Inspiration it is

Καποιοι, κατα καιρους, μου διαμαρτυρονται για τη συχνοτητα των αναρτησεων μου. Δεν γραφω οσο συχνα θα ηθελαν να με διαβαζουν, ας πουμε. Τους ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον που μου δειχνουν, με τιμα και με κολακευει, ομως νιωθω οτι αφου γνωριστηκαμε καπως, ενα χρονο τωρα, ηρθε η ωρα να μαθεις κατα καποιον τροπο, ΓΙΑΤΙ γραφω και ολα αυτα που με οδηγουν στο να γραψω και να στα λεω τοσο καιρο τωρα.

Για μενα, οπως πιστευω και για οσους γραφουν, δεν ειναι απλως "καθομαι και αραδιαζω" ο,τι μου φανει του Λωλοστεφανη. Πρεπει να ειμαι και στο καταλληλο μουντ και να εχω και τις επιρροες, οπως και τις επιδρασεις του περιβαλλοντα "χωρου". Ολα αυτα που εμενα μου προκαλουν το ενδιαφερον, την προσοχη και ισως και τα νευρα, για να ασχοληθω λιγο παραπανω μαζι τους.

Ειναι ψυχοθεραπεια. Ειναι ενας τροπος να ερθω στα ισια μου, να πατησω πανω στον εαυτο μου, οταν ειμαι στα απιστευτα ωραια κατω μου. Στα κατω μου, που μου δημιουργουν το καταλληλοτερο υποβαθρο, να αναζητησω αιτιες, να βρω το ωραιο μεσα σε ολα τα ασχημα. Η πιο αληθινη και ουσιωδης αναζητηση. Η πιο δημιουργικη αναζητηση που σε τραβαει με εναν μαγικο τροπο στην επιφανεια. Η απελπισια και η στενοχωρια της στιγμης, ειναι η μεγαλυτερη εμπνευση. Μεσα απο αυτη δημιουργεις εικονες, αποκολλασαι απο την πραγματικοτητα και δημιουργεις εναν δικο σου κοσμο, που λειτουργει ως ενδιαμεσο, μεταβατικο σταδιο, για να επιστρεψεις στην πεζη πραγματικοτητα.

Ειναι ο σακος του μποξ μου. Ο σακος που ξεσπαω οταν τα νευρα μου ειναι αδιαχειριστα. Οταν συναισθηματα μισανθρωπιας και αναγκη απομονωσης και αποκοπης απο ολους και ολα βγαινουν επιθετικα στην επιφανεια. Οταν μπορω να φαω οποιον βρισκεται διπλα μου, χειροτερα απο τον Χανιμπαλ λεκτερ. Οταν οι δυσκολες μερες του μηνα χτυπουν την πορτα με μανια. Ο σακος του μποξ, που σε σωνει απο διαπληκτισμους, ξυλοδαρμους, αυτοφορα και φυλακες.

Ο φιλος μου για τα ευτραπελα. Ενας φιλος ΙΔΙΟΣ με μενα, που ασπαζεται τις αποψεις μου, το χιουμορ μου, την σαρκαστικη μου διαθεση για ολα τα ΓΕΛΟΙΑ που συμβαινουν, για οσα προσβαλλουν την αισθητικη μου, για ολα τα ρεντικολα και εκνευριστικα (αλλά αστεια) που εχουν την ατυχια να αντικριζουν τα ματια μου και να ακουν τα ερημα αυτια μου.

Εμπνευση μου ειναι ανθρωποι. Ανθρωποι που ενσαρκωνουν τα παραπανω συναισθηματα και καταστασεις. Ανθρωποι που απλως με εμπνεουν με την παρουσια και την αυρα τους. Καποιοι ανθρωποι επισης, που εχουν την τρομερη δυναμη να ασκουν μια απιστευτη πληθωρα συναισθηματων μεσα μου, τοσο αδιαχειριστη, που μπορει μονο να γινει συνειδητη και διοχετευσιμη μεσω του γραψιματος.

Εμπνευση ειναι ολα τα συναισθηματα, εκτος της χαρας και της απολυτης νηνεμιας. Ειναι περιεργο που στην ευτυχια δεν πυροδοτειται αυτη η αναγκη. Καθομαι απλως και απολαμβανω αυτο που μου συμβαινει, χωρις να θελω να αναλυσω και να ασχοληθω με το παραμικρο. Οπως και στην απολυτη ηρεμια -οριζοντας την ως ενα σταδιο αποτοξινωσης-, που ο εγκεφαλος απλως τακτοποιει ο,τι εχει συμβει στο παρελθον και δεν μπορει να εξωτερικευσει τιποτε.

