Βρες και σκοτωσε τον γκρινιαρη

Ακομα και ως λεξη η "γκρινια", ειναι απαραδεκτη και χαλια. Η γκρινια εχει πολλες μορφες. Ολες ειναι εξ ισου σπαστικες. Ανθρωπο που γκρινιαζει, μπορω να τον εκτελεσω. Μην γελιεσαι οταν σου λενε "δεν γκρινιαζω, απλως μιλαω". Οχι δεν μιλας, γκρινιαζεις. Και φυγε, για να μπορεις να γκρινιαξεις και αυριο. Για να μην σε ξεγελανε κι εσενα, θα σου πω καποια ειδη γκρινιας, για τα οποια μπορεις να τραβηξεις οπλο.

Επαναλαμβανομενη γκρινια. Ειναι αυτο που λεμε "σαν τη μυγα στο σκατο". Ερχεται ο γκρινιαρης και σου λεει το μακρυ του και το κοντο του. Εσυ ψιλιαζεσαι την διαθεση του και το παιζεις αδιαφορος. Ο αλλος ομως εχει πολυ πραμα μαζεμενο μεσα του και αν δεν σου βγαλει την ψυχη απ τα αυτια, δεν θα ηρεμησει. Συνεχιζει λοιπον. Το λεει, το ξαναλεει. Λες ΟΚ το καταλαβα. Τωρα κανε μας τη χαρη και σταματα, γιατι ο εγκεφαλος μου εχει αρχισει να αναπτυσσει θερμοκρασια βρασμου. Φυσικα και ο αλλος δεν σε πιστευει, που ειναι οι ατμοι? Και συνεχιζει. Μπιριμπιριμπιριμπιρι. Το ιδιο πραγμα κανει λουπ και ξαναρχεται σαν αρτιως εκπαιδευμενο μπουμερανκ. Καθε επιστροφη σου στριβει και νευρο.
Η επαναλαμβανομενη γκρινια συνηθως εχει 2 αποτελεσματα. Η εσενα φυτο, αφου σου χει καψει καθε κυτταρο, η τον αλλο νεκρο.

Υπουλη γκρινια. Νομιζω απ τις χειροτερες, αφου υποτιμαει και την νοημοσυνη σου. Ερχεται ο ορεξατος και αρχιζει να στο φερνει γυρω-γυρω και να το πηγαινει κλιμακωτα. Εσυ δεν εισαι βλακας φυσικα και εχεις καταλαβει τι μελλει γενεσθαι. Φτανει στο δια ταυτα με τα πολλα και αρχιζει να στο κανει λαστιχο. "Και γιατι ομως ετσι, και γιατι γιουβετσι". Ηρεμος ο ορεξατος, αλλα ορεξατος. Δεν το βαζει κατω. Κοβεις τον ενα λογο, ξεπετιεται ο αλλος, σαν ρομποτικη εξελιξη της Λερναιας Υδρας.
Η υπουλη γκρινια καταληγει με τον γκρινιαρη στο μνημα.

Μαφιοζικη γκρινια. Ο κακος γκρινιαρης, ξερει να στην φερει αλλιως. Ειναι μια γκρινια χωρις γκρινια. Μια κατα καποιο τροπο γκρινια με αντιποινα. Ειναι προσον του επαγγελματια γκρινιαρη, που εχει ξεπερασει τα προηγουμενα σταδια, γιατι βλεπει οτι δεν εχουν τα επιθυμητα αποτελεσματα. Αυτο που κανει αυτος ειναι τεχνη. Δεν σου γκρινιαζει, στο παιζει ολα μελι γαλα. Δεν τρεχει τιποτα. Ολα κουλ και ολα ωραια. Εσυ φυσικα παραξενευεσαι, γιατι αλλη αντιδραση περιμενες. Δεν σε χαλαει ομως που ολα κυλησαν ομαλα. Αμ δε. Στην φυλαει. Ειναι σαν μουγγη διαμαρτυρια. Στην εχει στημενη στη γωνια, να στη φερει εκει που δεν το περιμενεις. Θα σου κανει αυτο που τον πειραξε, ο αλητηριος. Και τοτε θα καταλαβεις, οτι τιποτα δεν περναει στο ντουκου γι αυτον τον δαιμονιο τυπά.
Η μαφιοζικη γκρινια καταληγει με τα εντερα σου καρφωμενα στην αυλοπορτα.

Προσεχε την επομενη φορα, να εισαι προετοιμασμενος και να τους φας, πριν σε φανε -με την γκρινια τους.
Σαλουτ!

Οι ρεμπελοι πεθαινουν πρωτοι

Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απ τη νωθροτητα. Σιχαινομαι τους τυπους που βαριουνται που ζουν. Τους μιζερους, που αφηνουν τον χρονο να περναει, τους χυμενους κουραμπιεδες (δεν μου φταινε σε τιποτα οι κουραμπιεδες, ισα-ισα ειναι νοστιμοι, απλως κολλανε στα δοντια). Σιχαινομαι αυτους που καθονται και περιμενουν να τους ερθουν ολα ουρανοκατεβατα. Ουρανοκατεβατες σκανε μονο οι κουτσουλιες κι αυτο δεν ειναι τυχη, μην παραμυθιαζεσαι. Η ζωη ειναι μικρη.

Το να βαζεις συνεχως καινουργιους στοχους, σημαινει οτι ζεις, ετσι μενεις ζωντανος και οχι κουφαρι που περιμενει την αποσυνθεση. Σταματα να καθεσαι, θα ανοιξεις. Φαινεται στη φατσα του αλλου η βαρεμαρα. Εχει το βλεμμα της μαστουρωμενης αγελαδας, που την εχει βγαλει ωρες στο κακαηλί και εχει νταλακιασει. Ξυπνα!

Ολη την ενεργεια που καταναλωνεις να βαριεσαι, γυρνα την τουμπα και καντην κατι χρησιμο. Καταναλωνει πολυ ενεργεια η βαρεμαρα. Δεν βαριεσαι να βαριεσαι? Εδω κουραζομαι εγω που σε βλεπω. Δεν σου λεω να πιασεις εκατο δουλειες προκειμενου να γεμισεις τον χρονο σου. Η δουλεια τις περισσοτερες φορες ειναι αγγαρεια (εκτος απο μερικους τυχερους που κανουν αυτο που γουσταρουν και μπραβο τους).

Ψαξε και βρες αυτο που σε γεμιζει. Μαθε καινουργια πραγματα. Ανοιξε τους ρημαδιασμενους σου οριζοντες. Οσο ζουμε, οφειλουμε να αξιοποιουμε τον χρονο που μας δινεται. Η ευεξια που νιωθεις οταν μαθαινεις κατι καινουργιο ειναι απεριγραπτη. Μην επαναπαυεσαι. Ποτε αυτα που εχεις ηδη μαθει δεν ειναι αρκετα.

Μεσα απο την αναζητηση, συμπληρωνεις ενα ακομα κομματι του εαυτου σου. Δεν εκτιμαει κανεις τους φλατ τυπους. Αν ησουν πηγαδι και σου ριχνα πετρα το σπλατς θα ακουγοταν πριν καν στην ριξω. Σκαψε πιο βαθια. Μην αποπροσανατολιζεσαι απο την σαθρη εποχη που ζουμε. Συνεχιζε να ψαχνεις και να εισαι ανησυχος.

Οταν βαζεις στοχους, σταματας να ασχολεισαι με τις καθημερινες βλακειες. Δεν αρρωσταινεις, δεν τρελαινεσαι με το παραμικρο. Εχεις πιο σοβαρα πραγματα να κανεις. Ασχολεισαι αποκλειστικα και μονο με τον εαυτο σου. Με την παρτη σου και μονο. Ασε τους αλλους να τραγουδανε. Εσυ, σηκω και χορεψε στο ρυθμο τον δικο σου!

Τι ζουδιο εισαι?

Ζωδια. Κανεις δεν πιστευει σ αυτα αλλα ολοι παρακολουθουν τι παιζει με τα αστρα. Ολοι στα κλεφτα -η και στα φανερα- διαβαζουν τις τελευταιες σελιδες των περιοδικων και κοντοσκεκονται μπροστα στην τιβι οταν λεει το ζωδιο τους και οι πιο προχωρημενοι και στον ωροσκοπο τους, κανοντας ΣΣΣΣΤ σε οποιον ειναι διπλα και τους απασχολει εκεινη την "ιερη" στιγμη. Παντα ρωταμε τον αλλο "Εσυ, τι ζουδιο εισαι?" και απο κει παιρνουμε την πρωτη εικονα. Εγω λοιπον, ερχομαι να σου πω τη δικη μου γνωμη για το καθε ζωδιο.

Κριος. Εχει τα κερατα, αλλα συνηθως τα φοραει και στους αλλους για να ασορταρουν. Θελει να μονοπωλει το ενδιαφερον σε καθε παρεα. Μιλαει πολυ και το παιζει εξυπνος, πραγμα που τον κανει αρκετα ενοχλητικο σε πολλους και αντιπαθητικο ενιοτε. Αν το μυριστει οτι δεν τον πας, σε γραφει επιδεικτικα. Ποιος εισαι ΕΣΥ που δεν θα τον γουσταρεις? Παρτακιας σε μεγαλο βαθμο και μην διανοηθεις να κανονισεις ραντεβου μαζι του, δεν θα ρθει, ειναι σαν να μην του το πες ποτε. Σε χει κοινως χεσμενο.

Ταυρος. Δεν εχω γνωρισει πολλους να σου πω την αληθεια, γιατι κατι με απωθει απελπιστικα απο τους ταυρους. Πολυ βαρεις και ασηκωτοι. Εχουν μεγαλο θεματακι με τα λεφτα. Τα θελουν και τα κανουν μασουρι μεσα στο βρακι τους, μην τα χασουν. Αλλο μεγαλο θεμα που εχουν ειναι με το φαϊ. Δωστους να φανε και φυγε, δεν θελουν κατι αλλο. Μπορουν να τρωνε με τις ωρες. Αντιπαθητικοι λιγο θα λεγα, -λιγο γιατι μπορει και συ να σε ταυρος και να μισησεις, αλλιως θα λεγα πολυ. Ε, αυτα και πολλα τους ειναι.

Διδυμοι. Μπορω να γραφω ωρες γι αυτο το αξιολογο ζωδιο. Ειμαστε οι καλυτεροι νομιζω. Το κεφι και η ψυχη της παρεας. Κοινωνικοι, ευδιαθετοι, εξυπνοι, τι να πρωτοπω. Βεβαια, αν μπλεξεις με μας, δεν θα την βγαλεις καθαρη. Δεν θα καταλαβεις ποτε τον χαρακτηρα μας. Δεν ειμαστε διπροσωποι, καμια σχεση. Αυτα τα λενε οι βλακες που δεν μας εχουν καταλαβει μια. Απλως εχουμε πολλες πλευρες, που αποτελουν εναν συναρπαστικο χαρακτηρα. Ο διδυμος δεν ειναι πιστος, οταν εισαι βλακας και δεν μπορεις να τον χειριστεις σωστα και εξυπνα. Αν εισαι βλακας βασικα, μην μπεις καν στον κοπο να μας μιλησεις. Η εξυπναδα του αλλου ειναι το Α και το Ω για μας. Αρνητικο ειναι η κυκλοθυμια που μας δερνει αλυπητα. Αν την παλεψεις με αυτο, θα περασεις τελεια, γιατι ειμαστε πολυ φαν! (σσ. Ο αντρας διδυμος οτι και να κανεις και τουμπες και τριπλες πιρουετες, θα στο φορεσει το κερατο και ψαξε βρες απλως, πως να το στολιζεις τα χριστουγεννα.)

Καρκινος. Ανιαροι βασικα. Ουτε κρυο ουτε ζεστη. Χλιαρες καταστασεις. Ευαισθητοι και κλαψιαρηδες. Δεν μπορω να καταλαβω. Κανουν χαζοζουζουνιες εχω την εντυπωση, που εμενα μου φερνουν ταση προς εμετο. Νταξ ολοι ευαισθητοι ειναι, αλλα εσεις το χετε χεσει. Βγαζετε τον καρκινο στους αλλους με την γκρινια. Ωχου φτανει. Δεν ξερω αλλα για σας. Καλοι ειστε μωρε, μη βαλετε και τα κλαματα.

Λεων. Γαμω τα ατομα. Εξυπνοι, συναρπαστικοι, με χιουμορ. Σας λατρευω! Μπορει να θελετε να ειστε το επικεντρο και καλα ο βασιλιας της ζουγκλας κι ετσι κι αλλιως και δεν ξερω πως, αλλα καλα κανετε. Απολαμβανω καθε στιγμη μαζι σας! Εχει προσωπικοτητα ο λεων και μ αρεσει. Ειναι τρελος κι αλλοπαρμενος και μου ταιριαζει γαντι. Θαμπς απ φορ γιου μαι ΛΑΪΟΝ!

Παρθενος. Το φρικουλο της ισορροπιας και της λογικης. Συνηθως οι παρθενοι μυριζουν ωραια. (Συνηθως, γιατι εχω γνωρισει και εξαιρεσεις.) Πατανε ποοολυ γερα στη γη. Ειναι λιγο μουροχαβλοι αλλα ειναι εξυπνοι οποτε χαλαλι τους. Ψαγμενα ατομα και τα θαυμαζω γι αυτο. Για να σε κανουν ταιρι τους θα σου βγαλουν την Παναγια αναποδα. Θα σε ξεψειρισουν μεχρι αηδιας, μεχρι να δουν σιγουρα οτι ανταποκρινεσαι στα στανταρτς τους. Επισης ειναι αποτομοι τυποι. Δεν θα σου πουν με τακτ κατι. Θα στο φερουν στα μουτρα και θα σε αφησουν μαλακα. Ειναι και αρκετα διπλωματικοι με αυτα που θελουν να πετυχουν. Τους φοβαμαι λιγο, να σου πω την αληθεια. Πολλη λογικη ρε παιδια, χαλαρωστε λιγο να ουμ.

Ζυγος. Μουρλοι οι ζυγοι. Αυτο το ζωδιο μπορει να με στειλει στα δεντρα. Οτι του φανει του λωλοστεφανη! Προσπαθεις να μιλησεις μαζι του και σου πεταει χιλια δυο ασχετα παραλληλα. Δεν στηνει κωλο κατω για να κουβεντιασει ενα θεμα. Μιλαει παααρα πολυ. Σε σημειο που σε πιανει πονοκεφαλος και θες να βγαλεις το κεφαλι σου και να του το πεταξεις. Αυτο το πραμα που λενε οτι τα ζυγιζει, ειναι μαυρη απελπισια. Η αναποφασιστικοτητα του σκοτωνει ολοκληρη στρατια! Ειναι σκετη τρελα. Ειναι κι αυτοι φαν ομως. Επισης, ο ζυγος δεν θα σε κερατωσει στην πραξη, αλλα μεσα στο μυαλο του μπορει να κανει οργια. Παλιοανωμαλοι ζυγοι σας αγαπω.

Σκορπιος. Τερμα καχυποπτα ατομα. Δυστροποι και δυσκοιλιοι. Πρεπει να τους αποδειξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας πρωτα και μετα να σε κανουν παρεα. Αν τους την κανεις μια, δεν το ξεχνανε ποτε. Παντα θα βγαινει η ξυνιλα στη φατσα τους. Δεν ξερω, ολη αυτη η σχιζοφρενεια που ζουν, μου προκαλει ενα καποιο ενδιαφερον. Επισης, ειναι αυτοκαταστροφικοι μεχρι εκει που δεν παιρνει. Μπορει να αυτοπυρποληθουν επειδη ξυπνησαν στραβα και εχουν τα νευρα τους. Πολλα νευρα. Αμαν πια! Παρτε κανα ηρεμιστικο να στρωσετε.

Τοξοτες. Ωραιο ζωδιο. Εχει την τρελα του. Θα το φας το κερατο κι απο δαυτους αν δεν συμμεριστεις αυτην την τρελα που τους δερνει. Πνιγονται και θελουν τον χωρο τους. Εχουν απιστευτες αντοχες αυτοι οι ανθρωποι και τους παραδεχομαι. Επισης ειναι μεγαλοι σεξουαλες και ερωτυλοι, δεν τους σταματαει τιποτα. Σχεδον ο,τι κινειται εκτελειται. Δεν θα περασει απαρατηρητος ενας τοξοτης, ειναι το μονο σιγουρο. Αυτα, δεν εχω αλλα γι αυτους.

Αιγοκερως. Μουροχαβλοιοιοι. Αυτοι δεν μιλανε καθολου. Τον μουγκοθοδωρο τον εχουν σιγουρα διδυμο αδερφο. Δεν τους βγαζεις λεξη. Βαριεμαι πολυ. Ειδικα οι αντρες ειναι χεσε μεσα κι εξω και παραδιπλα. Αχρωμοι, αοσμοι και γενικα α.

Υδροχοος. Αερα πατερα. Ειναι λιγο αλλου καποιοι, καποιοι αλλοι εντελως συνειδητοποιημενοι. Τους αγαπω κι αυτους πολυ, τους διασκεδαζω και τους βρισκω πολυ προχω. Ειναι πολυ καλα ατομα. Εχουν σωστες δοσεις ευαισθησιας, χιουμορ και κανουν πολυ καλη παρεα. Τους συνιστω ανεπιφυλαχτα!

Ιχθεις. Μπλιαξ. Αλλοι νεροβραστοι αυτοι. Δεν ξερω σχεδον κανεναν πολυ καλα. Ισως επειδη δεν τους γουσταρω. Σορυ ψαρια, αλλα η μονη σχεση που εχω μαζι σας ειναι στον φουρνο και στο τηγανι. Καλη μου ορεξη.

(Μην το παρεις στραβα αν εθαψα το ζωδιο σου, υπαρχουν κι αλλοι πλανητες που μπορει να σου δωσουν μια σανιδα σωτηριας.)

Τελειωνουν και στα μουτρα σου

Ολα τα ωραια τελειωνουν. Το λενε και το ξαναλενε. Σου τυχαινει μια αναποδη και ερχεται ο καθε αποτυχιας να σου πει "εμ ολα τα ωραια καποια στιγμη τελειωνουν!" Τι λε, ρε, σοβαρα?? Μεγαλη κουβεντα ειπες! Ηθελα να ξερα ποιος το ΄πε πρωτη φορα και ακομη χειροτερα, ποιος τρελαθηκε τοσο πολυ που το ακουσε και αρχισε να το διατυμπανιζει και να το αναπαραγει, για να φτασει πλεον και στα αυτια μας. Μεγιστη παπατζα. Δηλαδη δεν καταλαβα, τα ασχημα δεν τελειωνουν καποτε? Σε ταλανιζουν για μια ζωη? Τι βλακειες. Εγω παλι, μπορει να γουσταρω τα ωραια μου να κρατανε για παντα. Ποιος θα μου βαλει πλαφον στην ευτυχια? Ποιος θα ερθει να μου παρει πισω ολα αυτα που εμενα με κανουν να φχαριστιεμαι συνεχεια?

Ολα τα ωραια τελειωνουν για τους βλακες και τους κολλημενους. Για αυτους που βαζουν την ευτυχια μεσα σε παλια, σκισμενα, βρωμικα χαρτοκουτια και τα εχουν εξ αρχης για φουντο. Για ολους αυτους που ψαχνουν τα "ωραια" λες και ψαχνουν το σπανιο λουλουδι της ερημου μεσα στα σκ*τα καποιας μπλε πουα καμηλας.

