Θα μετρησω μεχρι το 10 και θα χεις φυγει.

Οταν ξυπνησω ασχημα δεν υπαρχει ουτε γυρισμος, ουτε σωτηρια. Ξυπνησα ασχημα. Τελος. Το μονο που μπορει να γινει για να αποφευχθει το μοιραιο ειναι να εισαι συνεργασιμος. Θα σου δωσω καποια tips, οχι γιατι σε συμπαθω και θελω να σε σωσω, απλως δεν θελω να μπω στη "μπουζου" για παρτη σου.

1. ΜΗ φωναζεις οταν μου μιλας. Τα νευρα μου ειναι ηδη τεντωμενα αρκετα και το τελευταιο που θελω ειναι να σπασουν εντελως. Αυτα ειναι επικινδυνα παιχνιδια εξουσιας που πας να παιξεις και αν φωναξω εγω, θα σε κερδισω.
2. ΜΗ μου επισημαινεις την κατασταση στην οποια βρισκομαι. Ναι, εχω νευρα, το ξερω, δεν μου αρεσει καθολου που ειμαι ετσι, ασε με να ηρεμησω και μη με ζαλιζεις παιζοντας τον ψυχολογο. Δεν εισαι ψυχολογος και δεν θα γινεις τωρα. Πηγαινε να παιξεις πιο περα.
3. ΜΗ μασας τσιχλα διπλα μου. Ακουω να σκανε εσωτερικες φουσκες, την ακουω να κολλαει στα τσαουλια σου, την βλεπω να ξεπροβαλει αγκαλια με την γλωσσα σου και να παιρνει φορα για καινουργια φουσκα και μυρμηγκιαζει το κεφαλι μου απ τον εκνευρισμο! Η φτυστην, η καταπιε την, η φυγε.
4. ΜΗ μου κανεις χιουμορακι και καλα για να ξεχαστω. Δεν με απασχολει κατι. Με απασχολεις μονο εσυ που δεν ξερω τι να σε κανω για να σε ξεφορτωθω. Βλεπεις οτι με την πρωτη κρυαδα -ή μη, δεν ειμαι σε θεση να κρινω- δεν γελαω. Κι αν γελασω, ειναι ενα παγωμενο χαμογελο, με κλειστο το στομα που απλως ανασηκωνονται τα μαγουλα και ερμηνευεται ως "οκ την ειπες την βλακεια σου, ας μιλησει η σιωπη τωρα".
5. ΜΗ με παρεις αγκαλιτσες, μη μου τριψεις το κεφαλι, μη μου κανεις γλυκες γενικοτερα. Οι γλυκες ειναι για τους γλυκουληδες κι εγω τωρα, σιγουρα δεν ειμαι ενας απ αυτους. Φυγε.
6. ΜΗ μου μπεις σφηνα σε φαναρι ή σε λωρίδα στο δρομο. Μην πας με 20 στη μεσαια, μην πας με 30 στην αριστερη. Μη βαζεις αλαρμ και το μαρμαρωνεις στη μεση του δρομου. Εκτος κι αν ειχες φανταστει καπως ετσι να τερματιζει η ζωη σου.
7. ΜΗ μου λες οτι δεν ειμαι καλη παρεα. Το ηξερες απ την αρχη οτι εχω τις στριμαρες μου. Ας μην ερχοσουν. Ουτε εγω σε ηθελα.
8. ΜΗΝ προσπαθεις να μαντεψεις τι με οδηγησε στην παρανοια που βρισκομαι. Δεν ειναι ουτε αυτο, ουτε το αλλο, ουτε το παραλλο. Αν θες να το ονομασεις καπως, πες το ορμονες και βαλε καλα στο κεφαλι σου οτι δεν παιζουν με αυτες. Και η Μηδεια καπως ετσι εφαγε τα παιδια της. Αλλα εσυ μη φοβασαι δεν σε τρωω, γιατι εισαι αχωνευτος.
9. MH μου πιανεις την κουβεντα και αναλυεις και αναλυεις και πηδας απο θεμα σε θεμα και συνεχιζεις...! Μιλας μονος σου ΟΛΗ την ωρα και νιωθω πεταρισματα στην καρδια μου, το σαγονι μου να μουδιαζει και το κεφαλι μου να παιρνει φωτια. Σκασε γιατι θα σκασω!
10. ΜΗΝ κανεις περιεργους ηχους με το στομα σου. Μην τρως τα νυχια σου, μην φτυνεις τα νυχια που εφαγες. Μη ρουφας τις μυξες σου, αλλα ουτε να τις φυσας. Μην καταπινεις δυνατα. Μην αναπνεεις ισως? Καλυτερα ετσι.

Καταλαβες? Δεν παιζω. Κανε λιγο στην ακρη λοιπον να συνελθω. Ασε με να κανω το τσιγαρο μου, να πιω τη βαλεριανα μου και οταν φυγουν τα δαιμόνια που με χουν πιασει τα ξαναλεμε.

Τα παιδια των καλαμποκιων!

Τα παιδακια τα σκεφτεσαι μικροσωμα, χαριτωμενα, αθωα, γλυκουλια και ολα αυτα τα συμπαθητικα που μπορει να εχει ενας εκκολαπτoμενος ενηλικας. Η πραγματικοτητα ομως μερικες φορες σου παιζει περιεργα παιχνιδια. Και φυσικα δεν κατηγορω τα ιδια τα παιδακια αλλα τους γονεις.

Περιπτωση 1η: Πας στην χασαποταβερνα "Ο Μοσχος" με την παρεα σου και παιρνετε μερικα μεζεκλικια να "τσιμπησετε". Το ματι σου τραβαει η οικογενεια στο διπλα τραπεζι. Μια πολλων κυβικων μανα και ενας αντιστοιχων κυβικων πατερας και δυο σφαιροειδη θρεφταρια που προφανως ειναι τα παιδια τους. Εχουν ξεκινησει με μια αθωα σαλατουλα η οποια σιγα σιγα τελευει και εχει αρχισει ο πολεμος της βουτας. Το καρβελι μεσιαζεται σε χρονο dt και το λαδι σταζει απ τα σαγονια τους σαν διαφημιση παγωμενου τσαγιου. Τα πρωτα πιατα φευγουν και τη θεση τους παιρνει ενα ολοκληρο μοσχαρι. Οι μικροι Γιαγκουλες της οικογενειας αρπαζουν πρωτοι τα παΐδια και αρχιζουν να τα καταβροχθιζουν και να σκιζουν τις σαρκες απ τα κοκκαλα του "ζωντανου". Οι γονεις κοιτανε ολο καμαρι τα "μωρα" τους που ξερουν απο καλο φαι. Τα τριγλυκεριδια τα νιωθεις ετοιμα να βγουν απ τα σωματα τους και να πηδηξουν στην παρεα σας. Ειναι τρομακτικο. Μικρα παιδια, με διπλες περισσοτερες απο shar pei και αναπνοη-ροχαλητο που δεν την εχει ουτε ο παππους σου. Μπραβο μανα και πατερα για τους "μερακλήδες" που διαμορφωσατε!

Περιπτωση 2η: Εισαι στο κομμωτηριο για να βαψεις τη ριζα σου που εχει φτασει στους κροταφους. Βαριεσαι απιστευτα για το 2ωρο που ακολουθει και χαζευεις τον κοσμο γυρω σου. Στο παραδιπλανο καθισμα κατι δεν σου παει καλα ομως. Η πελατισσα ή ειναι εργαστηριακο πειραμα υβριδιου που σταματησε να μεγαλωνει στα 10, ή ειναι οντως ενα δεκαχρονο πιτσιρικι. Η χρηση του αλουμινοχαρτου στα 10 μου ηταν μονο για περιτύλιγμα στα τοστ μου. Οχι για ανταυγειες! Η μανα φυσικα διπλα καμαρωνει που το μαυροτσουκαλο της τωρα θα μοιαζει με play mate με πλατινε μαλλι! Τραγικη καθυστερημενη μανα!

Περιπτωση 3: Τα συναντας παντου. Κακομαθημενα μικρομεγαλα, με ξυνισμενο υφος και τουπε. Σε κοιτουν απαξιωτικα και σου μιλανε σαν να εισαι το τελευταιο δουλικο! Δημιουργηματα του καθε καβαλημενου νεοπλουτου, που βγαζει τα απωθημενα του στο παιδι του. Δεν υπολογιζουν κανεναν, δεν σεβονται κανεναν, ουτε καν τους γονεις τους. Δυστυχισμενα απο την ηλικια που θα πρεπε να ειναι ξεγνοιαστα και να απολαμβανουν και το πιο απλο. Θερμα συγχαρητηρια αγαπητοι γονεις!

Δεν ειπα ποτε οτι η ανατροφη ενος παιδιου ειναι ευκολο πραγμα, ομως η σωστη διατροφη του και το να μην γινει ενα πιστο, αηδιαστικό αντιγραφο της Paris Hilton, θα πρεπε να ειναι προτεραιοτητα. Και αν με ρωτας, τα παιδια των καλαμποκιων του Stephen King, πιο ευκολα θα τα υιοθετουσα απ τα δικα σου.

Ψαχνω τον αυτοσεβασμο σου, μηπως τον ειδες?

