Σε θελει, δε σε θελει? Σε θελει, δε σε θελει? Στροβιλιζει στο μυαλο σου, δε χολ νταμν ταιμ. Σε απασχολει ολο το 24ωρο αυτο το θεματακι. Ερχομαι να σου πω δυο τρια πραγματακια, μπας και σου ξεσφηνωσει απ το μυαλο αυτη η εμμονη, αυτη η ερωτηση που το μυαλο σου μασαει σαν τσιχλα εδω και μερες και πρεπει επιτελους να την φτυσει!
Μιλαμε καταρχας για την αρχη της γνωριμιας σας, ετσι? Αλλιως τραβα πνιξου, εχεις ψυχολογικα και δεν ειμαι ψυχιατρος. Λοιπον, εχετε γνωριστει, εχετε βγει, μαλλον εχετε μπαλαμουτιαστει κι ολας, εκτος κι αν ειστε 15χρονα ή καποιας αιρεσης, that demands so. Ομως ο ταδε σου, σου αφηνει κενα στο λαβ στορι σου για το τι παιζει ακριβως. Το θεμα σου λοιπον ειναι αν σε θελει για σχεση ή ετσι γενικα και αοριστα. Εχεις ρωτησει φιλους, γνωστους, περαστικους, μαγισσες και χαρτοριχτρες και φυσικα, που να ξερουν οι χριστιανοι?
Γιατι ρε παιδακι μου βγαινει το κοντρολ φρικ απο μεσα σου? Γιατι να ξερεις σωνει και ντε απο πριν τι θα γινει στην πορεια? Μπορει να τον πατησει τρολεϊ και ενω ειχε προθεση για σχεση, να την κανει τελικα με τον αγιο Πετρο. Τοτε θα εισαι πιο ηρεμη? Δεν μπορεις παντα να προσπαθεις να αποκωδικοποιησεις ακομα και το ξυσιμο του αυτιου του θετικα ή αρνητικα για το νταραβερι σας.
Τωρα σε εξτριμ περιπτωσεις, νομιζω δεν χρειαζεται καν να επικεντρωθω. Πχ, αν γινει Λουης απο τη μια μερα στην αλλη, νομιζω οτι ειναι πασιφανες οτι δεν θα δεσει τιποτα περισσοτερο μεταξυ σας. Και σε αυτην την περιπτωση, μην αρχιζεις τα "α τον μπηξε, α τον δειξε κοιτα τι μου κανε", γιατι θυμησου οτι και συ το χεις κανει στο παρελθον. Δεν σημαινει οτι εισαι τερας, ουτε οτι εισαι στοκος, απλως δεν του κανες το κλικ, μην πεσεις του θανατα. Επισης αν το μπαλαμουτιασμα (!) σας φτασει στο "επιθυμητο", "ενηλικο μπαλαμουτιασμα" (!) και σε απαρατησει, τοτε ναι, μπορεις να του δωσεις και ονομα, και να το πεις "γουαν ναιτ (ορ ντει, σειμ θινγκ) σταντ". Σε αυτην την περιπτωση, μην το σκεφτεσαι και πολυ - πολυ, γιατι αντε να γινει ενα σεκοντ σταντ. Σπανιως αυτα τα σταντς εξελισσονται σε γαμους και κουτσουβελα, αν παει κατα κει το μυαλο σου.
Στην τελικη, δεν καταλαβαινω, γιατι πρεπει να περιμενεις απο τον αλλο να σου αναψει τον κοκκινο η πρασινο σηματοδοτη για να ρθεις στα ισια σου. Εσυ τι εισαι? Ζουδι ορθιο? Εσυ δεν μπορεις απο τη μερια σου να χειριστεις την κατασταση? Αν δεις οτι σου κανει νερα και στην σπαει αυτο, ξεμπηξε τον εσυ, αφου δεν ειναι αυτο που ψαχνεις. Αν στην πορεια στο παει αλλιως και θες, αλλαξε κι εσυ ροτα. Γνωμονας εισαι εσυ, οχι ο αλλος. Ανοιξε τα γκαβαδια σου και δες τα δικα σου θελω και ορια και σταματα να το παιζεις Κλουζω. Ολο αυτο το κανεις επειδη βιαζεσαι, επειδη σε πιανει υστερια και θες να τον ελεγχεις τον αλλον, πριν καλα - καλα στεριωσετε. (Σκεψου τι θα τραβηξει στην πορεια). Και να σου πω και κατι? Οποιος βιαζεται σκονταφτει. Χα. Γι αυτο προσεχε πως πας.