Ολα τα ωραια διαρκουν, οσο τα αναζητας και τα βλεπεις εσυ ωραια. Δεν τελειωνουν, δεν αρχιζουν, δεν κανουν παυσεις για να πας τουαλετα. Μενουν γυρω σου και ζητουν απλως να ασχοληθεις μαζι τους. Οταν μου χρησιμοποιεις λοιπον το "ολα τα ωραια τελειωνουν", εισαι εξ αρχης ξοφλημενος και αξιος της μοιρας σου και ουτε τα προζακ σου δεν ειναι ικανα να σε βγαλουν απο τη μουρτζουφλια σου κακοχρονοναχεις.

Νεξτ!

Φωτια στους καψουρονταλκαδοβλακες

Με αφορμη μια συζητηση που ακουσα στην τιβι, θελω να αναφερθω σε ολους αυτους, που δεν κρατιουνται να πεσουν σε μαυρη καταθλιψη, στα πατωματα και ενιοτε και στα βαρια ναρκωτικα, για τα ματια ενος γκομενου η γκομενας αντιστοιχα.

Συνηθως, ο βαρυς, ο απαλευτος πονος που νιωθουν ολοι οι καψουρηδες ειναι οταν φανε την απορριψαρα. Οχι μετα απο χωρισμο, αλλα πριν καν ολο αυτο γινει σχεση και οδηγηθεις εκει. Δεν σε δενει τιποτα με τον αλλον, εκτος απο τον καφε η το ποτο που ρημαδοηπιατε, αλλα εσυ φυσικα δεν χανεις ευκαιρια να το παρεις πολυ κατακαρδα και αποφασιζεις να πεσεις στα πατωματα του κατω κοσμου γι αυτο. Παιρνεις λοιπον σβαρνα τα μπουζουκια και αρχιζεις να πινεις τα ουισκια το ΄να μετα τ΄αλλο, να ακους νταλκαδοτραγουδα πρωι, μεσημερι, βραδυ, να κλαις, να μιλας σε ολους για την ηττα που εφαγες μεχρι να σε σιχαθουν και οι πετρες!

Ε λοιπον, εγω αυτο δεν το καταλαβαινω. Τι σοι μοδα ειναι αυτη να γινεσαι κομματια καθε τρεις και λιγο? Για ποιον λογο, το να καταρρακωνεσαι και να παθαινεις τετοιες εμμονες με ατομα ειναι αξιο της προσοχης των αλλων? Γιατι ολοι το κολλανε στο μετωπο τους οτι "γουσταρω να πεφτω στα πατωματα και να τα δινω ολα για τον ερωτα"? Μπαστα λιγο!

Το να γινεσαι σκουληκι -και πολυ σου ειναι το σκουληκι- που πας απεγνωσμενα καθε φορα κατω απο παπουτσια των χριστιανων και παρακαλας να σε πατησουν και να σε κανουν λιωμα, ειναι τουλαχιστον δειγμα υποκουλτουρας και πρωτογονισμου με την πιο ταπεινη και απαξιωτικη εννοια του. Ολο αυτο, μου κανει μια εμετικη μοδα, οπως η στροφη στα λαϊκα του ΄60, που ξαφνικα ολοι την ειδαν πονος και μεθυσια και εδιναν ρολο στη διασκεδαση μεσα απο ολο αυτο. Δεν κρινω την εποχη σαφως, γιατι κοινωνικοπολιτικα δρωμενα οδηγησαν σε ολο αυτο το υπερβολικο, στον υπερμετρο ζηλο για να γινει ολο αυτο το νταβαντουρι. Ομως τωρα οι εποχες αλλαξαν. Το να γυρναμε παλι στο κλιμα εκεινο με αφορμη τον πονο της απορριψης ειναι απλως δικαιολογιες. Μεσα απο τον "πονο" -που δεν λεω, θα τον νιωσεις, αλλα οχι με τη δικη σου συχνοτητα- προσπαθεις να πεφτεις σε μια λουμπα που για καποιο λογο λειτουργει καθησυχαστικα στο να μην προσπαθεις για πολλα πραγματα. Θεωρεις οτι μπορεις να αφησεις υποχρεωσεις και πρεπει πισω σου, γιατι τωρα πονας. Ισως φταινε παλι οι καιροι και η πιεση που νιωθουμε καθημερινα, ομως καπου ελεος.

Ο ανθρωπος εχει πολλες δυνατοτητες. Μπορει να κανει πραματα και θαματα και συ καθεσαι και γινεσαι χωμα, γινεσαι το ρεζιλικι του ανθρωπινου ειδους, για εναν αλλον που σε εχει και χεσμενο στην τελικη. Το να κρατας την αξιοπρεπεια σου και σε τετοια θεματα και να μην φτανεις στο σημειο να σιχαθεις τον εαυτο σου για να το παρεις αλλιως, ειναι μεγαλη μαγκια.

Θα τα βαλω και με τα λαικοτραγουδα τωρα, γιατι φερουν μεγαλο μεριδιο ευθυνης. Εδω καλα εισαι, και πας και σε ριχνουν. Θες να γυρισεις σπιτι και να πιασεις στα χαστουκια τον αλλον γιατι μεσα απο ενα τραγουδι μαθαινεις με ποσους διαφορετικους τροπους μπορει να σε βλαψει το αρχ*δι. Ειναι ολη αυτη η κουλτουρα του πονου και κεφιου, του ατελειωτου νταχτιρντι που ξεβραζει εκδικηση για τον φταιχτη. Ολο αυτο το πραμα λοιπον πιστευω οτι σε επηρεαζει πολυ. Εχεις δει κανεναν να σπαει πιατα και να τρωει γαρυφαλλα με κλασσικη μουσικη πχ? (Δεν το παιζω ποιοτητα και δηθεν, αλλα αληθεια δεν ειναι?)

Παρτο αλλιως λοιπον, γιατι πολυ με αηδιαζει ολο αυτο που συμβαινει. Εκτος απο τους φονους εν βρασμω, τα κοπανηματα στους τοιχους, στα πατωματα και στις ψευδοροφες υπαρχει και η επιλογη της αυτοσυγκρατησης και του αυτοελεγχου. Η λογικη και η ψυχραιμια. Δεν κανει κακο που και που να φλερταρεις και μ αυτα. Ασε τα καψουροτραγουδα λιγο στην ακρη να στανιαρεις, ασε και τα ξυδια και πιες νερο να στρωσεις και δερμα.

Τσιγαρόκομπλες

(Το παρακατω απευθυνεται σε καπνιστες αποκλειστικα. Οι υπολοιποι, μπορειτε απλως να το αφησετε στην ακρη. Ευχαριστω).

Οι καπνιστες θα καταλαβουν ακριβως για τι πραγμα θα μιλησω. Μια απο τις αγαπημενες κομπλες του κομπλα-καπνιστη εχει να κανει με το τσιγαρο. Ειναι το "εργαλειο" που μεσω αυτου το παιζεις πιο κουλ και αραχτος και δεν τρεχει καστανο ρε παιδι μου. Εισαι οξω λοιπον και προκειται να καπνισεις για να τους πλημμυρισεις ολους με την ανετιλα σου και γιατι καπως πρεπει να απασχολεις τα χερια σου, ομως...

Βουτας τσιγαρο απο την γεματη πακετουμπα σου, το πιανεις με στυλ, ψιχαλιζεις ματια, σμιγεις φρυδια, το τοποθετεις στα χειλη σου με εναν αξεπεραστο τροπο και μολις το αναβεις, φωτιζεις ολον τον χωρο με την φλεγομενη βατο που μολις δημιουργησες. Αναποδα το κρατανε το τσιγαρο ρε αμπαλή! Δεν αναβεις το φιλτρο, τον καπνο αναβεις. Εχεις εισπνευσει 10κιλα καρκινο και ολοι γυρω σου τρεχουν να σωθουν απο το πυροτεχνημα που κρατας ακομα στο στομα σου. Νταξ! Ρεζιλευτηκες. Τωρα μπορεις να το πεταξεις και να κανεις καινουργια αποπειρα.

Βουτας τσιγαρο, γιατι το παντελονι σου δεν εχει τσεπες και τα κουλαδια σου κρεμονται σαν σαπια τσαμπια. Βρισκεσαι σε μεγαλη αμηχανια και πρεπει να καπνισεις για να δειξεις οτι απολαμβανεις την υπαρξη σου στον χωρο. Εισαι ουμπερ κομπλαρισμενος και το τσιγαρο στο χερι σου μπορει να λειτουργησει και ως σεισμογραφος. Τρεμεις σαν το ψαρι, αλλα καπνιζεις. Με το ζορι σημαδευεις στομα, με το ζορι πετυχαινεις τασακι, με το ζορι κρατιεται το ευλογημενο στα κρινοδαχτυλα σου. Οι γυρω σου σε εχουν παρει πρεφα και μετρανε λεπτα που θα σου πεσει και θα τους καψεις τα δαχτυλα στα ποδαρια.

Θες να καπνισεις, αλλα δεν σου καθεται. Πιανεις πακετο και χωρις να το κοιτας το "ξεσκονιζεις" με το δαχτυλο προσπαθωντας να ψαρεψεις κανα τσιγαρο. Το πακετο σου φυσικα ειναι αδειο και το καταλαβαινεις αφου το χεις αλφαδιασει απο γωνια σε γωνια 5-6 φορες. Νιωθεις μεγαλος καραγκιοζης, αλλα δεν το δειχνεις χαλαρουιτα μου και βγαζεις στην επιφανεια το σωστο πακετο. Πιανεις το πολυποθητο τσιγαρο αλλα δεν σε θελει ο αναπτηρας. Πνεει τα λοισθια, αλλα εσυ εκει, το παλευεις. Προσπαθεις να συγχρονισεις τα ασυγχρονιστα -ρουφηξια με σπιθα? Μα καλα ποιος εισαι ο Χουντινι?

Θα γινω κουραστικη που το θα το ξαναπω, αλλα ναι, εισαι στο να αναψεις τσιγαρο παλι. Αναπτηρα δεν εχεις, αλλα προθυμοποιειται ενας καημενος να σε αναψει. Πλησιαζεις κοντα στον αναπτηρα το τσιγαρο σου και με καποιον μαγικο τροπο τα ρουθουνια σου δεν το γουσταρουν ολο αυτο που παει να γινει και φυσανε πανω στον φοκο. Και σβηνουν τον αναπτηρα επανειλημμενως. Δεν σβηνεις τουρτα γελοιε, τσιγαρο αναβεις. Η κομπλα σου εχει ντραπει για παρτη σου και σε εχει αφησει κι εχει φυγει. Ο χριστιανος ειναι ετοιμος να σου βουλωσει τα ρουθουνια μπας και τα καταφερεις. Εσυ γελας -και καλα, πολυ αστειο σκηνικο, κοιτα να δεις- και ζητας τον αναπτηρα να κανεις μονος τα κουμαντα σου.

Τελος, θα αναφερω το πιο κουλο ολων, που σπανια συμβαινει, σχεδον ποτε μη σου πω, εκτος κι αν εισαι ο μεγαλυτερος γκαντεμοκομπλας. Παλι τελοσπαντων, εχεις βρεθει με καποιον τροπο χωρις αναπτηρι. Ερχεται λοιπον ο διπλανος -καλος μαλακας- και σου κανει τα χερια του φωλια, δηθεν κραταω αναπτηρα, βουτα να παρεις το "αγιο" φως, ενω δεν κραταει απολυτως τιποτα(?!). Πας κι εσυ γελαστος να αναψεις τσιγαρουμπα, ρουφας, ρουφας και τιποτα. Σκεφτεσαι για μερικα νανοσεκοντς γουατ δε χελ ιζ γκοιν ον χιερ?! Μεχρι που κατουρημενος στα γελια σου λεει ο μαλακας "χα.χα. περιμενε να σου φερω οντως να αναψεις". Εσυ εκεινη τη στιγμη θες να του πεις "εισαι και πολυ μεγαλος μπετοβλακας φιλε μου", αλλα η κομπλα σε οδηγει σε γελια μεχρι δακρυων για το "αστειακι" που μολις σου εκανε. Για ακομα μια φορα υπερβολικος και παντελως ηλιθιος ο φιλος κομπλας.

Παμε να κανουμε μαζι ενα τσιγαρο τωρα, και τα ξαναλεμε...

Ετσι, γιατι μου τη βαρεσε.

Ξερεις τι ψυχακιας εισαι. Θελεις να εχεις τον ελεγχο των παντων. Κυριως, τον ελεγχο του εαυτου σου. Δεν μπορεις να χανεσαι. Δεν γινεται να χανεσαι. Ομως μια μερα ξυπνας και εχει ξηλωθει μια κλωστη σου. Μια κλωστη που κρεμεται και σε ακολουθει, σου χαλαει την τελειοτητα που με προσοχη διατηρεις.

Εχεις τρελαθει, ολη την ωρα γυρνας και την κοιτας με απογνωση. Πως σου συνεβη εσενα κατι τετοιο? Σου εχει γινει εμμονη. Εχει θολωσει το μυαλο σου και δεν σκεφτεσαι τιποτα αλλο, μονο την ξηλωμενη κλωστη σου. Πεφτεις κατω και σκοτωνεσαι, τρως τα μουτρα σου γιατι δεν μπορεις να σταματησεις να την κοιτας και να ασχολεισαι μαζι της.

Ξαφνικα, σου ερχεται μια ιδεα. Μα καλα πως και δεν το σκεφτηκες τοση ωρα? Θα την κοψεις. Μια κι εξω. Αυτη ειναι η λυση. Την τυλιγεις στα χερια σου και την τραβας. Δεν σπαει. Τωρα απλως καταφερες να κοψεις και τα χερια σου. Εκτος απο την κλωστη που σερνεις, τωρα εχεις να πονας κι απο πανω εξ αιτιας της. Τι εμελλε να σου συμβει στα καλα καθουμενα?

Οι μερες περνανε και η κλωστη σου ανεμιζει πισω σου. Εχεις αρχισει και την αγαπας, εκει που σε εκανε να νιωθεις αβολα, περιεργα. Συνειδητοποιεις, οτι δεν χρειαζεται να τα εχεις ολα πανω σου και γυρω σου στην εντελεια. Δεν μπορεις να τα ελεγχεις ολα. Δεν χρειαζεται να τα ελεγχεις ολα.

Αυτος που σου ξηλωσε την κλωστη μπορει να το κανε επιτηδες, μπορει και κατα λαθος, οπως περασε απο διπλα σου. Ομως σου ανοιξε ενα νεο πεδιο. Σου ξεκλειδωσε πορτες που δεν ειχες σκεφτει να ανοιξεις, δεν ειχες σκεφτει να φωτισεις. Εμαθες να αφηνεσαι και να μην φοβασαι γι αυτο.

Κρατα την κλωστη σου οπως ειναι, μην την κοψεις, μην τη ραψεις. Αστην να σε ακολουθει χωρις να σκεφτεσαι πως και γιατι.

Τα σοδομα και γομορα του δασους

Ειναι μια ηλιολουστη μερα στο δασος. Τα πουλια τιτιβιζουν, οι μελισσες ζουζουνιζουν, τα φυλλα θροϊζουν, ολα ... ζουν και το τοπιο δενει με το πρασινο των δεντρων, που σημερα φαινεται ακομα πιο πρασινο, ακομα πιο ζωντανο. Απο ψηλα, τραβαει την προσοχη μια καφε, πιτσιλωτη περιοχη, ενα κοπαδι ελαφιων. Ζουμαρω για να τα δω καλυτερα.

Ολα απο μακρια κυλουν υπεροχα, με εναν αργο, ηρεμο ρυθμο. Πλησιαζοντας κοντα ομως, η εικονα καπως αλλαζει.

Εχει σηκωθει ο ταράνδουλας, ετσι επιβλητικος και μεγαλοσωμος οπως ειναι, τεντωνεται και οι μυες του, που κανουν κρακρακ, ακουγονται σε ολο το δασος. Αφηνει στο σπιτι τα γυναικοπαιδα και τραβαει για να βρει τους υπολοιπους.

Οι ελαφινες λιποθυμανε στο περασμα του, απο την βαρβατιλα που αναδυει. Εκεινος και καλα γκομενος, δεν δινει σημασια και περπαταει αγερωχα. Φτανει λοιπον στο κοπαδι και στηνεται διπλα στα κολληταρια του. Τα (βρωμο)θηλυκα τον εχουν παρει στο κατοπι και του παιζουν βλεφαριδες με νοημα, κανουν και καλα αυτα τα χαριτωμενα βηματακια γυρω του κι αυτος κορδωνεται περισσοτερο. Τα γυναικοπαιδα σπιτι, ησυχος αυτος οτι τα φιλαρακια του δεν θα πουν λεξη, αντρας οντας, αποφασιζει να ενδωσει στο φλερτ. Πιανει μια ελαφινα λοιπον και παει να της δειξει ποσο ζωο ειναι στο κρεβατι! Ολοι τον κοιτουν με δεος και τον θαυμαζουν για το ποσο αντρας ειναι.

Αφου ξεπεταξε την ελαφινα, πεφτει στην λιμνη να ξεπλυνει την αμαρτια του και την γυναικεια μυρωδια που εχει καρφωθει στη γουνα του, στεγνωνει και παιρνει τον γυρισμο για το σπιτι. Στο δρομο σκεφτεται ποσο αντρας φανηκε για ακομα μια φορα και φτυνει τον εαυτο του μην τον ματιασει. Ο ανδρισμος του χτυπαει κοκκινο και σκεφτεται ποσο πιο πολυ αγαπαει τη γυναικα του τωρα (?!). Κοβει με τα τσαουλια του και ενα ματσο κοκκινα λουλουδια να της παει, γιατι ειναι η βασιλισσα του!

Μπαινει σπιτι λοιπον, ολο χαρα και την βλεπει σαστισμενη. Ανησυχει μηπως και εμαθε τις πομπες του, αλλα σιγα. Ποτε προλαβε? Της δινει τα λελουδα και της τραβαει και μια γλυψια στο μαγουλο. Αυτη του γελαει παγωμενα, τον ευχαριστει και φευγει πιο περα.

Τα χει χαμενα ο ταρανδος. Τον ζωνουν φιδια και δεν μπορει να εξηγησει την συμπεριφορα της. Το παιζει κουλατος και δηθεν και περιμενει να κοψει κινηση. Πριν προλαβει ομως να κοψει κινηση ο βαρβατος αρσενικος μας, η ελαφινα μας εχει ηδη κοψει λασπη και εχει γινει μπουχος.

Παει ο ανοητος να δει αν το φαϊ ειναι ετοιμο και αντι για φαϊ, βρισκει σημειωμα. Του κοβονται και τα τεσσερα ποδια οταν το βλεπει. Και δικιο ειχε. Μεγαλο κακο τον ηβρε. Η ελαφινα τού γραφει οτι τον αφηνει συξυλο γιατι ερωτευτηκε. Καιρο τωρα, διατηρει δεσμο με εναν αλλο και φευγει για να ζησει τον ερωτα της. Του παιρνει και τα παιδια και τον χαιρεταει με ενα "συγγνωμη".

Ο αρχηγος του δασους, ο μαμιας της γειτονιας, ειναι πλεον χαμενος. Η καρδια του σφιγγεται και μετανιωνει που δεν ειχε αφιερωθει ολοκληρωτικα στην ελαφινα του, οσο την ειχε κοντα του. Συνειδητοποιει οτι ολα τα τσιλιμπουρδισματα του ηταν απλως μια επιβεβαιωση και τιποτα παραπανω.

Τον αφηνω στην ησυχια του τωρα, να κλαψει και να θρηνησει την μεγαλη του απωλεια, ξεζουμαρω και ερχομαι να σου πω το εξης.

Ποιος εχει τα κερατα? Ο ταρανδος. Η ελαφινα στο κεφαλι της εχει μονο αυτια και ομορφες πιτσιλες...