Σε σενα μιλαω. Σε σενα που χωρισες και τα χεις βαψει οχι μαυρα, αλλα εχεις σκαψει και δεκα μετρα κατω απο το χωμα, εχεις μπει μεσα, και δεν εχεις αφησει καν μια τρυπα για να αναπνεεις. Πνιγεσαι. Σου ριχνουν οι ανθρωποι "επι της γης" σωληνακια, να παρεις καμια ανασα μην σκασεις και συ απλα τα βουλωνεις με τα δαχτυλα σου. Και μου λες οτι ειναι συνειδητη επιλογη σου. Θες να πονεσεις βρε παιδι μου, πως να το κανουμε. Εσυ δεν πονας. Εσυ εχεις βαλθει να πεθανεις. Γιατι? Επειδη σε  χωρισε? Δεν ειμαστε στα καλα μας! Για συνελθε, γιατι κατι τυπους σαν εσενα δεν τους εχω σε μεγαλη υποληψη. Τι σου λεω τωρα για υποληψη. Δεν υπαρχουν πλεον αυτες οι λεξεις για σενα. Αυτοσεβασμος, εγωισμος, αυτοελεγχος, αυτοπεποιθηση. Ολες οι "μπαρες" σου εχουν πιασει πατο. Οι αμυνες σου σε εχουν αφησει και παιζουν μπιριμπα. Μη με κοιτας ετσι με αυτο το αδειο βλεμμα του αποβλακωμενου και χαπακωμενου συγχρονως κουταβιου. Θες να σε λυπηθω? Σιγα. Κι εγω εχω χωρισει, οχι μια ουτε δυο. Και? Μηπως ηταν ο ερωτας της ζωης σου? Ναι, ειχατε κανει και ονειρα μαζι. Τα ονειρα ειναι καλα, αλλα ειναι ονειρα. Μην τα δενεις κομπο. Και αυτο το "ερωτας της ζωης μου" ειναι τουλαχιστον ουτοπικο, αν οχι ηλιθιο. Καθε φορα που ερωτευομαι αυτο λεω. Και ειναι λογικο. Ερωτευμενος εισαι. Αποχαζευεις με τον ερωτα. Εκ του αποτελεσματος κρινεται ομως το "της ζωης μου". Εκτος κι αν σκοπευεις να δωσεις τελος στη ζωη σου τωρα, για να πιασει τοπο. Τοσο σου κοβει. Μην σε πιανει υστερια! Και προπαντος, μην γινεσαι stalker. Σταματα να τον παρακολουθεις, να γινεσαι η σκια του, να προσπαθεις να μαθαινεις τι κανει, ποτε το κανει, γιατι το κανει. Χειροτερα τα κανεις. Απλα θα αλλαξει αριθμο, σπιτι, χωρα, φιλους και γονεις για να γλιτωσει απο σενα μια και καλη. Μην παιρνεις τηλεφωνα να εξομολογεισαι την αγαπη σου που ηταν τοση κι αλλη τοση. Μην παιρνεις και κλαις. Μην παιρνεις και βριζεις. Μην παιρνεις και δεν μιλας (?) (αυτο ποτε δεν το καταλαβα). Εχεις πιασει πατο, το βλεπεις. Οσο καλα κι αν ειναι δυο ανθρωποι ενα δεδομενο διαστημα, μπορει τα συναισθηματα να αλλαξουν του ενος απ τους δυο. Δεν σημαινει οτι δεν υπηρχαν ποτε, απλα αλλαξαν. Δεν μπορει κανεις να υποχρεωσει κανεναν να βρισκεται για παντα διπλα μας. Και το να προσπαθεις να εκβιασεις καταστασεις με το να σε λυπηθει και να γυρισει, ειναι αξιολυπητο. Αν εσυ τοποθετεις τον εαυτο σου τοσο χαμηλα, πως περιμενεις να σε παρει ο αλλος στα σοβαρα? Φυσικο να πονεσεις, να κλαψεις, να χτυπηθεις, οχι να πιεις βιτριολι ή να αυτοπυρποληθεις ομως. Λενε οτι το τελος μιας σχεσης, ειναι ενα ειδος θανατου. Θρηνεις το τελος της, οπως θρηνεις τον θανοντα. Δεν πας να τον ξεθαψεις και να τον παρεις σπιτι να βλεπετε dvd ομως. Και να τον παρεις -αρρωστε- αυτος πεθαμενος θα μεινει. Απλα θα μυρισει και θα σου φερουν το υγειονομικο οι γειτονες. Ετσι ειναι και με την σχεση. Και να τον φερεις πισω, ΑΝ τα καταφερεις με τα μελοδραματα σου η με τον Χ, Ψ τροπο, τα συναισθηματα του θα παραμεινουν νεκρωμενα, εφοσον εχει παρει μια αποφαση για σας. Γυρνα σελιδα, αν σε βοηθαει να σκισεις την προηγουμενη καντο, και μετα απο καιρο την ξανακολλας, γιατι καποτε εγραψες πανω της, αυτο μην το ξεχασεις. Συνεχισε τη ζωη σου σαν ανθρωπος και οχι σαν γεωσκωληκας! Και τα καλυτερα ερχονται!

Εσενα σε φερανε για να μου σπασεις τα νευρα?

Μου μιλας και θες να τα πουμε σαν ανθρωποι? Ε φερσου και συ σαν ανθρωπος!
1) Πρωτα απ΄ολα δεν θελω σωματικες επαφες. Μην μου σκουντας το χερι οταν θες να μου τραβηξεις την προσοχη για κατι που λες! Αλλαξε τον τονο της φωνης σου αν θες, χρησιμοποιησε ωραιες λεξεις, πετα ενα επιφωνημα, μονο μην μου απλωνεις το δαχτυλο στον ωμο σαν να μου δειχνεις το μαντου που μου χτυπησαν στο δημοτικο!
2) "I said say it don't spray it!" Μην φτηνεις! Ξερω, εχεις πολλα να πεις, αλλα δεν σε βιαζει κανεις. Παρε τον χρονο σου και μιλα χωρις να με ψεκαζεις -δεν εχω πιασει ουτε δακο, ουτε μελιγκρα. Κι αν σου φυγει και καμια, -ανθρωπος εισαι- μην αρχιζεις να την σκουπιζεις απλωνοντας την ακομα πιο πολυ πανω στο ποδι μου! Αστην να εξατμιστει! Σιχαμα.
3) Μην παιζεις με αντικειμενα χτυπωντας τα στο τραπεζι, οπως αναπτηρας, φλιτζανάκια, κουταλακια, κερματα! Δεν υπαρχει λογος να εχεις τετοια νευρικοτητα, μαζι μου μιλας, οχι στην Α' εθνοσυνελευση! Απλως με εκνευριζεις περισσοτερο και δεν σου δινω καμια προσοχη!
4) Μασα το φαι σου και μετα συνεχισε αυτο που θες να μου πεις! Και δεν καταλαβαινω τι λες, και βλεπω το αλεσμα της τροφης αναμεσα στις γναθους σου να παιρνει σαρκα και οστα και δακρυζουν τα ματια μου απο την αηδια.
5) Κανε διαλογο. Μη με διακοπτεις καθε τρεις και λιγο για να πεταξεις την εξυπναδα σου. Αν θες να αποδειξεις το IQ σου λυσε Sudoku 5ου επιπεδου και ασε με να παω να τελειωσω κατι δουλειές που εχω αφησει στη μεση.
6) Μην πηδας απο το ενα θεμα στο αλλο απλα για να μην ξεχασεις αυτα που θες να μου πεις. Και για κανενα λογο μην μου ξαναπεις το ακρως εκνευριστικο "κρατα την κουβεντα σου"! Κρατα εσυ τον εαυτο σου και μην προτρεχεις! Σαλιαρη! (Στο φυλαγα απο πριν)
7) Αν δεν ακους τι σου λεω, μην βγαζεις συμπερασματα μονος σου. Οχι δεν ειπα "παρε ενα αλογο" ειπα "πιας' τον καταλογο". Ρωτα παλι. Και μην λες ασυναρτησιες. Κι αν θες σωνει και ντε να τα συνδυασεις καπως, τουλαχιστον προσπαθησε να βγαζουν καποιο νοημα! Κουφομαρία.
8) Μην κραζεις και φωναζεις! Μιλαμε οι δυο μας. Δεν υπαρχει λογος να σε ακουσει ολο το τετραγωνο. Και οχι μονο μιλας σε ντεσιμπελ που με πιανει πονοκεφαλος, γυρνας και ολος καμαρι να δεις πως αντεδρασαν οι γυρω με τις εξυπναδες σου. Κι εγω κρυβομαι, ρεζιλι!
9) Ασε το κινητο απ το χερι. Το ξερω εχεις κι εσυ "εξυπνο" τηλεφωνο και σου σκανε συνεχεια notifications και μηνυματα. Πρεπει ομως να τα δεις ολα μεσα στη μια ωρα που ειπαμε να βρεθουμε να πουμε τα νεα μας? Εισαι απλως εξαρτημενος και θες να το παιξεις ντιβα. Ντιβανοβλακα.
10) Και οχι δεν θα γραψω δεκατο, γιατι μου την σπας τοσο πολυ που θα το αφησω στο 9!Οσες οι φορες που αντεξα να συναναστραφω μαζι σου!

ΚΑΛ-ΙΟΣ ΤΟΝ!

