γλυκια θλιψη. Μια προσιτη εικονα. Σε παιρνουν μαζι τους στο ταξιδι, που τα οδηγησε στο τωρα. Νιωθεις απεραντη θαλπωρη και ζεστασια.

Χωρις καμια λεξη, αυτο το πορτρετο σε εχει ταξιδεψει, σε εχει κανει να δεις εικονες, να μυρισεις αρωματα, να νιωσεις τοσα πολλα συναισθηματα. Οι λεξεις θα χαλουσαν ολη αυτη την ατμοσφαιρα, που σε εβαλε ενα και μονο βλεμμα. Αυτο το πορτρετο, που σε εμπιστευτηκε και μοιραστηκε μαζι σου μια ολοκληρη ζωη.

Του ηλιθιου την πορτα, οσο θελεις βροντα

Η ηλιθιοτητα ειναι ανικητη. Και αυτο ειναι που μου καιει καθε εγκεφαλικο κυτταρο! Πως ειναι δυνατον, παντα οι ηλιθιοι να νομιζουν οτι ειναι οι πιο εξυπνοι και να μην μπορεις ουτε καν να τους προιδεασεις για το αντιθετο?! Αν καθομαι και σε ακουω αμιλητη να αραδιαζεις παπατζες και δεν σε διακοπτω, η δεν διαφωνω μαζι σου, δεν σημαινει οτι εισαι πιο εξυπνος και εχω θαμπωθει απ τις σπιθες εξυπναδας που εκπεμπει η κασιδα σου, απλως μετραω αντιστροφα απ το 100 να μην σε χτυπησω και κανω μια συντομη επιτοπια ερευνα, για το ποσο μακρια μπορει να ταξιδεψει η ηλιθιοτητα.

Για μενα, πανηλιθιο σε κανουν τα παρακατω:

Oταν καθεσαι και μας περιγραφεις, χαρτι και καλαμαρι, τι εχεις κανει στη ζωη σου. Δεν θα σε προσλαβω, δεν με νοιαζουν οι δεξιοτητες σου, δεν σου ζητησα βιογραφικο -ουτε μινι, ουτε εκτενες-, δεν θα σε προτεινω σε δουλεια, κοινως χεστηκα πατοκορφα για τα ταλεντα σου γελοιε παρλαπιπα. Τραβα εντυπωσιασε με ακροβατικα τους οδηγους σε κανα φαναρι της Βουλιαγμενης, οχι εμενα.

Οταν εχεις υφακι οτι εισαι και πολυ γαματος και ψαγμενος και δεν ξερω τι. Οχι, δεν πιστευεις ουτε εσυ ο ιδιος, ουτε καν η μανα σου η κουκουβαγια οτι αξιζεις. Αντιθετα, η μανα σου η κουκουβαγια δεν ηταν κουκουβαγια, ηταν το περιστερι του Αρκα, που σας παρατησε και την εκανε με το χελιδονι και εμεινες εσυ τωρα με τοσα ψυχολογικα βρε καρμιρη, να μας το παιζεις παραδεισιο πουλι. Λασπωμενε αρουραιε του ουρανου.

Οταν μιλας για ολα και ξερεις τα παντα. Ειδικα οταν λες "εγω, εγω ξερω", ή "εγω θα σου πω πως ειναι πραγματικα, δεν τα λες καλα". Ελα να ξαναγνωριστουμε, γιατι μαλλον μπερδευομαι. Πως σε ειπαμε, Παπυρος Λαρους Μπριταννικα? Οχι? Ε τοτε τραβα πνιξου ανιδεε. Τενεκε ξεγανωτε, που εμαθες πεντε πραγματα και νομιζεις οτι επιασες τον Παπα απ τα αποτετοια του. Ουστ απο δω.

Οταν εισαι καθετος και κολλημενος. Κλασσικο, χαρακτηριστικο παραδειγμα ηλιθιου. Το μυαλο σου ειναι ενα ατελειωτο, βαρετο μονοπατι. Δεν εχει σταυροδρομια, ουτε παραδρομους. Ευτεια. Ευτεια με κοιμισμενες ή νεκρες αγελαδες στη μεση που δεν μπορεις ουτε αυτην να διαβεις. ΜΜΜΜΜμμμμοοοουυυυ.