Eat the book-eater

Απο μικρο, το αγχος μου, ο μεγαλος μου βραχνας, ηταν οι διακοπες του σχολειου. Χριστουγεννα, Πασχα, καλοκαιρι. Και οχι, δεν ημουν ανωμαλο. Φυσικα και χαιρομουν που δεν ειχα σχολειο, που ειχα ολο το χρονο να καρφωθω απ το πρωι στην τηλεοραση και να παρω σβαρνα ολα τα παιδικα μεχρι το μεσημερι. Να παω να παιξω και γενικα να το κωλοβαρεσω ανελεητα. Το προβλημα ηταν ενα. Το λογοτεχνικο βιβλιο που με εβαζαν απο το σχολειο να διαβασω και να κανω και εργασια πανω σ αυτο. Ελεος.

Το βιβλιο, ειναι ωραια συντροφια. Σε ταξιδευει. Μαθαινεις και ωραιες λεξεις. ΦΑΪΝ! Αλλα ασε με να το κανω ΑΜΑ το γουσταρω. Μη μου το βαζεις κλυσμα. Ετσι, σιχαινομαι και το βιβλιο και τον συγγραφεα και τον εκδοτη και ολους τους.

Δεν μου αρεσε να διαβαζω βιβλια. Τα λογοτεχνικα, μου την σπανε ασυληπτα. Ξεκινανε και λενε, λενε, λενε και ειναι ικανα μονο να με κοιμησουν στην 5η σελιδα. Δεν λεω, υπαρχουν αξιολογα βιβλια, αλλα δεν με νοιαζει. Ωραια βιβλια για μενα, ειναι αυτα που μαθαινεις κατι ή εστω σε διασκεδαζουν και ειναι χωρισμενα σε κεφαλαια που τελειωνουν συντομα κι ωραια. Με το να μου κρατας μια ιστορια για αγριους σε 200 σελιδες, εχασες. Εχω ξεχασει και τα ονοματα ολου του συφερτου, εχω ξεχασει και τι γινεται και γενικα το χω ξεχασει.

Οσο για αυτο που φωναζουν οι γονεις, και καλα διαβασε κανα βιβλιο να μαθεις να εκφραζεσαι ωραια, να μαθεις καινουργιες λεξεις, να παρει λιγη φορα η φαντασια σου, ειναι μια κοροϊδια, μια προπαγανδα και μια βλακεια. Δηλαδη τι? Αν βλεπεις σπλατεριες και παρακολουθεις βημα-βημα το πως οργανωνει ο παρανοϊκος τον φονο και πως τον εκτελει με μαεστρια, σε βοηθαει να γινεις κι εσυ μια απ τα ιδια? Μπουλσιτς!

Οποιος το γουσταρει να γραφει και να εκφραζεται μεσω αυτου καλυτερα απ το να μιλαει, δεν χρειαζεται κανενα λογοτεχνικο να του ανοιξει τα γκαβαδια. Εγω την εκδικηση μου την πηρα στην τριτη λυκειου που πατησα κατω στην εκθεση ολα τα μουλοπαιδα, τα σπασικλακια του διαβασματος, με διαφορα στηθους DD και πολυ το ευχαριστηθηκα. Για το γαμωτο, ολων αυτων που μου την ελεγαν και εβαζαν το βρωμερο ποδι τους στα λημερια μου.

Αφηστε στην ακρη ολα τα στερεοτυπα, κολλημενοι, στενομυαλοι μπουνταλαδες και αφηστε τον καθενα να κανει ο,τι γουσταρει. Με την πιεση κανεις δεν πηγε μπροστα και ουτε προκειται να παει. Και επειδη παρολα αυτα, δεν το βαζω κατω και συνεχιζω να ψαχνω το λογοτεχνικο που θα με συνε-παρει και θα με σηκωσει, δεν θα σε αφησω ετσι, θα στο πω και θα στο κανω και δωρο τυχερε!

Κομπλας ειναι και κομπλαρει

Εισαι ο κλασσικος κομπλας που λεμε. Κομπλαρεις ακομα κι οταν γυρισει να σε δει η σκια σου αιφνιδιαστικα. Οταν τραβας την κομπλα σου, θολωνεις και τα κανεις υπερ-συσκατα. Δες λοιπον, μερικες "αδιαχειριστες" καταστασεις που καλεισαι να διαχειριστεις και ποτε δεν το κανεις.

Εισαι στο κομμωτηριο και φτιαχνεις μαλλι. Σε πιανει στα χερια της η λουστρα. Σε ρωταει "ενταξει το νερο?" εσυ φυσικα ειτε σε ψηνει ειτε σε παγωνει μεχρι τον νωτιαιο μυελο λες "ναι ναι, μια χαρα". Αρχιζει και σου τριβει λοιπον την καουκα με μανια και μισος λες και νερο δεν ξερεις τι θα πει, σου βρεχει τα αυτια, τα ματια, το βρακι, σου πιεζει τον αυχενα στο λουτηρα σε σημειο που σταματας να σκεφτεσαι κι εσυ αντι να μιλησεις, βγαζεις τον πονο σε χαμογελο και προσευχεσαι στον Θεο να βγεις αλωβητος απο αυτη τη δοκιμασια.

Εισαι ακομα στο κομμωτηριο και σε αναλαμβανει μετα την λουστρα η ισιωστρα. Πιανει το πιστολακι, πιανει και τη βουρτσα και σου αλλαζει τα πετρελαια. Σου καιει οχι το κρανιο, αλλα την ιδια την ψυχη. Νομιζεις οτι το σαλιο σου εχει γινει ατμος απ τους 500 βαθμους που εχει φτασει το κεφαλι σου και το νιωθεις να πυρωνει. Σου δακρυζουν τα ματια, σου ξεριζωνεται η καρδια και παλι εσυ πασχιζεις να το παιξεις κουλ και χαλαρος να ουμε, κρατωντας αντισταση απ την βουρτσα που σε τραβαει σαν τον διαολο απο πισω. Φευγεις με εγκαυματα 3ου βαθμου και χαρτζηλικωνεις και την κομμωτρια που παλευατε αλα Ροκι Μπαλμποα.

Εισαι στα μαγαζια. Εχεις μπει να χαζεψεις, δεν ειναι καιροι για ψωνια. Σου ρχεται η πωλητρια.
- Να σας βοηθησω?
- Α οχι, ευχαριστω, απλως κοιταω.
Εμ αφου το λες, γιατι δεν το κανεις καμαρι μου? Ερχεται αυτη και καθεται σαν τον βρυκολακα στον σβερκο σου και σου πασαρει ρουχα που "σου πανε ΜΟΥΡΛΙΑ". Κι εσυ αντι να πεις "αϊ παενε απο δω μανδαμ, δεν αγοραζω λεμε", καθεσαι και την κοιτας σαν τον χανο, και ψελιζεις "εεε...να ξερετε...εεε" και στο τελος τα αγοραζεις. (σσ. Αποφυγε τους μεσιτες).

Εισαι οπουδηποτε και καθεσαι. Ερχεται ενας ψαρωματίας και σου λεει "σηκω να κατσω ειναι η θεση μου". Και συ σηκωνεσαι πριν τελειωσει την προταση. Λες και συγγνωμη που του την ζεστανες. Καλα βρε γελοιε! Τι σηκωνεσαι? Ελεγε πουθενα το ονομα του και δεν το πηρα πρεφα? Αν σου λεγε να του κανεις και λαπ ντανς μετα, θα το κανες?!

Εισαι οπουδηποτε και γνωριζεις καινουργια ατομα. Μιλαμε το χειροτερο σου. Ιδρωνεις του θανατα. Το και καλα σουπερ ευγενικο χαμογελο σου, σου δημιουργει κραμπα στα μαγουλα. Κομπλαρεις τοσο πολυ, που λες την μια μαλακια μετα την αλλη. Κανεις σαρδαμ, κεκεδιζεις, με το ζορι καταλαβαινεις εσυ ο ιδιος τι σκατα λες. Οι αλλοι σε κοιτανε περιεργα -δεν τους ειχε πει κανεις οτι εισαι ατομο με ειδικες αναγκες και τους ξαφνιασες- και συ καταρρακωνεσαι ακομα περισσοτερο. Σε πιανουν τικ, σε πιανουν τακ, και προσπαθεις να ενεργοποιησεις κατι παραπανω απο το 10% του εγκεφαλου σου και να καταφερεις να εξαϋλωθεις.

Εισαι στη δουλεια σου. Εχεις κανονισει την αδεια σου ωραιοτατα για την επομενη εβδομαδα. Ερχεται λοιπον το αφεντικο και σου λεει μα και μου και οτι σε χρειαζεται στην αδεια σου. Εσυ φυσικα, κολλας. Τι κανουνε τωρα? Λες παλι το δικο σου "εεε...να...εεε". Και κοιτας το αφεντικο σαν μαστουρωμενος που τον εχει πιασει κοψιμο. Καταφερνεις με τα πολλα, να του πεις οτι ο θειος σου ο εξωγηινος βαζει μπαλονακι και γι αυτο πρεπει να λειψεις και να σαι κοντα του να του συμπαρασταθεις. Οκ σου λεει το αφεντικο μαγκωμενο και εμφανως παρμενο. Εσυ ομως οντας ανακουφισμενος, την πετας την κομπλα σου. "Μπορω να ρθω μετα ομως, αν τελειωσω νωρις". Μπραβο μαλακα.

Εισαι στον δρομο. Περπατας στυλατα και ανεμελα. Βλεπεις την κυρια που σε λιγα δευτερολεπτα θα διασταυρωθειτε να "σου" γελαει και να "σε" χαιρεταει. Μεσα σ αυτα τα βρωμικα νανοσεκοντς συνειδητοποιεις οτι δεν την ξερεις, αλλα η κομπλα σου παλι παιρνει φορα και της γελαει εγκαρδια. Φυσικα δεν απευθυνοταν σε σενα αλλα στον απο πισω. Οποτε για να το μπαλωσεις, βηχεις, και συνεχιζεις να γελας και καλα ετσι, απο μονος σου. Ευτυχως και το καλυψες ετσι ωραια θεατρινε.

Βλεπεις λοιπον, με τα λιγα που σου ανεφερα -γιατι εχεις τη δυναμη να κανεις πολλα παραπανω- , οτι η κομπλα σου σε οδηγει σε βρωμικα μονοπατια. Κοιτα λοιπον να την πεταξεις απο πανω σου και να μην χρειαστει να σου τα ξαναπω. Κρυψου τωρα.

Το ντομινο της τρελας

Ειναι ενα ωραιο συννεφιασμενο απογευμα, που εισαι ελαφρως συναχωμενος και αποφασιζεις να ηρεμησεις και να χουχουλιασεις σπιτι σου. Πας με τη ρομπα και τις χνουδωτες σου παντοφλες -σερνοντας τες- να φτιαξεις το χαλαρωτικο σου -νοου στρες- τσαι και να το απολαυσεις διπλα στο τζακι, παρεα με το βιβλιο σου. Ο ηχος του νερου που βραζει και το τσακ τσακ του ξυλου που σιγοκαιει στο τζακι σε χαλαρωνουν περισσοτερο. Βαζεις το τσαι στην αγαπημενη σου κουπα, βουτας μια μεγαλη μαξιλαρα και στρογγυλοκαθεσαι μπροστα στη φωτια. Η ζεν ατμοσφαιρα που τοσο ωραια εφτιαξες με μερακι ομως, δεν κραταει για πολυ.

Πρωτος σκαει ο σκυλος σου. Ξυπνησε απο τα κλαπατσιμπαλα στην κουζινα και την εχει καταβρει για παιχνιδι. Σου ερχεται λοιπον τρεχοντας με το αγαπημενο του παιχνιδι στο στομα -αυτο που κανει το εκνευριστικο ζικι-ζικι- και το φτυνει μπροστα σου για φετς. Οχι τωρα, του λες σοβαρος. Το ξαναπιανει στο στομα του και το πιεζει μπας και καταλαβεις. Οχι λεμε, μετα. Του ξαναλες. Αρχιζει και γαυγιζει επιμονα. Το πετας το ρημαδοπαιχνιδο μεχρι το τελος του δωματιου, λες και θα κανει καμια ωρα να γυρισει πισω, αλλα παλι τα ιδια.

Με το γαυγισμα, ξυπναει κι αλλο μελος της φαμιλιας. Ορεξατη απ τον υπνο η μητερα, εχει ορεξη για κουβεντα. Φτιαχνω καφε κι ερχομαι να κατσουμε μαζι, σου λεει. Μπα μωρε, προτιμω να μεινω εδω στη μουγκα, λες. Παρε και τον σκυλο, σημειωνεις. Λαμβανει το μηνυμα και συνεχιζεις το βιβλιο σου.

Χτυπαει το τηλεφωνο σου. Μαλακια. Δεν σκεφτηκες να το κλεισεις. Το σηκωνεις βιαστικα, ανακοινωνεις τη διαθεση σου και το κλεινεις.

Χτυπαει του σπιτιου. Μεγαλυτερη μαλακια. Το σηκωνει παντα καποιος αλλος και πιανει την παρλα. Εχεις ηδη αρχισει να παθαινεις την φρικαρα σου.

Ξυπναει κι ο τριτος της οικογενειας. Σε ρωταει τι κανεις. Απαντας. Η μαμα ακομα στο τηλεφωνο. Ο σκυλος ξαναχαιρεται που ειναι κι αλλος στο ποδι, λες και τον βλεπει για πρωτη φορα κι αρχιζει τα κολπα ξανα-μανά.

Το κλουβι με τις τρελες, μπροστα στην αναμπουμπουλα που ζεις, ειναι το κλουβι με τις μουγκες περδικες.

Ανοιγουν τηλεορασεις, ραδιοφωνα, ιντερνετικα ραδιοφωνα που παιζουν τον ιδιο σταθμο με το αλλο, αλλα με διαφορα φασης. Ακους τον Παριο απ΄τον ριαλ εφεμ στερεοφωνικα. (Δεν μπορω να ακουσω αλλο Παριο, αν με ακουτε απ΄ τον σταθμο, ΒΓΑΛΤΕ τον επιτελους!) Τρελα. Ολοι μιλανε και γαυγιζουν. Θες να βαλεις το κεφαλι μες στο τζακι να γινει θρακα. Το τσαι σου εχει παγωσει και η πιεση σου εχει παρει φωτια.

Οι οικογενειακοι θορυβοι που συνηθως απολαμβανεις και σε διασκεδαζουν, αυτη τη στιγμη εχουν βαλει το κεφαλι σου στην μεγγενη και στο συνθλιβουν σαν καρυδοτσουφλο. Το νοου στρες τσαι σου εχει αποκτησει κι αυτο στρες και σου ζηταει βαλεριανα.

Για να μην παρεις λοιπον τα βουνα, παιρνεις μια βαθια ανασα, παιρνεις και τα συνεργα της πρωην ηρεμης παρεας σου και το παιρνεις αποφαση οτι το χαλαρωτικο σου απογευμα αναβαλλεται λογω εκτακτης "οικογενειακης θαλπωρης".

Καλο σου βραδυ αγαπουλα.

ΣΣ. Αφιερωμενο εξαιρετικα στους δικους μου "αθορυβους".

H for Horror!

Αγαπω τις ταινιες. Αγαπω τα θριλερ. Οσο τα τρεμω, αλλο τοσο τα αγαπω. Ειναι λιγο μαζοχιστικη η σχεση που εχω μαζι τους. Υποφερω οταν τα βλεπω, αλλα τα βλεπω. Δεν ξερω, καποια ανωμαλια θα ναι κι αυτη, αλλα δεν θα ασχοληθω με την παθολογια τους. Θα ασχοληθω με τις κλισεδουρες, που ειναι κοπι πειστ σε ολα, αλλα παντα σε ξαφνιαζουν και σου κοβουν τα ηπατα.

Οι κακοι περπατουν αργα. Παντα ομως. Δεν βιαζονται να τους σκοτωσουν. Τρεχουν ολοι σαν τους μουρλους, φωναζουν, αλαλαζουν και ο δολοφονος, αργα και σταθερα, σχεδον συγκαμενα. Και παρολο που τον βλεπεις ετσι χελωνατο, η καρδια σου παει ντουμπου ντουμπου αν θα προλαβουν να σωθουν. Τελικα, ισως σου βγαζει τη σιγουρια του επαγγελματια οπως παει. Χου νοουζ.

Τα θυματα πασχουν απο μερικη παραλυση. Ολοι σε σκοτεινα δωματια, αποθηκες, ακομα και στο δασος, εκει που περπατανε στις πουεντ να μην ακουστουν, κατι θα τους πεσει χαμε. Μα ο φακος, μα το μαχαιρι, μα το ιδιο τους το χερι, παντα κατι ριχνουν εκει που δεν πρεπει. Μπρε μαλακες, εγω αν ηταν να σωσω το τομαρι μου σαν το φιδι θα πηγαινα, δεν προσεχετε αμπαληδες, γι αυτο καλα κανουν και σας μετρανε τις συκωταριες σας.

Οι ασχημες πεθαινουν πρωτες. Παλια ισχυε αυτο για τους μαυρους, αλλα κατι αλλαξε στην πορεια, ισως καποια φυλετικο-ρατσιστικη επανασταση θα ξεσπασε και σταματησε αυτο το "μαυρο" χαλι. Την θεση τους λοιπον εχουν παρει οι ασχημες. Ειναι εντελως αναλωσιμες. Σου λεει ο κιλερ, ασε να την κρατησω την γκομενα λιγο ακομα, ποιος ξερει, μπορει να με συμπαθησει και να κανουμε οικογενεια. Ελεος.

Τα θυματα κρυβονται απο κατω. Καπου, που βλεπεις κι εσυ, κι αυτα, τα ποδια του κακου. Κατω απο κρεβατια, κατω απο αμαξια, κατω απο το πατωμα. Κατω γενικα. Και παντα σε πρωτη φαση ο ντολοφονος κοντοστεκεται και λες τωρα τους εφαγε. Αλλα φευγει. Και ξαναρχεται. Και τους πιανει. Ε και ξερεις, μετα τους σκοτωνει μωρε.

Μια μαχαιρια, μια σφαιρα ειναι αρκετη. ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ ομως, οταν καποιος καταφερει να στριμωξει τον κακο, του βαραει μια και φευγει. Και χτυπιεμαι και φωναζω εγω απο τον καναπε μου "κι αλλη, δωστου κι αλλη βρε μαλακα, θα σηκωθει!" αλλα ποτε δεν με ακουνε. Και μετα οντως σηκωνεται και την πατανε. Εμ, καλα να παθουν, εγω τους το πα.

Κοιτανε πισω. Τρεχουν, τρεχουν να γλιτωσουν και κοιτανε και πισω τους να δουν, ετρεξαν πολυ? Και εκει πεφτουν. Αλλοι κατω, αλλοι σε τρυπες, αλλοι σε λασπες, αλλοι σε σκατα. Πεφτουν παντως και εκει τους πιανει παλι το κακο.

Παθιασμενα φιλια με φοντο τον δολοφονο. Στα θριλερ, φιλοι γινονται ζευγαρια, εχθροι συμφιλιωνονται, ολοι αγαπιουνται καποια στιγμη και μαλιστα στο πιο κρισιμο σημειο που πρεπει να σωσουν το τομαρι τους. Σταματουν, κοιτιουνται και αρχιζουν και ριχνουν γλωσσοφιλα και ανταλλαζουν ορκους αιωνιας αγαπης. Παλι εγω φωναζω απο τον καναπε "αφηστε τα μελια τωρα και θα σας φαει λαχανο". Δεν με ακουν και παλι, αλλα εδω σωζονται. Γιατι η αγαπη ειναι πιο δυνατη απο το κακο. ΜΠΛΙΑΧ.