Αρρωστοφοβικος ή αλλιως "γιατρος". Εισαι ο κλασσικος τυπος, που ξερεις-ή νομιζεις οτι ξερεις- τα παντα για ολες τις αρρωστιες, ολους τους ιους, τους βακίλους, τα βακτηριδια, τα βακτηρια, τα πρωτοζωα και γενικοτερα οτι μικροσκοπικο υπαρχει στον πλανητη γη και μπορει να εισβαλει στον ανθρωπινο οργανισμο. Ξερεις συμπτωματα, παρενεργειες, επιπλοκες, τα παντα! Γνωριζεις για τις ιωσεις και τις αρρωστιες πριν καν τις διαγνωσουν οι επιστημονες. Εχεις μεγαλο ταλεντο τελικα. Πας στους γιατρους και τους κανεις την αυτοδιαγνωση σου και τους αφηνεις αφωνους. Πολλοι σε περνανε για "συναδελφο" πραγμα που σε κολακευει για τις τοσες ωρες που εχεις φαει στο ιντερνετ και στα ιατρικα εντυπα, να ρουφας γνωσεις. Αλλοι παλι, σε κοιτανε με μισο ματι, γιατι τους πρήζεις με τις ανοησιες της παραπληροφόρησης, που παλι με κοπο απεκτησες. Δεν το χες σκεφτει ποτε να γινεις γιατρος ε? Βεβαια, τι λεω! Σιγα μην γινοσουν γιατρος! Να βρισκεσαι στο επικεντρο των γεγονοτων? Θα ησουν ηδη δεμενος με σφιχτα λουρια σε πτερυγα του Δρομοκαιτειου. Ασε που στα νοσοκομεια και ιατρεια ειναι η χαρα των μικροβιων. Και ποιος θελει εναν γιατρο να τον πιανει με καμένα απ το dettol χερια? Εχεις μεγαλο προβλημα. Σταματα να πρηζεις τον αθωο κοσμο γυρω σου. Εβγαλες ενα σπυρι στο δεξι μαγουλο. Οχι δεν ειναι συφιλη, ουτε ερπης, ουτε καρκινος ουτε τιποτε! Ειναι ενα απλο σπυρι! Και αφου σε διαβεβαιωσουν οι υπολοιποι "γιατροι" της οικογενειας και του φιλικου περιβαλλοντος οτι ειναι ενα απλο σπυρι,  πας παλι να το κοιταξεις μονος σου. Παιρνεις μεγεθυντικους καθρεφτες, φακους γαντια και αλλα εργαλεια και τρεχεις να το εξετασεις. Καθεσαι ωρες και το μελετας. Και αρρωσταινεις. Ετσι ειναι τα σπυρια? Οχι βεβαια. Αυτο εχει υποπτη επιφανεια. Αγχωνεσαι και η πιεση σου χτυπαει κοκκινο. Θα παρεις ενα ηρεμιστικουλι για τωρα, για να προλαβεις τα χειροτερα και θα το περιμενεις να περασει. Λογικα σε 2-3 μερες θα πρεπει να χει υποχωρησει. Φυσικα το ερημο το σπυρι δεν το χεις αφησει σε ησυχια ουτε λεπτο. Το σκαλιζεις, το τραβας, το τσιμπας και εχεις ανοιξει εναν ωραιοτατο κρατηρα στο μαγουλο σου. Νατο. Επιβεβαιωθηκες! Δεν ειναι σπυρι. Ετσι ειναι τα σπυρια? Αυτο εγινε πληγη. Και εχει μεινει τουλαχιστον μια βδομαδα πανω σου! Αφου το χεις λιωσει! Τι θα κανει? Αν συνεχισεις ετσι, θα συναντησεις τις ριζες των γομφιων σου απ το σκαψιμο! Εισαι τρελος. Οχι, μην πας σε γιατρο. Μπα, δεν σε κραταει τιποτα. Πλεον εχουν αρχισει και οι γυρω σου τα ηρεμιστικα. Και πας στον γιατρο φουριοζος να σε σωσει. Αρχιζεις παλι να αναλυεις τις θεωριες σου, του λες τα φαρμακα που πρεπει να σου συνταγογραφησει για να σωθεις. Και ο ταλαιπωρος ο γιατρος αφου τον εχεις καταδιασκεδασει πρωτα, σου λεει οτι ειναι σπυρι και σε ξενερωνει. Απ τη μια ανακουφιζεσαι που εισαι καλα, απ την αλλη εχεις πεσει ΕΣΥ παιδι του Ιπποκρατη τοσο εξω? Ναι εχεις πεσει εξω. Φευγεις με "αδεια" χερια και μια γαζα στο προσωπο μεχρι να κλεισει η μαυρη τρυπα που καταφερες και ανοιξες. Και σκεφτεσαι οτι φθηνα την γλυτωσες παλι. ΑΠΟ ΤΙ? Απο το σπυρι? Δεν παλευεσαι αδερφε μου. Η οικογενεια χαρηκε που ειστε καλα και εσυ και το σμηγματογόνο σου εξογκωμα και πιο πολυ που για καμια βδομαδα τουλαχιστον θα ειναι ηρεμοι. Εσυ μεχρι το επομενο "κακο" που θα σε βρει εξακολουθεις να ενημερωνεσαι για τα ιατρικα δρώμενα. Και να πεις οτι διασκεδαζεις να τα διαβαζεις, να σου πω ενταξει, εισαι τρελος αλλα εχεις κατι να ασχολεισαι. Οχι. Με την εικονα και μονο του τιτλου της Χ, Ψ αρρωστιας, χανεις το χρωμα σου, τρεχεις τουαλετα λογω εντερικων σπασμων, σου ανεβαινει παλι η πιεση, πεταριζει η καρδια σου, αφυδατωνεσαι και βγαζεις και 3 νεες ασπρες τριχες. Αφου περασει αυτη η σειρα γεγονοτων, που πλεον εχουν γινει ιεροτελεστια, καθεσαι να διαβασεις το αρθρακι για τις τριχομοναδες. Γιατι? Γιατι βασανιζεσαι? Αν σου αρεσει ολη αυτη η εκκριση αδρεναλινης που παθαινεις ξεκινα μπαντζι, κανε ελευθερη πτωση απ τα 5000 ποδια χωρις αλεξιπτωτο, κολυμπα με καρχαριες. Μην διαβαζεις αχρηστα πραγματα που σε κανουν δυστυχισμενο. Αν, ΧΤΥΠΑ ξυλο αρρωστησεις και συ, μην ανησυχεις, θα σε προλαβουν. Ξεκολλα λοιπον απ το αρρωστο μυαλο σου και πιες και μια βιταμινη C στην υγεια μου!

Σε συναντησα στην πλαζ και φορουσες τυρκουαζ.

Τυρκουαζ, κιτρινο η κοκκινο. Σε αυτους τους χρωματισμους παιζουν συνηθως τα σλιπακια του σφιχτη της πλαζ. Χρωματα που αφενος τραβανε το ματι αμεσως, αφετερου αναδεικνυουν το υπεροχο τροπικο του μαυρισμα και δενουν με την χρυση αλυσιδα στον λαιμο. Γραφικη φιγουρα της πλαζ. Παντα υπαρχει ενας, μπορει και παραπανω, συνήθως κυκλοφορουν σε παρεες των τριων -μη με ρωτας γιατι, δεν εχω ιδεα. Αραχτο στην ξαπλωστρα, αυτον τον τυπο δεν θα τον συναντησεις ποτε. Γαζωνει την παραλια πανω κατω σκαβοντας την αμμο, δημιουργωντας ταφρο που εμποδιζει και τον "μεγαλο λευκο" να φτασει στην ψαθα σου. Περπαταει και σφιγγεται. Σφιγγεται τοσο που πεταγονται οι φλεβες ακομα και σε σημεια που δεν πιστευες καν οτι υπαρχουν.Iδρωνει και του αρεσει, γιατι γινεται ακομα πιο ακαταμαχητος (?)! Εχει την αυτοπεποιθηση στα υψη φυσικα. Τζαμπα εφαγε εναν ολοκληρο χειμωνα να χτιζει αυτο το θεσπεσιο κορμι? Περπαταει, σφιγγεται και κοζαρει. Α δεν εχει προβλημα, κοζαρει απο νεες κοπελες, μεχρι μαμαδες και γιαγιαδες. Αφου ειναι "Το Κορμι". Μπορουν ολες να τον θαυμασουν. Στις μικρες στασεις που κανει, στηνεται σε χαρακτηριστικες ποζες body building contest, ξαμολωντας δικεφάλους, τρικεφαλους τετρακεφαλους και γενικα οτι σε "κεφαλους" του βρισκεται. Στηνεται, στρωνει τα γυαλια του, εκπνεει αρρενωπα οπως μονο αυτος ξερει και σκαναρει την περιοχη γυρω του, να βρει την "τυχερη". Δεν ασχολειται και πολυ. Να, την βρηκε. Μια κοπελα γυρω στα 20 φευγα που λιαζεται με την φιλη της. Πλησιαζει και κατι της λεει. (Παντα ηθελα να μαθω τι). Εκεινη ανασηκωνει λιγο το κεφαλι τον κοιταει και φυσικα ξαναβρισκει τη θεση της. Δεν τον νοιαζει ομως τον σφιχτη. Ανασκουμπωνει πλατες, ωμοπλατες και συνεχιζει την γυρα του. Στο τελος, επειδη με κουρασε με τις στασεις του, τις ποζες του και τα σκαμματα που ανοιγει στη γη, παντα καταληγει να μιλαει με ηλικιωμενες κυριες. Οι οποιες, οχι οτι θαμπωθηκαν οι γυναικες απ τα καλλη του και του πιασαν το μπιρι-μπιρι. Απλα τον βλεπουν απ τις αρχες Μαιου και τον εχουν μαθει. Εκεινες ξεκινησαν τα μπανια για τους πονους στις αρθρωσεις και κεινος την ηλιοθεραπεια για να ναι ετοιμος το καλοκαιρι. Αθανατε σφιχτη, παντα υπηρχες και παντα θα υπαρχεις στις πλαζ ολου του κοσμου. Εισαι το στολιδι της θαλασσας και της στεριας. Το καμαρι της καθε παραλιας. Συνεχιζε ετσι, να δινεις χρωμα και αρωμα καρυδας στο καλοκαιρι μας!

Περσινα ξυνα σταφυλια.