Οταν γινεσαι συνεχως μαλακας. Ναι, οταν ολοι τα παιρνουν μαζι σου και στην λενε, δεν το κανουν επειδη σε ζηλευουν οπως πιστευεις, αλλα επειδη οντως τους την σπας και γινεσαι μαλακας. Τοσο απλο.

Οταν μειωνεις τους αλλους, ενω ειναι παροντες. Μιλαμε τοσο ντιπ για ντιπ. Ουτε καν απο πισω τους. Ειναι το θρασος του ηλιθιου, που σε πιανει εξαπινης, ή κοινως μαλακα. Αν μιλησεις, παλι θα σου πει οτι δεν τα ξερεις καλα, θα σε αφοπλισει παλι με την ηλιθιοτητα που τον δερνει.

Εφοσον λοιπον η επιστημη δεν εχει βγαλει καποιο τεστ για να σε εκτελουν πριν καν γεννηθεις, το λιγοτερο που μπορεις να κανεις, ειναι να μη βρεθεις μπροστα μου.

Bday Girl!

It's my party! Ω ναι! Τοσο καιρο τα λεω σε σενα, τωρα ομως, ηρθε η ωρα να τα πω και σε μενα, καθ' οτι σημερα, ειναι τα γενεθλια μου!!! Σαν σημερα, πριν 26 χρονια, γεννηθηκε αυτο το υπεροχο πλασμα, που ηρθε στον κοσμο για να φερει τα πανω κατω, για να σκορπισει χαρα και να βαλει τελος στη μονοτονια των γυρω του! Ξεκαβαλαω και μου ευχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Να μαι παντα καλα, γερη και δυνατη και να εχω Ο,ΤΙ επιθυμω, εγω που με λατρευω! Και να με χαιρεστε και εσεις που με αγαπατε τοσο! :)

Η μερα των γενεθλιων μου, παντα ηταν μια υπεροχη μερα για μενα! Μια ξεχωριστη μερα, που με χαροποιει πιο πολυ κι απ τη μερα των Χριστουγεννων! Λιγο τα δωρα, λιγο η τουρτα, λιγο οτι ολοι ασχολουνται μαζι μου (ως εγωκεντρικο γουρουνι που ειμαι). Μια φανταστικη μερα, που δεχομαι να μοιραστω την λαμψη της με τους γονεις μου -αφου λογω αυτων μπορω και τη γιορταζω- και με τη μαμα μου, που με κουβαλουσε 9 μηνες και με χαρα με εβγαλε στο φως του ηλιου (ή στα μαυρα μεσανυχτα, αφου αποφασισα να βγω 3 τα ξημερωματα) στις 12 Ιουνιου!

Ειναι μια μερα υπεροχη για μενα που γιορταζω και μαρτυρικη για τους κοντινους μου, λογω της φασιστικης μου συμπεριφορας, που οριζει να κανουμε ο,τι θελω, επειδη ειναι η μερα μου! Ετσι, απλα.

Η μερα που εγω και τα υπολοιπα εγω μου, σβηνουμε τα φαντεζι κερακια μας και δεχομαστε με τοση χαρα τις ευχες μας. Δεν ειμαι διχασμενη προσωπικοτητα, ειμαι απλως ενας σωστος, γνησιος διδυμος (ο,τι και να σημαινει αυτο), που συμφιλιωνεται αυτη τη μερα με ολες του τις πλευρες και μονιασμενοι την απολαμβανουν!

Χρονια μου Πολλα και παλι λοιπον! Χρονια πολλα πολλα, με οσους αγαπω διπλα μου! Τωρα σε αφηνω και παω να βαλω σε μια σειρα τους αγαπημενους μου, που περιμενουν τρομαγμενοι να δουν πως θα περασουμε αυτη τη σουπερ μερα!