Ποσες σφαιρες μπορεις να φας? Παντα ολοι εχουν τραβηξει τα πανδεινα. Τους πυροβολανε, τους μαχαιρωνουν στην καρδια, στα πλευρα, στο κεφαλι και παντα σηκωνονται. Εγω πειπερκατ (κοψιμο με χαρτι) κανω και γλυφω το χερι μου κανα 10λεπτο να μου περασει ο πονος. Κι αυτοι με τετοιες αιμορραγιες πανε να σωσουν τους φιλους τους. Μωρε μπραβο! Σκυλια!

Αλτρουισμος. Καταφερνει και σωζεται ο ενας. Λες ουφ. Ας μην χυθει αλλο αιμα Παναγια μου. Πανω που βγαινει στο υπαιθρο και παει να ξεφυγει, θυμαται τον φιλο/φιλη που ειναι ακομα παγιδευμενος/η μεσα και ξαναμπαινει στο στομα του λυκου. Δεν φτανει δε που παει να βοηθησει, ο αλλος μεσα ειναι σχεδον σε αποσυνθεση! Πού το σερνεις να το πας το πτωμα πουλακι μου? Ραν φορ γιορ γκοντ νταμντ λαιφ. (Οι φιλοι μου που το διαβαζουν, ας με συγχωρησουν).

Ελεος πια! Ας βγει ενα θριλερ που τιποτα απο αυτα δεν θα συμβει, να με ξαφνιασει "ευχαριστα" κι ας τελειωσει στο δεκαλεπτο. Λιγη πρωτοτυπια μπρε!

Ξε - καθαρισματα

Τωρα θα σε παρω απ τα μουτρα, γιατι δεν καταλαβαινεις αλλιως. Λοιπον, ακου με προσοχη. Ειναι νομος. Τη σαβουρα την πετας. Αλλιως, δεν θα την ελεγαν σαβουρα, αλλα κατι αλλο. Ετσι απλα, συνδεσε τη σαβουρα στο μυαλο σου με ενα τεραστιο βελος, που σου δειχνει τα σκουπιδια.

Μαθε να καθαριζεις τη ζωη σου, οπως καθαριζεις το συρταρι σου. Και μη μου πεις οτι δεν το καθαριζεις, τοσα χρονια φωναζει η δολια μανα για τα συρταρια σου, κατι θα κρατησες! Κατα καιρους, βαζεις στο συρταρι σου διαφορες βλακειες. Οχι επειδη τις θες, αλλα επειδη βαριεσαι να τις πεταξεις ή θες να σκεφτεις αργοτερα τι θα κανεις με αυτες. Μετα απο λιγο καιρο ομως, εχεις φτασει στο σημειο να μην μπορεις καν να το ανοιξεις ή κι αν το ανοιξεις, να μην μπορεις με τιποτα να το κλεισεις. Εκει καπου, ειναι που παιρνεις την αποφαση να κανεις το ξεκαθαρισμα σου στο ρημαδοσυρταρο σου. Βγαζεις εξω και την Σαρα και τη Μαρα και γινεται το κακο συναπαντημα. Μελετας προσεκτικα το σκουπιδαριο σου αν σου κανει, και ή το φουνταρεις ή το φυλας. Το ξερω οτι σε εκπλησσει το τι μπορει να χεις καταχωνιασει εκει μεσα.

Ε, το ιδιο πρεπει να γινει και στη ζωη σου. Κι αυτο στο ελεγε η μαμα σου, ισως οχι με παραλληλισμο συρταριου, γιατι δεν ηθελε να φτασεις στο σημειο να μαζεψεις για να ξεφορτωθεις, οι μανες ειναι υπερ της προληψης βλεπεις. "Μη μαζευεις σαβουρες αγαπη μου, μονο ο,τι αξιζει να κρατας διπλα σου" και εννοουσε τους παντες, μην παει παλι το μυαλο σου στα γκομενικα, δεν κρατιεσαι με τιποτα ερωτυλε. Ανα τακτα χρονικα διαστηματα λοιπον, κανε τους απολογισμους σου. Μην φτασεις στο σημειο που δεν μπορεις να κλεισεις το συρταρι σου, καπου εκει ειναι που εχεις φτασει στο αμην. Και δεν ειναι κακο να φτανεις στο αμην, ισα - ισα καμια φορα σε σκουνταει για να παρεις με φορα την ανηφορα, απλως στην προκειμενη, μπορει απ τις φουργιες σου να ξεφορτωθεις, να στειλεις για ανταλλακτικα, κατι που αξιζει να το φυλαξεις παλι στο συρταρι σου. Μην μεταφερεις τη σαβουρα σε αλλο συρταρι απλως και μονο για να κρατησεις αυτο που βλεπω σενιο, σε βλεπω τι πας να κανεις. Πετα τα λεμε!

Μιλαω εγω, ο φρικουλας της καθαριοτητας και θελω να με ακουσεις. Οταν ολα γυρω σου και μεσα σου ειναι τακτοποιημενα και ηρεμα, ευχαριστιεσαι ζωη ρε παιδι μου, πως αλλιως να στο πω? Στην αρχη, ισως σε τσουξει που ξεσκαρταρεις, μονο και μονο γιατι θυμηθηκες το χ, ψ σκουπιδι σου, ομως στην πορεια θα καταλαβεις οτι δεν θα σου λειψει ποτε, γιατι ποτε δεν υπηρχε ουσιαστικα. Καλο ξεσκαρταρισμα λοιπον, κι αν θες βοηθεια φωναξε με να ερθω με τα καθαριστικα μου!

Αφου κανεις τον απολογισμο σου, παρε ενα καθαρο πανι, σκουπισε καλα το συρταρι σου, βαλε προσεκτικα μεσα ο,τι αξιζει να βρισκεται εκει. Δεν θελει πολυ βαρος, γιατι θα του χαλασουν οι μεντεσεδες και θα πιτσικαρει. Αυτα που πρεπει πραγματικα να ειναι εκει, δεν ειναι πολλα. Ειναι λιγα και καλα!

(Ευχαριστω -κυριολεκτικα- τον χαμο που γινεται στα συρταρια μου, που μου εδωσαν την αφορμη για να σου τα πω)

Shoot the flying creature that shoots you

Απασχολει πολλους το θεματακι αυτο του και καλα "φτερωτου Θεου". Ερχεται οποτε γουσταρει, στη βαραει κατα κεφαλα και σε αφηνει ξερο. Οπως ερχεται ξαφνικα ομως, φευγει κι ολας? Σου γυρναει το τσουπωτο κωλαρακι του, παιρνει το βελος που σου ειχε τοτε καρφωσει και την κανει με ελαφρα? Κι αν φυγει, σου αφηνει τιποτα εκτος απο την τρυπα που σου εκανε το βελος? Θα σου πω εγω τι πιστευω περι τουτου...

Το οτι ερχεται αυτος ο "διαολος" με τα φτερα οποτε γουσταρει, ακομα κι οταν εσυ δεν εχεις καμια ορεξη για επισκεψεις, νομιζω ειναι αδιαμφισβητητο. Μπαμ, στην ριχνει χωρις να σε ρωτησει. Αν ενστερνιστουμε την αποψη για το βελος του, τοτε μαλλον κατι βαζει μεσα σ΄αυτο. Κατι που εχει ημερομηνια ληξης. Οποτε γιατι τον λενε "Θεο", σε βασανιζει γκοντ νταμν ιτ! Και το θεμα ειναι, οτι τις περισσοτερες φορες, αφηνει τον εναν απ τους δυο και ο αλλος μενει ακομα ερωτευμενος, κοινως μαλακας.

Αλλες φορες, εκει που στην εχει χτυπησει στο δοξα πατρι, και ζεις εναν ερωτα ανευ προηγουμενου, ερχεται και στην ξαναριχνει. Τι σκατα? Εχει ξεκουτιανει εντελως? Γιατι απο ενα λαθος του στα κανει μανταρα? Και βρισκεσαι εσυ καρφωμενος εις διπλουν. Δεν το θελες, αυτος φταιει! Παλι ενας απο τους αλλους δυο κλαιει.

Αντε λοιπον και αποφασιζει με το ετσι θελω, να σου παρει πισω το βελος του, γιατι εχει μεινει αδεια η φαρετρα του. Το τι θα κανεις εσυ, πως θα το χειριστεις, ειναι καθαρα δικο σου θεμα. Δεν ευθυνεται. Αν εσυ γουσταρεις να εισαι μια ζωη ερωτευμενος, οκ. Δεσε με σπαγκο το ποδι του φτερωτου πλασματος, παρτο στο κατοπι, φορα και τον βελομαγνητη στο κεφαλι σου μεχρι να σε σουρωσει στις βελιες. Καποια στιγμη ομως, θαρρω πως θα κουραστεις. Εχεις στραγγιξει τον οργανισμο σου απο την ορμονη που σε κανει μαχιμο. Μπορεις απλως, να μετουσιωσεις τον ερωτα σε κατι αλλο. Κατι πιο μονιμο, που δεν μπορει κανεις να στο βγαλει σαν τσιρωτο.

Ο ερωτας τι ειναι? Ειναι ο ενθουσιασμος, το τρεμουλο οταν βλεπεις η σκεφτεσαι τον αλλο, η αποχη απο το φαι, η απωλεια μνημης και η αδυναμια συγκροτησης του μυαλου. Αν το καλοσκεφτεις, θα μπορουσες να περαστεις για τρελος η αλιεν. Λειτουργεις σε ταχυτητες κουλες, αλλα ποσο μπορει αυτο το ερημο σωμα να τα βγαλει περα σε τετοια κατασταση? Πρεπει καποτε να ρεγουλαρεις και να φας επιτελους, εχεις ρεψει.
Ετσι λοιπον, καποια στιγμη, ολες οι ορμονες που κοντευουν να καψουν φλατζα, ριχνουν τους παλμους. Ηρεμεις. Δεν ειναι κακο να ηρεμεις. Ετσι ησουν και πριν, ηρεμος. Γιατι σου ξυνιζει?

Δεν σημαινει οτι τωρα δεν θες τον αλλο. Τον αγαπας, τον νοιαζεσαι. Εισαι εκει γι αυτον και ειναι εκει για σενα. Αρκει μονο να συνειδητοποιησεις αυτο. Καμια φορα, η μεταβαση απο το ενα σταδιο στο αλλο, γινεται ή φαινεται αποτομη. Και μαζι της, πεφτεις σε καταθλιψη. Σου λειπουν ολα τα εντονα συναισθηματα που βιωνατε. Ομως αν κανεις υπομονη θα δεις οτι αυτα που ερχονται, ειναι πιο δυνατα απ τη μουρλα του ερωτα. Και αν δειχνεις καλη διαγωγη, ο εγωιστης και εγωκεντρικος Φτερωτατος, θα ρχεται να σας θυμιζει την υπαρξη του ανα διαστηματα!

Θα τα κανω ροϊδο!

Παντα οι παροιμιες μου προκαλουσαν ιδιαιτερο ενδιαφερον. Ε λοιπον, εγω θα σου πω μερικες απ τις αγαπημενες μου.

"Σαπουνιζοντας γουρουνι, χανεις χρονο και σαπουνι", "Τον αραπη κι αν τον πλενεις το σαπουνι σου χαλας". Βλεπουμε μια μανια του λαου να πλυνει. Το γουρουνι και τον αραπη τους ρωτησε κανεις? Και δεν καταλαβα, γιατι χανεις χρονο, και χαλας σαπουνι? Επειδη το μεν ζωντανο θα ξαναλερωθει και ο αραπης δεν θα ασπρισει? Αν ηταν ετσι, ουτε τα αποτετοια σου θα επλενες ποτε, μιας και μετα παλι θα τα λερωσεις. Για τον αραπη και το μελαμψο του χρωματος δεν θα το σχολιασω, ακρως ρατσιστικο.

"Διπλα στον βασιλικο, ποτιζεται κι η γλαστρα". Τον βασιλικο δεν τον εχετε σε γλαστρα δηλαδη? Ειναι χυμα? Και γιατι αν μπεις στη διαδικασια να ποτισεις τον βασιλικο να μην ποτισεις και τα διπλα? Θες να ξεραθουν? Βαριεσαι? Η κανεις οικονομια μετα τα χαρατσια?

"Ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη". Δυο κουκοι? Τρεις? Καλυτερα? Πες μου ποσοι!

"Βρηκε ο Φιλιππος το Ναθαναηλ". Ειχαν χαθει? Και μετα? Τι εγινε, που πηγαν? Γιατι μας κοβεις στο καλυτερο?

"Αλλου ο παππας, αλλου τα ρασα του". Και αυτο γιατι να μας ενοχλει? Μπορει να μπηκε για μπανιο, μπορει να τα χει στα απλυτα, μπορει να φοραει τις πυτζαμες του.

"Αν ακουγε ο Θεος τον κορακα, ολοι οι γαϊδαροι θα ψοφουσαν". Απο τι? Θα τους σκοτωνε ο Θεος? Μηπως ειναι επιθυμια του κορακα? Υπαρχει καποια κοντρα με γαιδαρους VS κορακους? Και μεις που το ξερουμε, μας το ειπε ο Θεος η ο κορακας? Η μηπως ο γαιδαρος?

"Αν εχεις νυχια ξυνεσαι". Αν δεν εχεις, εισαι μεγαλο σιχαμα.

"Η πουτανα κι η χαζη εχει την τυχη την καλη". Δυο επιλογες, διαλεξε και παρε. Αν εισαι και τα δυο δε... Δεν παιζεσαι!

"Θελει και το γουρουνι κουδουνι". Κουδουνι οπως τα προβατα? Γιατι ομως? Για να το ακους και να μην το πατας? Η μηπως κουδουνι πορτας? LIDL! LIDL! LIDL!

"Κανε με σοφο να σε κανω πλουσιο". DEAL!

"Σου χαριζουν γαϊδαρο και τον κοιτας στα δοντια". Αρχικα, ποιος χαριζει γαϊδαρους στις μερες μας, να παρω εναν κι εγω. Επειτα, γιατι τον κοιτας στα δοντια? Αν εχει τερηδονα δεν τον θες? Γιατι? Τι το θες το ζωντανο, για ανταλλακτικα? Ντροπη και αισχος.

"Λειπει η γατα, χορευουν τα ποντικια". Τι χορευουν? Σαμπα, μαμπα, λαμπαντα, καρσιλαμα, συρτο στα 3? Τι? Και τη γατα, γιατι δεν την θελουν να χορεψουν μαζι? Τα παταει στον χορο ή χανει τα βηματα και τους την σπαει?

"Ματια που δεν βλεπονται, γρηγορα λησμονιουνται". Τοτε σιγουρα ο δεξιος βολβος μου εχει ξεχασει τον αριστερο μου.

"Με πορδες, αυγα δεν βαφονται". Ωραιο και πασχαλινο. Αλλα ποιος ειπε το αντιθετο?

"Ο πνιγμενος απ τα μαλλια του πιανεται". Κι αν δεν εχει? Αυτα γιατι δεν μας τα μαθανε στο Μπεϊγουοτς?

"Σ' αγαπω κυρα που κλανεις, αλλα μην το παρακανεις". Το αγαπημενο μου, με το οποιο και θα κλεισω, γιατι το χεσα.-

ΣΣ. Για να προλαβω το κακο. Μην ερθει κανεις να μου πει τι σημαινουν στα αληθεια οι παροιμιες, φορ δε λαβ οφ γκοντ.
Τενκ γιου.

Το μπζεμα πολλοι αγαπησαν, τον μπζευτη ουδεις.

Απο μικρα, ενα απο τα πολλα που μας ελεγαν και ξαναελεγαν οι ερημες μαναδες, ηταν να "μη λες ψεματα καρδουλα μου". Προσπαθουσαν με διαφορα ευστοχα, η αστοχα επιχειρηματα να μας πεισουν για πoιο λογο το ψεμα ειναι "τζιζ". Αυτος ο πουστης ο πινοκιο ειχε γινει εμμονη. Καθε φορα που ελεγες τη "μη-αληθεια" σου επιανες τη μυτη σου να δεις ποσο "πηρε". Καθε φορα, ειχες την εννoια, μην καρφωσεις το ματι της μανας σου με το ακρορουθουνο σου.

"Ο κλεφτης κι ο ψευτης τον πρωτο χρονο χαιρονται". Καλο και συντομο. Μ εναν σμπαρο, δυο τριγωνια. Στο ελεγαν οι γονεις οταν βιαζονταν και σου περνουσαν δυο μηνυματα, μην κλεβεις, μην λες ψεματα. Σχεδον τηλεγραφικα.

Θυμαμαι επισης ενα πολυ ευστοχο, παιδικο, γλυκο, και καθολου γκρανγκινιολικο με θρησκευτικο μηνυμα αποβρασμα του λαουτζικου που λεγαμε και ασπαζομασταν(?) ως παιδακια. "Οποιος λεει ψεματα πεφτει μες στα αιματα, κι οποιος λεει αληθεια εχει το Θεο βοηθεια". Μονο που το αναφερω, αναρροφαται το παστιτσιο που εφαγα το μεσημερι και θελει να γυρισει πισω στο πυρεξ. Αηδιες και ξερασματα. Τετοια λενε στα παιδακια (ποιοι τα λενε κι απο που το εχω ακουσει δεν ξερω, οι γονεις μου δεν μου ελεγαν τετοιες μαλακιες παντως) και τους γυρναει αναποδα με τις μπουρδες αυτες και λενε ψεματα επιτηδες, απο αντιδραση. Γι αυτο κι αυτο το κακο χαλι γυρω μας.

Δεν καθομαι να κραξω και να κουνησω το δαχτυλο στους ψευτες ολου του κοσμου, βαριεμαι να το κανω αλλωστε. Ολοι εχουμε πει, λεμε και θα λεμε μικροψεματα που μας βγαζουν απο μια αβολη ισως θεση. Μαλακωδως κι αυτο βεβαια, αλλα τελος παντωνε. Αλλου θελω να καταληξω.

Η πιο σωστη παρομοιωση που μου ερχεται για το ψεμα ειναι το "γλυκοφαε, πικροχεσε". Τουτεστιν, αντε και το λες το ψεμα σου και την βγαζεις καθαρη. Μετα, το πουστικο, εχει εναν μαγικο τροπο να σκαει στην επιφανεια, σαν πορδη που σε προδιδει. Τις περισσοτερες φορες, ξεχνιεσαι εσυ ο ιδιος και το ξεβραζεις εν τη ρυμη του λογου, ερημε ψευτη. Και μετα απ την κομπλα σου να το κουκουλωσεις, τα κανεις πιο μανταρα. Αυτο το μεθεορτιο του ψεματος, αυτη η ξεφτιλα ειναι η μεγαλυτερη προτροπη για αποτροπη. Φαινεσαι γελοιος. Εχω φανει κι εγω γελοια και ξερω το συναισθημα. Οπως δεν υπαρχει τελειος φονος, ετσι δεν υπαρχει και τελειο ψεμα. Καπως θα ξεκουκουλωθει βρε κακομοιρη.

Γι αυτο, μετριασε τα λιγο αθλιε, μικρε, καραγκιοζακο Μινχαουζεν, γιατι το "ψεμα εχει κοντα ποδαρια" και δεν θα σε βγαλει μακρια.

Εισαι σκετη αηδια.

Θα μπω κατευθειαν στο ψητο. Χωρις προλογους, φουμαρα κι αρωματα. Οσο ωμα και αηδιαστικα ειναι τα παρακατω.