Η πρωην. Τι εμμονη σε πιανει με την ερημη την κοπελα? Τι σου εχει κανει αληθεια? Συνηθως δεν κανει τιποτα. Ισα ισα τον αφησε και τον εχεις τωρα εσυ. Απλα εσυ τρως σκαλωμα μαζι της και την μισεις. Και όλα ξεκινανε καπως ετσι. Όταν τα πρωτο «εχετε» ακομα,εκει που γνωριζεστε, πανω στην συζητηση, κανει το λαθος ο χριστιανος και αναφερει τη Μιμή. Σκεφτεσαι ώστε Μιμή την λενε την λεγαμενη. Και παιρνεις το ανακριτικο σου –αλλα παντα κουλ- υφος και ξεκινας. «Και για πες, τα χατε καιρο με αυτην, την πως την ειπες?» Και ο αγαθιαρης ανοιγει την ψυχη του. Και σου λεει και τα στραβα της και τα καλα της. Και συ εχεις ηδη αρχισει να κουνας το ποδι νευρικα ενώ παραλληλα απορροφας ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις πληροφοριες που σου δινει για αυτην. Ξερεις εσυ, μπορει στο μελλον να σου χρειαστουν για να του τη «φερεις». Τυπου «όταν στα κανε ΑΥΤΗ δεν μιλουσες, τοτε ηταν καλα. Εγω σε ενοχλω». Αυτά τα κατινιστικα. Που παντα όταν τα κανουν οι άλλες τις κατακρινεις αλλα για καποιο λογο όταν τα ξεστομιζεις εσυ εχουν άλλη χαρη και φυσικα, εσυ εχεις δικιο. Και εχετε ξεκινησει μια ολοκληρη συζητηση για την πρωην λοιπον. Εσυ εχεις συγκρατησει ονομα, φιλες, που μενει, με ποιον είναι τωρα, τι ασχολειες εχει, τι φαγητα της αρεσουν, αν κοιμαται μπρούμυτα η ανασκελα, μονο ΑΦΜ και ΑΜΚΑ δεν εμαθες αλλα που θα σου παει. Εχοντας λοιπον ετσι φρεσκες ολες τις πληροφοριες σου, να σπαρταρανε ακομα, πριν φυγει καμια απ το κεφαλι σου, με το που γυριζεις σπιτι φυσικα και μπαινεις στο Facebook να την βρεις. Και ναι την βρηκες! Τελεια τωρα την εχεις μπροστα σου να την ξεψαχνισεις. Όμως εχει κλειστο προφιλ. Τι να κανεις, τι να κανεις… Δεν μπορεις να την κανεις add από το δικο σου. Εχεις και μια αξιοπρεπεια. Ουτε από φιλη σου γιατι θα το καταλαβει. Θα κανεις ένα ψευτικο προφιλ. Αυτό είναι. Μπαινεις, φτιαχνεις ψευτικο mail, μετα μπαινεις κανεις και το ψευτικο προφιλ. Ετοιμο. Την κανεις επιτελους αυτό το πολυποθητο ADD. Και περιμενεις. Ελπιζεις να σε δεχτει για φιλη της και κάθε τρεις και λιγο ανανεωνεις τη σελιδα να δεις τι εγινε. Περναει μια μερα και γινατε «φιλες». Αισθανεσαι πολύ τυχερη και πανουργα και μπραβο σου γιατι τα καταφερες. Η σελιδα της πλεον  ανοιγει στο pc σου περισσοτερες φορες απ τη δικη σου, περισσοτερες κι από οσες εχει ανοιξει φυλο η γιαγια σου. Εχεις παθει εμμονη. Ξεκολλα πια. Μπαινεις, βλεπεις φωτογραφιες, τα ποστ της, τα τουτα της τα κεινα της. Παιρνεις τις φιλες σου και την θαβετε, για τα ψωμακια και την κυτταριτιδα που διακρινεις στις καλοκαιρινες φωτογραφιες της, το χαλια στιλ της, τις ξεπεσμενες εξοδους της, την ακμη που εχει σκαψει μεχρι κοκκαλο το δερμα της, τα λιγα μαλλια της-γιατι βλεπεις ξεκαθαρα κρανιο, στα 40 θα φοραει σιγουρα περουκα. Και θα ερθω να σε ρωτησω, αφου είναι τοσο τερας γιατι σε τρωει? Τυχερη ηταν που σταυρωσε και αυτή η κατακαημενη μια φορα γκομενο στη ζωη της, κι ας ηταν ο δικος σου. Α ζηλευεις. Σωπα. Και με το να την ξεπατωνεις στο ψαξιμο και στο κραξιμο τι καταφερνεις? Την κανεις πιο ασχημη η μηπως θα καταφερεις και θα την αποκληρωσεις από πρωην του Μπαμπη? Για να μην σχολιασω πως κανεις αν την πετυχεις πουθενα εξω. Σε πιανει τρελα. Μουδιαζεις και την καρφωνεις ,οπως το παλουκι την καρδια του Δρακουλα. Η κακομοιρα δεν καταλαβαινει, αλλα εσυ μεσα σου στροφαρεις και ριχνεις καντηλια, λαμπαδοθηκες, θυμιατα και ότι άλλο βρεις. Εισαι τουλαχιστον αντιπαθητικια  και γυναικουλα, αλλα δεν εχεις κανεναν να στο πει μπας και συνελθεις. Πρωην είναι. Όπως ειχες και συ πρωην. Δεν σε νοιαζει? Εσυ εισαι για τα σιδερα. Κατσε να προλαβω να τα πω στον δικο σου αυτά που κανεις, γιατι θα τον ψαχνουμε κατω απ τις ροδες του Opel σου σε λιγους μηνες. Εισαι αρρωστη. Και ξερεις για ποιον ακομα λογο εισαι αρρωστη? Γιατι όταν τελικα χωριζεις με τον Μπαμπη, αυτή η αντιπαθεστατη πρωην γινεται ξαφνικα ακομα ένα από τα θυματα του πρωην πασα σου. «Ποιος ξερει τι θα της ειχε κανει κι αυτης της καημενης και τον χωρισε. Καλα του κανε!»  Βλεπεις? Εισαι σχιζοφρενης κοπελα μου. Δεν σε πιανουμε πουθενα. Και παρολα αυτά, τη φυλας στη γωνια στην επομενη πρωην που θα βρεθει στον δρομο σου. Και σκοπευεις να κανεις τα ιδια και χειροτερα. Τι Μιμή τι Ζιζη τι Κικη ολες για σενα εχουν την ιδια φατσα. Και τις μισεις και θα τις μισεις μεχρι να χωρισεις και να γινεις κι εσυ μια απ αυτές. Σε αφηνω τωρα γιατι με τρομαζεις και ελπιζω να μην σου φαω ποτε γκομενο γιατι όπως σε κοβω, παιζει να ΄ναι και ο τελευταιος μου.

Την εποχη που και τα φαναρια εγιναν διόδια

Βαζεις την μηχανη μπροστα και ξεκινας να πας στο σπιτι του κολλητου σου. Ένα τσιγαρο δρομος όχι παρα πανω. Βαζεις μουσικη, αναβεις τσιγαρο, ανοιγεις και το παραθυρο για να μην ντουμανιασεις και ξεκινας. Φαναρι πρωτο. Ο πρωτος Πακιστανος –εχουν τα πρωτεια του επαγγελματος- πλησιαζει απειλητικα με το μαρκουτσι-καθαριστικο τζαμιων. Του γνεφεις όχι ,πολύ ευγενικα. Παρολα αυτά, βλεπεις το βουρτσακι να ερχεται στο καπο σου. Νευριαζεις λιγο που σε εγραψε κανονικοτατα και του φωναζεις ΜΗ. Πλησιαζει στο παραθυρο σου, να το συζητησετε βρε αδερφε. Του λες ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Ακομα μια αποτυχημενη προσπαθεια και αγγιζει τωρα πλεον το μαραφετι στο κεντρο του τζαμιου και παιρνει φορα να στο καθαρισει. Τα χεις παρει ηδη πολύ ασχημα και γυρνας τον διακοπτη για τους υαλοκαθαριστηρες. Ωπα, κρατας και τσιγαρο, εχεις και νευρα και αντι αυτου, αναβεις φλας για δεξια. Εκεινος ωστoσο εχει βρει τον χρονο και καθαριζει. Τα καταφερνεις τελικα και τους βαζεις μπρος. Και αρχιζει η μαχη. Τους πιανει στον αερα, τους σηκωνει και συνεχιζει να καθαριζει. Προς στιγμη σταματας και τον θαυμαζεις για την μαεστρια που τα χειριζεται. Το αριστερο του χερι σκουπιζει και το δεξι κινειται ρυθμικα μια δεξια μια αριστερα με τον υαλοκαθαριστηρα. Μετα πετας τσιγαρο όπως όπως και του φωναζεις να σταματησει. Αλλα στο εχει ηδη κανει λαμπικο. Εκνευριζεσαι, αλλα η ανθρωπια που σε διακατεχει σου λεει να του δωσεις και κατι για τον τοσο κοπο του. Επιτελους πρασινο. Βαζεις πρωτη και φευγεις με τις παντες γιατι αν δεν το προλαβεις είναι ικανος να στο ξανακανει. Αναβεις κι άλλο τσιγαρο, μια που το προηγουμενο πηγε χαραμι και συνεχιζεις. Φαναρι δευτερο. Οι εργαζομενοι αυξηθηκαν. Και καθαριστες και ανθοπωληδες. Ερχεται ο καθαριστης, του λες όχι! Είναι καθαρο αλλωστε, πριν 2 λεπτα στο γυαλισαν. Φευγει πισω σου και ερχεται ο λουλουδας. Μπαινει ένα χερι μπροστα σου, μεσα στο αμαξι, με ένα μπουκετο από τριανταφυλλα. Το σπρωχνεις οξω. Σου λεει γιατι? Παρε! Απαντας πλεον κοφτα. Γιατι ΔΕΝ θελω. Και κεινη την στιγμη κατι πιανεις με την ακρη του ματιου σου να κινειται πισω. Ναι είναι ο καθαριστης, που αυτοβουλως αποφασισε τοση ωρα που σε απασχολει ο “συναδελφος” να σου τακτοποιησει το πισω τζαμι.  Σε πιανει τρελα. Νιωθεις ότι ζεις σε ταινια τρομου και δεν ξερεις από πού να φυλαχτεις από τα ζομπι που σε περιτριγυριζουν. Για να μην μουρλαθεις εντελως, αφηνεις τις εργασιες να κυλισουν ως εχουν, δινεις παλι το κατιτις σου και συνεχιζεις ελπιζοντας να μην σε πιασει άλλο φαναρι γιατι εχεις μεινει αφραγκος.  Οδηγας, απελπισμενος πια, και βλεπεις το πρασινο να γινεται πορτοκαλι και το πορτοκαλι κοκκινο. ΚΟΚΚΙΝΟ. Κοιτας δεξια, αριστερα, κεντρο, πισω, τιποτα. Γλιτωσες. Πως κι ετσι? Δεν το σκεφτεσαι και πολύ, αλλωστε αυτό ηθελες. Ομως ξαφνικα σκαει στη μεση του δρομου μια φιγουρα, που δεν κραταει λουλουδια, ουτε βουρτσακι. Για την ακριβεια δεν κραταει τιποτα για πανω από ένα δευτερολεπτο. Τα χεις χασει, τι άλλο κακο θα σε βρει? Είναι ενας ζογκλερ που εχει στησει την δικη του προσωπικη παρασταση στη μεση της Βουλιαγμενης. Πεταει μπαλακια κυκλικα και κανει κολπα. Α αυτό μαλιστα! Σου αρεσει. Σε διασκεδαζει λιγο. Και φυσικα του δινεις του ανθρωπου. Σε αυτόν δεν θα δωσεις? Ουτε σε πιεσε ουτε τιποτα. Το εκτιμας οσο να πεις μετα τα προηγουμενα show που εδωσες. Μετα από κανα τριλεπτο φτανεις στον προορισμο σου. Και εχεις να περιγραψεις στον κολλητο  πραματα και θαματα! Και όλα αυτά μεσα σε 10 λεπτα. Δεν λεω, ας δουλεψεις και συ φιλε που παρεχεις υπηρεσιες στους δρομους, αλλα σε παρακαλω μην μου ξανακαβαλησεις το αμαξι γιατι θα με αναγκασεις να σου τα ξαναπω και απ την καλη και απ την αναποδη.