Εμπνευση ειναι ολα αυτα, επμνευση ειναι τοσα πολλα, αλλά δοσμενα με φειδω, σε καταλληλες στιγμες. Οποτε τις περιοδους που "χανομαι", μου συμβαινει κατι τοσο ωραιο, οποτε αφηστε με να το χαρω, ή τοσο ανιαρο και φλατ, που δεν εχει τιποτε να σας δωσει.

Ζωο εισαι και φαινεσαι

Με αφορμη ενα εργο που ειδα για δευτερη φορα χθες, θα αναφερθω εκτενως στην εκφραση "εισαι μεγαλο ζωο" ή απλα "εισαι ζωο", που χρησιμοποιουμε κατα κορον για βρισια. Η ταινια? Το Χατσικο. Οποιος δεν το χει δει, να το δει τωρα ή χθες καλυτερα.

Η ταινια αναφερεται σε εναν σκυλο τον Χατσι(κο), ο οποιος απ την αρχη, μεχρι το τελος, μενει πιστος στο αφεντικο του. Προκειται για μια αληθινη ιστορια και αυτο ειναι το συγκλονιστικο αυτης. Μετα το θανατο του αφεντικου, το ζωο, ο σκυλος, παραμενει πιστα στη θεση του περιμενοντας τον να γυρισει. Πιστος και αφιερωμενος στο αφεντικο του, ζει για να τον ξαναδει. Και εδω, φαινεται το μεγαλειο του "ζωου" που τοσο υποτιμητικα εμεις χρησιμοπουμε για να προσβαλουμε καποιον.

Πολυ υπερτιμημενο ον ο ανθρωπος. Παρα πολυ. Τα 26 μου χρονια ειναι αρκετα για να καταλαβω τον "παρτακισμο" που μας δερνει αλυπητα, σαν να μην υπαρχει αυριο! Η λογικη, που υποτιθεται μας ανεβαζει λεβελζ πανω απο τα υπολοιπα ζωντανα, χρησιμοποιειται -κατακρεουργειται και βιαζεται- με τον πιο λαθος τροπο, οσον αφορα τις σχεσεις μας με τους γυρω μας. Το εγω ξεπετιεται αλαζονικα εις βαρος ολων των υπολοιπων.

Ξεκινησα οντας ενα ακρως καλοπροαιρετο ατομο, τρεφοντας συναισθηματα ευγενειας και ευγενους αμιλλας για τους γυρω μου. Πηρα τις πιο σωστες βασεις απο την οικογενεια μου -και τους ευχαριστω πολυ γι αυτο- στο να σεβομαι την προσωπικοτητα του αλλου. Ομως η πορεια, διαμορφωσε αλλιως αυτον τον Ντοκτορ Τζεκιλ και πηρε αρκετα στοιχεια του Μιστερ Χάιντ, για να μπορεσει να σταθει στα ποδια του. Αναλωνεσαι και προβληματιζεσαι για τους αλλους, βαζοντας τους πολλες φορες και πανω απο σενα. Το αποτελεσμα? Να τρωνε μερος απο σενα, για να δυναμωνουν οι ιδιοι. Σκατενια κατασταση οταν το συνειδητοποιεις και ακομα πιο σκατενιοι ανθρωποι που πλαθουν αυτην την πραγματικοτητα. Εχω γινει σκληρη με τους αλλους. Παντα ημουν σκληρη, αλλα με μια πιο αλτρουιστικη εννοια. Τωρα ειμαι ωμα σκληρη. Δεν συγχωρω, δεν θεωρω οτι με το να δινεις δευτερες ευκαιριες, δινεις μια ουσιαστικη ευκαιρια στο να αλλαξει ο αλλος προς το καλυτερο, γιατι δεν αλλαζει. Απλως παραμυθιαζεις τον εαυτο σου.

Λιγοι ειναι αυτοι που αξιζουν πραγματικα, οχι μονο σε μενα, αλλα στον καθενα να βρισκονται διπλα του. Ελαχιστοι ειναι αυτοι, που μπορεις να κανεις χωρο στον εαυτο σου για να χωρεσουν. Δεν ειναι απαισιοδοξια, δεν ειναι μιζερια, δεν ειναι μισανθρωπια. Ειναι μια ωμη πραγματικοτητα.

Το "εισαι ζωο" λοιπον, δεν ειναι δοκιμο. Ειναι απλως μια προσπαθεια να ανεβασουμε τη δικη μας φυση, σε σχεση με τα υπολοιπα ζωντανα, επειδη κατα βαθος ξερουμε τι σαπιλα κρυβει το ειδος μας. Τα ζωα ζουν απολυτα την ανιδιοτελη αγαπη, ακομα και χωρις την αδαμαστη λογικη που εμεις διαθετουμε.