1) Μοσχος μοσκαρι. Εφαγες τον αγλεουρα τον ιδιο. Τα γαστρικα υγρα δινουν μαχη για να χωνεψουν το ζωο που κατεβασες και για να κανουν χωρο, διωχνουν αερα μπας και γινει δουλεια. Οταν εισαι μπροστα μου ομως, φαε και το ρεψιμο που σου ρχεται, οπως εφαγες πριν και τα υπολοιπα καταβοθρα μου. Δεν μου αρεσει ουτε ο γαργαρος αηδιαστικος ηχος του ρεψιματος σου, ουτε η μποχα των σαπιων τροφων σου που μπαινει με φορα στη μυτη μου.

2) Πριτς και προυτς οι κουμπουριες. Δεν με νοιαζει αν τις βγαζεις "Αβραααμ" η "Ιωσηφφφφ". Το ιδιο κακο κανουν. Οι μεν ακουγονται, οι δε βρωμανε. "Την Κικη η την Κοκο, ποια να διαλεξω απ τις δυο?" ΚΑΜΙΑ.

3) Μπλακ σποτς. Προς Θεου, μην παιζεις το παιχνιδι των μαυρων στιγματων οσο ειμαι παρουσα. Καθαρισε τους πορους σου και το δωματιο σου οσο λειπω. Ξερεις οτι το παγιδευμενο σμιγμα εκτοξευεται αστραπιαια και οποιον παρει ο χαρος. Σιχαινομαι, δειξε ελεος.

4) Το παπουτσι σου βρωμαει, αλ λα ξε το. Αν μυριζουν τα ποδια σου, προτιμαω να μεινεις αβολευτος στον καναπε μου, παρα να μου κατσεις ανακουκουρδα και να ψοφησουν και τα χρυσοψαρα μου απ την μποχα. Αλλαξε παπουτσι, πλυνε τα ποδια σου, κοψε τα ποδια σου, η απλα φορα τα παπουτσια σου μεχρι να πεθανεις.

5) Joey doesn't share food. Neither do I. Αν λιγουρευεσαι αυτο που τρωω, να σου κοψω μια μπουκια να δοκιμασεις. ΜΗΝ παιρνεις πρωτοβουλιες, ΜΗΝ δαγκωνεις, ΜΗΝ γλυφεις, θα σου σπασω τα τσαουλια. ΣΙΧΑΜΑ του ελεους!

6) Σημαδευε στο κεντρο. Καθαρα αντρικια αηδια. Το τελαρο γυρω απ την λεκανη ειναι για να κανει το καθισμα πιο ανετο, οχι για να το κατουρας. Ποσο δυσκολο ειναι πια? Οταν κοιτας δεξια κι αριστερα, μην το παιρνεις μαζι σου, μπηκες για να κατουρησεις οχι να "ζωγραφισεις".

7) Οδοντογλυφιδα, γιου νοου? Αφου φας, μενουν υπολειμματα. Παρε τη ρημαδα την οδοντογλυφιδα και σκαλισε τη μασελα σου, η πηγαινε πλυνε τα δοντια σου. Μην αρχιζεις να σερνεις τα νυχια σου γυρω απο καθε δοντι για να βγαλεις τη μακα. Φορ δε λαβ οφ Γκοντ!

8) Λουσου με Ουλτρεξ. Αν εχεις πυτιριδα, λουσου με ειδικα σαμπουαν, τιναξε το σκαλπ σου πριν βγεις στον κοσμο, δεν ξερω τι θα κανεις. Μην αρχισεις μονο να τραβας τα ψοφια κομματια της κεφαλης σου, η να τα τιναζεις οσο βρισκομαι στο οπτικο σου πεδιο! Βρωμομπιχλουλα.

9) Ψαξε, ψαξε δεν θα το βρεις. Οι ανασκαφες μυτης, επρεπε να τιμωρουνται με απαγχονισμο. Καθεσαι και την σκαλιζεις παιρνοντας ενα απολυτα αποβλακωμενο υφος, μαλλον γιατι προσπαθεις να την "τσακωσεις", που με ωθει να σου σπρωξω το δαχτυλο στον εγκεφαλο. Σαν να μην εφτανε αυτο, βγαζεις την κολλωδη αυτη αηδια και της δινεις και καταλαβαινει μεχρι να γινει πιο στερεη και την πετας με φορα μακρια "και καλα την εδιωξα απο πανω μου", ενω σκαει ακριβως στα ποδια σου. Εμετικε, εμετικε και τρισαθλιε!

10) Φτερνες ειναι αυτες? Ρασπωσε τις φτερνες σου, να μην τις βλεπω σε αυτη την κατασταση. Εχουν γινει σαν γλυπτο του Μιχαηλ Αγγελου και μες στις ρωγμες τους εχουν δημιουργηθει αποικιες και ολοκληροι πολιτισμοι που θα σε εξοστρακισουν με δημοψηφισμα.

Επιμενεις ακομα οτι δεν εισαι εμμονικος?

Ακου το τι ωραιο που ακουγεται αγγλιστι.. Ομπσεσιβ- κομπαλσιβ ντιζορντερ (Obsessive–compulsive disorder). Σαρεσε ε? Ε, το χεις. Αλλα μην το παρεις και πανω σου, ντιζορντερ ειπαμε οχι ορντερ. Πραγματικα, πρεπει να βασανιζεσαι με δαυτο το εμμονικο που σε εχει καταλαβει. Νταξ, δεν θα φανω κακια -για πρωτη ισως φορα- και θα σου πω οτι δεν με ενοχλεις. Καμια φορα ισως λιγο, οταν για καποια νανοσεκοντς, σκεφτομαι να σου κοψω το δαχτυλο που ακουμπαει το πομολο του ασανσερ 10 συνεχομενες φορες, ετσι γιατι σε χει πιασει. Ας μην προτρεχω ομως και προδιδω τα συστατικα, που δενουν το γλυκο των "γλυκων" εμμονων σου.

Σε ειπαμε εμμονικο λοιπον. Και για να σε ειπαμε, εισαι. Καλε μου φιλε λοιπον, οταν σου κολλησει κατι στο μυαλουδακι σου, ο κοσμος να χαλασει, τα πανω κατω να ερθουν, θα το κανεις. Υπαρχουν ομως διαφορες μορφες που διοχετευεται αυτη η εμμονη που βραζει μεσα σου. Θα αναφερθω, εντελως ερασιτεχνικα, σε καποιες που εχω βιωσει απο σας γυρω μου. Νοου οφενς χα? Στο ψητο τωρα.

Ο bacteria-buster. Εισαι ο τυπος που θα μου αρεσε να μου μαγειρευεις και να τα τρωω ακομα κι απ το πατωμα σου. Κι αυτο γιατι το παρκε σου εχει λιγοτερα μικροβια κι απο χειρουργικο κρεβατι της εντατικης. Εσενα εκει στην εχει βαρεσει. Να εξοντωνεις μικροβια. Εισαι εξοπλισμενος με ολα τα συνεργα του εμποριου που σκοτωνουν το 99% των μικροβιων. Εκτιμας την ειλικρινεια των κατασκευαστων, αλλα αυτο το 1% που συνεχιζει να διασκεδαζει και να κανει σπα στο ντετολ σου, σε προβληματιζει και σου την σπαει απειρως. Γι αυτο λοιπον και αποφασιζεις να ανοιγεις πορτες, συρταρια, ψυγεια, τα ματια σου, με χαρτομαντηλα η με πλαστικα γαντια -με τα μανικια τα ανοιγουν οι αρχαριοι, εδω μιλαμε για προ. (Τα χερια σου σημειωτεον, κομματια απο το ταλκ των γαντιωνε)

Ο "ειμαι η Μαιρη Παναγιωταρα". Ξερεις με ακριβεια χιλιοστου που βρισκεται τι στο σπιτι σου, στο αμαξι σου, στην τσαντα σου, ακομα και στην τσαντα μου και θες να βρισκονται για παντα ετσι, γιατι αλλιως θολωνει το ματι σου. Αντε και κατι σκουντιεται παραδιπλα. Και? Τι εγινε? Για σενα, μεγαλο πατιρντι! Γουρλωνεις τα ματια, ιδρωνεις και τρεχεις να το τακτοποιησεις! Ταξη. Ταξη παντου. Τα ρουχα σου στη ντουλαπα, ειναι στοιβαγμενα ανα ειδος, εποχη, χρωμα, μηκος και υφασμα. Μπαινω σπιτι σου και θελω να συρρικνωθω σε μια γωνια μη και κουνησω τιποτα και σε φερω σε υστερια. Με λιγα λογια δεν ερχομαι σπιτι σου. Σταματα να με κυνηγας σκυμμενος και να μαζευεις τις τριχες και τα νεκρα κυτταρα που αφηνω πισω μου. Μαζευτα αφου ξεκουμπιστω.

Ο αλτσχαϊμερ. Ποτε δεν θυμασαι αν κλειδωσες, αν εκλεισες τα παραθυρα, το ματι της κουζινας, το φως του μπανιου. Αφου απομακρυνθεις, αρχιζεις να ρωτας τους γυρω σου, ηταν δεν ηταν παροντες. "Κλειδωσα την πορτα? Να δεις δεν την κλειδωσα. Παω να δω". Γυρνας. "Οκ την κλειδωσα. Το ματι το κλεισα ομως η δεν το κλεισα? Θα παρουμε και φωτια, οχι τιποτα αλλο. Παω να δω". Ξαναρχεσαι. Και φυσικα τα χες κλεισει ολα, μεχρι και τα κεντρικα της πολυκατοικιας. Θα σου ξεφευγε εσενα τιποτα? Νοου φακιν γουει! Weirdo!

Ο "αγγιζω και την βρισκω". Εισαι ικανος να πιασεις και σκατα αν σου καρφωθει, διχως φοβο, με παθος. Ειναι μη σου μπει στο μυαλο να αγγιξεις κατι. Περνας απ την πορτα, αγγιζεις το πομολο. Σε εχω παρατηρησει, δεν το πιανεις μονο, το χτυπας και 3 φορες. Θα μαγειρευω και θα κοιτας? Θα σου κεντρισει την προσοχη το ματι της κουζινας. Θα το αγγιξεις κι αυτο αλλες 3 φορες. Με τις 2 δεν περνας στον επομενο γυρο, γουατ δε φακ? Αλλη φορα σου μιλαω, απλωνεις το χερι και μου τραβας μια τουφα 2 φορες -ειδες, οταν φοβασαι την σφαλιαρα μειωνεις το προσδοκιμο. Γενικα απλωνεις πολυ χερι αδερφε μου. Μεγιστος ψυχακιας. Αν μου ξανακουμπησεις τον αστραγαλο θα την φας.

Ψυχωτικοι, εμμονικοι, ψυχαναγκαστικοι ολου του κοσμου ενωθειτε να τους τρελανετε ολους! Σας αγαπω. ω. ω. ω. (..γιατι το χω και γω το βλαψιμο μου)

Δεν... Πεφτ΄τ΄αστερι!

Ναι, μπορει να σας φανει ακαιρο, μπορει να μην θυμαστε καν πριν ποσο καιρο ειχε (?) πεφταστερια, ομως επειδη εμενα τωρα μου τη βαρεσε να γραψω για την ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ εμπειρια μου, θα κανετε ενα ωραιοτατο φλας μπακ μαζι μου...

Ακους στις ειδησεις, διαβαζεις στο ιντερνετ οτι σημερα εχει πεφταστερια απο ταδε μεχρι ταδε ωρα. Καθεσαι λοιπον κι εσυ, ετοιμαζεις βεραντα, στηνεις καρεκλες, τραβας τραπεζακια, νερωνεις τασακια -μην γινεις κι απ την σταχτη τζαμαϊκανος- παιρνεις τον καλο σου και στρωνεστε να απολαυσετε τη βροχη αστεριων.

Στο πρωτο δεκαλεπτο, δεν λετε κουβεντα, παρα γυριζετε στερεοσκοπικα τα κεφαλια σας για να δειτε το ρημαδι το πεφταστερι! Βολευεσαι λιγο καλυτερα στην καρεκλα, τυπου "αχ τι ωραια που περναμε", ενω εχεις αρχισει ηδη να βγαζεις κηλες στους σπονδυλους του αυχενα. Περιμενετε... Βαριανασαινεις. "Δεν πεφτει καρφιτσα" σου λεει. Δεν χανεις ευκαιρια "Ναι ρε γαμωτο, ισως πεσουν ολα μαζι αργοτερα!".

Εκει που λες να αναψεις κανα τσιγαρο και αληθωριζεις κοιτωντας την καφτρα, ΝΑΤΟ! "Το ειδες, το ειδες?? Επεσε!" Επεσε και το χασες θεργιακλη! Τσαντιζεσαι, αλλα θα πεσει κι αλλο σκεφτεσαι. Περιμενετε, περιμενετε, τιποτα! "Μωρε και δεν ξαπλωνουμε χαμε?" Ο σβερκος θελει ναρθηκα για να ερθει στα συγκαλα του. Τραβας πετσετες και ξαπλαρετε. "Α μαλιστα, τωρα καλυτερα! Τωρα θα δουμε τη βροχη!"

Αφου εχεις μετρησει καμια δεκαρια αεροπλανα προς εντος και εκτος σεγκεν χωρες, αρχιζουν τα ματια σου και βλεπουν στα κουτουρου αστερια να πεφτουν! Οχι. Δεν πεφτουν. Το οπτικο σου νευρο σου παιζει παιχνιδια μπας και μπειτε μεσα, γιατι τοση ωρα κοντευει να βγαλει γλαυκωμα!

Το παιρνετε κι εσεις αποφαση και μπαινετε μεσα λοιπον, με μια ντουζινα τσιμπηματα και οι δυο για να θυμαστε την υπεροχη, ρομαντικη βραδια...

7 + 1 Θανασιμοι Τυποι.

Δεν ξερω αν μεγαλωνοντας μειωνονται οι ανοχες μου προς τους αλλους, ωριμαζω, η γινομαι γεροπαραξενη,αλλα εχω στην μπουκα πολυ ασχημα τους παρακατω αναγουλιαρηδες τυπους.

Ο Κομπλεξικουρας. Εισαι εμετικος. Εισαι τοσο κομπλεξικος με τα παντα πανω σου, με το ολο σου το ειναι. Δεν ξερεις κι εσυ ο ιδιος τι σου φταιει και ξεσπας στους αλλους. Κανεις επιθεσεις χωρις λογο κι οποιον παρει ο χαρος. Δεν εχεις καν επιχειρηματα στις επιθεσεις που επιχειρεις κι αυτο ειναι που σε κανει απαλευτο. Συμπλεγματικε χλιμιτζουρα, παιξε πιο κατω, εδω απαγορευεται η εισοδος για σε.

Ο Κακος. Μιλαμε για το απολυτο κακο. Pure evil (πιουρ ιβολ). Εισαι ο κακος. Αυτος που λεει μονο κακιες και κανει κακιες. Δεν χρωστας καλο σε κανεναν. Εισαι ο κακος των παραμυθιων, ο κακος των ταινιων, ο κακος χαμος. Ο κακος ρε παιδι μου. Κακος ανθρωπος που λενε. Δεν ξερω πως αλλιως να σε περιγραψω. Με τρομαζεις. Δεν ξερω απο που πηγαζει ολο αυτο. Η εισαι κι εσυ κομπλεξικος και σου βγαινει ετσι, η εισαι ο σατανας επι της γης. (Σκορδα και παλουκια, σκορδα και παλουκια, σκορδα και παλουκια)

Ο Καχυποπτος. Αλλος μαπας κι εσυ. Μιλαμε οτι εχεις μεγαλο προβλημα. Ολοι γυρω σου ειναι υποπτοι. Ολοι γυρω σου θελουν το κακο σου. Ολοι γυρω σου οργανωνουν ενα υπουλο σχεδιο για την καταστροφη σου. Η γελοιοτητα σου εχει φτασει σε τετοιο επιπεδο που σε λιγο θα περπατησει και θα πει τις πρωτες της λεξεις. Ξεκολλα λιγο απ την παραφροσυνη που σε δερνει πρωι, μεσημερι, βραδυ και δες καναν ψυχιατρο γιατι παιζει να εισαι και σχιζοφρενης.

Ο Ξερολας. Εισαι μεγαλο σιχαμα. Το παιζεις οτι ξερεις τα παντα, εχεις αποψη για τα παντα και σε ακουμε τοσες ωρες να λες μαλακιες. Μιλας συνεχεια. Συνεχεια ομως. Χωνεσαι παντου, απο θεματα μαγειρικης, ξεσκονισματος, μεχρι αστροφυσικης. Μιλαμε για αρρωστια. Κανεις τα παντα για να βαλουν τη μοσχαροκεφαλη σου σε dart wall και να σου πετανε βελακια στη γλωσσα.

Ο Γλυφτης. Σε περιβαλλει ενα παχυ στρωμα γλιτσας. Εισαι ο αβουλος σιχαμενος παρατρεχαμενος των "ισχυρων". Πας οπου παει το ρευμα και θελω να φυσηξει τοσο δυνατα να σε κολλησει στον τοιχο με τους αποτυχημενους. Νομιζεις οτι κερδιζεις την ευνοια των αλλων με τα σιχαμερα λογια αγαπης και θαυμασμου που κολλανε στο σαγονι σου οπως τα βγαζεις. Αν η γλιτσα σου απαισιε ειναι ευφλεκτη, φωναξε με να σου βαλω φωτια.

Ο Κακομοιρογλου. Οσο καλα κι αν τα πας, οσο κι αν ολα σου πανε κατ ευχην, ακομα κι ολα τα καλα του κοσμου να σου στειλει ο καλος Θεουλης, εσυ ΠΑΝΤΑ θα γκρινιαζεις και θα το παιζεις το κλωτσοσκουφι. Η αξιοπρεπεια σου κυμαινεται σε βαθμους Σιβηριας. Νομιζεις οτι με το να γκρινιαζεις και να μεμψιμοιρεις επι μονιμου βασεως, θα σε λυπουνται και θα ασχολουνται ολοι μαζι σου. Δεν βλεπεις βρε εξαθλιωμα οτι δεν σε θελει ουτε κουνουπι διπλα του? Εκτος οτι μας τα πρηζεις χωρις λογο, με τετοια κατηφεια που σε χει φαει, εισαι το γκαντεμοσκυλο της γειτονιας. Φτου σκορδα.

Ο Αρχιψευταρος. Απο βρεφος ακομα, σου εχουν συμβει ολα τα αλλοκοτα. Σε κυνηγουσαν μαγισσες, σε γυροφερναν δηλητηριωδη ανακοντα, που στο τελος σκοτωσες, δρακοι περνουσαν εξω απ το παραθυρο σου και πολλα αλλα κουλα. Καθεσαι και μας λες, μας λες ιστοριες και μεις σε κοιταμε και κοιταζομαστε. Εσυ φυσικα νομιζεις οτι μας εχουν συνεπαρει οι παπαντζες που μας ξερνας. Καταλαβες? Υποτιμας και την νοημοσυνη μας. Σε λυπαμαι ομως. Ποιος ξερει τι τραυματα εχεις κι εσυ. Ελπιζω η νεραιδα που εχεις παντα μαζι σου να σε χει παντα καλα.

Ο Ηλιθιος. Εισαι ο πιο απαλευτος απ ολους. Ολοι οι παραπανω ωχριουν μπροστα σου. Τους βαζεις κατω και τους χτυπας σαν χταποδια. Αγνη, παρθενα ηλιθιοτητα. Δεν σε χτυπαει τιποτα και κανεις. Εισαι σαν το καλο παλιο κρασι. Οσο περναει ο καιρος και ωριμαζει η μαζα βλακειας μεσα σου, τοσο πιο ακατανικητος και ακαταμαχητος γινεσαι. Αποκτας δυναμεις υπερηρωα και δεν σου κουνιεται κανενας. Δεν μπορει κανεις να σε κανει καλα. Αυτο ηταν. Δεν περιγραφω αλλο.......