Metro? Οχι ευχαριστω, προτιμω με τα ποδια.

Άντρας. Το απολυτο αρσενικό. Περναει και μυρίζει τεστοστερόνη! Μουσάτος με άγρια χερια και βλέμμα άντρα που δεν σηκώνει και πολλά. Απεριποίητα νύχια, μπορεί και φαγωμένα. Φρύδια που σμίγουν και δημιουργούν υπόστεγο για τη μύτη. Τρίχες που καλύπτουν κάθε εκατοστό σάρκας! Έλα μου? Που? Ποιος? Είναι μύθος είναι μύθος το δασύτριχο του στήθος. Νέε που έχεις μάθει και περιποιείσαι τον εαυτό σου πιο πολύ και από ανερχόμενη Miss Hellas. Metrosexual σε λεμε λοιπον. Ελα να γνωριστουμε. Θελω να μαθω τι κανεις και εχεις αποκτησει μια δικη σου κατηγορια. Που δεν την κατατασεις στα φυλα, δεν εισαι gay, ουτε straight, ουτε και bi ομως. Παιζεις σε ολα τα ταμπλο. Σε λεμε ετσι απλως και μονο για να μην μπερδευτουμε και σε καταταξουμε σε καποια "κατηγορια" που δεν ανηκεις και παρεξηγηθεις. Ακουω λοιπον. Σου αρεσει να ξυριζεσαι ετσι? Παντου ομως. Δεν εισαι κολυμβητης ειπαμε. Ουτε αλλου ειδους αθλητης που απαιτειται το ξυραφι. Μαλιστα. Απλως ξυριζεσαι. Γιατι σου αρεσει να λαμπει το ποδι, η γαμπα, το στερνο, ολα. Να απλωνει και το λαδι καλα το καλοκαιρι οταν καθεσαι αραχτος στην παραλια και πινεις τα κοκτειλ σου. Αν μας ρωτουσες βεβαια "τι τραβαμε κι εμεις οι χορευτριες" με το ξυραφι μπορει να το σκεφτοσουν καλυτερα. Η εστω να εκανες λειζερ. Τελος παντων παμε παρακατω. Τα μαλλακια σου. Απο πισω οταν σε ειδα ορκιζομουν πως εισαι γυναικα -με λιγο ανοιχτες πλατες- που μολις βγηκε απο τον Αγγελο. Και τι δεν εχεις κανει. Ισιωτικες, μες, ανταύγειες, φλασακια, μπαλαγιαζ, ντεκουπαζ και οτι βαζει ο νους! Γιατι καλε μου? Μετα οταν θα σου πεσουν τι θα κανεις, σχεδια στο σκαλπ? Τι? Τα φορμαρεις και πριν καθε εξοδο? Καλα κανεις. Και η κοπελα σου να φανταστω σε περιμενει και 20 λεπτα βαμμενη, ντυμενη, στολισμενη να κανεις το τελευταιο φινιρισμα. Καραγκιοζη. Παμε παρακατω. Εκτος απο τις τριχες που τριμαρεις, τις τριχες που βαφεις, εχεις και τις τριχες που βγαζεις. Χερια, φρυδια σιγουρα. Ενα αντρικο φαλακρο χερι ανηκει ή σε σπανο ή σε σενα, γελοιε. Και τα φρυδια σου... Οκ, τα  εχεις πολυ πυκνα που ενωνονται μεταξυ τους, με τις φυτρες, με τα μαλλια, με τα ρουθουνια, με, με, με, μπορεις να κανεις κατι να τα συνεφερεις, ανθρωπος εισαι. Αλλα τα δικα σου μιαζουν με στενσιλ για ταπετσαρια. Ουτε η Divine στο Pink Flamingos τετοιο χαλι. Αισχος θα σου ξαναπω. Εκει που θα συμμεριστω λιγο την αγωνια σου ειναι στις κρεμες και στην περιποιηση του προσωπου. Ολοι πρεπει να ειμαστε ενυδατωμενοι. Ενταξει, βαλε στα μουλωχτα τις κρεμουλες σου μην σπασεις απ τα 30 σου. Αλλα μην σε δω να μου ανοιγεις την πορτα με μασκα πρασινο αργιλο και αγγουρακια στα ματια γιατι δεν ξερω πως θα αντιδρασω. Επισης, οταν περπατας στους δρομους αφησε και κανεναν καθρεφτη που να μην σε θαυμασεις. Ωραιος εισαι (!) ηρεμησε. Θα σε βγαλω προς τη μερια του δρομου να χω το κεφαλι μου ησυχο. Εσυ ομως δεν σκας, ξερεις οτι θα κοιταχτεις αμα χρειαστει ακομα και στα αμαξια. Και τα δοντια σου, ναι καπνιζεις και κιτρινισαν. Πινεις και καφε. Και τσαι? Και τσαι. Χρωστικες γυρω σου παντου. Απορροφησαν και αυτα μερικες. Αλλα εσυ δεν το δεχεσαι. Τι, να γελας στις φωτογραφιες στη Μυκονο και το ξωκλήσι πισω σου να ειναι πιο ασπρο απ την μασελα σου? Απαρεδεκτο. Πας λοιπον και ζητας στον οδοντιατρο το ασπρο του ασβεστη, το ασπρο που χτυπαει ο ηλιος πανω του και γυρναει πισω και σου καιει τον αμφιβληστροειδη. Αλλα εσυ, νιωθεις υπεροχα. Γενικά ξερεις, με προβληματίζεις -ενώ με αηδιάζεις παράλληλα.  Πιστευεις στα αληθεια ότι με ολη αυτή την  υπερπαραγωγη πανω σου κανεις την διαφορα? Και καλα την διαφορα θα την κανεις σιγουρα. Αλλα τι σε κανει να πιστευεις ότι  κανεις και καλη εντυπωση? Ασε λοιπον τα κομμωτηρια , τα μανικιουρ και τα σολαριουμ και ασχολησου με τιποτε άλλο γιατι εχεις γινει το ρεζιλι της Φωκίωνος Νεγρη και δεν εχεις παρει και χαμπαρι.

Δυσβασταχτο!

Ναι. Ο γιος σου τα εχει με τον γιο μιας αλλης "δόλιας" μανας. Δυσβάσταxτο για εναν γονιο. Τι εκανες λαθος? Του επαιρνες Barbie και Μπι-μπι-μπο? Οχι. Ειχες γεμισει ενα δωματιο με Hot Wheels και GI Joe. Τον εντυνες τις αποκριες κολομπινα? Oχι. Να χαρακτηριστικα θυμασαι, μαγειρας, καουμποις, spiderman, αντρικια πραγματα. Μηπως βλεπατε μαζι πολλες ταινιες της Βουγιουκλακη? Μηπως δεν του εδειχνες πολυ U.F.C? Μηπως επρεπε να τον μαθεις να χτυπαει τα παιδακια σαν σωστος αντρας για να παρει την μπουγελοφατσα που του αναλογει? Τα χεις χαμενα. Σε καταλαβαινω... Ζεις ενα δραμα. Εγγονια θα δεις? Δεν θα δεις. Συμφορα. Και αν δεις? Αν παντρευτουν τα παιδια και υιοθετησουν ενα μπαγκλαντεζακι? Α οχι, δεν θες τετοιο. Ξενο. Μα τι λεμε τωρα, ουτε γαμο θες. Σκεφτεσαι τι θα πουν οι συγγενεις? Η γειτονια? Ο κυκλος σου? Αυτα ΔΕΝ γινονται. Ολα γυρω σου γυριζουν κι ακομα δεν εχεις τελειωσει το πρωτο σου "σκοτς ον δι ροξ". Δυσβασταχτο. Δεν μπορεις καν να σκεφτεις τον γιο σου να κανει σεξ με εναν αλλο νεαρο. ΠΟΙΟΣ σου πε να σκεφτεις? Μανα εισαι εσυ? Δηλαδη, αν ηταν straight θα τον σκεφτοσουν να κανει σεξ με την κοπελα του? Ανωμαλη. Συνελθε! Εσενα σου ζητησε ποτε κανεις να μιλησεις ανοιχτα για τις σεξουαλικες σου προτιμησεις? Αν θες να κρεμιεσαι απ τον πολυελαιο με γεια σου και χαρα σου και δικια σου και του αντρα σου και του πολυελαιου που σε βασταει. Εκατσες ποτε να το μοιραστεις με το σοι, τους γειτονες και τα καναλια? Οχι. Τοτε ο γιος σου γιατι να δωσει αναφορα για το τι κανει στο δικο του κρεβατι? Σταματα να κατηγορεις τον εαυτο σου οτι κατι δεν εκανες καλα, οτι κατι πηγε λαθος στην κατα τα αλλα αρτια ανατροφη του. Σταματα να κατηγορεις γενικοτερα. Ετυχε και πετυχε. Μην σου μπαινουν τρελες ιδεες τωρα. Οχι δεν μπορεις να τον αλλαξεις. Αν ηθελες να εχεις κατι να ελεγχεις να επαιρνες τηλεκατευθυνομενο, οχι παιδι. Μην τον στειλεις στο Δαφνι. Μην φωναζεις, μην κλαις, μην ωρυεσαι, γινεσαι απλως γελοια και δημιουργεις στον ανθρωπο ενα τεραστιο βαρος. Γιατι σε αγαπαει. Μανα του εισαι και δεν θελει να σε βλεπει ετσι. Γιατι να δημιουργεις τυψεις σε εναν ανθρωπο που στην τελικη δεν εχει κανει τιποτε μεμπτο? Τωρα μπορεις να δειξεις ποσο καλη μανα εισαι. Με το να φανεις διακριτικη και κοντα του, σε οτι επιλογες κανει. Και μη μου λες εμενα οτι μιλαω εκ του ασφαλους. Ναι δεν εχω παιδια ακομα, εχω ομως τα μυαλα στο κεφαλι μου. Κανεις ενα παιδι και το μονο που θες σε πρωτη φαση ειναι να ειναι υγιες. Αφου το εξασφαλισεις, θες να βγει εξυπνο. Ομορφο. Με τροπους. Καλλιεργημενο. Ταλαντουχο. Τρυφερο. Δικαιο. Ευτυχισμενο! Αν δεν ειναι ευτυχισμενο δεν θα εισαι ουτε εσυ. Σωστα? Τωρα μπορεις να το κανεις πραξη! Κατσε κατσε μην τρεξεις να τυπωσεις μπλουζα Ι LOVE MY GAY BOY. Διακριτικοτητα. Ειναι το μονο που θελει απο σενα. Μαζεψε τωρα τα χαρτομάντιλα, καθαρισε τα ρουθουνια σου, πηγαινε να ξαναβαφτεις γιατι μουτζουρωθηκες, βγαλε τα μαυρα που πηγες και φορεσες, βγαλε την Μαρινελλα απ το πικ απ, σβησε απ τις φωτογραφιες του τα μουστακια που του ζωγραφισες και πηγαινε να βγαλεις το φαι απ τη φωτια γιατι θα λαμπαδιασετε με τις υστεριες σου. Και αν σε πιασει παλι η φρικη σου, σκεψου αυτα που σου ειπα ή ελα να σου τα ξαναπω.