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012
Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012
Πισω απ το λεωφορειο
Ειναι μια βροχερη μερα, απ αυτες που ξεκινανε υπουλα, με εναν καθαρο, αλλα συννεφιασμενο ουρανο και λες οτι δεν θα το παει για βροχη ομως. Αυτες τις μερες, δεν νιωθεις το βαρος που φερνει μια μουντη, αχαρη μερα, αλλα σου φερνει συναισθηματα καπως νεκρα. Δεν νιωθεις στεναχωρια, ουτε χαρα, σχεδον δεν νιωθεις τιποτα. Σε κλιμακα απο το 1 εως το 10 εισαι στο 5. Το 5 ειναι σαν να μηδενιζεις. Και αυτο ειναι καλο. Ειναι σαν καθαρση απο τα σκαμπανεβασματα της κλιμακας των συναισθηματων σου των προηγουμενων ημερων. Μια τετοια μερα, θες να παρεις το αμαξι και να πας μια βολτα, που θα σε χαλαρωσει ακομα περισσοτερο. Βολτα με το αμαξι, που ακομα και η βενζινη στο 1.75 δεν αποτελει εμποδιο -το ριχνεις εξω(!).
Ξεκινας λοιπον, αναβεις τους υαλοκαθαριστηρες, ζεσταινεις τα καθισματα, βαζεις μουσικη και πας. Πιανεις την δεξια λωριδα, που συνηθως την αποφευγεις οπως ο διαολος το λιβανι. Πας αργα, οπως ολοι αυτοι που συνηθως βριζεις και μουτζωνεις και δεν σε νοιαζει. Μπροστα σου πετυχαινεις λεωφορειο. Ομορφα. Υπο αλλες συνθηκες θα καταριοσουν τον ΟΑΣΑ και την τυχη σου την καταραμενη, αλλα τωρα βολευεσαι καλυτερα στο καθισμα σου και σταματας καθε 10 μετρα, να ανεβουν και να κατεβουν επιβατες στις στασεις. Νιωθεις τοσο ωραια, ποτε μια βολτα πισω απ το λεωφορειο δεν θα μπορουσε να ειναι τοσο απολαυστικη. Ειναι σαν να σου δινει την ευκαιρια να χαλαρωσεις, να σταματησεις να βιαζεσαι, ειναι σαν αντικραδασμικο για τα νευρα σου, που συνηθως χορευουν σαϊκεντελικ. Ακουγεται γελοιο, αλλα απολαμβανεις το καθε λεπτο, χαζευεις γυρω σου, παρατηρεις αυτα που ποτε δεν τους δινεις σημασια, χουχουλιαζεις στη ζεστη του αμαξιου σου, πισω απ το λεωφορειο, κατω απ τη βροχη.
Το λεωφορειο βγαζει φλας αριστερα, ενω εσυ θες να πας δεξια. Το αφηνεις και συνεχιζεις χωρις αυτο. Δεν σε νοιαζει, γιατι εισαι ηδη ζεν. Ανεβαινεις μια βολτα στο βουνο, στην πραγματικη ηρεμια. Κολλας γαντι με την ατμοσφαιρα, ανοιγεις και λιγο το παραθυρο να μυριζεις τη βροχη. Σταματας στο πιο ψηλο σημειο που φτανει ο δρομος, σβηνεις τη μηχανη και καθεσαι να σκεφτεις ή να μην σκεφτεις τιποτα. Αυτες οι στιγμες, ειναι αυτες που θεωρεις τοσο πολυτιμες. Ειναι οι στιγμες που μπορεις να ξεκολλησεις απο τον εαυτο σου και απο ολα αυτα που συνεχεια στροβιλιζουν μεσα σου και μπορεις να τους δωσεις μια και να φυγουν μακρια. Ευχαριστεις το λεωφορειο που σε πηγε εκει και ανυπομονεις για την επομενη συναντηση σας.