Life is a mysterious train. Hop on

Πολλα γεγονοτα στη ζωη αυτη συμβαινουν και δεν καταλαβαινουμε το γιατι. Πολλα που μας βγαζουν απο την πορεια που ειχαμε αποφασισει να διαγραψουμε. Πολλα ευχαριστα, που τα αποκαλουμε απλως τυχη, και πολλα οχι τοσο ευχαριστα, που λεμε "τωρα ποιος με μουτζωσε?".

Το κακο ειναι οτι δεν στεκομαστε στα ευχαριστα, τα θεωρουμε δεδομενα. Μας αξιζει ο,τιδηποτε καλο, αλλα οχι το αντιθετο. Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο, ειμαστε απο φυση αισιοδοξοι, διαφορετικα θα ειχαμε φουνταρει απο καιρο, απο οταν πρωτο-συνδεθηκαμε με αυτο που λενε συνειδηση και λογικη. Τα καλα τα προσπερναμε λοιπον. Μας ανοιγουν την ορεξη και περιμενουμε το επομενο καλο, χανοντας αυτο που μολις μας χτυπησε την πορτα. Δεν απολαμβανουμε, δεν αξιολογουμε, δεν εκτιμαμε. Βιαζομαστε και ειμαστε ανυπομονα πλασματα. Γι αυτο και οι μικρες χαρες της ζωης, οπως πολλοι τις αποκαλουν, ειναι τοσο μικρες. Μια ζωη ολο ευχαριστα, θα ηταν μονοτονη και πληκτικη. Κατα βαθος δεν θελουμε να ειναι ολα τοσο καλα τακτοποιημενα και γκρινιαζουμε ακομα και τοτε. Ισως περισσοτερο. Σαν να μην μπορουμε να αντεξουμε τοση ευκολια και ταξη.

Και ξαφνικα, κατι συμβαινει, που σε βγαζει απο τη νιρβανα αυτη. Κατι ταραζει λιγο τα νερα σου. Κατι, που σε κανει εκ των υστερων να απολαυσεις την προηγουμενη φαση της ευμαρειας και γαληνης σου. Που σε κανει να την εκτιμησεις αφου τη χασεις. Αν αυτο δεν ειναι ανωμαλια, τοτε τι ειναι? Ο ανθρωπος ειναι περιεργο φρουτο. Οσες φορες και να ακουσει την κλισεδουρα "τιποτα δεν ειναι δεδομενο", δεν μπορει να το βαλει στο ξερο του το κεφαλι. Αυτο μας μιζεριαζει, αυτο μας παει πισω, αυτο μας αρρωσταινει καθημερινα.

Παρ΄ολα αυτα, ακομα και τα ασχημα, μπορει να μην ειναι τοσο ασχημα οσο φαινονται τη δεδομενη στιγμη που σου 'ρχονται στο κεφαλι. Αν ανατρεξουμε στο παρελθον, θα δουμε πολυ καθαρα το "ολα γινονται για καποιον λογο". Την στιγμη που σιχτιριζεις τη ζωη σου, τη ζωη των αλλων, το Θεο αν εισαι θρησκος και το συμπαν αν εισαι πιο ανοιχτος σε αλλες ιδεες, αυτη η φραση σε τρελαινει, οπως ο διαολος με το λιβανι. Ομως το κακο του χθες, ισως ειναι το καλο του αυριο. Σε βαζει σε μια αλλη ραγα απ αυτη που ειχες τραβηξει και πηγαινες σχεδον μηχανικα τοσο καιρο. Σου μαθαινει καινουργια πραγματα, σου ανοιγει νεους οριζοντες, σου γνωριζει νεα δεδομενα που ουτε κατα διανοια υποπτευοσουν. Αυτο ειναι το υπεροχο. Το "καταστρεπτικο", που σε καποιο διαστημα "ανθιζει".

Πρεπει να ζουμε αυτο που μας δινεται και να μην τρεμουμε τις εκαστοτε αναποδιες. Ειναι ωραιο, που περα απο τις δικες μας αποφασεις, η ζωη παιρνει και τις δικες της, χωρις να θελω να ενστερνιστω απαραιτητα εναν μοιρολατρικο τροπο αντιμετωπισης των πραγματων. Ολοι, ειδικα αυτο το διαστημα, αντιμετωπιζουμε σοβαρες δυσκολιες, ομως με μια διαφορετικη αντιμετωπιση και διαθεση ισως μπορεσουμε να μην χασουμε και προσπερασουμε τα ουσιαστικα ωραια.