Δυο πουλακια καθονταν και στην κορφη κανελα.

Εσυ κι αυτος. Κανενα κοινο στον τροπο σκεψης. Κανενα όμως. Μην σε παραξενευει. Δεν υπαρχει συννενοηση βρε παιδακι μου, μην προσπαθεις. Ωρες ωρες νιωθεις ότι αν ειχες τον ΕΤ μπροστα σου, περισσοτερα θα καταλαβαινε, καπου θα καταληγατε εστω, ακομα κι αν κουνουσατε μονο δαχτυλακια.

Αυτό ακριβως. Το εχω βιωσει πολλες φορες και φανταζομαι δεν ειμαι η μονη. Μιλας σε έναν Αριανο, σε έναν που ακομα κι αν δεν είναι απ τον Αρη, τον Πλουτωνα η καπου απ το διαστημα, σιγουρα δεν ειστε συγχωριανοι –ουτε καν κοντοχωριανοι. Εκτος κι αν εχεις περισσιες αντρικες ορμονες και τους πιανεις. Και παλι, με επιφυλαξη, δεν εχω γνωμη πανω σε αυτό –το διαπιστωνω κάθε μηνα που οι κατινες οι ορμονες μου δινουν ρεσιταλ.

Δεν σκεφτομαστε λοιπον με τον ιδιο τροπο, δεν συμφωνουμε με τον ιδιο τροπο, δεν αντιδρουμε με τον ιδιο τροπο, δεν χαιρομαστε με τον ιδιο τροπο γενικοτερα, το «με τον ιδιο τροπο» το συναντας εσυ με τις φιλες σου κι αυτος με τους δικους του.

Εδώ ερχομαι να σου πω το εξης. Μην στηνεις ένα «καλημερα ζωη» σε καθημερινη βαση μπας και τον ξυπνησεις. Μην κανεις σεναρια για το τι θα πεις, τι θα κανεις, πως θα το κανεις, μην στηνεις διαλογους. Αντε γαμησου και συ κι ο γρυλος σου. Με καταλαβαινεις? Ό,τι και να κανεις είναι ηλιθιο. Πρωτον, γιατι οι τροποι που σκεφτηκες να τον πικαρεις είναι λογοι για να πικαριστεις εσυ η ιδια, κι αυτόν δεν τον συγκινουν. Δεν ιδρωνει καν. Και δευτερον, αν τυχει και τον χτυπησεις σε κατι που τον ποναει, δεν προκειται να στο δειξει, εσυ θα φορτωσεις περισσοτερο γιατι λες του πουστη, δεν τον πιανω πουθενα και τα κανεις πιο συσκατα τα πραγματα.

Τωρα θα μου πεις και συ, και τι να κανω ρε μεγαλη? Πώς θα κυλησει η σχεση, αφου σου λεω, δεν καταλαβαινομαστε. Του λες στεναχωριεμαι γι αυτό εκεινο και το παραλλο,προβληματιζομαι και σου λεει εισαι κουρασμενη, αν κοιμηθεις θα το ξεχασεις. Εσυ μπορει να χεις πλανταξει στο κλαμα απ τα νευρα σου και μονο, κι αυτος σου δινει το μαξιλαρι. Ουτε καν χαρτομαντηλο. Δεν το χει ρε παιδι μου, πώς να το κανουμε. Σπανια θα βρεις καποιον που εκπεμπετε στο ιδιο μηκος κυματος και παιζει να ναι γκει. Να ναι καλα τα παιδια, αυτοι ξερουν τι κανουν. (Εκανα μεγαλη παρενθεση θα επανελθω.)

Κοιτα, αρχικα δες ότι δεν είναι απαραιτητο να ταιριαζετε ως ανθρωποι και χαρακτηρες. Δεν σημαινει ότι με ό,τιδηποτε δεν φοραει σουτιεν και καλσον ταιριαζεις. Οποτε αν δεν ταιριαζεις και μπορεις, τον χαιρετας, γιατι καποια άλλη που θα ταιριαζουν εχει ηδη βγει γυμνη στους δρομους και τον ψαχνει.

Επειτα, δες ότι ο κανακαρης που τοση ωρα παραλληλιζεις στο μυαλο σου, ηταν ανεκαθεν ετσι, απλως στην αρχη ο ερωτας σού καρφωσε τα βελη στους βολβους και σε γκαβωσε για τα καλα και τωρα βρηκες το φως σου και τον βλεπεις τουλαχιστον κρετινο. Τοτε δεν ανελυες το παραμικρο και δεν σε ενοιαζε να το κανεις. Οποτε τωρα, μην προσπαθεις να τον αλλαξεις, αν δεν μπορεις να την παλεψεις, καντην με ελαφρια και πλαγια.

Αν τωρα ταιριαζετε και εχετε τις γνωστες τριβες -που αν το παρατραβηξετε βεβαια, οι σπιθες σας γινονται φωτια που καιει ολοκληρο το Φοινικοδασος- παρτο κι εσυ λιγο αλλιως. Λεω παρτο εσυ, γιατι σε σενα μιλαω, όχι σ αυτόν. Δωσε ένα χαστουκι στα γεματα νευρα και παραπονο μουτρα σου και επικεντρωσου λιγο στον εαυτο σου. Ο στοχος σου στη γη, δεν είναι ουτε να νικησεις το κακο, ουτε να μαθεις να σκεφτεσαι όπως ο καλος σου, ουτε να τον μαθεις να σκεφτεται όπως εσυ. Και δεν θα σου πω ότι αυτή η διαφορετικοτητα, αυτή η σχιζοφρενεια είναι μαγικη ή το αλατοπιπερο της ζωης, γιατι θα με χτυπησεις και θα χεις και δικιο. Όμως στιγμες που δεν τον καταλαβαινεις, στιγμες που εχεις μπολικο πραγμα μεσα σου να πεις, αστον στην ακρη. Αν δεις ότι μιλας και απ την άλλη εχεις το καθρεφτακι κατω απ τα ρουθουνια του να δεις αν αναπνεει, μην κανεις τον κοπο. Η δεν σε ακουει, η δεν καταλαβαινει προς τι ολη αυτή η αναλυση. Πες τα στη μαμα σου, πες τα σε κανα φιλο μονο για να ξεδωσεις και από κει και περα, μην σκαρωνεις ενεδρες και τακτικες. Αφησου και γινε ο εαυτος σου. Στην τελικη, ασε αυτόν να αποκωδικοποιησει εσενα. Κι αν βγαλει και κεινος ακρη, σφυρα μου και εληξα.

Τα πιο ωραια ΚΑΛΟκαιρια!

Η χαρα μου ως παιδι ηταν φυσικα τα καλοκαιρια! Το υπεροχο καλοκαιρι μου, ξεκινουσε για μενα με το πρωτο μου παγωτο. Με το πρωτο μπανιο δεν το συζητω, βρισκομουν ηδη στην καρδια του. Τωρα το καλοκαιρι ξεκιναει με την πρωτη αδεια και τελειωνει στο τελος αυτης. Μιζερια. Παμε πισω στα παλια λοιπον.

Μου μυριζουν ακομα εντονα τα παιδικα μου καλοκαιρια. Πως μυριζουν? Αντιηλιακο, γεμιστα και στο κλεισιμο της ημερας, φιδακι για τα κουνουπια. Υπεροχες μυρωδιες! Σαν τοποθεσια εχω στο μυαλο μου η το εξοχικο στην Κινετα, η στο Αντιρριο η σε καποιο νησι με τους γονεις.

Καθε καλοκαιρι εβαζα στοιχημα με τον εαυτο μου οτι θα σπασω τα ρεκορ των προηγουμενων καλοκαιριων. Φετος θα φαω περισσοτερα παγωτα και θα κανω περισσοτερα μπανια. Ειχα υπολογισμενα κατα μεσο ορο ενα παγωτο και ενα μπανιο τη μερα. Και οταν ετρωγα κα δευτερο παγωτο και μου εδινε η μαμα το ΟΚ μεγαλες χαρες! Σπανια βεβαια.

Τα πρωινα, ξυπνουσα πρωι - πρωι και επαιρνα αμπαριζα ολα τα παιδικα που ξεκινουσαν στις 7.00. Κατα τις 11 πηγαιναμε στη θαλασσα -οταν ημουν με τη γιαγια η τη θεια μου, γιατι για τη μαμα μου, απο τις 11 και μετα εμπαινες στην απαγορευμενη ζωνη. Πιο ευκολα θα με αφηνε να κολυμπησω με καρχαριες παρα να εκτεθω στον ηλιο. Πηγαιναμε στη θαλασσα λοιπον, και εμενα μεσα στο νερο μεχρι να μελανιασω. Καταλαβαινα οτι ηρθε η ωρα να βγω, οταν τα δαχτυλα μου παπαριαζαν σε βαθμο, που θα μου ξετυλιγονταν οι πετσες μονες τους σαν κρομμυδια.

Οταν γυρνουσαμε στο σπτι, μας περιμενε ζεστο φαγητο. Για παραδειγμα γεμιστα. Ναι μου εχουν κατσει. Μετα τη θαλασσα, που εχεις παιξει και εχεις χτυπηθει και απ την πεινα μπορεις να φας και το ποδι σου, τρως γεμιστα! Συνηθως μετα, στα καπακια, το προγραμμα ειχε φρουτο. Καρπουζι η συκα. Μπορει να χα σκασει, αλλα παντα υπηρχε χωρος και γι αυτα. Οταν μαζευοταν το τραπεζι, ενας ενας αρχιζε να παιρνει τη θεση του στο κρεβατι η στον καναπε για υπνο.

Αυτο το υποχρεωτικο και πιεστικο του μεσημεριανου υπνου, ποτε δεν το καταλαβαινα και δεν το γουσταρα. Ευτυχως κανεις δικος μου, ουτε γονιος ουτε συγγενης δεν με εδενε χειροποδαρα στο κρεβατι να κοιμηθω. Μονο καμια φορα που πηγαιναμε διακοπες με φιλικα ζευγαρια που ηταν αυτης της νοοτροπιας και εβαζαν τα παιδια τους για υπνο, μου ελεγαν κι εμενα δεν κλεινεις λιγο τα ματακια να εισαι φρεσκια? Ενα συνοφρυωμα μου ηταν αρκετο ως απαντηση. Ηταν μια νεκρη ωρα η μεσημεριανη, αλλα με τρελαινε. Θετικα εννοω. Η ησυχια, με τη μυρωδια της καλοκαιρινης ζεστης και ο ηχος του ανεμιστηρα ηταν απολαυση. Καθομουν και επαιζα στο πατωμα η ξαπλωνα στο κρεβατι μου και σκεφτομουν. Σε λιγο ξυπνανε και οι αλλοι.

Η επομενη ζωνη της ημερας, -γιατι σε ζωνες τη χωριζα- ξεκινουσε απο τον πρωτο που σηκωνοταν και εφτιαχνε καφε. Πηγαινα μαζι του και κουβεντιαζα η εβλεπα τηλεοραση. Ενταξει μου αρεσε η νεκρα του μεσημεριου, αλλα παιδι ημουν ηθελα να ξεδωσω. Μετα οταν ολοι ημασταν στο ποδι, ντυνομασταν και πηγαιναμε για παγωτο και βολτα. Καμια φορα και για μπανιο.

Οταν επεφτε το βραδυ, πηγαιναμε εξω για φαγητο. Ολοι μες στην ενεργητικοτητα και την πολυλογια. Εμενα ομως, ο οργανισμος μου αρχιζε να σβηνει απο νωρις. Εκει μαλλον εδενε ο μεσημεριανος υπνος. Ενιωθα μια κουραση περιεργη, εκαιγα απ τον πρωινο ηλιο. Τοτε μου εβγαινε δεν ξερω γιατι. Αφου ετρωγα λοιπον, μεριαζα τα πιατα και κοιμομουν πανω στα χερια μου. Οταν ειχα παρεα αλλα παιδια βεβαια, αλωνιζα!

Στο κλεισιμο της μερας, γυρνουσαμε πισω και καθομασταν στη βεραντα, αναβαμε φιδακι και οι μεγαλοι κουβεντιαζαν. Οι κουβεντες, τα τζιτζικια, ενα ανεπαισθητο αερακι και ο ηχος της θαλασσας, ηταν ο,τι πρεπει για να γλαρωσω. Δεν πηγαινα μεσα επ ουδενι! Καθομουν εκει στο πλαι σε εναν καναπε και σκεφτομουν την επομενη φανταστικη μου μερα, μεχρι που ψιχαλιζαν τα ματια μου και με επαιρνε ο υπνος.

Αναπολω με μεγαλη γλυκα τα παιδικα μου καλοκαιρια. Ανεμελα και ξεκουραστα. Και παντα κατεληγα πιο μαυρη κι απο το απολυτο μαυρο, χωρις να καθομαι να λιωνω επι τουτου στο κακαηλι και να υποφερω για να αποκτησω ενα τροπικο μαυρισμα.

Καλο καλοκαιρι!

The party animals.

Θεμα? Ενα παρτυ. Δεν θα το χαρακτηρισω ουτε απλο, ουτε συνθετο. Σκετο παρτυ. Η πολυμορφια που παρουσιαζει ομως, μου δινει πασα για πολλα σχολια. Θα προσπαθησω λοιπον να "κατηγοριοποιησω" σχετικα τους ακατηγοριοποιητους καλεσμενους.

Η υπερπαραγωγαρα. Σε βαζω πρωτη γιατι πραγματικα τραβας ολα τα φλας και βλεμματα πανω σου με το που ξεπροβαλλεις. Για να μην σου πω οτι βγαζεις φλας απο μονη σου, σε μηδενικο φωτισμο. Αστραποβολας! Εχεις απλωσει τοσο γκλιτερ πανω σου, για το "επισημο" της περιστασης που πραγματικα βοηθας και τυφλο να βρει το φως του. Μπουτια, μπρατσα, μπουστο, σβερκος, κουτελο, ματια, μυτη, χειλια. Γκλιτερ παντου. Αγκαλιαζεις τον κοσμο και τον σημαδευεις με τα στρας σου. Και να με κοιταξεις ακομα, γεμιζω αστεροσκονη. Μηνες μετα, θα βρισκουμε πανω σου σκορπιες χρυσοσκονες, σαν τις πευκοβελονες στο σαλονι μηνα Ιουνιο, που εχουν ξεμεινει απ τα Χριστουγεννα. Στο προσωπο σου, πισω απο το φιλτρο γυαλαδας που εχεις απλωσει περισσιο, βρισκεται ενας τονος μεικ απ, πουδρας και κονσιλερ που αν σε ξυσω με σπατουλα, σοβατιαζω ολες τις τρυπες στο σπιτι μου, μπορει και ολοκληρης της πολυκατοικιας. Φυσικα οι ενδυματολογικες σου επιλογες ειναι αντιστοιχες με το υπολοιπο συνολο. Σιγουρα φορας πουλιες για να σιγουρευτεις οτι δεν υπαρχει τετραγωνικο πανω σου που χανεται στο χωρο. Γοβες μυτερες συμπληρωνουν τη μαγεια σου.

Η κομπάρα. Ησουν σε γαμο πριν? Θα πας σε γαμο μετα? Αν ναι, οκ. Αν οχι, εισαι εντελως εκτος τοπου και χρονου. Το μαλλι σου κοτσος - περικεφαλαια, με ενα μπουκαλι λακ πανω, που και σφαιρα να σε χτυπησει, κανει γκελα και σπαει ολα τα μπουκαλια του μπαρ απεναντι σου και σκοτωνει τον μπαρμαν. Τα τσιμπιδακια εχουν κατακλυσει το κρανιο σου. Σε εκατονταδες εχουν μπηχτει βαθια μεσα στην περικεφαλαια σου, για να κρατησουν ακέραιο το αριστουργημα που εχει στηθει πανω στο σκαλπ σου, το οποιο δεν χαλαει ουτε με 10 μπωφορ. Οταν γυρισεις σπιτι, ειμαι σιγουρη οτι απλως το βγαζεις και το τοποθετεις στο κομοδινο διπλα σου για να το φορεσεις παλι το πρωι. Φορας φυσικα μια αερινη τουαλετα σε σατεν υφασμα, λουλουδατο ντεσεν και πεδιλο με στρας.

Η σταρουμπα. Η σου τα εχουν ακουμπησει ολοι οι γνωστοι οικοι για να τους κανεις προμοσιον, η εισαι απλως σουργελο. Τα λογοτυπα εχουν ξερασει πανω σου και κανουν τετοια βαβουρα, που μου φερνουν εμετο. Χρειαζομαι ενα κουτι δραμαμινες για να σε κοιταξω. Ο βολβος του ματιου μου αληθωριζει απ τα διαφορετικα λογκος. Παπουτσια γκουτσι, φουστα μπερμπερι, μπλουζα λουι βιτον, φουλαρι σανελ, τσαντα ντιορ. Εισαι σαν δειγματολογιο και εσυ καμαρωνεις. Δεν λεω, φορα τα ακριβα σου και τα ωραια σου να τα χαρεις, αλλα τουλαχιστον ταιριαξε τα. Παω να βγαλω το απλ μαρτινι μου και ερχομαι.

Η ντενιμ-απλη. Το τζην εχει γινει δευτερο δερμα σου. Τοσο συχνα δεν το φορανε ουτε οι εργατες. Πρωι, μεσημερι, βραδυ ειναι το αναποσπαστο κομματι σου. Το πρωι με σαγιοναρα και φανελακι, το μεσημερι με στρωτα και ενα απλο μπλουζακι, το βραδυ με πλατφορμα η γοβα και βολανωτο τοπακι και το πιο βραδυ με παντοφλα και ρομπα. Ελεος πια. Ειπαμε καλο το τζην, ευκολη λυση, σιγουρη επιλογη αλλα εσυ το χεις χεσει. Τα μπουτια σου εχουν βαφτει μπλε που δεν φευγει ουτε με αμμοβολη. Και προς Θεου! Μην το κομποζαρεις και με τζην μπουφανακι γιατι εισαι σαν αστεγος.

Η αθλητικη. Κανεις καποιο αθλημα σιγουρα και εισαι περηφανη γι αυτο. Επειδη ομως μπορει να μην σου δοθει η ευκαιρια να το μοιραστεις με ολο το παρτυ, θα θελες να το γνωστοποιησεις και στους υπολοιπους μεσω της περιβολης σου. Σκας λοιπον με το σπορτεξακι σου, τη φορμουλα σου, το προχειρο μπλουζακι σου και το μαλλακι σου την κλασσικη, σπορτιβικη αλογοουρα. Αν παλι δεν κανεις καποιο σπορ και ηρθες ετσι, εισαι πολυ βαριεστημενη για το σουαρε που σε καλεσανε και πας κοντρα με το κοντρα-παρτυ λουκ σου. Και γιατι κουβαληθηκες βρε αδερφε? Μας γεμισες και λασπες με τα σπορτεξ σου.

Το τσολι. Υπαρχεις σε ολα τα παρτυ. Σε κοιτανε ολοι και ολες. Ολοι γιατι οπως ηρθες ντυμενη-αντυτη πως να μην σε κοιταξουν και ολες γιατι σε κοιτανε οι "ολοι τους".
Φορας μια φαρδια ζωνη και ενα μπουστακι. Τι? Δεν ειναι ζωνη ειναι φουστα? Α σχωραμε, μπερδευτηκα. Εχεις συμπιεσει και το στηθος σου τοσο πολυ, που ειναι ετοιμο να σε πνιξει. Θες να καταπιεις και τα απομακρυνεις για να κατεβασεις τη γουλια στην καταπιονα σου. Εισαι βαμμενη σαν μπουζουξου και κουνας με χαρη τα εξτέ -ποντικοουρες σου, μια απο δω, μια απο κει. Κουνιεσαι με χαρη και καρφωνεις ολες τις αντροπαρεες ριχνοντας ηλιθια γελακια. Εγω θα σε αγνοησω. Θα αφησω τον υπολοιπο γυναικειο πληθυσμο του παρτυ να σε κατασπαραξει.