Puddle of mud

Ξεκινας ενα δροσερο πρωινο με διαθεση στα υψη να απολαυσεις εναν περιπατο στο δασος. Να αναπνευσεις καθαρο αερα, να ακουσεις τα τιτιβισματα, να μυρισεις την πρωινη ανασα των δεντρων και των φυτων γενικοτερα. Περπατας λοιπον, νιωθεις μεγαλη ικανοποιηση, εισαι μονος σου, ολα γυρω αισθανεσαι οτι σου ανηκουν προσωρινα, μπορεις να φλερταρεις με το περιβαλλον και οι ορμονες που σου προκαλουν ευεξια ειναι στα υψη! Μεσα σε ολη την ανεμελια που σε διακατεχει, δεν προσεχεις και το ποδι σου μπαινει με φορα σε μια λακκουβα με λασπη. Κοντοστεκεσαι. Αυτο δεν το χες προγραμματισει. Ναι αλλα ετυχε. Εκνευριζεσαι γιατι λερωθηκες. Ομως, τωρα που το νιωθεις καλυτερα, ειναι ζεστα εκει μεσα. Παραειχε δροσια στο δασος. Βαζεις και το αλλο ποδι. Αρχιζεις και το διασκεδαζεις. Πλατσουριζεις και λερωνεσαι περισσοτερο. Οκ τωρα εγινες που εγινες χαλια δεν καθεσαι και λιγο μεσα να το απολαυσεις? Αχ... Καλα ειναι ετσι. Ειχες κουραστει κι απ το περπατημα. Παρατηρεις τη λακκουβα. Κοιτα ποσα πραγματα, πετρουλες, κλαδακια, φυλλαρακια,  τοσο συμπαθητικα ολα. Α να και σκουληκακια.Ενας αλλος κοσμος εδω μεσα.  Γελας και σκαβεις τρυπες με τα δαχτυλα. Ολα τοσο χαριτωμενα. Βολευεσαι και ξαπλωνεις. (Η λακκούβα ειχε ξεκινησει στο μεγεθος του ενος ποδιου αλλα εσενα σου αρεσε τοσο πολυ που ανοιξες τζακουζι.) Κλεινεις τα ματια και απολαμβανεις την θαλπωρη της λασπης. Γιατι οχι, η λασπη κανει καλο. Με λασπη κανουν και spa. Αισθανεσαι πολυ τυχερος που σκονταψες. Την εχεις καταβρει. Βαζεις και στο προσωπο σου, γιατι ειπαμε, κανει καλο. Καθεσαι, κοιμασαι, η ωρα περναει, σε χτυπαει ο ηλιος, ξεραίνει την μασκα λασπης σου και εχει αρχισει και σε πιανει φαγουρα σε ολο σου το σωμα.  Μα γιατι? Καλα ηταν τοση ωρα, τωρα τι εγινε? Κοιτας το ρολοι και εισαι μεσα ηδη 5 ωρες. Ποσο γρηγορα περασε η ωρα? Τι ανοησια σκεφτεσαι. Δεν ηταν αυτος ο λογος που βγηκες στο δασος. Τριβεσαι να καθαρισεις, ματαια, γιατι εχεις ποτισει, γουρουνι. Τωρα θυμηθηκες την καθαριοτητα. Αγανακτησμενος βγαινεις εξω κοιτας ψηλα, εχει ακομα ηλιο. Εχεις χρονο να συνεχισεις τη βολτα σου -στο λιοπυρι πλεον. Αρχιζεις να βαδιζεις, και σκεφτεσαι οτι ενταξει εκανες ενα ευχαριστο διαλειμμα, περασες ωραια, που θα ξαναβρισκες τετοια λακκούβα! Προχωρας και εχεις περασει ηδη αλλες 7 λακκούβες. Αλλα δεν τις βλεπεις. Για σενα υπηρχε μονο αυτη. Για σενα ομως. Ελπιζω οταν συναντησεις το ποταμι, να μην το παραβλεψεις γιατι αυτο θα σε καθαρισει, θα σε διασκεδασει και θα σε παρασυρει... 

Καλη βολτα!

Αγαπας.

Αγαπας.
Μεινε κοντα μου, μεινε μαζι μου, ζητας για παντα.
Λατρευεις.
Κανε με ευτυχισμενη, κανε τα παντα για μενα, ζητας να γινω η ζωη σου.
Νιωθεις.
Μη με πληγωνεις, μη με παραμελεις, ζητας να γινω το αλλο σου μισο.
Ζηλευεις.
Μη με αφηνεις, μη με αποφευγεις, ζητας να εχω μονο εσενα στο μυαλο μου.
Μισεις.
Μη με σκεφτεσαι, αφησε με, πληγωσε με, ζητας να φυγω μακρια.
Αν με αγαπας μπορεις να με μισεις. Tοτε θα καταλαβω ποσο πολυ με αγαπησες.

Για ποια αληθεια?

Μου ζητας την αληθεια. Η αληθεια δεν ειναι αντικειμενικη. Η αληθεια κρυβει μεσα της πολλες πτυχες. Διαλεγεις ποια αληθεια θα πεις. Αραγε η αληθεια που εχει ο καθενας μεσα του συμβαδιζει με τη λογικη των υπολοιπων? Η αληθεια η δικη μου μπορει να σε πληγωσει η μπορει να μην γινει καν κατανοητη απο εσενα. Να μην θες να γινει κατανοητη. Παντα εχουμε ενα δικο μας πεδιο αληθειας μεσα στο οποιο κινουμαστε. Δεν δεχομαστε τιποτε περισσοτερο και τιποτε λιγοτερο απο αυτο που το πεδιο μας μπορει να χωρεσει. Εχουμε καποιες νορμες, καποιες σταθερες που οι αλλοι δεν μπορουν να μας γκρεμισουν. Δεν μας αγγιζει ο,τιδηποτε αντιθετο απο τη δικη μας αληθεια. Ζουμε απλως παραβλεποντας αυτα που θελουμε να παραβλεψουμε. Για ποια αληθεια μου μιλας? Αν η αληθεια μας γινοταν τοσο ευκολα κατανοητη θα ημασταν μονοι μας. Η αληθεια ποναει. Ειναι σκληρη. Ειναι ωμα συναισθηματα, ωμες σκεψεις. Η αληθεια ειναι μοναξια. Και μεις οι ιδιοι δεν την θελουμε. Παντα την στολιζουμε με ενα "αλλα"... και την τοποθετουμε στον τοιχο των αξιων μας. Και πιστευουμε οτι προχωρησαμε ενα βημα μπροστα. Την αληθεια μας ολοκληρωνει, πλαθει, το ψεμα. Δυο ακρως αντιθετες εννοιες που οταν συναντιουνται πλεκουν μια ομορφη ισορροπια. Μια τοσο παραξενα αρμονικη συνυπαρξη.
Για ποια αληθεια μου μιλας?
Σ'αγαπω...

My lovely M

Περασε ενας χρονος. Ποσο γρηγορα περασε αυτος ο χρονος. Οι μερες ομως περνουσαν αργα και βασανιστικα. Καθε μερα εκρυβε εναν δικο της πονο. Διαφορετικο απ της προηγουμενης. Ειναι μεγαλη απωλεια. Χανεις τον καλυτερο σου φιλο. Την συντροφια σου. Το μοναδικο πλασμα που σε κοιταει στα ματια και εισαι γι αυτο το παντα. Που σου δινει μονο αγαπη. Που το μονο που θελει ειναι η συντροφια σου. Δεν απαιτει, μονο απολαμβανει ο,τι του δωσεις. 10 χρονια συντροφιας δεν ειναι λιγα. Χασαμε το φιλαρακι μας. "Κορη" μας την ελεγαν οι γονεις μου. Εγω "αδερφη" μου. Και ξαφνικα χαθηκε. Πως να αντεξεις τοσο πονο? Γυρνας σε ενα σπιτι διχως ζωη. Σαν να χανει την αυρα του. Μαραζωνει. Υπηρχε τοση ενεργεια. Μας στοιχισε πολυ. Μας λειπει ακομα. Θα την  αγαπαμε για παντα. Ζει μεσα μας και θα ζει για παντα...
My lovely M Rest In Peace...
xxx

Μητερα

Το πρωτο χαδι, η πρωτη αγκαλια, η πρωτη συγκινηση.
Μεγαλωνεις.
Χτυπας.
Κλαις.
Ειναι εκει. Ενα χαδι της σε ηρεμει. Ενα χαμογελο της σου μαλακωνει την καρδια.  Νιωθεις σιγουρια διπλα της.
Μεγαλωνεις.
Καινουριες εμπειριες.
Ερωτες.
Οι πρωτες απογοητευσεις.
Ειναι εκει. Μια αγκαλια της σε ηρεμει. Διπλα της ξεσπας, ξετυλιγεις τον εαυτο σου χωρις να φοβασαι. Νιωθεις σιγουρια διπλα της.
Μεγαλωνεις.
Φευγεις.
Γινεσαι μητερα.
Ειναι εκει. Συγκινηση. Για σενα η πρωτη. Εισαι ετοιμη να δωσεις και εσυ ολα αυτα που σου εδωσε. Διπλα της νιωθεις περηφανη.