Ξεκινας λοιπον, αναβεις τους υαλοκαθαριστηρες, ζεσταινεις τα καθισματα, βαζεις μουσικη και πας. Πιανεις την δεξια λωριδα, που συνηθως την αποφευγεις οπως ο διαολος το λιβανι. Πας αργα, οπως ολοι αυτοι που συνηθως βριζεις και μουτζωνεις και δεν σε νοιαζει. Μπροστα σου πετυχαινεις λεωφορειο. Ομορφα. Υπο αλλες συνθηκες θα καταριοσουν τον ΟΑΣΑ και την τυχη σου την καταραμενη, αλλα τωρα βολευεσαι καλυτερα στο καθισμα σου και σταματας καθε 10 μετρα, να ανεβουν και να κατεβουν επιβατες στις στασεις. Νιωθεις τοσο ωραια, ποτε μια βολτα πισω απ το λεωφορειο δεν θα μπορουσε να ειναι τοσο απολαυστικη. Ειναι σαν να σου δινει την ευκαιρια να χαλαρωσεις, να σταματησεις να βιαζεσαι, ειναι σαν αντικραδασμικο για τα νευρα σου, που συνηθως χορευουν σαϊκεντελικ. Ακουγεται γελοιο, αλλα απολαμβανεις το καθε λεπτο, χαζευεις γυρω σου, παρατηρεις αυτα που ποτε δεν τους δινεις σημασια, χουχουλιαζεις στη ζεστη του αμαξιου σου, πισω απ το λεωφορειο, κατω απ τη βροχη.
Το λεωφορειο βγαζει φλας αριστερα, ενω εσυ θες να πας δεξια. Το αφηνεις και συνεχιζεις χωρις αυτο. Δεν σε νοιαζει, γιατι εισαι ηδη ζεν. Ανεβαινεις μια βολτα στο βουνο, στην πραγματικη ηρεμια. Κολλας γαντι με την ατμοσφαιρα, ανοιγεις και λιγο το παραθυρο να μυριζεις τη βροχη. Σταματας στο πιο ψηλο σημειο που φτανει ο δρομος, σβηνεις τη μηχανη και καθεσαι να σκεφτεις ή να μην σκεφτεις τιποτα. Αυτες οι στιγμες, ειναι αυτες που θεωρεις τοσο πολυτιμες. Ειναι οι στιγμες που μπορεις να ξεκολλησεις απο τον εαυτο σου και απο ολα αυτα που συνεχεια στροβιλιζουν μεσα σου και μπορεις να τους δωσεις μια και να φυγουν μακρια. Ευχαριστεις το λεωφορειο που σε πηγε εκει και ανυπομονεις για την επομενη συναντηση σας.
Κυριακή 4 Μαρτίου 2012
Καλυτερα να σου βγει το ονομα
[Καταρχας, σορυ που χαθηκα καμποσο καιρο, αλλα με χτυπησαν ιωσεις και ιωσεις και μετα δεν ημουν στο καταλληλο μουντ για να γραψω. Ετσι απλα. Γιατι δεν γραφεις κατα παραγγελια -εγω τουλαχιστον- αλλα οταν εισαι σε ενα επιπεδο ή παρανοιας για να στειλεις σιχτιρια ή ψυχικης νιρβανας. Αυτα ειχα να πω, οσον αφορα την απουσια μου.]
Περασα που λες προχθες, εναν ΦΡΙΧΤΟ πονοκεφαλο. Θα στο πω με κινδυνο να με παρεις με τις ντοματες αν δεν πιστευεις, αλλα ηταν ματι. Ναι, καποιος καταραμενος με ματιαξε και υπεφερα. Δεν θα σου αναλυσω τωρα γιατι πιστευω στο ματι, δεν θα σου πω αυτα τα ξερασματα οτι το δεχεται και η εκκλησια οποτε σατ απ εν μπιλιβ, απλως παρε ως δεδομενο οτι καποιος διαολος με εφαγε και τα ειδα ολα κωλυομενα.
Υπουλο πραγμα το ματι. Εκει που εισαι μια χαρα χαρουμενος, αρχιζει και σε πιανει ενα σφιξιμο πισω στο κεφαλι. Ως νορμαλ ανθρωπος, παιρνεις ενα ντεπονι για να περασει. Ελα ομως που το ντεπονι δεν λειτουργει. Ο πονοκεφαλος εχει αρχισει να επεκτεινεται και να σου πιεζει τα τσαουλια και νιωθεις οτι θα αρχισεις να φτυνεις κυνοδοντες, γομφιους και προγομφιους σαν πασατεμπια. Καπου εκει, καταλαβαινεις οτι περνας στη ζωνη του μεταφυσικου, παραφυσικου και του αφυσικου και οτι ή καποιος σε ματιαξε που λενε ή καποιος κακος δαιμονας εχει αρχισει να μπαινει μεσα σου. Και τι κανεις?