Woohoo! Lets party!

Βρωμικο πιονι, σε πουλημενο παιχνιδι.

Εισαι πιονι. Ναι, ενα πλαστικο, αψυχο, γλιτσερο πιονι,που σε βρηκανε στα γαριδακια. Μου προκαλεις αναγουλα και οργη. Εισαι ενα κενο ανθρωπακι. Ενα σιχαμα της κοινωνιας. Εχεις τον ιδιοκτητη σου, που σε παιζει οπως θελει και συ χαιρεσαι με αυτο. Σε κανει κωλοτουμπες και συ γελας, γιατι νομιζεις οτι μπορεις και κανεις κωλοτουμπες μονο σου. Υπονομευεις εναν ολοκληρο λαο, τον πετας στα ταρταρα και βαρας παλαμακια και μοιραζεις χαμογελα. Σου δινουν και δικα σου πιονια να παιζεις. Εσυ, ενα πιονι, με τα δικα σου πιονια! Γαμω! Τωρα τα δινεις ολα στο παιχνιδι! Τα στηνεις και σκατωνεις ακομα περισσοτερο την κατασταση. Πως ειναι δυνατον ενα πιονι, να ελεγξει πιονια με τη δικη του βουληση? Ποια βουληση? Εισαι ο Φρανκενσταιν των πιονιων. Δεν μας κοροιδευεις ομως, γιατι βλεπουμε τις ραφες στο λαιμο σου. Βλεπουμε και την ταμπελα στο σβερκο, αυτου που σε εφτιαξε ετσι συσκατο. Κουνα λιγο το κεφαλι σου και δες εξω απο το ταμπλο που παιζεις. Βγες απο το παιχνιδι σου και δες την αληθινη ζωη. Κοψε τις μαλακιες. The game,(for you) is over.

Ξυστηκες με το αριστερο? Χωριζουμε!

Δυο λεξεις εχουν ιδιαιτερη βαρυτητα σε μια σχεση. Σε αγαπαω, χωριζουμε. Και οι δυο καιγονται ασυστολα. Οσον αφορα την πρωτη, χρησιμοποιειται κι αυτή άλλα αντ’ αλλων. Δεν νομιζω να προλαβεις να αγαπησεις καποιον σε μια βδομαδα, αλλα εκει σε συγχωρω, γιατι ο ενθουσιασμος σου θελει να βρει μια λεξη να διοχετευτει και η πρωτη που σου ερχεται είναι το «σ’αγαπω». Τελος παντων, με αυτό θα ασχοληθω άλλη φορα. Αλλα το «χωριζουμε» ,φιλε μου, πετα το απ το στομα σου μονο αν πραγματικα το εννοεις.

Σου μιλαει λοιπον λιγο αποτομα το άλλο σου μισο, τα παιρνεις ασχημα εσυ, «χωριζουμε» λες. Τρελαινεται ο άλλος. Και με το δικιο του. Κατσε μανταμ, (γιατι αυτές οι κατινιες είναι ο δικος μας τομεας) επειδη ειχα ζοχαδες, και χιλια δυο στο μυαλο μου και δεν σου ειπα «φιλτατη, αν μπορειτε σταματηστε να μουρμουριζετε στο αυτι μου παρακαλω πολύ» και σου ειπα «ωχου σταματα την γκρινια» θα χωρισουμε??? Εσυ φυσικα δεν καταλαβαινεις τιποτα, δεν ακους τιποτα, θα τον τιμωρησεις με έναν χωρισμο και την απουσια σου.

Περναει μια βδομαδα, -και πολύ λεω- και φυσικα εχεις αλλαξει γνωμη. Ε βεβαια, ηταν λογος αυτος να χωρισεις τον χριστιανο?! Οπότε, τον παιρνεις τηλεφωνο, η του στελνεις ένα ζουζουνιστικο μηνυμα. Γελοια. Γελοιος κι αυτος, τον ριχνεις και τα βρισκετε. Αφου λοιπον βγηκατε να γιορτασετε την επανασυνδεση, -ΕΛΕΟΣ-, περναει το ματι του από την σερβιτορα. Κοιτα με, περναει ειπα, δεν σταματησε για τσιγαρο. ΤΙ? Ειχες το θρασος να την κοιταξεις, ενώ ειμαι εγω διπλα και ενώ σου εδωσα την ευκαιρια να ειμαστε παλι μαζι? Χωριζουμε! Και τωρα είναι οριστικο! Λες. Ο τυπος εχει αρχισει να νιωθει ότι βρισκεται στη φωλια του κουκου, και ο κουκος του τρωει τα σωθικα σαν τον αετο του Προμηθεα. Δεν προλαβαινει να ψελισει «μα, εγω, δεν…» και εχεις γινει μπουχος. Θα σε ξαναπω γελοια.

Αυτή τη φορα σε παιρνει αυτος τηλεφωνο να τα βρειτε, γιατι με την παρανοια που σε δερνει, καταφερες να του φυτρωσεις ενοχες από το πουθενα. Αφου τον κατσαδιασεις και του πρηξεις τον εγκεφαλο, το συκωτι και όλα τα ζωτικα οργανα που πρηζονται, του λες αγαπουλινι, σε συγχωρω.

Για να μην τα πολυλογω, γιατι αυτό είναι το παιχνιδι σας σε εβδομαδιαια βαση, ειστε και οι δυο τερμα γελοιοι και ρεζιλια. Όταν μανταμ, θα γινει κατι πιο σοβαρο, που σηκωνει χωρισμο, εστω για εκφοβισμο, μην απορησεις αν ο καλος σου σε γραψει εκει που φανταζεσαι. Ναι, γιατι δεν θα σε πιστευει! Ακουει το χωριζουμε πιο συχνα κι από καλημερα. Για να μην πουμε, ότι εχεις δηλητηριασει τη σχεση σας μεχρι εκει που δεν παιρνει.

Θες μια σχεση, έναν ανθρωπο να μοιραζεσαι το κατι τις παραπανω, για να περνας καλα. Αν θες έναν διαολο πανω απ το κεφαλι σου, δεν χρειαζεται να ψαξεις πολύ, εχεις και το αφεντικο στη δουλεια να στα πρηζει. Οποτε συνελθε λεω εγω, γιατι θα μεινεις μπακουρω όπως πας. Με το συμπαθειο ε? Μη με χωρισεις..

Μπηκες στο χορο. Τωρα χορεψε.

Οταν ξεκινας, ειναι ενα μυστηριο. Σε ενθουσιαζει, σου δημιουργει ενα αισθημα ευφοριας, τρελαινεσαι για την οργανωση που στηνεις και συγχαιρεις τον εαυτο σου. Χτιζεις βημα - βημα το σχεδιο σου. Τελεια! Φοβερες ιδεες, απιαστες!

Ωπ, να, κατι βρηκες! Μουδιαζεις. Τι εγινε τωρα? Αφου αυτο περιμενες. Νιωθεις μια ζαλουρα, πολυ περιεργη. Περναει απ το στομαχι, παει κεφαλι, φτανει ποδια και γυρναει πισω στο στομαχι. Σε πιανει πανικος και γι αυτο που βρηκες και γιατι νιωθεις οτι μπορει να ταβλιαστεις. Καταπινεις και πονας, οπως οταν κατεβαζεις μια λαιμαργη πιρουνια μακαρονια, μαζι με το πιρουνι.

Παυση. Τωρα? Τι κανουμε? Στο μυαλο σου υπαρχει ενα κενο. Δεν νιωθεις, ουτε σκεφτεσαι. Εχεις το βλεμμα του αποβλακωμενου σε καταστολη. Κλαις? Δεν κλαις, απλως φτυνεις δακρυα με απαθεια.

Φευγεις. Σκεφτεσαι, σκεφτεσαι, σκεφτεσαι. Μπερδευεσαι, δεν μπορεις να σκεφτεις.

Ξεσπας. Επιτελους. Τοση ωρα νομιζα οτι βρισκομαι στη ζωνη των ζωντανων νεκρων. Πιανεις το μαξιλαρι, το βαζεις στο προσωπο και -δεν αυτοκτονεις αλλα- φωναζεις δυνατα μεχρι να σε τσουξουν οι φωνητικες χορδες. Κλαψε σαν ανθρωπος να συνελθεις, θα νιωσεις καλυτερα.

Καπως καλυτερα. Εισαι σε σοκ, μην περιμενεις πολλα. Μια θα εισαι νορμαλ, μια φυτο,μια πιο τρελη κι απ τον Joker, μια Ηulk. Ετσι καπως παει. Αφου κανεις την κυκλα ολων αυτων κανα μηνα, θα νιωσεις ακομα καλυτερα.

Ειδες? Στο ειπα. Ειναι σαν να αποτοξινωνεσαι απο κατι, μετα απο λιγο καιρο σταματανε οι παρενεργειες. Και οταν σταματησουν, νατος παλι. Και εχεις ηρεμησει. Τι? Μη με κοιτας. Τι θελεις? Αν θελεις, βουρ, αλλα να ξερεις, θα ναι δυσκολο. Για ενα καποιο διαστημα, θα σου γυρναει η σκεψη σαν ενοχλητικο κουνουπι διπλα στο αυτι που δεν σε αφηνει να κοιμηθεις. Θα σε ξυπναει οταν θα εχεις κοιμηθει και ηρεμησει και θα σε τσιτωνει. Λογικο. Αλλα η αποφαση δικη σου.

Απαξ και συμφιλιωθεις με το ενοχλητικο κουνουπι σου, μην αρχισεις να σκαβεις κι αλλο την πληγη απ το τσιμπημα. Θα φτασεις κοκκαλο. Ποναει, συνελθε, ελεος. Βαλε ενα χανζαπλαστ και δες αν μπορεις να κινηθεις και να χορεψεις ανετα με αυτο. Αν παλι, αρχισει να σου ξεκολλαει συνεχεια και να σε ενοχλει... Βγες απ τον χορο.

Ετσι, γιατι μου τη βαρεσε.

[Θα ενταξω καποια κομματια ως "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" που θα γραφω κατι πιο προσωπικο που αν δεν το γραψω, μπορει και να σκασω. Κι απ το να σκασω, θα το πω!]

Στο σημερινο μου λοιπον "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" θα αναφερθω στην αγαπημενη μου φιλη. Ονομα δεν χρειαζεται να πω, ξερει αυτη και αρκει.

Εχω να πω λοιπον, οτι εχω βρει αυτο το ατομο, που αν και εμφανισιακα δεν μοιαζουμε, -καμια σχεση, οπως ειχε πει καποτε και ενας ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ τυπος- μοιαζουμε τοσο πολυ σε ολα τα υπολοιπα που αρκει! Ειναι ο,τι πιο σημαντικο, να εχεις εναν φιλο, που σε νοιαζεται πραγματικα, που μοιραζεται τις αγωνιες σου, συμμεριζεται τον πονο σου και ΧΑΙΡΕΤΑΙ στη χαρα σου. Πολυ βασικο το τελευταιο. Στην στεναχωρια, ειναι ολοι εκει. Σε στηριζουν, σε ακουν, ολα καλα, γιατι παιζει και να σε λυπουνται. Στη χαρα σου ομως ολοι αυτοι λακιζουν, μουτρωνουν και γενικοτερα με κανουν να θελω να τους χτυπησω δυνατα στο κεφαλι, μπας και συνελθουν! Αυτη η φιλη μου λοιπον, εχει σταθει διπλα μου και με το παραπανω σε ολα. Με κανει να γελαω και να διασκεδαζω τοσο, που ξεχναω ο,τι με απασχολει. Ειναι η ψυχοθεραπεια μου. Γιατι οι φιλοι αυτο ειναι. Ειναι αυτοι που μας βοηθουν να βρουμε τις ισορροπίες μας, που κατα καιρους χανουμε.

dedicated.
xx

Γυναικεία υποθεση.

Μερικοι λογοι που "λατρευεις" να εισαι γυναικα...

Το βασανιστηριο του κεριου. Ζεστου η κρυου. Το ιδιο κανει. Ποναει το ιδιο απλως το ζεστο σε καιει κι ολας πριν σε πονεσει. Θελω να αποτριχωσω εγω η ιδια αυτες απο τις διαφημισεις που αποτριχωνονται και γελανε λες και τις χαιδευουν! Εμενα δηλαδη γιατι με ακουει ολη η οικουμενη? Γιατι σφιγγω τα δοντια και βριζω σαν λιμενεργατης απ τον πονο?

Τακουνια. Μεγαλο θεμα. Σου αρεσουν γιατι ειναι θηλυκά. Αλλα κρυβουν καποιες παγιδες. Σε πρωτη φαση, οκ, τα φορεσες. Τα περπατας ομως σαν γυναικα, η σαν συγκαμενος κουτσαβακης? Το να φορας τακουνια και να περπατας με τις πλατες σηκωμενες και τα ποδια στραβα σαν αλανταβο δεν λεει, πιστεψε με. Χιλιες φορες να σκασεις με σπορτεξ και σπασουαρ, παρα ετσι. Αντε λοιπον, και ξερεις να τα περπατας. Το ποδι μπαινει στο γοβακι νουμερο 38 και απο το πρηξιμο βγαινει 40! Οι κραμπες στα δαχτυλα και τις καμαρες δινουν και παιρνουν και νιωθεις τα τακουνια σου να σε χτυπανε στην καρδια και στον εγκεφαλο απ τον πονο. Για να μην σχολιασω το ατυχημα του καρφωμενου τακουνιου στις ενωσεις των ξυλων -ειδικα στα καλοκαιρινα μαγαζια. Που θες να συνεχισεις το βημα σου, αλλα το στιλετο σου εχει αποφασισει να κανει μερεμετια στο παρκε.

Περιοδος. Αλλο μεγαλο θεμα. Καθε 28 μερες η ιδια ιστορια. Πονος, νευρα, ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ. Πονας 3 μερες πριν και κατα τη διαρκεια. Τα νευρα δεν τα συζητω, μπορει να κρατησουν και βδομαδα αναλογα με την "προδιαθεση" που εχεις ως ανθρωπος. Οι ορμονες σου μπορουν να βγουν και να δειρουν πολυ κοσμο, μπορουν να φανε το Μanhattan, ανετα. Επισης σου ερχεται παντα στις διακοπες. Παντα. Λιγο απο δω, λιγο απο κει πατσι και ποστα στα φερνει για να χανεις μπανια το καλοκαιρι και να υποφερεις σε καθε σου εξορμηση.

Μαλλι κομμωτηριου. Τι? Να βγεις εξω αχτενιστη? Φριζαρισμενη? Οχι βεβαια. Θα γελασει και ο καθε πικραμενος. Πας στο κομμωτηριο και σου καινε το κρανιο για να ξεκατσαρωσει η τριχα, τοσο, που δακρυζουν τα ματια σου απ τον πονο. Και η βαφη? Ειδικα οι ξανθιες. Ριζα καθε 15 μερες. Και το μαλλι ερχεται και γινεται αχυρο. Μπαινεις στο αμαξι και ειναι σαν να μπαινει σιτοχρωμο τεριε που μαδαει σαν τον διαολο. Τα μικρα, καμένα, ψαλιδιασμενα σου τριχακια καρφωνονται παντου και δεν βγαινουν ποτε. Και το μαλλι σου φυσικα δεν μακραινει ποτε. Και βαζεις extensions που σου καταστρέφουν ακομα περισσοτερο το μαλλι και τσαντιζεσαι ακομα περισσοτερο, κι αν εχεις και περιοδο εισαι ικανη να τα ξυρισεις για να τα εκδικηθεις. Επισης η βαφη τσουζει!

Κορμι θανατηφορο σε θελω με εναν ορο. Να εισαι αψεγαδιαστο. Να χτυπιεσαι στο γυμναστηριο για να σβησεις τις βουλες απ τα καπουλια που λεγονται κυτταριτιδα, να μπασεις την κοιλια γιατι δεν μπορεις να την ρουφας συνεχεια, εχεις κουραστει. Βλεπεις τον δικο σου να χαζευει περιοδικα με τις "αψεγαδιαστες" και τραγουδας photoshop...photoshop... για να καταλαβει οτι δεν υπαρχει γυναικα χωρις ιχνος της περιβοητης βουλας κυτταριτιδας. Ειναι κατι σαν παρασημο, για να μας ξεχωριζουν απ τους αντρες. Μπορει να πρεπει να σφιχτεις για να εμφανιστει αλλα θα εμφανιστει, δεν υπαρχει περιπτωση.

Γεννα. Το πιο ομορφο πραγμα στη ζωη της γυναικας ειναι που φερνει το παιδι στον κοσμο. Οχι που το βγαζει απο κει που το βγαζει. Η στιγμη της γεννας γινεται μαγικη οταν βγει και το τελευταιο δαχτυλο του μωρου απο μεσα σου. Οχι οταν σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας. Και ξερεις? Δεν θα ηθελα τον αντρα μου μεσα να με δει να παλευω σαν να βγαζω το alien 1 απο τα σπλαχνα μου. Εδω εγω δεν θελω να με δω. Ακομα και τα σκυλια πανε καπου μονα τους να γεννησουν. Δεν στεκονται στη μεση της σαλονοτραπεζαριας να τα δει ολη η οικογενεια.

Λογω ολων των παραπανω εχω να παραθεσω, οτι ως αντιδραση, οταν ειμαι αρρωστη και κρυωμενη την καταβρισκω να μενω σπιτι και να κυκλοφορω σαν τον τελευταιο λετσουρα, με pjms χαχολικες, μπορει και 2 νουμερα μεγαλυτερες, με καλτσες, ουτε καν παντοφλες, και το μαλλι κιοφτε. Dont blame me, I need a break.

Απορια το χω.

Γιατι μωρε?

1) Γιατι οταν δεν εχεις δεκαρα τσακιστη πανω σου και πας στα μαγαζια θες να τα σηκωσεις ολα, με τις πωλητριες μαζι κι οταν το πορτοφολι σου εχει παρει το σχημα του ευρω δεν θες να παρεις τιποτα και σερνεσαι απλως βαριεστημενα στους διαδρομους?

2) Γιατι οταν εχεις μια λιγουρα για γλυκο και πας στο περιπτερο παιρνεις την μεγαλυτερη μαλακια που κυκλοφορει σε σοκολατα, με καραμελα, γεμιση σοκολατας, μπισκοτα, φρουτα κανονικα και φρουτα αποξηραμενα και μετα θες να την κανεις εμετο?

3) Γιατι οταν δεν εχεις ορεξη να μιλησεις ουτε στον ιδιο σου τον εαυτο, σου σκανε ολα τα μηνύματα απο φιλους και γνωστους και τα τηλεφωνα στη δουλεια χτυπανε πιο συχνα κι απο καμπανα στον Εσπερινο?

4) Γιατι οταν γυρνας σπιτι αργα και θελεις να κανεις ησυχια για να μην ξυπνησεις οσους κοιμουνται, σου πεφτουν ολα απο τα χερια, κοπανας σε σκρινια, σε ροτοντες και κομοτες και καταφερνεις να ξυπνησεις ακομα και τον γειτονα?