Αφιερωμενο στη δικη μου μαμα. Με πολλη αγαπη.

Ωραία -αλλά- κοιμωμένη.

Παραμυθια. Ολοι τα λατρεψαμε. Πολλοι, -οι πιο ρομαντικοι- τα αγαπουν ακομα. Βασιλισσες, πριγκιπες, δρακοι, ξωτικα. Εξαπτουν την φαντασια καθε παιδιου, δημιουργουν εικονες, χρωματα και εκρηξεις δημιουργικοτητας. Αφορμη για παιχνιδι και διασκεδαση. Εκφραζεσαι και το ζεις λεγοντας το χαρακτηριστικο "και λεει θα καναμε" αυτο η "και λεει τωρα θα πηγαιναμε" εκει. Και οταν μεγαλωσεις, μετα απο τοσα ονειρα και χρωματα κι αρωματα τι "λεει"? Περιμενεις τον πριγκιπα? Το βασιλοπουλο πανω στο ασπρο ατι που θα περασει δια πυρος και σιδηρου για να σε σωσει απο μαγισσες, δρακους και κακους? ΞΥΠΝΑ. Γι αυτο τα λενε παραμυθια, μην παραμυθιαζεσαι. Καταλαβαινω οτι απο μικρη στα εχουν παρουσιασει ολα πολυ ιδανικα πλασμενα, σχεδον κομμενα και ραμμενα στα μετρα σου. Αλλα εισαι μικρη, δεν μπορουν να στα παρουσιασουν αλλιως, θα σου δημιουργησουν τραυματα. Οχι οτι δεν τα αποκτας στην συνεχεια οταν θα προσγειωθεις αποτομα στην πραγματικοτητα. Υπαρχει βεβαια μια μικρη δοση αληθειας στα παραμυθια, μονο που μετατοπιζεται στο φυλο. Εσυ δεν εισαι η πριγκιπισσα αλλα ο πριγκιπας. Εσυ πριν καν το καταλαβεις καταληγεις να τρεχεις για τα παντα. Δουλευεις, κρατας το σπιτι, μεγαλωνεις παιδια, σκυλια, γατια τρεχεις και δεν φτανεις με λιγα λογια. Και οντας ετσι φρικαρισμενη πας να φιλησεις τον βατραχο σου μπας και γινει -και αυτος- πριγκιπας. Και τι κανει? Γυρναει πλευρο και ροχαλιζει. Θυμωνεις πολυ και αναρωτιεσαι γιατι στο δικο σου παραμυθι πανε ολα τοσο λαθος. Γιατι πατας αγκαθια και ο καλος σου δεν φροντισε να στρωσει παντου ροδοπεταλα. Γιατι εκεινου δεν του ελεγαν τετοια παραμυθια. Αντε να του ειχαν πει τα 3 γουρουνακια. Που ποιο ειναι το ηθικο διδαγμα? Να ακους παντα τη μαμα σου γιατι εχει δικιο και παντα θελει το καλο σου. Και δεν ξερω αν το καταλαβες, αλλα στο συγκεκριμενο παραμυθι εχεις παρει παλι τον λαθος ρολο. Αυτον του λυκου που θελει να φαει τα θρεφταρια της μαμα-γουρουνας. Οποτε ασκοπα πασχιζεις. Και η ειρωνεια? Μπορεις να εχεις πρωταγωνιστικο ρολο στο δικο σου παραμυθι αλλα δεν ξερω κατα ποσο σου αρεσει. Τι θα λεγες για τη "Χιονατη και τους εφτα νανους"? Ειναι εφτα αλλα ειναι νανοι. Και για την Χιονατη ενταξει, απλα δεν μπορουσε να φορεσει τακουνια. Οι δικοι σου νανοι ομως υστερουν απο ολα αυτα που εσυ ζητας. Παλι καταληγουμε λοιπον στο οτι πλανασαι πλανην οικτρα. Μπορει να ξερουμε οτι τιποτα απο αυτα που μας ελεγαν τοτε δεν ισχυε ποτε αλλα καπου βαθια μεσα μας υπαρχει ενα σημειο αναφορας σε αυτα τα παραμυθια. Οποτε μπορεις, αν σε βολευει, να παραμεινεις μια "Ωραια κοιμωμενη" οχι ομως και βαθια νυχτωμενη...
Και εζησαν αυτοι καλα κι εσυ καλυτερα...
Καληνυχτα..

Pandoras Box

Ενα πιθαρι. Σκοτεινο και μαυρο που οσο πιο πολυ βυθιζεσαι τοσο καταλαβαινεις οτι δεν θα συναντησεις τελος. Οσο βυθιζεσαι τοσο στροβιλιζεσαι και χανεσαι. Ολα αλλαζουν εκει μεσα. Ολα αποκτουν αλλες διαστασεις, υπερφυσικες  δυναμεις. Σε ελεγχουν σε καθοδηγουν σε κανουν ερμαιο του εαυτου σου. Συνεχιζεις να χανεσαι, να αποδυναμωνεσαι. Φοβασαι και δεν μπορεις να αντιδρασεις. Φοβασαι περισσοτερο και στροβιλιζεσαι. Δεν μπορεις να πιαστεις απο πουθενα. Βυθιζεσαι και δεν ξερεις που πας δεν ξερεις τι σε οδηγησε εκει μεσα. Ολα ειναι ασχημα, βρωμικα, ανουσια, μιζερα, τρομακτικα. Με τις αισθησεις σου εξασθενημενες προσπαθεις να βρεις μια ακτινα φωτος. Δεν βλεπεις. Χρειαζεσαι καποιον να σε τραβηξει πισω. Κανεις.  Πως βρεθηκες εκει? Πρεπει να βρεις λυση μονος σου. Βυθιζεσαι. Ολα διαστρεβλωνονται ακομα περισσοτερο. Τρομαζεις. Σκεφτεσαι. Προσπαθεις να σκεφτεις. Πως βρεθηκες εκει? Συνεχιζεις να ταξιδευεις στο σκοταδι...
Δεν μπορεις να αφεθεις αλλο. Αντιδρας. Δεν αξιζει να εισαι εκει. Βγες. Ξαφνικα αρχιζεις να γυρνας πισω. Ολα χανονται στον πατο και εσυ ανεβαινεις. Νιωθεις οτι λυτρωνεσαι. Δεν νιωθεις βαρος. Εισαι πολυ ελαφρυς νιωθεις σαν να πετας. Τα χεις καταφερει. Ανεβαινεις. Το σκοταδι χανεται, δεν φοβασαι πια. Ελπιζεις και βλεπεις το φως να σε πλησιαζει. Νιωθεις τη ζεστασια του. Τεντωνεις τα χερια σου για να το αγγιξεις. Σε πλημμυριζει το φως. Νιωθεις ξανα. Εχεις ανακτησει τις δυναμεις σου. Τα καταφερες και βγηκες. Κοιτας πισω και δεν σε τρομαζει. Βγηκες ζωντανος. Τωρα πια καταλαβαινεις. Ξερεις και δεν θα το ανοιξεις παλι. Ποτε ξανα.

Sweet memory...

Καθεται διπλα σου, τον βλεπεις, τον αγγιζεις και σου φαινεται σαν ψεμα. Τα συναισθηματα ειναι τοσο εντονα, πιστευεις οτι η καρδια σου θα σπασει. Σκεφτεσαι, ειμαι ερωτευμενη. Την επομενη στιγμη δεν σκεφτεσαι τιποτα. Τον κοιτας μονο να αναπνεει εχοντας κλεισει τα ματια του, ξαπλωμενος στα γονατα σου.. Τι απιστευτη ευτυχια. Ολες σου οι αισθησεις γεμιζουν απο αυτον. Η μυρωδια του, το αρωμα του, η αισθηση οταν τον ακουμπας. Αναστεναζεις απο χαρα και σε κοιταει, σου γελαει και τυλιγει τα χερια του γυρω απ τη μεση σου. Δεν χρειαζεσαι τιποτε αλλο. Δεν χρειαζεσαι λεξεις. Αυτο σου αρκει. Ενα τρυφερο φιλι στο χερι. Κουρνιαζεις στον καναπε, χαλαρωνεις το κεφαλι, και εκεινος βολευεται σφιγγοντας σε σαν να μην θελει να φυγεις ποτε, να μην τελειωσει ποτε αυτη η στιγμη. Το βλεμμα τραβαει η φλογα απ τα κερακια στο τραπεζι και η χαμηλη μουσικη συμπληρωνει τη μαγεια. Δεν θες να σκεφτεις το μετα, δεν θες να σκεφτεις το επομενο λεπτο. Θες να μεινεις στην ευτυχια που νιωθεις και να την κρατήσεις τοσο σφιχτα, οσο σε κραταει εκεινος...

Kiss your past...