Τηλεφωνεις στον μαγο της οικογενειας να πει τα ξορκια και τα μαγικα και να σου παρει αυτο το πραμα που σου χει πιασει το κεφαλι και παιζει τουμπερλεκι. Ψελιζεις ενα "ξεματιασε με" και το κλεινεις στα μουτρα, γιατι τα σαγονια σου εχουν σφιξει οπως του πιτ μπουλ που εχουν μαγκωσει το ποδι του αντιπαθητικου γειτονα.
Τοση ωρα ο πονος εχει φτασει στο πικ του, σαν να μην παιρνει αλλο. Νομιζεις οτι ειναι θεμα δευτερολεπτων να κανεις ενα κρακ-μπαμ και να σκορπισεις μυαλα σε ολο το δωματιο. Πονας, αλλα θες να φωναξεις καμερες να απαθανατισουν αυτο το μοναδικο γεγονος που θα συμβει. Αυτο το ανθρωπινο πυροτεχνημα.
Οση ωρα σε ξεματιαζει, αναβιωνουν στο μυαλο σου εικονες απ τον εξορκιστη. Θες να ρωτησεις τον πονοκεφαλο το ονομα του, γιατι στανταρ αυτο το πραγμα μιλαει με τοση δυναμη που σου ασκει. Νομιζεις οτι θα αρχισεις να μιλας αραμαϊκα, οτι θα ανεβεις στο ταβανι και θα κατεβεις τις σκαλες αναποδα με σπαγκατ και γεφυρα. Ζεις την παρανοια. Ο ατυχος που βρισκεται μαζι σου αυτη τη μαυρη ωρα τα χει δει ολα. Σε βλεπει σε καταστολη, να κρατας το κεφαλι σου και να καταριεσαι που δεν μπορεις να το βγαλεις να το αφησεις στο σερβαν για να μην νιωθεις πονο. Η απελπισια ειναι ζωγραφισμενη στο προσωπο του που δεν μπορει να βοηθησει και γιατι κατα βαθος πιστευει ή οτι περνας εγκεφαλικο ή βαρυ αιμορραγικο επεισοδιο, οπως η Σαρον Στοουν.
Ξαναπαιρνεις τηλεφωνο τον ξεματιαστη σου και του λες συγκεντρωσου και ξεματιαζε, γιατι σου βγηκε κομπογιαννιτης ή απλως μετρια εκπαιδευμενος, ωστε να αντιμετωπισει αυτο το συγκεκριμενο "κακο". Ολα οδηγουν στο να παρεις τον επομενο, που ξερει καλυτερα την τεχνη του εξορκισμου που ζητας και χρησιμοποιει περισσοτερα εργαλεια και μαγικα.
Χασμουριεσαι επιτηδες, γιατι ετσι λενε οτι σου φευγει το ματι. Απ τα χασμουρητα και το κλαμα που δημιουργεις στα -πλεον εξοφθαλμα- ματια σου, κοντευει να βγει το δικο σου ματι εξω και να το σερβιρεις με τσαι και βουτηματα.
Εκει που παιρνεις χαρτι και στιλο να γραψεις τη διαθηκη σου, ως δια μαγειας, ο πονοκεφαλος κοβεται σχεδον μαχαιρι και αγγελοι κατεβαινουν και σου χορευουν Μαντονα. Ευχαριστεις ολη την πλαση που βγηκες αλωβητος απο αυτον τον κυκεωνα και πας να αλλαξεις βρακι(?), να πλυνεις τα μουτρα σου αναποδα και να φτιαξεις αγαλμα του μαγου που σε εσωσε, στην πλατεια της γειτονιας σου.
Περασα που λες προχθες, εναν ΦΡΙΧΤΟ πονοκεφαλο. Θα στο πω με κινδυνο να με παρεις με τις ντοματες αν δεν πιστευεις, αλλα ηταν ματι. Ναι, καποιος καταραμενος με ματιαξε και υπεφερα. Δεν θα σου αναλυσω τωρα γιατι πιστευω στο ματι, δεν θα σου πω αυτα τα ξερασματα οτι το δεχεται και η εκκλησια οποτε σατ απ εν μπιλιβ, απλως παρε ως δεδομενο οτι καποιος διαολος με εφαγε και τα ειδα ολα κωλυομενα.