5) Γιατι οταν πας σινεμα, καθεσαι παντα διπλα στην πιο αντιπαθητικη υπαρξη της αιθουσας που μιλαει ολη την ωρα και λεει βλακειες, ενω παραλληλα μασαει το καλαμποκι σαν βουλιμικη κοτα?

6) Γιατι οταν θες να κανεις τσισα σου και κοντευει να σκασει η φουσκα σου, απ τη στιγμη που καθεσαι στην τουαλετα σου παιρνει και ενα δεκαλεπτο να ξελαφρωσεις?

7) Γιατι οταν βιαζεσαι με το αμαξι να φτασεις καπου, συναντας ολους τους παραπληγικους οδηγους μπροστα σου που ειναι σαν να χουν πεθανει με το ποδι στο φρενο?

8) Γιατι σε καθε δουλεια εχεις τουλαχιστον εναν που θες να τον κρεμασεις απο το πιο ψηλο σημειο,υστερα να συρεις το κουφαρι του μιλια με το αμαξι σου και μετα να του βαλεις και φωτια?

9) Γιατι εχεις γνωρισει τουλαχιστον 3 μυθομανεις στη ζωη σου που σου λενε τη μια μαλακια μετα την αλλη και αντι να γελασεις με την τραγικοτητα τους, θες τους κοψεις τις φωνητικες χορδες?

10) Γιατι ολοι οι σιχαμενοι οδηγοι αποφασιζουν να γυαλισουν τα ρουθουνια τους στα κοκκινα φαναρια? Υπαρχει καποιος νομος της φυσικης που σε κανει αορατο στο αμαξι και δη οταν ειναι σταματημενο?

11) Γιατι παντα ολες οι προτασεις για δουλεια σκανε μαζι, οταν εχεις ηδη δουλεια? Το ιδιο και οι γκομενοι/νες?

12) Γιατι οταν ξεκινας να φας μια παρανυχιδα η ενα πετσακι που σκιζει και αλουμινια καταληγεις να φας ολο το δαχτυλο με το νυχι μαζι?

13) Γιατι οταν κολλησει καπου το βλεμμα σου και "χαζεψεις" κοινως, θελεις να πιασεις στις γρηγορες οποιον τολμησει και σε ξεκολλησει απο την νιρβανα που βρεθηκες για καποια λεπτα?

14) Γιατι οταν ετοιμαζεσαι να βγεις ραντεβου και θες να εισαι μια κουκλα μια μπαμπολα παντα καταληγεις να βαφτεις σαν την γκουερνικα?

15) Γιατι ολοι ρωτανε τα σκυλια και τα μωρα "που εισαι συ" και "που εισαι συ" ενω βρισκονται ακριβως μπροστα τους?

16) Γιατι ολοι οι ηλιθιοι κανουν forward τα chain mails τυπου αν δεν το στειλεις σε 100 ατομα θα πεθανει ο μπατζανακης σου σε 2.5 ωρες ενω ξερουν οτι αποτελει την μεγαλυτερη παπατζα που μπορει να ξεβρασει το ανθρωπινο "μυαλο"?

17) Γιατι καθε φορα που απευχομαστε κατι λεμε "χτυπα ξυλο" και χτυπαμε τσιγκο, ατσαλι, φαιμπεργκας, το κεφαλι μας εκτος απο ξυλο?

18) Γιατι με το που παρεις το καινουργιο κινητο στα χερια σου, τα χερια σου γινονται πιο ασταθη και απο πασχοντα παρκινσον 10 επιπεδου και μεσα στην πρωτη βδομαδα το χεις ηδη σουταρει 11 φορες?

19) Γιατι οι "μερακληδες" ρουφανε τον καφε και τη σουπα κανοντας αυτον τον αηδιαστικο ηχο της αναρροφησης? Το κανει αραγε πιο απολαυστικο η το κρυωνουν στο στομα τους? WTF?

20) Γιατι βλεπεις thriller ενω δεν αντεχεις να το δεις? Ολη την ωρα εχεις τα χερια σου η την κουβερτα μπροστα σου και σπας τα νευρα των διπλανων σου ρωτωντας τι εγινε τωρα? Την σκοτωσε? Του πεταξε τα σπληνάντερα εξω?

Γιατι ε? ΓΙΑΤΙ?

Φασουλι το φασουλι γιομιζει το σακουλι (του).

Υπαρχουν πολλοι τυποι αντρων. Ξερω οτι ακουγεται πολυ κλισε να τους βαζεις σε κατηγοριες, αφου μερικα "συλλεκτικα" κομματια, παιζουν σε πολλες κατηγοριες ταυτοχρονα! Τωρα ομως, λεω να ασχοληθω αποκλειστικα με τον τσιγκουνη!

Θα περασεις ζωη και κοτα μαζι του. Μονο που την κοτα θα την πληρωσεις μονη σου, τα αυγα της θα τα πουλαει και τα κερδη θα τα εισπραττει ο ιδιος, -κανοντας τα μασουρι κατω απο το στρωμα οπως παλια- και μπορει να σου πουλησει και την κοτα πισω αργοτερα. Αν δε, η κοτα παθει ζημια, ετοιμασου να ξηλωθεις εσυ, αφου στα χωσει πρωτα για την σκαρτη επιλογη σου. Πως σου φαινεται? Δεν σ΄αρεσει ε? Μα γιατι?

Αυτος ο τυπος δεν υποφερεται. Στο πρωτο ραντεβου, μπορεις να παρεις μια ιδεα για το αν ο κανακαρης που διαλεξες εχει καβουρια και αλλα κελυφοειδη στις τσεπες του. Οταν ερθει η ωρα να πληρωσετε και κανεις την ευγενικη κινηση να του δωσεις το μεριδιο σου, ή που θα στο βουτηξει απ τα χερια πριν προλαβεις καν να πεις "αυτα απο μενα" ή που δεν θα στα παρει, αλλα θα μεινει καρφωμενο το ματι του επανω τους με την κορη διεσταλμενη σαν μαυρη τρυπα, που προσπαθει να τα ρουφηξει. Μπορει να ψελλίσει και ενα "ελα, εσυ την επομενη" και το εννοει! Για την ακριβεια εννοει ολες τις επομενες... Επισης πληρωνοντας, μπορει να σου κανει νύξη περι savoir vivre και pour boire. Τυπου, δεν εχεις λογο να αφηνεις tips γιατι συμπεριλαμβανεται στην τιμη του ποτου και σε κλεβουν. Αν μετα απο αυτα τα μικρα δειγματα δεν γινεις Λουης, ετοιμασου για μια απολαυστικη συνεχεια...

Εχεις αρχισει και πληρωνεις καθε σας εξοδο -θυμα- γιατι αυτος πολυ απλα κανει την παπια, η το παιζει οτι ξεχασε λεφτα, πορτοφολι κτλ. Πλεον δεν εισαι απλως ο αντρας της σχεσης, αλλα εχεις γινει ο παππους του, που τον χαρτζιλικωνει κανονικα. Αν τυχει καποια φορα και σου πληρωσει κατι -μην διανοηθεις καν το "δανεικα και αγυριστα" εδω- και του επιστρεψεις το ποσο, θα σου παρει μεχρι και το δεκαλεπτο. Οχι επειδη ειναι τσιγκουνης. Επειδη ετσι ειναι το σωστο (?!).

Και χρονια πολλα! Εχεις γενεθλια, να τα εκατοστησεις! Φιλοι, γνωστοι, γονεις και συγγενεις φερνουν δωρα. Ετσι γινεται συνηθως. Τι θα σου φερει ο καλος σου? Μα φυσικα το πιο πολυτιμο δωρο! Την αγαπη του! Ανοιγεις την πορτα και τον βλεπεις με τα χερια στις τσεπες -συνηθιζει να τα βαζει εκει, μαλλον μετραει με τα ακροδαχτυλα του τον παρα που κουβαλαει, ή απλως τον προστατευει. Σε αγκαλιαζει, σε φιλαει, σου ευχεται, ενω εσυ ψαχνεις για το δωρο εκπληξη! Κοιτας απο πισω του, στο πλαι του, πανω του, τιποτα. Δεν θες να ρωτησεις που ειναι το δωρο σου, ντρεπεσαι και καλα κανεις. Ομως σε τρωει. Μα να μην σου παρει τιποτα? Αρχιζεις λοιπον να του λες τι σου εφεραν ολοι οι αλλοι μπας και βγαλεις ακρη με την παρτη του. Και σου λεει αυτο που σου ειπα κι εγω... "Εγω σου δινω την αγαπη μου". Δεν λεω, καλη και η αγαπη, αλλα θα μπορουσε να την συνοδευσει με κατι. Ναι καλα, περιμενε...

Βγαινετε και για φαγητο. Ξερεις οτι ο λογαριασμος σε σενα θα ρθει παλι. Τι να κανεις ομως, να κλειστεις και μεσα? (Να τον χωρισεις ισως? Τελος παντων.) Παραγγέλλεις εσυ τα δικα σου, αυτος τα δικα του και ξεκινατε το φαγοποτι. Ο δικος σου, κορταρει το φαι σου. Σε ρωταει αν ειναι ωραιο. Του λες καλο ειναι και συνεχιζεις να κοβεις το φιλετο σου. Θελοντας ομως να επιβεβαιωσει οτι του λες αληθεια, κανει μικρες εφοδους στο πιατο σου. Τσιμπαει λιγο απο δω, λιγο απο κει, καταφερνει να στο γυαλισει! Μενεις και τον κοιτας με απορια. Σου χαμογελαει και συνεχιζει το φαι απο το δικο του πλεον πιατο. Κατοχικο να σου φερνανε, μπορει και να σε αφηνε να σταυρωσεις μπουκια. Με τον λιμαρη που πηγες και βρηκες ομως το πιατο δεν θελει ουτε πλύσιμο! Ελεος φιλε μου!

Ο καιρος περναει και εισαι ακομα με τον σπαγκο. Χαρα στο κουραγιο σου. Η εχεις γαιδουρινη υπομονη, η εισαι τοσο τυφλωμενη απο ερωτα, η εισαι απλως ηλιθια. Ο τυπος πλεον εχει αρχισει να βαζει φρενο και στα δικα σου εξοδα. Μην ψωνισεις αυτο, μην πας εκει, μη το ενα μη το αλλο! Τα λεφτα βγαινουν με κοπο σου λεει. Δεν τα κοβει μηχανημα, σου συμπληρωνει. Χτυπα τον με κατι στο κεφαλι να σκασει, γιατι αν δεν το κανεις εσυ θα το κανω εγω! Ταμα το χεις γλυκο μου κοριτσι? Γιατι τρως τον καιρο σου με τον μιζερο? Δεν λεω, οκ τα λεφτα μην τα σκορπας αλλα αυτος πια, ειναι βλαμμένος.

[Δεν συμφωνω βεβαια, ουτε με τις "εξυπνες" που ζητανε δωρα συνεχεια και λουσα και χλιδες και εχουν τον ζουμπα να τους τα ακουμπαει, για να μην με παρεξηγησεις. Μια ισορροπια! ]

Εσυ λοιπον που μετρας και το φραγκοδιφραγκο! Σε σενα μιλαω. Εισαι θλιβερος και τρισαθλιος! Μπορει μεχρι στιγμης να την εχεις περασει "τζαμι" με τα κερασματα και τις τρακες ομως τα θυματα τελευουν καποια στιγμη και θα μεινεις μονος σου, εσυ και τα καβουρια σου -αν δεν τα χεις "σπρωξει" κι αυτα.

Μεγαλη μπουκια φαε.

Το "ποτε μη λες ποτε" δεν το εβγαλε τυχαια ο λαος. Να ξερεις, οποτε το πεις, για ο,τι κι αν το πεις, θα το λουστεις. Λειτουργει αντιστροφα. Δεν ξερω γιατι,μη με ρωτας. Ρωτα το συμπαν η οποιον χειριζεται τη μοιρα σου.
Απο τα πιο απλα, μεχρι τα πιο συνθετα. Εισαι σιγουρος 1.000.000% οτι δεν προκειται να το κανεις, οτι δεν υπαρχει καμια περιπτωση να ξαναγινει το ιδιο, οτι δεν εισαι τοσο βλακας για να σου ξανατυχει. Και το διαδιδεις σε ολους! Μονο ντουντουκα και φορτηγο δεν εχεις παρει να βγεις στους δρομους και να το φωναζεις. Μονο φυλλαδια δεν εχεις τυπωσει να το πετας κατω από τις πορτες. Το χεις παρει αποφαση. Εσυ κανονιζεις για σενα, δεν καταλαβα, γιατι να μην μπορεις να το τηρησεις? Με τα δικια σου. Ελα ομως, που οταν το λες και το ξαναλες, καποιος απο ψηλα -απο χαμηλα, απ το πλαι, δεν ξερω που ειναι- σε ακουει επισης, και σαν να μην εχει αλλη δουλεια να κανει, αποφασιζει να παιξει με το μελλον σου και τα νευρα σου και να στη σπασει.
Ενω λοιπον εχεις κανει ολες αυτες τις βαρυγδουπες και σοβαρες δηλωσεις τυπου "ΕΓΩ ΠΟΤΕ", το βλεπεις να σου ρχεται! Δεν ειναι δυνατον! Εγω ποτε! Τωρα τι επαθα και κανω πραξη το ποτε μου? Ξεφτιλα του εαυτου σου. Θες να ανοιξει η γη να σε καταπιει. Απογοητευεις τον εαυτο σου. Τι? Δηλαδη δεν εχεις αυτοσυγκρατηση? Δεν μπορεις να κρατησεις τον λογο σου ουτε στον ιδιο σου τον εαυτο? Πεφτεις σε βαθιες σκεψεις. Ο κοσμος? Τι θα πει ο κοσμος? Θα γελανε και οι πετρες μαζι σου. Γιατι και οι πετρες εχουν μαθει τις αποφασεις σου. Προσπαθεις να το φερεις απο δω, να το φερεις απο κει, να τα μπαλωσεις. Τι να μπαλωσεις βρε καημενε? Ας μην μιλουσες. Δεν ηρθε κανεις να σε ρωτησει τι σκοπευεις να κανεις με το μελλον σου. Μονος σου ξεβρακωθηκες και πηγες να το παιξεις εξυπνος με δηλωσεις. Οχι οτι ειναι χαζομαρα να προσπαθεις να θεσεις ενα μπουσουλα στη ζωη σου. Αλλα η ζωη ειναι απροβλεπτη. Μην ορκιζεσαι σε ευαγγελια, σε κοκκαλα συγγενων και σε ζωες δικων σου γιατι θα τους θαψεις ολους μαυροκορακα. Ασε τα πραγματα να κυλησουν και κυλα κι εσυ μαζι τους.
Eπισης φτανει πια με αυτους τους "αλλους". Γιατι να σε νοιαζει τι θα πουν οι γυρω σου? Στην τελικη, οποιος θελει να σε βαλει στο στομα του, θα το κανει, εχεις δεν εχεις κανει, ή πει το ο,τιδηποτε. Οι τριτοι λενε. Λενε συνεχεια. Λες και εκεινοι δεν εχουν τιποτε μεμπτο, τιποτε να τους καταλογισει κανεις. Μην ασχολεισαι.
Εγω σου τα λεω για να ξερεις. Αν σε πιασει η μανια σου για δηλωσεις, πηγαινε παρε μερος σε γκαλοπ. Μην ορκιζεσαι, μην σκιζεις τα ρουχα σου και μην παραμυθιαζεσαι ότι ελεγχεις το μελλον σου. Μπορεις να ελεγχεις τις αποφασεις σου μεχρι ένα σημειο. Από κει και περα ασε τα υπολοιπα στον χρονο. Είναι ωραιες και οι ανατροπες. Σου υπενθυμιζουν ποσο μικρος εισαι. Ποσο ευαλωτος στις αλλαγες, στα συναισθηματα και στη ζωη. Καλυτερα λοιπον ριξτο στο φαι. «Καλυτερα να μασας, παρα να μιλας». «Μεγαλη μπουκια φαε, μεγαλη κουβεντα μην πεις». Αντε και καλη χωνεψη!

Εσενα δεν σε καταλαβαινω.

Μερικοι τυποι κανουν διαφορα "ακυρα" πραγματα προκειμενου να τους προσεξουν οι αλλοι. Και τους προσεχουν, αλλα αυτο δεν ειναι παντα καλο. Ε εσενα λοιπον που τα κανεις αυτα, εγω θα σου τα πω.

1) Εσενα που φορας γυαλια, ενω δεν εχει ηλιο (μεσα σε μαγαζι, το βραδυ). Αν δεν εισαι τυφλος, δεν συγχωρεισαι. Εισαι απλως ηλιθιος.

2) Εσενα που φορας κουκουλα, ενω δεν βρεχει και δεν εχει κρυο. Το ιδιο και σενα με το σκουφι οταν σκαει ο τζιτζικας. Οχι. Δεν ειναι στυλ, ουτε αποψη. Σκεφτομαι απλως οτι εισαι αλουστος και γλιτσιασμενος η απλως βλακας.

3) Εσενα που εχεις κανει το αμαξι σου διαστημοπλοιο. Εξατμισεις σε μεγεθος υδρορροής, ασπρα κοκκινα κιτρινα μπλε φωτα, σχαρες, αεροτομες και οτι βαλει ο νους. Οχι δεν εισαι μαγκας, εισαι κακογουστος και σταματα να κανεις σφηνες στο δρομο γιατι γινεσαι και επικινδυνος. Καγκουρα!

4) Εσενα που μιλας αγγλικα, γαλλικα και σουαχιλι ενω δεν ειναι η μητρικη σου γλωσσα. Και τα λες και λαθος! Get a life!

5) Εσενα που δειχνεσαι οτι ξερεις ολους τους πλουσιους των βορειων και νοτιων προαστιων και καμαρωνεις για παρτη τους. Δεν με νοιαζει ποιος ειναι ποιος. Αν την βρισκεις τοσο μαζι τους ας σε υιοθετησουν.

6) Εσενα που σουφρωνεις τα χειλια σου για να βγεις φωτογραφια. Το κολλαγονο γι αυτο υπαρχει. Τραβα βαλε αν θες και ασε στην ακρη αυτο το αντιαισθητικο σουφρωμα που σε παραμορφωνει και σου κλεινει τα ρουθουνια.

7) Εσενα που βγαζεις τη γλωσσα οταν βγαινεις φωτογραφια. Εισαι μεγαλο σιχαμα! Βλεπουμε με τα ματια μας τον πιο σιχαμενο μυ του σωματος που ειναι ετοιμος να μας μιλησει οπως τον εχεις τεντωσει και τα σαλια που κρεμονται σαν κορδονια απο τον ουρανισκο σου.

8) Εσενα που το παιζεις συνεχεια αρρωστος η προβληματισμενος για να τραβας την προσοχη. Παρε ενα κουτι panadol extra και ενα κουτι prozac και ασε μας στην ησυχια μας. Σε βαριεμαι.

9) Εσενα που φορας σορτσακι με γαλοτσες. Αποφασισε. Ζεσταινεσαι, κρυωνεις? Σ΄αρεσει να βρεχονται απλως τα μπουτια σου στη βροχη αλλα οχι οι κνημες σου?
Σ΄αρεσει να ζεσταινονται οι κνημες σου αλλα οχι τα μπουτια σου? Με μπερδεψες.

10) Εσενα που το παιζεις αφεντικο, ενω στην ουσια εισαι ενα τιποτα. Ολοι οι κομπλεξικοι το ιδιο με σενα κανουν. Ανοιξτε συλλογο μπας και αποκτησεις φιλους.

Εσενα λοιπον δεν σε καταλαβαινω και ουτε θελω να σε καταλαβω ποτε μου. Γενικα πολυ σου πεφτουν και οι 10 γραμμες που σου "αφιερωσα".