Adiossss

The bday Girl!

xxx

Στιγμες

Ειναι στιγμες. Μας το πε και ο Ρεμος, μας το πε και το σιριαλ στον Αντ1. Τωρα θα σου το πω κι εγω, που σε καμια υπολειψη δεν εχω (τον/το/)τα προαναφερθεντα. Ειναι καποιες στιγμες στην καθημερινοτητα σου, που σου υπενθυμιζουν το μεγαλειο της υπαρξης σου. Στιγμες μικρες, που σου αλλαζουν μονομιας την εικονα σου για τα παντα γυρω σου. Στιγμες που ζεις, πεθαινεις και ξαναγεννιεσαι μεσα απο αυτες, γι αυτες. Στιγμες που θα μπορουσες να ειχες αφησει να χαθουν, ομως κατι μεσα σου σε εσπρωξε να πεσεις πανω τους. Που θα εδινες τα παντα για να ξαναρθουν, ομως χαθηκαν. Ερχονται για να επιβεβαιωσουν την ρευστοτητα του χρονου, που ρουφαει τα παντα γυρω του, ομως αφηνει ανεπαφα τα συναισθηματα. Που σου επιβεβαιωνουν οτι τον χρονο τον οριζεις εσυ και οχι οι ωρες και οι μερες. Σου δινουν δυναμη, σου δινουν τον ελεγχο που παντα αναζητουσες στα αδιαφορα, στα ανουσια. Σου δινουν τον ελεγχο να κρατας μεσα σου, οσο καιρο θες, χωρις να μπορει κανεις να στο παρει, αυτο που σε κραταει ζωντανο. Αποκτας αμυνες και δυναμεις που κρυβονται στην σκια της επιβλητικης και βουλιμικης καθημερινοτητας. Ειναι στιγμες μικρες στην διαρκεια, αλλα πολυ μεγαλες στην αξια. Μην τις αφηνεις να χανονται. Ρισκαρε τα παντα γι αυτες, πιασε τους το χερι και αφησου να σε οδηγησουν σε πανεμορφα μονοπατια.

The story of a Queen

“Guess you kissed the girls and made them cry, those hard faced Queens of misadventure”.

There she goes… the Queen. The Queen of herself, the Queen of her family, the Queen of others, the Queen of the universe. Since she was a little girl, she was the Queen. A silky and shiny figure, a breath taking appearance. So well protected, with great confidence. Spoiled, as a Queen should be. Nobody can really see in her. Her heart and soul are well hidden. Nobody can conquer her “Queendom”. So vulnerable, yet so “hard faced”. She is in control of everything. A real Queen.

Years pass by and many knights have died for her. Many knights, but no one too good for her. She is priceless. She cannot mingle with those people. With someone lacking of rich emotions, with someone less than a King. No one can draw her attention. Only a real King. The King that she was waiting for all of her life.

Years pass by and she starts feeling so lonely. Emotions of desperation fill her. Her soul is leaking of this hard and painful loneliness. And then, while everything seems to be so meaningless, the King appears. Her King appears. She can’t be wrong. This is her King. Her mind and heart tells her so. Suddenly, she feels so weak against him. Her emotions reveal. His eyes, his voice take her apart. She is lost in him. Those well sustained barriers protecting her all these years, are being demolished, in one single moment. Her blooming heart, blooms everything around her. Her inner world, is now lying down in his hands. He took all her dying sunsets away. Her “Queendom” finally got down, so easily. She is being dragged down to his Kingdom. Melodies surround her. She is dragged to a heavenly place. Her harsh face finally broke down. She is vulnerable again, next to her King.

Years pass by and she is living a fairytale. The one, she was always dreaming of. The kiss of her King changed everything in her. Her King. The King that with a single kiss, brought her tears of happiness. The King that dragged her into her dream. A dream, she never wanted to wake up from. She is so afraid of waking up. The Queen is afraid. She was never afraid of anything. She left her heart on his warm hands. Where is her heart now? Why is she afraid? She tries to find it but the Kingdom is endless. She is lost and trapped in it. Her tears of joy, become tears of sadness and desperation. Her heart is stranded somewhere. Some place cold. She cannot quit this place without her heart. The king is not the king she thought of. His kingdom is not heaven anymore. She left everything for him. She left her Queendom. She sold her well protected soul for him, blinded by his full promising eyes and warm voice. Now, all she is left with, is the empty vase, where her heart was stranded in, for all these years.

The Queen leaves the kingdom, trying to find the place in her again. If she knew, “she’d be cold as a stone and rich as the fool that turned all these good hearts away”…