Υπουλο πραγμα το ματι. Εκει που εισαι μια χαρα χαρουμενος, αρχιζει και σε πιανει ενα σφιξιμο πισω στο κεφαλι. Ως νορμαλ ανθρωπος, παιρνεις ενα ντεπονι για να περασει. Ελα ομως που το ντεπονι δεν λειτουργει. Ο πονοκεφαλος εχει αρχισει να επεκτεινεται και να σου πιεζει τα τσαουλια και νιωθεις οτι θα αρχισεις να φτυνεις κυνοδοντες, γομφιους και προγομφιους σαν πασατεμπια. Καπου εκει, καταλαβαινεις οτι περνας στη ζωνη του μεταφυσικου, παραφυσικου και του αφυσικου και οτι ή καποιος σε ματιαξε που λενε ή καποιος κακος δαιμονας εχει αρχισει να μπαινει μεσα σου. Και τι κανεις?
Τηλεφωνεις στον μαγο της οικογενειας να πει τα ξορκια και τα μαγικα και να σου παρει αυτο το πραμα που σου χει πιασει το κεφαλι και παιζει τουμπερλεκι. Ψελιζεις ενα "ξεματιασε με" και το κλεινεις στα μουτρα, γιατι τα σαγονια σου εχουν σφιξει οπως του πιτ μπουλ που εχουν μαγκωσει το ποδι του αντιπαθητικου γειτονα.
Τοση ωρα ο πονος εχει φτασει στο πικ του, σαν να μην παιρνει αλλο. Νομιζεις οτι ειναι θεμα δευτερολεπτων να κανεις ενα κρακ-μπαμ και να σκορπισεις μυαλα σε ολο το δωματιο. Πονας, αλλα θες να φωναξεις καμερες να απαθανατισουν αυτο το μοναδικο γεγονος που θα συμβει. Αυτο το ανθρωπινο πυροτεχνημα.
Οση ωρα σε ξεματιαζει, αναβιωνουν στο μυαλο σου εικονες απ τον εξορκιστη. Θες να ρωτησεις τον πονοκεφαλο το ονομα του, γιατι στανταρ αυτο το πραγμα μιλαει με τοση δυναμη που σου ασκει. Νομιζεις οτι θα αρχισεις να μιλας αραμαϊκα, οτι θα ανεβεις στο ταβανι και θα κατεβεις τις σκαλες αναποδα με σπαγκατ και γεφυρα. Ζεις την παρανοια. Ο ατυχος που βρισκεται μαζι σου αυτη τη μαυρη ωρα τα χει δει ολα. Σε βλεπει σε καταστολη, να κρατας το κεφαλι σου και να καταριεσαι που δεν μπορεις να το βγαλεις να το αφησεις στο σερβαν για να μην νιωθεις πονο. Η απελπισια ειναι ζωγραφισμενη στο προσωπο του που δεν μπορει να βοηθησει και γιατι κατα βαθος πιστευει ή οτι περνας εγκεφαλικο ή βαρυ αιμορραγικο επεισοδιο, οπως η Σαρον Στοουν.
Ξαναπαιρνεις τηλεφωνο τον ξεματιαστη σου και του λες συγκεντρωσου και ξεματιαζε, γιατι σου βγηκε κομπογιαννιτης ή απλως μετρια εκπαιδευμενος, ωστε να αντιμετωπισει αυτο το συγκεκριμενο "κακο". Ολα οδηγουν στο να παρεις τον επομενο, που ξερει καλυτερα την τεχνη του εξορκισμου που ζητας και χρησιμοποιει περισσοτερα εργαλεια και μαγικα.
Χασμουριεσαι επιτηδες, γιατι ετσι λενε οτι σου φευγει το ματι. Απ τα χασμουρητα και το κλαμα που δημιουργεις στα -πλεον εξοφθαλμα- ματια σου, κοντευει να βγει το δικο σου ματι εξω και να το σερβιρεις με τσαι και βουτηματα.
Εκει που παιρνεις χαρτι και στιλο να γραψεις τη διαθηκη σου, ως δια μαγειας, ο πονοκεφαλος κοβεται σχεδον μαχαιρι και αγγελοι κατεβαινουν και σου χορευουν Μαντονα. Ευχαριστεις ολη την πλαση που βγηκες αλωβητος απο αυτον τον κυκεωνα και πας να αλλαξεις βρακι(?), να πλυνεις τα μουτρα σου αναποδα και να φτιαξεις αγαλμα του μαγου που σε εσωσε, στην πλατεια της γειτονιας σου.