Kiss your past... Goodbye?
Το παρελθον μας πολλες φορες νιωθουμε την αναγκη να το σβησουμε, να το ξεχασουμε, να το διαγραψουμε. Απο θυμο, οργη και απογνωση. Θα μπορουσαμε ποτε να κανουμε το ιδιο για τον εαυτο μας? Οχι. Γιατι ομως, εφοσον και το παρελθον, το παρον και το μελλον ειμαστε εμεις οι ιδιοι. Οι επιλογες μας στο παρελθον διαπλαθουν εμας στο μελλον. Επιλογες ειναι ολα. Και ειναι μονο δικες μας. Ναι εχουμε αυτην την πολυτελεια, να δημιουργουμε το χθες, το σημερα και το αυριο. Διαγραφοντας κατι που δεν εξελιχθηκε οπως θα θελαμε ειναι φυγοπονο και ανοητο. Κανουμε καποιες κινησεις γιατι θελουμε γιατι τη δεδομενη στιγμη μας εκφραζουν χωρις να μπορουμε η να χρειαζεται να εξαργυρωσουμε το αποτελεσμα, να το προκαθορισουμε. Εχω κανει πολλα λαθη, οπως κριθηκε απο το αποτελεσμα, αλλα δεν μετανιωνω γι αυτα. Οταν τα εκανα τα εζησα, εδωσα τον εαυτο μου και δεν θα τα αλλαζα ουτε τωρα. Και σκοπευω να κανω και αλλα λαθη. Ειναι πολυ ουτοπικο να πιστευουμε οτι θα αλλαξουμε στο μελλον και θα εχουμε μονο σωστες επιλογες. Η ζωη ειναι γεματη στιγμες που αλλες ειναι ευχαριστες και αλλες δυσαρεστες. Αυτο διαμορφωνει ενα πολυ δημιουργικο πλαισιο να κινουμαστε και να μην πληττουμε. Μια διαρκης εξερευνηση του εαυτου μας και των αλλων. Νιωθω μεγαλη ικανοποιηση που αναγνωρισα και αναγνωριζω τα λαθη μου και τα λαθη των αλλων και με αυτα ως εφοδια συνεχιζω μπροστα. Κερδιζοντας αυτογνωσια ωριμαζουμε και μαθαινουμε ποιοι ειμαστε. Το παρελθον ειναι ο,τι πιο πολυτιμο εχουμε. Ειναι το μεγαλυτερο κομματι που μας ανηκει. Το παρελθον και το παρον ειναι η προσωποποιηση της υπαρξης μας. Οφειλουμε να το κραταμε ζεστα μεσα μας και να αξιοποιουμε το παρον με τον καλυτερο δυνατο τροπο. Να το ζουμε, να το απολαμβανουμε χωρις να αγχωνομαστε για το αυριο. Το αυριο δεν το γνωριζει κανεις. Δεν χρειαζεται να το γνωριζει κανεις. Ολα θα ηταν πολυ βαρετα ετσι. Και ο προβληματισμος μου για το παρελθον ξεκινησε απο εμενα την ιδια. Γιατι εχω και εγω την ταση ο,τι με πληγωνει να το τοποθετω σε ενα σκοτεινο σημειο στο πισω πισω μερος του κεφαλιου μου. Να το αφηνω εκει μεχρι να μαλακωσει ο πονος, να φυγει ο θυμος, και να μπορεσω να το αντιμετωπισω. Ομως ειναι αδικο. Λειτουργικα μπορει να αποτελει αμυνα του εαυτου μου. Κατεβαζω τις ασφαλειες ακαριαια και συνεχιζω. Ομως βλεπω οτι καποια στιγμη ολα ερχονται μπροστα, τιποτα δεν θαβεται, τα συναισθηματα δεν θαβονται. Γι αυτο και προσπαθω να ερθω αντιμετωπη με ο,τι με κανει να αισθανομαι και να συνεχιζω...
So kiss your past... without goodbye...

My blues...

Στο μυαλο μου ερχεται ενα συννεφιασμενο απογευμα Kυριακης μπροστα στο παραθυρο μου και η μυρωδια του ψημενου καφε που ετοιμαζει η μαμα μου μετα τον μεσημεριανο της υπνο... Μια πολυ ζωντανη εικονα που μπορω να φερω στο μυαλο μου με ολες μου τις αισθησεις.  Μου δημιουργει ενα περιεργο συναισθημα θαλπωρης, αλλα και μελαγχολιας. Στο CD Player ακουγεται επαναλαμβανομενα το Vocal των Madrugada και εγω ταξιδευω κοιταζοντας τα συννεφα και τη θαλασσα. Αυτη η θεα ειναι το καταφυγιο μου εδω και 15 χρονια... Κοιταζοντας αυτο το τοσο γαληνιο τοπιο, παγωνει ο χρονος, τα προβληματα, καθε αγχος, τα παντα. Ολα σταματουν και μου δινουν τη δυνατοτητα να σκεφτω και να ταξιδεψω, να ηρεμησω.  Ολα γυρω μας ειναι τοσο αδιαφορα για την πιεσμενη μας καθημερινοτητα για τον καταπιεσμενο ψυχισμο μας. Ολα κυλουν με εναν δικο τους αργο ρυθμο που σπανια μας συνεπαιρνει. Ειναι μαγεια να μπορεις να συμβαδισεις εστω και για καποια λιγα λεπτα με την φυση γυρω σου. Ολα ξαφνικα δειχνουν τοσο ματαια, τοσο ανουσια. Το βουνο που σηκωνουμε εμεις οι ιδιοι μπροστα μας και καλουμαστε να υπερπηδησουμε ξαφνικα γινεται μια απεραντη πεδιαδα.  Ο ανθρωπος εχει απομακρυνθει παρα πολυ απο τη φυση του -ειδικα-τα τελευταια χρονια. Αρρωσταινουμε καθημερινα και δεν το βλεπουμε δεν προλαβαινουμε ουτε αυτο να δουμε. Δεν ζουμε. Κινουμαστε μηχανικα για να αποκτησουμε ολο και περισσοτερα. Γιατι ομως? Ολα αυτα καποια στιγμη θα χαθουν και εμεις τι θα εχουμε κερδισει απο αυτο? Θα εχουμε ξεχασει να ζουμε. Να απολαμβανουμε ακομα και το πιο απλο. Την μυρωδια μετα τη βροχη που εχει το χωμα, το χορταρι, να νιωθουμε με ολες μας τις αισθησεις ο,τι συμβαινει γυρω μας. Ολα αυτα ερχονται στο μυαλο μου οταν κοιταζω τον ουρανο, τα συννεφα. Απελευθερωνομαι, λυτρωνομαι ΖΩ παλι για λιγο. Μεχρι να με παρασυρει παλι η καθημερινοτητα. Αλλα συχνα διαλεγω να κανω αυτο το δωρο στον εαυτο μου. Να του υπενθυμισω γιατι αξιζει να ζει...

Me myself and I...

Οι σχεσεις στο ευρυτερο πλαισιο τους ειναι αρκετα πολυπλοκες. Παιρνουμε σχεδον παντα ως δεδομενο τον αλλο και ως δεδομενο το πως εμεις ειμαστε απεναντι στους αλλους και εχουμε τις αναλογες "απαιτησεις".  Και εκει αρχιζει το κουβαρι να μπλεκεται ολο και περισσοτερο.  Δινουμε αγαπη και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ αγαπη. Απαιτουμε. Αυτο ειναι το λαθος... Το να απαιτεις σεβασμο, αγαπη, αφοσιωση και ο,τι αλλο ο καθενας αποζητα ειναι χασιμο χρονου, προσπαθειας και γενικοτερα αναλωση χωρις αποτελεσμα. Ολα αυτα τα κερδιζεις με τον χρονο, με το να εισαι απλα ο εαυτος σου και να νιαζεσαι τον αλλο ανιδιοτελως. Κανουμε το λαθος και θεωρουμε τoυς ανθρωπους γυρω κτημα μας. Δεν μας ανηκει κανεις παρα μονο ο εαυτος μας. Προσπαθουμε να ταιριαξουμε τα θελω μας με τα θελω του αλλου. Να εξασφαλισουμε μια συναισθηματικη ασφαλεια για να καλυψουμε την δικη μας ανασφαλεια. Ποιος ειναι πραγματικα ωριμος ωστε να μπορεσει να μοιραστει εμπειριες και αγαπη με τον αλλο? Αυτος που αγαπαει αυτο που ειναι, που το στηριζει, που θελει να κανει πραγματα γι αυτο. Που θελει ο ιδιος να παει μπροστα (με οποια εννοια το θεωρει ο καθενας) και να μπορεσει να εχει και εναν συνοδοιπορο σε αυτο. Η μοναξια καμια φορα ειναι το καλυτερο μεσο προς την ευτυχια. Μπορεις να σκεφτεις, να δημιουργησεις, να ανακαλυψεις, να δεις καθαρα. Πολλοι απο μας φοβουνται την μοναξια και σε ερωτικο και σε φιλικο επιπεδο. Η μοναξια σε κανει πιο δυνατο ως ανθρωπο. Ακομα και μια βολτα στη θαλασσα μονο με τον εαυτο σου, σου δινει πραγματα. Σκεφτεσαι, νιωθεις, απολαμβανεις με τροπο διαφορετικο τα παντα γυρω σου. Μπορεις να αποστασιοποιηθεις απο τα γεγονοτα να παρατηρησεις τον ιδιο σου τον εαυτο σαν εξωτερικος παρατηρητης. Βιωνεις ολα τα συναισθηματα πιο εντονα και αυτα της χαρας και της λυπης. Ολα τα συναισθηματα ειναι δικα μας και αξιζουν να τα ζουμε εντονα. Μεσα απο αυτα διαμορφωνομαστε. Μας ανηκουν ολες οι στιγμες και ποσο μαλλον οι στιγμες με μονη συντροφια εμας. Δεν ζουμε για κανεναν αλλο. Ζουμε για εμας. Γιατι λοιπον αυτο το αφηνουμε παντα στην ακρη? Οταν μπορεσουμε και δουμε καθαρα τον εαυτο μας, με τα καλα και τα ασχημα του, μπορουμε να δουμε και την ομορφια η την ασχημια στα προσωπα των αλλων. Και τοτε πιο ξεκαθαρα κανουμε τις επιλογες μας. Και ακομα και τοτε οι κακες επιλογες παλι μας ανηκουν. Ολα στη ζωη ειναι εμπειριες και δεν πρεπει για καμια να μετανιωνουμε. Ακομα και οι ασχημες στιγμες εχουν την δικια τους μαγεια και ομορφια. Τα ασχημα συναισθηματα που μας φερνουν πονο με εναν περιεργο τροπο ειναι και τα πιο ομορφα. Αισθανεσαι οτι ζεις, οτι βρισκεις νοημα σε ο,τι συμβαινει γυρω σου αντι να σπαταλας στιγμες χωρις νοημα περιμενοντας μια ακομα μερα να ληξει και να πας στην επομενη και την μεθεπομενη... Πολλες φορες και εγω η ιδια φοβαμαι να μπω σε αυτη την διαδικασια της περισυλλογης γιατι φοβαμαι αυτα που θα δω. Ομως μετα αυτο μου δινει μια ανασα για να συνεχισω...